Willa Eudoksji

sporej wielkości domek ;D

Willę wzbogacono licznymi elementami neorenesansowymi, neobarokowymi i secesyjnymi.
Najciekawszym miejsce dla Eudoksji jest wieża w narożniku północno-zachodnim.

Jednak o uroku tego miejsca mówi nam ogród.

Biały dom, który wyraźnie rysuje się na tle zieleni ogrodu.
Może się wydawać, że wampir nie życzy sobie obecności światła w swoim lokum. Jednak nie brak tutaj dużych okien, przyciemnionych zasłonami.
Uwagę przechodniów może przykuć przybudowana do południowej ściany oranżeria. W tym miejscu ścianę pokrywa mahoń- swą czerwienią odznacza się na tle domu (w ten sam sposób postąpiono z wieżą).

Eudoksja przywiązuje uwagę do szczegółów.

Nieznajoma zniknęła we wnętrzu białego domu. Alice stała podziwiając piękny ogród, którego cały urok widziała i słyszała dzięki wampirzym zmysłom. Nagle usłyszała skrzypienie drzwi- to nieznajoma opierając się o nie przyglądała się Alice. Gestem wskazała żeby podążyła za nią do środka. Alice z pełną wdzięku gracją podążyła wgłąb domu.

Znalazły się w rozległym korytarzu rozgałęziającym się to na prawo, to na lewo. Korytarz był rozświetlony świeczkami- Eudoksja lubiła ten przyjemny półmrok. Skręciły w lewo i znalazły się w obszernym salonie.
Z pewnością to kominek rzucał się w oczy- wykonany z białego marmuru, nadawał wnętrzu wyrafinowania, ale także ciepła szczególnie, gdy płonął w nim ogień- tak jak dzisiaj. Ściany były pomalowane na brzoskwiniowo, a ozdabiały je liczne obrazy- głównie przedstawiające pejzaże.
Wnętrze salonu było zdominowane przez sporych rozmiarów białą kanapę, ustawioną przed kominkiem oraz sterty książek poukładanych na podłodze, na stoliku, słowem wszędzie.

-Przepraszam za bałagan- uśmiechnęła się i puściła wampirzycy perskie oko- książki są do czytania, nie do stawiania na półkach.

Może i masz racje- powiedziała- jednak ja lubię porządek na półkach- powiedziała uśmiechając się i siadając na kanapie. - Tak więc... skąd pochodzisz? dlaczego czułąm Twój strach w parku? Ładne mieszkanko, tak apropo, dużo światła- powiedziała.

-Hmm. Lubię światło. Szczególnie świec, ognia, księżyca, za światłem słonecznym nie przepadam- zaśmiała się smutno- Nie wyczułaś zagrożenia? Czułam ich zapach. Fuj... psina! Jestem tutaj nowa, ale słyszałam, że przebywają tu także psy- ok wilkołaki. Nie chciałam wpaść, na któregoś z nich.

Ah, to o to chodziło - powiedziała- nie pomyślałam o nich. - zaczęła przeglądać tytuły książek leżących nieopodal. - nie dopowiedziałaś na moje pytanie... skąd pochodzisz? co robisz w nowym jorku?

Zajęła swoje ulubione miejsce w tym pokoju- usiadła po turecku na kanapie, oparła się i do piersi przycisnęła jedną z czerwonych poduszek. Wskazała nieznajomej miejsce obok.

-Jesteś uparta- zaśmiała się pogodnie- Szukam swojego miejsc na świecie- zamyśliła się.

-Nieśmiertelność ma tyle zalet, ale... największym problemem jest samotność. Moja historia jest długa i chwilowo zatrzymałam się tutaj. A Ty? Dlaczego zwróciłaś na mnie uwagę?

