Willa Eudoksji

Jak to koniec, my się dopiero rozkręcamy- Josette przyniosła kieliszek dla Eudoksji
Masz i pij- nalała jej 100% spirytusu
Teraz zabawimy się trochę ostrzej!

Hmmm.....Eudoksja chyba ma dosyć...
Podeszła spokojnym krokiem do Josette i powiedziała:
-Słuchaj kochanie...
Nie wiedziała co jej powiedzieć. Była w jej wieku więc mogła na nią nawet nawrzeszczeć, co przeszło jej przez głowę. Potem, przypomniało jej się, że Josette jest nieco pijana, więc dała sobie ze wszystkim spokój.
-E...Wiesz... Fajna koszulka...
Powiedziała po czym szybkim krokiem odeszła i podążyła w stronę Suzanne.

-A ja nie mam dość Tak czytanie w myślach jest super... E ale jeśli komuś to przeszkadza to... przepraszam, ale ciężko jest to kontrolować.

Może za dużo wypiłam? Jej... Chyba odłożę to wino...
Pomyślała.

-Ej muszę Wam powiedzieć, że narobiłyśmy ambarasu... Dobrze, że mam sprzątaczki. A może jakiś film oglądamy? Albo idziemy zapolować? Bo pijemy, pijemy i końca nie widać.

-Raczej- Eudoksja puściła jej oczko.

-Mhm-powiedziała po czym się uśmiechnęła.-Wciąż jestem głodna

-Heh. A przyswajasz normalne jedzonko? Bo u mnie w lodówce zawsze się coś znajdzie. Albo możemy iść zapolować cała watahą

Nawet jestem za. Normalnie ostatni raz piłam wieki temu, a nie ma to jak zapolować na dziczyznę - Josette uśmiechnęła się łobuzersko.

Em ucieszyła się na kolejne polowanie...
Nie ma to jak porządna wyżerka
Pomyślała i czekała na wszystko co miało wydarzyć się zaraz potem...

-Ok. To teraz mi powiedzcie gdzie chcemy iść? Ulica? Czy park?

Może tak zapolujemy w parku?

-Ok to ja idę.

Eudoksja wróciła do domu. Tym razem sama. Wpadła do garderoby. Wyciągnęła czystą bieliznę. "Hmm. Czarna koronka będzie ok. Dobrze, że nie jestem już na to wrażliwa". Później dopadła T-shirt i spodnie.

Pobiegła po schodach do wieży, rozłożyła się na poduszkach. Włączyła muzykę (Myslovitz) i zapadła w, coś tak jakby, sen.

Przebudziła się. "Hmm. Do wschodu jeszcze jakieś dwie godzinki?".
Usiadła po turecku i zastanawiała się co ze sobą zrobić.

Wybiegła do ogrodu i zaczęła wąchać kwiatki.

W zwiewnej sukience zaczęła tańczyć. Przylewitowała do ogrodu Eudoksji. Tańczyła dalej w ogrodzie... z jej głębi płynęła muzyka:
..na pewno jesteś, bo wierzę,
ukrywasz skrzydła wtulone
zechciej mnie zabrać ze sobą
Jeżeli jesteś
aniołem...

Na pewno tęsknie i czekam,
na pewno nie wiem co dalej,
Jeżeli słyszysz nie zwlekaj!
Niech wreszcie będzie wspaniale...

Pomimo ciszy i cienia
pomimo strachu i cierpień
Dostąpię łaski spełnienia, gdy przyjdziesz do mnie
nareszcie...

popatrzała na zdziwioną Eudoksje, delikatnie się uśmiechnęła i odleciała....

Alice oderwała Eudoksje od jakże pasjonującego zajęcia: wąchania kwiatków.
"Zwariowała". Eudoksja poszła do domu.

Wpadła do oranżerii. Była wściekła. Na co? Na kogo? W sumie na nic i na nikogo. Ot tak po prostu.
Zaczęła przewracać wazony z kwiatami, mniejszymi rzucała o ścianę. Z kompletu wypoczynkowego nie zostało nic.

Upadła na podłogę. Siedziała tak kilka minut.

