Samotne Drzewo na Wzgórzu

Zbliżyłam jego twarz do mojej. Czułam jego policzek na swoim. Staliśmy tak, aż zaszło słońce.- Czyli musicie już iść?- spojrzałam smutno na Erica i Pluto. Nie chciałam się z nim rozstawać.

No wiesz jest rozwiązanie proste. Wybacz - powiedziałem, podniosłem ją na recę i pobiegłem z nią do domu, Pluto biegł za nami.





( Pisz u mnie)

Noc dla Ros była najpiękniejsza porą dnia. A najlepiej jak spędzało sie ja na powietrzu we w miarę bezpiecznym miejscu. Weszła na wzgórze i usiadła pod drzewem. Oparła o pień głowę i lekko przymknęła oczy.

Wolnym krokiem przechadzal sie po parku. Cos go naszlo, aby usiasc pod samotnym drzewem.
Gdy dochodzil do idealnego na przemyslenia miejsca spostrzegl, ze jest juz ono przez kogos zajete.
Nie przejmojac sie niczym podszedl do drzewa i usiadl opierajac sie o nie pecami.
Nigdy cie tu nie widzialem stwierdzil do siedzacej za nim dziewczyny. Jestem Riddick, a ty??

Leniwie otworzyła oczy i przekręciła głowę w strone z której dochodził głos.
-Rosaline. A nie widziałeś zapewne dlatego bo nie zwykłam z kimkolwiek rozmawiać...-wytłumaczyła się i znowu przymknęła oczy.

Weszła na wzgórze i zauważyła przedstawicieli swojej rasy.
" Może im nie będę przeszkadzać?", pomyślała i usiadła na jakiejś ławce w oddali wpatrując się w rozmawiających wilkołaków.

to dosc nietypowe... powiedzial skubiac rosnaca wokol trawe. Od kiedy tu mieszkasz?? Bo jak przypuszczam, gdzies tu mieszkasz...

-Dlaczego od razu nietypowe...Jak widać w tym mieście roi sie od tych pijawek i mało jest osób z którymi idzie pogadać...-powiedziała i przekręciła głowe w jego stronę lekko się uśmiechając. A mieszkam tu od paru dni...-dodała.

I tu sie mylisz. Stwierdzil, po czym jednym zwinnym ruchem podniosl sie z ziemi. Obszedl drzewo dookola i spojrzal na siedzaca na ziemi dziewczyna. Osob z ktorymi mozna normalnie pogadac jest tu wiele. Powiedzial szczerze... a po chwili dodal. Zaczynajac ode mnie. Usmiechnal sie.

Nic nie odpowiedziała. Uśmiechnęła sie tylko pod nosem. Faktycznie. On był chyba dopiero drugą osobą która się na nia nie wydzierała. Albo nie chciała zabić.
Westchnęła chicho i wstała. Przeszła kawałek i wyciągnęła ręce do góry aż jej w kręgosłupie strzyknęło.

Nieśmiało podeszła do dziewczyny i przedstawiłasię, nie mogąc dłużej wytrzymać tego obserwownia.
- Cześć, jestem April. Pogadamy? Bo ta idiotyczna cisza mnie już dobija...

Zmierzyła dziewczynę wzrokiem jak to miała w zwyczaju. Potem wzruszyła ramionami.
-Jasne...Rosaline-powiedziała i znów usiadła na ziemi.

Usiadła obok niej.
- Nowa? xD - zerknęla na nią- No pewnie, ze nowa. - uśmiechnęła się. - A tak poza tym co tuaj robisz, w NJ? Ja uciekłam od rodziny. Zabiłam człowieka i to .... Eh, szkoda gadać. - dodała cicho. -No a ty?

Zabijałam, spałam, zabijałam, spałam. - powiedziała i zachichotała. Jakos nie lubiła opowiadać o swojej rodzinie i z jakich powodów tu jest. W końcu wstała.
-Czas na mnie...Narazie-powiedziała i odeszła.