Samotność. Na dźwięk tego słowa przez twarzy Alice pojawił się nagły grymas. - Żyję 300 lat. Samotność.. tak wiem co to jest. Od kiedy opuścił mnie mój stwórca nie potrafię normalnie funkcjonować. A najgorsze jest to... że usunął mi wszystkie wspomnienia. Pewnego dnia obudziłam się rano w naszej willi w nowym orleanie i zobaczyłam karteczkę "Nie szukaj mnie. Tak będzie lepiej. " . Od tamtej pory nie wróciłam tam. Nie mogę. Za dużo bólu i wspomnień. Więc mieszkam tutaj. Nie spotkałam w swoim nieśmiertelnym życiu innej osoby, z którą chciałabym przeżyć wieczność....- próbowała ukradkiem otrzeć krwawe łzy spływające po policzkach. Ta krótka przemowa obudziła w niej wspomnienia. Chciała się szybko pozbierać i zmienić temat. - Wiesz co, mam pomysł! Chodźmy na spacer do Twojego ogrodu! sama go projektowałaś?

-Nie unikam ludzi, można powiedzieć, że żyję z nimi, jak normalny człowiek. Boją się pomyśleć, że nie jesteśmy ludźmi, chociaż zauważają naszą odmienność, fascynujemy ich- zaśmiała się- przepraszam, wracając do tematu to chodzi o to, że mam służbę, ogrodników, ludzi, którzy są mi potrzebni do wygodnego życia. A ogród- przez jej twarz przemknął uśmiech- to dzieło człowieka, który mnie pokochał całym sercem. Nie mogłam go skrzywdzić! Rozumiesz? Zastawiałam go, uciekłam od niego! Skrzywdziłam go!

Wstała i podeszła do okna, rozsunęła firanki, by wpuścić więcej światła księżyca.

-Dobrze, wyjdźmy, ale chodźmy zapolować.

Przyglądając się osóbce uświadomiła sobie, że nawet nie zapytała jej jak ma na imię.
-taak, chodźmy. -powiedziała pierwsza opuszczając pokój.

-Przepraszam, za to, ale... Jestem Eudoksja- wyciągnęła rękę, by się przywitać- A ty jesteś Alice.

Krok za krokiem przemierzała odległość dzielącą ją od domu. Zatrzymała się przy fontannie przedstawiającej jakiegoś amorka, przyglądała się dłuższą chwilę pluskającej wodzie- księżyc odbijał się od tafli.
Znudziło ją to.
Wpadła do domu i pobiegła do sypialni. Położyła się na ogromnym łożu, schowała pod kołdrą i otuliła niezmierną ilością poduszek. Zasnęła.

Alice zdecydowała, że odwiedzi Eudoksje. Od początku bardzo ją polubiła. Grzecznie zapukała, jednak ta nie otwierała. A Alice wyraźnie wyczuwała jej zapach w środku. Zwęszyła ją! Bez zbytnich wyrzutów sumienia weszła oknem, i wywąchała Eudoksje w sypialni. Znana ze swojej spontaniczności i z dziwnych pomysłów wskoczyła na łóżko- Wi ii iii taj! - Trochę sobie poskakała, jednak widząc zbulwersowaną minę Eudoksji, usiadła skruszona. - przepraszam ale... masz takie duuże, mięęękkie łóżko! - powiedziała i... skakała dalej

-Eeeee cześć- uśmiechnęła się pogodnie- wiem, też go lubię.

Trochę zawstydzona usiadła. Potem się położyła, podparłszy się na jednym łokciu przypatrywała się leżącej Eudoksji. - Wyspana? Trochę nagle cię obudziłam, ale cóż... Śnisz coś jako wampir? aa dzisiaj imprezka, idziemy prawda? -powiedziała przeczesując swe rude włosy. Zaczęła rozglądać się po pokoju. - Zachciało mi się krwi, masz gdzieś jakieś woreczki dla głodnej wampirzycy czy mam cie ugryźć?- powiedziała puszczając do niej oko.

-Mówiłam Ci już, że wolę tradycyjnie. Chcesz to pij.