Eudoksja rozejrzała się po oranżerii. Widok był, można powiedzieć nie za ciekawy. Wszędzie było pełno ziemi i kawałków roślin i doniczek.

"Heh. ale narobiłam ambarasu. Cóż i tak miałam zamiar coś tutaj zmienić'.

Poszła do łazienki.

Zmyła z siebie ziemie, stała pod strumieniem gorącej wody kilka minut.
Poszła do garderoby, znalazła czerwoną sukienkę i czarne szpilki.

Zadzwoniła do sprzątaczki i ogrodnika. "Jutro już będzie porządek w oranżerii"- uśmiechnęła się do swoich myśli.

Josette postanowiła odwiedzić Eudoksję. Zaczaiła się koło jej domu, zobaczyła skutki demolki.
No wiesz, co to jest szczyt chamstwa. Nie zawołałaś mnie na taką demolkę. Ale mój dom to razem demolujemy.

Podeszła do drzwi, otworzyła je, że aż uderzyły o ścianę. -Przyszłam. Idziemy do baru się spić, na początek. - chwyciła Eudoksje za rękę i pociągnęła w stronę drzwi. - A ty co tak patrzysz? powiedziała do Josette. - Chodź z nami, trzeba wyjść z tych duszących czterech ścian powstrzymywała się żeby czegoś nie rozwalić. Kurcze, skąd tyle agresji ? pomyślała przelotnie.

Eudoksja zrobiła duże oczy na obie wampirzyce. Ale poszła.

Siedziała na jednym z drzew przed domem Eudoksji i myślała:
Przyjaźń..Jakie to piękne:)... Czemu ja nie mogę mieć przyjaciół?
Była na siebie zła. Podziwiała trzy wapirzyce , które śmiały się głośno i radośnie.
Siedziała nachmurzona na drzewie i czuła jak jej oczy wezbrały łzami.
Siedziała tak płacząc i myślała, że nikt jej nie widzi, jednak najwidoczniej się myliła...

Eudoksja wracała do domu. Krok za krokiem. Nie spieszyło się jej. Wdychała powietrze i wyczuła obecność wampira. "Znam ten zapach". Rozejrzała się po ogrodzie.
Na jednym z drzew siedziała Emily.
Podbiegła do niej i wdrapała się na drzewo.

-Coś się stało? Może wejdziemy do środka?

Uśmiechnęła się do niej ponuro.
-Czy coś się stało? Sama nie wiem...
Mówiła patrząc na jeden z liści. Spojrzała z powrotem na Eudoksje i zapytała dalej ze smutkiem w głosie:
-Miło z Twojej strony...ale czy nie będę przeszkadzać?

-Heh. Jasne, że nie- uśmiechnęła się szeroko- ale może wejdziemy do środka? Będzie na pewno wygodniej.

Zeskoczyła z drzewa tuż za towarzyszką. Chwilę potem były już w domu.
W domu niewiele się zmieniło od jej ostatniej wizyty.
Usiadła nieśmiało na kanapie uśmiechając się blado do drugiej wampirzycy. Czuła się dziwnie przy niej. Kiedy ją poznała była obok niej Suzanne, którą już znała. Była ciekawa jaka Eudoksja jest, kiedy nie ma przy niej tłumu pijanych wampirzyc.
-Przepraszam, że nie uprzedziłam Cię o mojej wizycie...
Mówiła nerwowo bawiąc się palcami.
-...ale...Sama nie wiedziałam, że sprawy się tak potoczą
Uśmiechnęła się do Eudoksji czekając co ona ma do powiedzenia.

Eudoksja przysiadła się na kanapie. Wzięła poduszkę i przytuliła się do niej (tak lepiej jej się siedziało "głupie przyzwyczajenie" pomyślała).

-Dobrze i miło jest poznać kogoś nowego. Że sprawy się tak potoczą? Chcesz o czymś pogadać?

-Widziałam Cię z Twoimi przyjaciółkami...
Zaczęła nieśmiało wpatrując się w podłogę.
-To był naprawdę wspaniały widok...
Mówiła to szczerze, jednak trudno przechodziło jej to rzez gardło...
-Założe się, że masz wielu przyjaciół...
Powiedziała niemalże szepcząc.