Poszłam w wyznaczone wcześniej przez Toma miejsce. Oddychałam powoli. Próbowałam się skupić na tym, co teraz mam zrobić. Po paru minutach przybiegła Alfa razem z czterema wilkami ze sfory. Poznałam ich wszystkich. Wśród nich szedł Andy, mój stary kumpel. Tylko na niego mogłam kiedyś liczyć. Zawsze się lubiliśmy, wiedziałam że jeśli on zostanie przywódcą ja będę bezpieczna. "Jeżeli wygram, nowym przywódcą sfory zostanie Andrew. Zresztą dobrze wiesz, jakie są zasady." przekazałam w myślach Tomowi. Przyjrzałam się mu. Był ode mnie większy, silniejszy. Dobrze to wiedziałam, ale miałam nadzieję. "Tak Kate, wiem o co ci chodzi. I dziwię się że myślisz że ci się uda." przekazał mi Tom. "Żebyś się nie zdziwił." pomyślałam i ruszyłam do ataku. Tego mój przeciwnik się nie spodziewał. Dałam radę ugryźć jego kark. Ale to nic dla niego nie było. Teraz widziałam w jego oczach złość. Ruszył na mnie. Nie dałam rady go odepchnąć, przewróciłam się na Ziemię. Wykorzystał to. Chwilę później miałam wielką szramę na brzuchu. Podniosłam się szybko i warknęłam. Tyle myślałam, jak można go pokonać, wpadłam tylko na jedyny pomysł. Polowałam na jego kark. Kiedy byłabym w stanie uszkodzić w tym miejscu jego kręgosłup, co było trudnym zadaniem, zniszczyłabym jego nerwy, co najprawdopodobniej prowadziłoby do paraliżu. Okrążałam go, warcząc coraz głośniej. Reszta sfory w ludzkiej postaci obserwowała nas, siedząc na drzewie. Byli zbyt honorowi żeby się w to mieszać. Pobiegłam w jego stronę i złamałam jego przednią łapę. Tom nie pozostawał mi dłużny- poczułam ból w lewej tylnej łapie. Zawyłam cicho. Kulejąc rzuciłam się na niego, próbując złamać mu żebra. Słyszałam ciche chrupnięcie. Mój plan się sprawdzał. Tom zawył i pokazał swoje kły. Wbił je prosto w moją przednią łapę. Odsunęłam się szybko. Moje szanse zmniejszały się z minuty na minutę- Tom zaatakował po raz kolejny, uderzając łapą w moje biodro. Ból był nie do opisania, ale dałam radę jeszcze się ruszać. Potem kolejna seria uderzeń- oboje teraz mieliśmy po 2 złamane kończyny. Byłam wściekła, tylko to dawało mi teraz siłę. Skoczyłam na Toma, wgniatając go w Ziemię. Szybko ugryzłam jego kark. Usłyszałam lekkie chrupnięcie. Nie wierzyłam że to mi się udało. Chwilę później mój przeciwnik zawył przeraźliwie, głośno. Drapałam i gryzłam jego grzbiet. Popatrzyłam na jego tylną łapę- złamanie przeszło z złamanie otwarte. Byłam pewna że teraz już nie jest aż tak groźny. Zrzucił mnie z siebie. Uderzyłam mocno o Ziemię, ale pozbierałam się jakoś. Ból był coraz większy. Tom nie dał rady wstać. "Zadarłeś z silniejszą od siebie...". Podeszłam do niego i ostatkiem sił ugryzłam jego kark. Polała się krew. Wilk zawył głośno i upadł na ziemię. Dla pewności rozszarpałam jego aortę. Wokół mnie wszędzie była krew. Spojrzałam w górę. Widziałam twarze członków sfory. Byli zaskoczeni, jeszcze nigdy nie widziałam ich w takim stanie. Na twarzy Andy'yego pojawił się uśmiech. Zdałam sobie sprawę z tego, że na niego zawsze mogłam liczyć. Mężczyźni przemienili się w wilki i pobiegli gdzieś daleko. Zdążyłam przemienić się w człowieka. Upadłam na ziemię, nie daleko mojego przeciwnika. Czułam że mam złamaną miednicę, moje nogi też były połamane, przy prawej wystąpiło złamanie otwarte. Nie mogłam poruszyć moją lewą ręką. Część moich żeber też nie wytrzymała. Całe moje ciało pokrywały siniaki, szramy i rany od ugryzień Z rany na plecach wypływała krew. Jęknęłam i straciłam przytomność. Oddychałam ciężko, byłam cała połamana, ale żyłam.