Odsłoniła szyję, by pomóc Alice.

.. troszkę zaskoczona, przysunęła się bliżej. Powoli zbliżała się do jej szyi.... - Albo wiesz co? wolę z nadgarstka! - powiedziawszy porwała rękę Eudoksji i zatopiła w niej ząbki. Mm krew wampira. Nie młodego. to jest to. Przyssała się

Przypatrywała się z zaciekawieniem swojej towarzyszce. Pozwoliła, by wspomnienia wypełniły jej krew: życie w Indiach, podróże po świecie, śmierć matki, znienawidzony krwiopijca i początek jej nowego życia. Odsunęła od siebie (delikatnie) Alice.

-Teraz wiesz o mnie więcej. Moja kolej...

Ehh. Z westchnieniem się odessała. Po 300 latach dalej mieć słabość do krwi. Porażka. Tyle pięknych wspomnień... - Twoja kolej? to masz, pij z nogi :P

Już nie wytrzymała. Śmiech wypełnił jej sypialnie.

-Zaskakujesz mnie. Wydaje mi się, że szyja będzie lepsza, jeśli nie masz nic przeciwko.

...widząc zbulwersowaną minę Eudoksji parsknęła śmiechem. - Żartowałam Przyssaj się gdzie chcesz. Pokaże Ci kim jestem

Eudoksja delikatnie dobierała się do Alice. Ta postanowiła pokazać jej kochanków swojego życia. Wszystkich oprócz stwórcy, którego nie pamiętała. Edward, Jacob, Karol, Michael... wszyscy, z których piła i których kochała- po swojemu. Pokazała jej swoich rodziców- matkę - szaloną meksykankę o cudnej urodzie, o raz rudego ojca, typowego anglika, po którym odziedziczyła włosy. Dość już- powiedziała waląc Eudoksje w głowę poduchą .

-Chcesz się bić? No to masz.

Jedna z poduszek poleciała w stronę Alice.

-Jest- ucieszyła się Eudoksja- prosto w twarz...

Zaczęły się tłuc. Jak jeszcze nigdy z nikim. Poleciały pióra. W pewnym momencie Alice dopatrzała wieżę w kącie. - Ooo włączę muzykę! podbiegła. Akurat leciał Vampire Weekend. Alice zaczęła śpiewać. Jej umiejętności muzyczne były bardzo wątpliwe. Poleciało okno. Uppps - powiedziała chichocząc Alice i wybiegła z sypialni do następnego pokoju. Tam, z czystej głupoty, znowu zaśpiewała. Następne okno. Oo.... - obracając się zobaczyła Eudoksje. Zaczęła uciekać, biegając po całym domu. Wybiegła do ogrodu. Poślizgnęła się i upadła. Leżała, patrząc na rozgwieżdżone niebo.

-Hej może teraz u Ciebie zrobimy demolkę? Ja już za dużo szyb straciłam.

Położyła się obok Alice i również przyglądała się rozgwieżdżonemu niebu.

-Jak myślisz. Gdzie jest dla nas miejsce w tym wielkim wszechświecie?

Tylko dwie. Jutro przyśle pana naprawczaka - zapewniła Alice.
Jest... my jesteśmy takimi małymi gwiazdkami, z tą różnicą, że nigdy nie zgaśniemy.
Musi być dla nas gdzieś miejsce. Wierzę w magie jutra. Nie martw się. Jutro pójdziemy na poszukiwanie mężczyzn.

-Szybami się nie przejmuj. Mam od tego ludzi- puściła jej perskie oko- możemy szukać, ale jakoś za nimi nie tęsknie. Teraz mam Ciebie...

Ojej..- rzuciła się na Eudoksje przytulając ją mocno- Ty mój mały szuszeniu! -zasnęły tak, przesypiając resztę nocy.

