Pomost na jeziorze

no wiesz jako szef sfory powinieniem wiedzieć o nowych wilkach w mieście wieć powiedzmy że to mój obowiązek, mam nadzieję że masz gdzie mieszkać- powiedziałem zaciekawiony dlaczego zmieniła temat

- Ok. Rozumiem. Mój ojciec... - załamał jej się głos, lecz ciągnęła dalej - był także przywódcą sfory we Francji. Dosyć dużo nas tam było... - zaśmiała się pod nosem, polepszając nastrój sobie.

okey naprawde...to znaczy przepraszam nie chciałem żebyś tak to odebrała...głupio mi że...okey..naprawdę przepraszam- powiedzialem przepraszająco, nie chciałem aby płakała ani była smutna, było mi jej żal.....

- Oj przestań przepraszać. jesteś przywódcą.. Może gdzieś we trójkę wyjdziemy? nudno tutaj... - zarumieniła się i uśmiechnęła zarazem.
" No i po jakiego kipa wpychasz się, gdzie nie potrzeba? "

Camille może pójdziemy z trójkę do jakiegos baru??- spytałem patrząc na jej reakcję

- yyyy ..
* dzięki za spacer * - skrzywiłam się .
- możemy iść

wieszco April może innym razem bo Camille miałą spotkanie z pi9jawkami i wolałbym nie narażać się na następne zanim nie wyzdrowienie....... jak co to w tamtym kierunku - wstazałem palcem - jest samotne drzewo jeśli edziesz czegoś chciała ode mnie to zawyj zjawię się napewno....- powiedziałem wstałem - no to na razie

- Oczywiście... jasne. Przepraszam za taką gafę. Pff. - i pukła się lekko w głowę, po czym wstała z ławki i podała im rękę na pożegnanie. - To do zobaczenia. Jeszcze raz przepraszam, nie chciałam wam przeszkadzać, powinnam się udać gdzie indziej n spacer. To było na domiar niegrzeczne. - i poszła w stronę domu.
" I masz babo piasek. April, ty głupia istoto. A matka mówiła: Nie narzucaj się, bo mogą to żle zinterpretować ... "

- idź . ja pójdę się położyć - powiedziałam szybko i już mnie nie było w parku .

poszedłem za nią.... czułem że ................poszedłem za niądo domu.....

weszłam na pomost i usiadłam na jego skraju . nogi włożyłam do letniej wody i przyglądałam się zachodowi słońca .

biegłem do parku szybko choć nie pędziłem jak szatan...nad jeziorem jednak jej nie było, przystanąłem za drzewem......

wpatrywałam się w ptaki , które krążyły na tle zachodzącego słońca . usłyszałam szmer , jednak nie zwróciłam na niego większej uwagi .
* wiewiórka . * - uśmiechnęłam się do siebie ,a raczej próbowałam, bo tylko kąciki ust uniosły się ku górze .

wyglądnołemza drzewa ku swojemu zdziwieniu odkryłem że na pomościejest
*ta wampirzyca....ciekawe co ją tutaj sprowadza...*pomyślałem powoli, delikatnie cofając się do tyłu

coś albo ktoś nadepnął na patyk , który pod wpływem tego kogoś ciężaru złamał się . szybko odwróciłam głowę w stronę dochodzącego hałasu . ujrzałam wilkołaka , z którym kilka tygodni temu "miałam zaszczyt" rozmawiać .
- noo tak , a któż by inny - powiedziałam ironicznie i uśmiechnęłam się . Z powrotem wlepiłam wzrok w karjobraz zachodu .

szybkjo przemieniłem się ubrałem spodnie
Moja droga czekasz na śmierć czy poprostu masz zamiar wszystkie wilkołaki w okolicy zwabić tutaj??- spytałem poważnym głem

- pudło - rzuciłam nie odrywając wzroku od jeziora . - przyszłam się "rozweselić" - wskazałam brodą widok słońca .

no tak akurat do parku na terytorium wilków co za genialny pomysł?? Czemu wcześniej na to nie padłem...- mówiłem z ironią w głosie......
* Co za wampir.........*

nic nie odpowiedziałam . nie miałam ochoty na spory . nie czułam się na siłach . wpatrywałam się dalej , teraz w prawie już czarną taflę jeziora .

przykucnąłem u brzegu jeziora, dalej od wampirzycy, keciłem głowąz niegowierzaniem:
* Eh.....wampiry w tym mieście są zabardzo zarozumiałe...*

- to samo można powiedzieć o wilkołakach - odsłoniłam brzuch , na którym widniała wielka bilizna .

ciekawe kto zaczął- nagle przypomniałem sobie że ona czyta mysli i puściłem jej jażde wspomnienie jakie było Camille , siebie, Cornelie i Izkra pokiereszowanych, zaatakowanych i krwawiących.....

