Willa Jasmin Armand

nie, wchodż - otworzyłam drzwi i Alice weszła, nie wiedziałam co dalej, miałam plan ,ale wizyta Alice zrójnowała go- Chcesz sie napić??

Przygryzłam wargę- Nie, dzięki. Czujesz się już lepiej?- zapytałam, choć było to najgłupsze pytanie, jakie tylko mogłam zadać.

Chyba nie pytasz mnie o fizyczne objawy prawda- powiedziałam raczej do siebie- bo fizycznie Ok. Ale tu- pokazałam na Serce- tu mnie boli, czuję pustke i obawiam się że nic tego nie zmieni.

Tak myślałam.- popatrzyłam na nią.- Nie... ja już powinnam iść... to....- spojrzałam na moje buty. Włosy opadły mi na twarz- Cześć.- powiedziałam szybko i wybiegłam z willi.

wybiegłam za nią, chwyciłam ją w pasie i się w nią wpyliłam- Alice nie- powiedziałam z łzami w oczach- potrzebuję towarzystwa. To nie twoja winna. Znasz moją sytuację wiesz że mogłoby sie to skończyć jeszcze gorzej.- mówiłam wtulona w jej plecy.

Łzy popłynęły na dobre.- Na prawdę potrzebne ci takie towarzystwo?! Nie jestem osobą, która pogłaszcze cię po główce i powie wesoło "wszystko przecież będzie dobrze! jest po prostu cudownie!"...- powiedziałam łamiącym się głosem.

No właśnie takie mi potrzebne- powiedziałam chwyciłam ją za rękę, i pociągłam do domu- i nie rozumiem dlaczego płaczesz??

Jas, a wiesz jak dokładnie działa mój dar?- usiadłam na kanapie.

Wiem- powiedziałam- umiesz manipulowac Emocjami... Ale co ma to do tego że ty płaczesz??- spytałam gdy weszłyśmy na forum.

Spojrzałam na nią zdziwiona.- Wiesz co, nie wiem, to był bardzo wesoły dzień.- westchnęłam.- Dzisiaj manipulowałam emocjami Renesmee... To przez to....- powiedziałam spokojnie, choć łzy dalej spływały po policzkach. Wytarłam twarz chusteczką.

Uśmiechnełam się blado- No taki dzień - mi do śmiechu nie było, bolało serce i wogóle czułam sie strasznie. Utraciłam wszystko co chciałam
* Teraz Oliver mnie znienawidzi* pomyślałam.

Wybuchnęłam płaczem. - Mój dar polega na tym, że zmieniam czyjeś uczucia. Ale prawda jest taka że wcale ich nie zmieniam. Ja je odbieram. Po prostu nakładam na siebie. Jeśli odebrałam Nessie taki ból, to choć część jego zniknęła, reszta przeszła na mnie. Nie odczuwam go, ale gdzieś tam jest. Jestem w stanie wytrzymać wiele, ale czasami w końcu tego nie wytrzymuję...- powiedziałam ściskając Jas za rękę.

przytuliłam Alice, to ja potrzebowałam otuchy, ale czułam że muszę ją wspierać- Alice wiem jak to boli, mnie jeszcze bardziej, gryząc Nessi czy Jamesa ja też ich ból czuję, każda moja kończyna.- powiedziałam

Przytuliłam ją.- Mam nadzieję że żadna mądra wampirzyca nie zostawiła Nessie samej...- popatrzyłam Jas w oczy.- Tak mi przykro z powodu dzieci....

ukuło mnie wspomnienie dzieci, wiedziałam ze tak będzie aż się unicestwie, czyli jeszcze kilka dni- Mi też- powiedziałam- starałam się trzymac, jak umiałam najbardziej.

Spuściłam głowę. Wiedziałam, że nie będę dla niej zbyt dobrym towarzystwem. Sama byłam załamana, nie mogłam jej wiele powiedzieć, wiedziałam, że nie mogę jej nawet pocieszyć, no bo jak. Zapadłam w letarg.