Alice obudziła się pierwsza. Już prawie świtało. Eudoksja spała na trawce w najlepsze. Cóż.. pomyślała Alice.. przeniosę ją, bo jeszcze słonko ją spali, a tego nie chce. Wzięła Eudoksje na ręce i zaniosła na łóżko. Ta chrapała jak stary moherowy beret. Alice parsknęła śmiechem. Prąd drożeje- pomyślała. wychodząc wyłączyła wieżę.

Eudoksja była zmęczona, ale postanowiła jeszcze trochę poczytać. Weszła do domu, przeszła przez korytarz i pomału zaczęła się wspinać po krętych schodach. Znalazła się w wieży. Pokój jest mały i przytulny. Okna zasłonięte są przez grube, brązowe zasłony. W pokoju znajduje się niski stolik i niezliczona ilość poduszek do siedzenia. Eudoksja wzięła jedną z nich i usiadła na parapecie (na nim leżała także książka). Wampirzyca zaczęła czytać "Wichrowe wzgórza".

Nudziło się jej. Postanowiła się zabawić. Zeszła do pokoju, w którym jest dużo miejsca- są tam tylko wszechobecne poduszki do siedzenia (w tym pokoju w różnych odcieniach zieleni), oraz grube, długie, beżowe zasłony i oczywiście świeczki poustawiane na podłodze.

Włączyła wieże i zaczęła tańczyć.

Wykończona padła na poduszki. "Hmm. Chyba czas coś przekąsić"- pomyślała i poszła się przebrać.

Wróciła w czerwonej sukience, czarnych szpilkach, a włosy przewiązała wstążką. "No to czas zapolować"- uśmiechnęła się w duchu i wyszła z domu.

Wyszła do ogrodu i weszła na jedno z wyższych starych drzew. "No i tutaj można oglądać okolicę. Firanki w okach się jednak przydają. Moi kochani, śmiertelni sąsiedzi- widzę was! Aqq!"

-Ładnie to tak?

Zaśmiała się.

Josette postanowiła odwiedzić Eudoksję. Zobaczyła piękny dom
To chyba tutaj, wyczuwam ją.
Zobaczyła ją w ogrodzie.
Cześć mam nadzieje, że nie przeszkadzam. Strasznie mi się nudziło więc pomyślałam, że zrobimy coś szalonego. Może nie będziemy wyjadać orzeszków z batonów, ale na pewno będzie ciekawie.

Eudoksja nie mogła powstrzymać śmiechu.

-Jasne A co chcesz robić? Bo ja jestem na etapie obserwacji sąsiadów.

Osz ty świntuszku, ładnie to tak, kurde mogłam wziąć chipsy i soczek! - Josette obserwowała sąsiadów Eudoksji.
O chyba trafiłyśmy na akt kopulacji- wybuchnęła śmiechem

-W sumie nic ciekawego. A chipsy by się przydały.

Suzanne od jakiegoś czasu obserwowała rozmowy obcych dziewczyn przez okno.
Ciekawe o czym rozmawiają...? - pomyślała lekko poddenerwowana.

Shadelady podeszla do Suzanne.
Moge sie przysiąć? zapytala.

Suzanne przeszły ciarki od dołu do góry, po czym poddenerwowana szepnęła Shadelady
Boże, ale mnie przestraszyłaś! Y, jasne jeśli chcesz potajemnie siedzieć na kuckach na parapecie to czemu nie, hehe - zachichotała.

Shadelady usmiechnela sie mowiac: Jasne czemu nie? co porabiasz? Chyba jestes tu od niedawna?

Suzanne przesunęła się nieco,by ustąpić Shadelady miejsca, po czym nieśmiało odpowiedziała
Cóż, jak widzisz siedzę tutaj, bo trochę głupio mi od tak tam wejść, już widzę ich wrogie spojrzenia typu "Oho, nowa".
A jestem tu od dzisiaj. Uciekałam od mojego ojczyma i...to długa historia nie chcę Cię tym nudzić Jestem Suzanne...