willa Suzanne

teraz krótko opisz

Dom w stylu konserwatywnym z ciemnym, bujnym ogrodem.
Dach spiczasty, trochę podstarzały.
W środku pachnie sosnowym drewnem, w salonie na pierwszy rzut oka rzuca się duży kominek i jasne kanapy.
W środku bije ciepło rodzinne, lecz w nocy odczujesz niepokój.
Duże, stare okna rozświetlają wnętrze, starą, dużą bibliotekę oraz fortepian stojący pod żyrandolem znajdującym się paręnaście metrów od głównego wejścia.

Punktem głównym w ogrodzie jest oczko wodne z egzotycznymi rybkami. W okół rosły ogromne piękne kwiaty o ciemnych kolorach.
Nie brakowało również Płaczącej wierzby i żywopłotu.

Suzanne przechadzała się po swojej willi niespokojnie myśląc Ciekawe czy i mnie ktoś odwiedzi...

Z miłym uśmiechem zapukałam do drzwi sąsiadki.
-Niezły domek - powiedyiała do siebie

Suzanne czym prędzej pobiegła do drzwi, by zobaczyć kto dla niej znalazł czas. Ostrożnie otworzyła drzwi, wychyliła głowę i nieśmiało powiedziała
C-cześć... Przyglądała się uważnie osobie po czym pomyślała Tak, to na pewno jest wampir

-Hejka, jestem Natalie Suneshine dla kumpli Nati, miło mi Cie poznac - powiedziałam, wyczuwając, że to rownież wampirzyca

Suzanne, miło mi Cię poznać - odpowiedziała wesoło. Po czym spytała, szerzej otwierając drzwi:
To co, wejdziesz?

-Jasne, dzięki - powiedziała uśmiechjąc się promiennie - ładny dom

-Przyniosłam coś - powiedziałam wyciągając zza pleców butelkę czerwonego wina - mam nadzieję, że lubisz - dodałam z uśmiechem

Hehe - Uśmiechnęła się łobuzersko.
Akurat miałam chęć na coś w rodzaju wina. Chociaż nie zastąpi ono krwi. - Dodała niższym tonem oblizując wargi.

Może jesteś zmęczona? Skąd przybyłaś? Mój dom, z tego co widziałam jest dość oddalony od pozostałych, może się zgubiłaś? - Suzanne zaczęła zasypywać Natalie pytaniami.

-Jestem Angielką choć mam polskie korzenie. Całe życie jeździłam po świcie, aż w końcu wylądowałam w Nowym Yorku. Chciałabym zagrzać tu miejsce na długo. A tak wogóle to nie zgubiłam się, tylko jakoś tak mi głupio po ,,ludziach" chodzić i się wpraszać. Ale koło Twojego domu w końcu się zdecydowałam. Trzeba w końcu kogoś poznać, nie - zaśmiałam się

-A ty skąd pochodzisz?

Cóż, urodziłam się w Anglii, ale - jak mi potem powiedziano - moja matka była zbyt biedna by mnie wychować, a ja byłam "owocem" jej romansu z wampirem.
Więc wysłali mnie do Francji, do Paryża, gdzie byłam wychowywana przez jakąś bogatą rodzinę bez serca. Prawdopodobnie przygarnęli mnie ich służąca.
To ją uważam za moją matkę. Niedaleko mojego francuskiego domu znajdował się ogromny las. Jako dziecko uwielbiałam tam chodzić. Było tam tak zielono, pełno kwiatów...Aż pełnej nocy, gdy pokłóciłam się z "Ojcem", broniąc się przed nim, uciekłam do lasu. Było tam strasznie. To co za dnia wydawało mi się takie piękne, teraz było przerażające. Usiadłam pod drzewem zarośniętym mchem. Nagle... - Suzanne zamilkła przez chwilę, po czym spytała - Czy ja cię nie nudzę? Haha może nie chce ci się tego wysłuchiwać?

-Mów, mów, jestem ciekawa. Uwielbiam historię, i tą bardzo poważną i tą ,,zwykłych ludzi" ta druga jest zazwyczaj ciekawsza...

Cieszę się No więc na czym to ja... -Suzanne spojrzała na nieotwarte wino po czym rzekła - Hej, może otworzymy winko, lepiej nam się będzie rozmawiało! Ale wracając, do mojej opowieści... Siedziałam w ciemnym lesie przerażona każdego szelestu, gdy nagle jakaś niewyobrażalnie piękna postać uśmiechnęła się do mnie pokazując mi tym samym swoje kły... No i... dalej nie pamiętam, chyba zemdlałam haha. Obudziłam się całą obolała i brudna od krwi. Ręka mi prawie odpadała z bólu. Tak oto stałam się wampirem haha - Suzanne uśmiechnęła się do siebie, po czym spytała łobuzersko - To co, otwierasz to wino?

-Jasne! - powiedziałam po czym zwinnym ruchem otworzyłam butelkę.
-Masz może kieliszki? -uśmiechnełam się - a wracając do Twojej historii to miałaś nieciekawie, ja na szczęście urodziłam się będąc wampirzycą więc tego bólu związanego z przemianą los mi oszczędził, chociaż... moja ,,kochana" rodzinka też nie jest wspaniała... - zaśmiałam się gorzko

-Jasne, że mam - rzekła Suzanne z uśmiechem na twarzy, po czym zwinnym ruchem podleciała do kredensu. To co, lejemy haha

Nalewając wino, Suzanne spytała nieśmiało - Zostaniesz na dłużej?