Przytuliłam się, ludzkie zachowanie a jakie ważne dla mnie w tym monecie,Stratadzieci była cisem na który nie byłam gotowa, Bliskość drugiej osoby, wampira, wilka, człowieka była dla mnie ważna jak woda dla wędrowca- Alice wybacz mi moge ciebie nie potrzebnie drażnić, w końcu jestem taka a nie inna ale musze....chwileczke- zamknełam oczy i sptałam wtulona w nią jak dziecko w matkę




( Sorry za porównanie XDDDDD)

Uśmiechnęłam się. Starałam się w ogóle nie ruszać. Zamyśliłam się. To ja wspierałam Alexa, kiedy tego potrzebował, to ja byłam z Nessie, kiedy coś jej się nie układało w życiu, to ja pocieszałam wszystkie zdołowane wampiry w okolicy, jakie tylko napotkałam. Westchnęłam.


(spoko... poczułam się przez chwilę trochę staro ale ok xDDDDDDDDD)

Wiesz poczułam sie jak w muzeum, przypominasz mi rzeźbę- powiedziałam, próbowałam zażartować.oderwałam sie od Alice choć do salonu, w lodówce pewnie mam jakieś lody i jakiś alkohol, to podam- powiedziałam i pobiegłam pezynieśc. w 2 minuty przysżłam z wielkim szampanem w jednej edę , 2 kieliszkami i dóżymi lodami w drugiej- No chodź do salonu- powiedziałąm i poszłysmy, obydwie siadłyśmy na kanapie.

Zachichotałam. Spojrzałam na Jas- Założę się że zaraz puścisz jakiś film w stylu "dziennik bridget jones"- zażartowałam, choć nie byłam pewna czego się spodziewać.

Nie, włączę Krzyk- powiedziałam i włączyłam TV i DVD- Masz - powiedziałam i podałam Alice łyżeczkę i kieliszek szampana.

Uśmiechnęłam się. Przez chwilę podejrzliwie przyglądałam się lodom. Po chwili spróbowałam trochę. Czułam, że zrobiłam dość dziwną minę.- Są lepsze niż tort..- mruknęłam. Potem zaczęłam oglądać film.

mnie też nie spakował zbytnio- powiedziałam i parskłam śmiechem na widok miny Alice- Alice lody nie gryzą- powiedziałam pakując sobie jedna łyżeczkę do ust- one pyszne są.....

Popatrzyłam na nią. Już miałam coś powiedzieć, w końcu wypowiedziałam tylko- Taak pyszne są!- i włożyłam do ust kolejną łyżeczkę. Nie było to dobre, ale nie zaklejało przełyku jak tort, więc cieszyłam się w duchu. W końcu uśmiechnęłam się lekko.

Alice mam jedno pytanie jak później te lody usuniesz, wiesz ja rozumiem zgrywac twardą laskę ok, ale kobieto zlituj sie wiem że wy nie trawicie i jesteście zimni wiec się te lody nie roztopia??- spytałam z bardzo zatroskanym wyrazem twarzy. Bół nie lżał ale obecność Alice przynosiła spokój mojemu krwawiącemu sercu.

Zachichotałam- Lody się nie roztopią, ale pewnie przy najbliższej okazji się ich pozbędę. No wiesz... wampiry nie trawią, więc muszą to zwracać.- powiedziałam uśmiechając się.- Ale spokojnie, to na prawdę nie jest nic takiego. A te lody na prawdę nie są aż tak złe...- zjadłam kolejną łyżeczkę.

Po patrzyłam na Alice- Skoro tak mówisz to Okey, tylko żeby póżniej nie było na mnie.- powiedziałam, w tV wydobył się krzyk, 2 ofiara mordercy.