Eudoksja się roześmiała.

-Ja? Oj szczerze to oprócz Alice i Josette to nikogo tutaj dobrze nie znam. A co z Tobą? Przecież musisz znać kogoś- Eudoksja uśmiechnęła się promiennie.

-Znać znam oczywiście
Jej blady uśmiech znów obnażył jej białe, równe zęby.
-Gorzej u mnie z nawiązywaniem przyjaźni.
Mówiąc to patrzyła w podłogę, ale zaraz po skończeniu wypowiedzi spojrzała na Eudoksję.
-Mam prośbę... Może mogłabyś mi opowiedzieć coś o sobie, o swoim pochodzeniu? Chciałabym Cię bliżej poznać.
Szczery i promienny uśmiech wrócił na jej bladą twarz. Cieszyło ją, że ma szansę poznać kogoś nie czytając w jego myślach tylko tak jakby 'od podstaw'.
Patrzyła w oczy Eudoksji i podziwiała ją. Mimo, że siedziała w domu, na kanapie, wtulając się w poduszkę, wyglądała niczym bogini.
Czemu mnie to dziwi? Jest w końcu wampirzycą...
Pomyślała i czekała aż druga wampirzyca zabierze głos...

Allice zaczęła się wdrapywać przez okno do pokoju, gdzie znajdowały się wampirzyce. -Witajcie Szuszenie. - podeszła do każdej i je uściskała. Nie patrzcie tak na mnie, nic nie piłam....Emily albo lepiej Em, mogę tak do Ciebie mówić? (było to pytanie niemalże retoryczne, bo i tak miała zamiar tak do niej mówić ;P) Masz ochotę opowiedzieć nam coś o sobie? chętnie posłuchamy Twojej historii. Allice rozłożyła się na kanapie, nogi dyndały jej nad dywanem Znaczy się pierwsze zrzuciła z niej Eudoksję. -wybacz- mruknęła, wpatrując się w Em.

Hm, myślę że Eudoksja zaszczyci cię opowieścią o sobie jak się obudzi... popatrzyła na Eudoksje leżącą na podłodze i chrapiącą w najlepsze...

Josette jak zwykle zrobiła wejście smoka.
Kurde, ale masz wielki dom Eudoksjo, chyba się zgubiłam. Ale ja wychodzę z każdej opresji cało, więc się znalazłam.
Mam nadzieje, że nic nie przegapiłam?

-Uhm.... Niewiele.
Uśmiechnęła się do nowo przybyłej wampirzycy.

-Alice! I nie spałam tylko udawałam, że straciłam przytomność, a Ty się nic a nic nie przejęłaś.

Eudoksja tym razem wybrała miejsce (bezpieczne) na podłodze. Dopadła jedną z poduszek i rzuciła nią do Alice.

-Jest! Prosto w twarz. Heh. a wracając do mnie to nie ma dużo opowiadania...

Eudoksja zamyśliła się i spojrzała w okno.

-Heh. jakiś chu* się czai pod moim domem! Człowiek. I raczej nie ma przyjaznych zamiarów.

Cześć Josette- powiedziała Allice machając do niej.

-Może nie ma dużo do opowiadania, ale opowiedz- powiedziała Allice oddając poduszką Eudoksji.

Emily czuła się nieswojo wśród prawie nieznajomych wampirzyc... Siedziała cicho jak mysz pod miotłą.

-A ja wolę zapolować na tego kogoś, a zresztą ja taka skromna jestem i w ogóle... wstydzę się

Eudoksja zrobiła, jak postanowiła. Poderwała się z podłogi. W ciągu minuty znalazła się w ogrodzie obok mężczyzny.

-Witaj! Zapraszam do środka.

Zmieszany mężczyzna nawet nie odpowiedział. Eudoksja złapała go za rękę i wprowadziła do salonu.

Allice wstała poruszona. -O, mężczyzna! Porozglądała się po pokoju. Nie tylko ona miała wyraz ekscytacji na twarzy.
Zastanawiała się chwilę nad Emily. Miała nadzieję, że jej nie przerażają.

-Może trochę.
Zaśmiała się Em.
-Mhm...Trochę zgłodniałam
Powiedziała oblizując kła.