-A chcesz żebym została...? -zapytała niepewnie lekko niedowierzając

Suzanne spuściła wzrok i zarumieniając się rzekła - Wiesz, jak nie chcesz, to oczywiście zrozumiem...

-Oczywiście, że chcę zostać!!! Tylko jakoś nie dowierzam, że ledwo się tu przeprowadziłam i już mam koleżankę To...jak Ci się podoba w Nowym Jorku - zaśmiałam się

Ciesze się, zawsze byłam sama i brakowało mi kogoś z kim mogłabym chociażby napić się wina-Mówiąc to, Suzanne wzięła łyk wina, po czym dodała -W Nowym Jorku? Jakos, na szczęście nie muszę stać w kilometrowych kolejkach i jeździć w korkach, a Tobie? Masz tu wille?

-Dosyć tu ładnie. A moja willa jest tu niedaleko - wskazałam kierunek ruchem głowy.
-Dobra to ja już muszę lecieć, miło mi Cię poznać, do zobaczenia - mówiąc to uściskałam serdecznie koleżankę i wyszłam.

Ale...?! - W oczach Suzanne zaczęły napływać łzy. Była w szoku, nie rozumiała co się dzieję. Cała zastygła wpatrywała się w Natalie, po czym krzyknęła - Natalie! Ale... Ale miałaś przecież zostać! Proszę Cię nie zostawiaj mnie tu teraz samej...!

Byłam już przy ogrodzeniu gdy usłyszłam rozpaczliwy krzyk koleżanki. Odruchowo obróciłam się i podeszłam do niej.
-No spokojnie, jak chcesz to zostanę, wiesz jest już dosyć ciemno a ja nie chcę robić kłopotu...

Rób, co chcesz. - Odpowiedziała chłodno po czym odwróciła się na pięcie i wytarła łzy.

-Ja chętnie mogę zostać, tylko nie chcę robić kłopotu, jak chcesz to zostanę i tak nie znam tu nikogo oprócz Ciebie...

Suzanne stojąc tyłem do Natalie powiedziała smutno - Przecież wcześniej uzgodniłyśmy, żebyś została. Bo wiesz... Bije od Ciebie takie ciepło, czuje się wtedy taka spokojna... -

Patrzyłam na (myślę, że mogę tak powiedzieć) przyjaciółkę i nie mogłam ukryć zdziwienia. Nikt nigdy tak o mnie nie mówił...
-Wiesz, ja... ja po prostu cieszę się, że jesteś...

- Skoro się cieszysz, to czemu chcesz iść? - Spytała z opuszczoną głową dalej stojąc kilka metrów od Natalie.

-Nie wiem... zwykle nie przesiaduję godzinami u znajomych, ja zwykle nie mam... znajomych - zasmuciłam się
-Ja... po prostu nie wiem jak się zachowywać gdzy jesteś u przyjaciółki

Suzanne odwróciła się i popatrzyła na Natalie. Nie wiedziała co ma mówić. Spuściła głowę.
- To jak, idziesz czy zostajesz? - Spytała bardzo cicho, prawie nie słyszalnie.

-Zostaję! - odparła pewnie.

Suzanne objęła mocno Natalie mówiąc - Dziękuję... - Po czym pocałowała jej delikatny policzek.

-Zawsze do usług - roześmiałam się

- Teraz chodź, pokażę ci pokój! - Uradowana złapała za dłoń przyjaciółkę i podskakując, weszły z powrotem do domu.

Weszła do domu razem z przyjaciółką a następnie obie pognały do pokoju.
- Ładny... -powiedziała po dotarciu do celu

- Cieszę się, że Ci się podoba, hej ale może przeniesiemy materac, kołdrę i będziesz spała u mnie? Pogadamy całą noc - Spytała wesoło.

-No jasne - uradowała się - ale ja śpię na materacu - będzie zabawa!!!!

- Haha, piżamowy, babski wieczór? Jestem za! - Krzyknęła i znowu objęła Natalie.

- Będzie super!!! Jak to cudownie mieć przyjaciółkę - wykrzykneła - ups nie mam piżamy...

- Hehe no widzisz, a Ty chciałaś wyjść...! - Uśmiechnęła się szeroko, po czym odpowiedziała - Spoko, przez 243 lata mam trochę piżam Weź z tej szafki - Suzanna wskazała palcem - A ja przyniosę wszystkie kosmetyki, zobaczysz będzie śmiesznie! - Mówiąc co wampirzym krokiem poszła do łazienki.

-Ok - odparła po czym wyjeła z szafki najładniejszą (jej zdaniem piżamę) ekspresowo się w nią przebrała i czekała na powrót przyjaciółki

- Ojej jak Ci ładnie, masz lepszą figurę. Nie to co ja - Mówiąc to rzuciła wszystkie kosmetyki na dywan. - Ok, to od czego zaczynamy...? - Uśmiechnęła się łobuzersko.

-Nie przesadzaj, ale jak coś to jutro możemy wybrać się na jogging, i co ważniejsze zaczynamy od tego, że ja Cię maluje - uśmiechnełam się

- Naprawdę chcesz biegać w śród tych ludzi? Pamiętaj, że to by się skończyło dość kiepsko. Dla nich. -

Usiadła po turecku zamykając oczy. Powiedziała - Mam siłownię w piwnicy - I dala się malować Natalie.