Wampiry. Istoty piękne, silne, szybkie, zwinne. Urodzeni mordercy. Nieśmiertelni... Mieliby umrzeć z powodu lodów.. To by było zbyt głupie...- mruknęłam sama do siebie. Zaczęłam gapić się w telewizor. Chciało mi się śmiać z tego, jak bardzo ofiary mordercy były naiwne, ale powstrzymałam się. Myślami odpłynęłam gdzieś daleko.

Po jakiś 20 minutach, zmęczona, obolała, usnełam snem. To nie był dobry sen , ale bardzo potrzebny mi.

Uśmiechnęłam się na widok Jas. Potrzebny jej był teraz odpoczynek. Zamyśliłam się. Zjadłam jeszcze trochę lodów, które smakowały jak krew zamrożonego szczura. Nie były aż tak złe. Zapadłam w letarg.

obudziłam się po paru godzinach, dotknełam brzucha i łzy popłyneły. Cichutko zapłakałam.

Usłyszałam Jas. Usiadłam bliżej niej i przytuliłam ją. Miałam ochotę powiedzieć coś, co by podniosło ją na duchu, ale wiedziałam, że to i tak bez sensu.- Czas leczy rany...- wyszeptałam.

Nie wampirom- powiedziałam wycierając łzy- my wszystko pamietamy i żyjemy z tym az do dnia spalenia.

Jas, teraz to boli, ale choć będziesz pamiętać, po pewnym czasie będzie bolało mniej.- powiedziałam spokojnie. Dalej nie wiedziałam co będzie chciała zrobić. To dlatego za nią poszłam.

Już nie długo- powiedziałam cicho- już niedługo. Alice bedzie dobrze- powiedziałam i popatrzyłam na nią

Przełknęłam ślinę.- Jasmin...- wyszeptałam tylko. Patrzyłam na nią cały czas. Chciałam coś dostrzec w jej oczach.

Alice bedzie dobrze- powturzyłam to jak robot, uśmiechnełam sie blado do niej, postanowiłam grać rolę tak dobrze żeby Alice nic nie podejrzewała.

Patrzyłam na nią. Zacisnęłam powieki.- Jasmin, nie mogę nic zrobić z twoimi emocjami, bo masz tarczę, ale to nie znaczy że nie wiem, jakie one są.- powiedziałam powoli.- Szłam za tobą, bo wiedziałam, że wcale nie będzie z tobą dobrze. Jeśli chcesz sobie to wmówić to proszę bardzo, ale błagam cię, nie oszukuj mnie.

Alice naprawdę jest dobrze, musze się ogarnąć co było wczora nie wróci, taki los- powiedziałam, musiałam kłamać jak z nut, to jedyny sposób był- Alice ja sie przebiore a ty poczeka potem pójdziemy na polowanie bo dawno nie jadłam.

Yhy...- powiedziałam niepewnie. Wstałam i czekałam na Jas. Mój plan był prosty- dbać o to, żeby nigdy nie zostawała sama.

wbiegłam na góre, szybko wykąpałam się i przebrałam, moja założenie było proste pobyć z Alice jakiś czas upewnic ją w tym że jest okey a potem wdrozenie mojego planu.

Uśmiechnęłam się.- To co, gdzie dokładnie idziemy?- zapytałam.

gdzieś gdzie można coś zjeść- powiedziałam lekko się uśmiechająć, miałam nadzieję ze Alice nabierze się na to grę.

"Może jednak powinnam odpuścić?" zastanawiałam się, patrząc na Jasmin. Nie ruszałam się wcale. "Nie... nie... nie powinnam..." stwierdziłam z przerażeniem, wykrzywiając w tym samym czasie usta w uśmiechu.- Ty decyduj.- powiedziałam i złapałam ją za rękę. Wyszłyśmy z domu.

Weszłam do Willi i śiadłam w salonie, rozmyślałam o mnie i Oliverze i o tym co utracone.