- taa blondynka . - przypomniałam sobie - nieźle oberwała ... moogła się nie rzucać - zaśmiałam się gardłowo .

tak samo jak ta- i puściłem jej obraz siebie bijącego sie z jakąś blondyna- była agresywna jak żadne z was przeze mnie spotkane wcześniej- mówiłem oschle

* [i] Jas ! [/b] * - jęknęłam w myślach . zerwałam się na nogi i przyjęłam pozycję do ataku . z mojego gardła wydobyło sie głośne i przeciągłe warknięcie .

odsunąłem się delikatnie:
No no no...wampirka sie wkurzyła jak wspomniałem o tej małej- ciekawe, przyjąłem pozycję obronną- a w końcu to ona na mnie się rzuciła- i powazałem jej całe zdarzenie z detalami

- bardzo dobrze zgniatało mi się żeberka Camille . ahh .. musze powtórzyć tą atrakcję . - zaśmiałam się gardłowo .

warknąłem przeciągłe:
*ah tak więc to ty byłaś.....szkoda ze tak delikatnie potraktowałem tą małą*
Ciekawe co się stanie z tą małą w końcu ona nie jest do końca z waszego gatunku jest mieszańcem, przeżyła dzięki temu że ja tak chciałem ale może nie żyć....jak ją spotkam następnym razem w końcu zabicie jej to nie problem ona w końcu jest pół człowiekiem tętnica szyjna pryśnie krwią.....- zaśmiałem się sarkaztycznie i zacząłem wyobrażać jak był ją torturował.........

- mmm .. zgłodniałam trochę ,a Camille będzie idealna . - oblizałam kły i w wampirzym tępie znalazłam się prawie na końcu parku . - tylko nie szukaj jej jak nie przyjdzie dzisiaj do domu - zaśmiałam się gardłowo i popędziłam za zapachem Camille .

w seklundzie zmieniłem się w wilka i popędziłem za nią:
*Teraz to się do igrałaś* myślałem gniewnie

Weszła na pomost i usiadła na jego twardych deskach. Wlepiła wzrok w taflę spokojnej wody jeziora , w której odbijał się księżyc .

wstała i poszła do baru .

Usiadla na pomoscie. Starala sobie przypomniec kazdy szczegol z romowy, ktora odbyla z Riddickiem.
Lubila brzmienie jego imienia. Nie jakiegos tam skrotu, ale calego, dlugiego imienia. Wypowiadanie go sprawialo jej przyjemnosc, miala skryta nadzieje, ze jesli wypowie je glosno kilka razy to niczym Beetlejuice, Riddick zaraz zjawi sie przyzwany przez jej miekki aksamitny glos.
Riddick. wyszeptala. Bala sie powiedziec je kolejny raz. Nie chciala niszczyc swoich zludzen.

Stanęłam uśmiechnięta na pomoście. Pogoda była cudowna- lekki wiatr wiał mi w twarz. Wciągnęłam głęboko powietrze. Czułam się wspaniale. Wpatrywałam się w piękny krajobraz.

Byl wieczor. Wiatr lekko muskal twarze spacerujacych ludzi. Jakby kierowala mna sila wyzsza udalem sie do parku, a pozniej na pomost. Tam z podkulonymi nogami siedziala Cornelia. Po cichu zblizylem sie do niej i ...
Buu - krzyknalem lekko lapiac ja za barki.

Az podskoczyla.
Ha Ha Ha!! wstala i otrzepala sie to bylo bardzo... dojrzaleZrobila obrazona mine i skierowala sie do parku.

Rozesmialem sie.
Gdybys widziala swoja mine.
Podbieglem do niej i zlapalem od tylu w talii i przytulilem.
Gdzie chcesz mi uciec??

Nie wiem... mam nadzieje ze wymysle po drodze. Wyrwala sie z uscisku i zusmiechem pobiegla w glab parku.

weszłam na pomost i usiadłam na jego skraju . przymknęłam oczy i odpoczywałam .

Patrzyłam dalej w niebo. Nagle zauważyłam Camille.- Hey. Mogę się przysiąść?- zapytałam z uśmiechem.

otworzyłam oczy - hej . pewnie . - uśmiechnęłam się .

Usiadłam koło niej.- Co u ciebie słychać?- zapytałam. Wpatrywałam się w jezioro.

- w sumie to nic ciekawego - wlepiłam wzrok w tafle jeziora . - a u ciebie ? -spytałam .

Nic nowego. Moje życie jest nuuuudne.- westchnęłam cicho. To była prawda- nie spotykałam się z nikim, nic nie robiłam, nigdzie nie wychodziłam. "To jakiś koszmar..." stwierdziłam w myślach.

- to tak jak moje - uśmiechnęłam się - często tu przychodzisz ? - spytałam .