Psy krażyły wogół mnie, szedłem wolno, gdy zobaczyłem- Kate- Leżałam na ziemi, podbiegłem, oddychała, uspokoiłem sie, rozerwałem T-shirt i zrobiłem opatrunek na złamanej nodze- Kate słyszysz mnie....czy możesz iść- z plecaka wyjąłem moją koszule - Musze ciebie podnieść żeby ubrać ci koszule....- powiedziałem

Czułam że ktoś jest obok mnie. Otworzyłam powoli oczy.- Eric... udało się...- wyszeptałam uśmiechnięta.- Skarbie, wszystko mnie boli, ale żyję...- powiedziałam powoli. Czułam teraz już tylko ból. Zamknęłam oczy, nie miałam już siły.

podniosłem Kate delikatnie i ubrałem jej koszule- Pluto plecak- powiedziałem psu, który ochoczo chwycił go w zeby.Delikatnie podniosłem Kate z ziemi, szedłem ostrożnie, wiem że każdy ruch sprawiał jej ból.

Przyszliśmy do parku. Szliśmy powoli.- Dobrze wiesz, że nie masz powodów żeby być o mnie zazdrosny...- powiedziałam uśmiechnięta. Trzymałam Erica za rękę.

Wiem Kate, Ale musiałem komuś dać do zrozumienia- powiedziałem czułem jej reke, przygryzłem wargę....

Westchnęłam.- No jasne.- powiedziałam rozbawiona. Usiadłam pod drzewem i zamknęłam oczy.

siadłem obok- Taka racja, to prawo naturalne, pokazałem że jesteśmy razem a te patafiany nie mają co nawet patrzyć na ciebie bo inaczej im oczy powydrapuje- powiedziałem.

Śmieszyło mnie to, jak bardzo był zazdrosny.- A właśnie, Kotku, ty masz jakieś plany? Ja będę studiować, a ty? Praca? Studia?- zapytałam niepewnie. Położyłam głowę na jego ramieniu.

no właśnie tak się zastanawiam... możliwe że praca tylko jaka??- zamyśliłem się, żawsze byłem wolnym strzelcem..

Zastanów się, co chciałbyś robić i znajdź sobie pracę, właśnie z tym związaną.- uśmiechnęłam się.- Ja podjęłam decyzję że chcę pracować jako dziennikarka. Ty też się na coś zdecydujesz.

Kate ja zawsze byłem wolnym strzelcem, najlepszy dla mnie zawód płatny morderca- skwitowałem , z niesmaczony tym co powiedziałem.

Zachichotałam.- No, jak dla mnie może być. Płatny morderca... Super.- powiedziałam i przytuliłam się do niego.

- Ta jasne- powiedziałem z sarkazmem i co jeszcze...- powiedziałem , zamknąłem oczy...

Eric, na pewno znajdziesz jakąś pracę dla siebie. Jeśli nie chcesz być płatnym mordercą, to...- spojrzałam na niego.- Tak na prawdę to po co będziesz pracować?? Możesz być bezrobotny i tyle.- uśmiechnęłam się.

- Tak jasne na utrzymaniu kobiety to już wole być meskim stripizerem w klubie nocnym..- powiedziałem z powaga.....

Westchnęłam.- Kotku, przecież mamy za co żyć. Mam dużo pieniędzy, jak skończę studia to jeszcze będę pracować, co z tego że będziesz na moim utrzymaniu? A pracę striptizera wybij sobie z głowy.- zachichotałam.

o nie kobieta nie bedzie mnie utrzymywac, zostanę striptizerem, jesli nie bedę miał innego wyjscia i juz- skwitowałem.

No to znajdź sobie pracę, bo striptizerem będziesz po moim trupie.- powiedziałam szybko. Zamknęłam oczy i uśmiechnęłam się.

- Kate to lepiej wzmocnij piwnice bo inaczej nic z tego, zostanę striptizerem- powiedziałem powaznie...

Kotku, żeby było jasne- wiem że nie zostaniesz striptizerem, ale jeśli byś nim został, to już więcej się nie zobaczymy. Czy to dla ciebie jasne?- zapytałam patrząc mu w oczy.- A tak ogólnie to zawsze możesz założyć swoją własną firmę. Masz, tyle możliwości, jeśli chodzi o pracę, a nie potrafisz się zdecydować. Nie wierzę że nigdy nie myślałeś o swojej przyszłości.- powiedziałam cicho i westchnęłam. Położyłam głowę na jego ramieniu.

Kate nie bedziesz mnie utrzymywać, po za tym ja zawsze byłem wolnym strzelcem, nie umiem zamknąć sie w pracy na 8 godzin w garniaku to nie dla mnie...- powiedziałem baz ceregieli...

Myślisz że ja bym tak potrafiła? Wiem, że jako dziennikarka nie będę miała takiej pracy jak chociażby urzędnik. Będę krążyć po mieście, gadać z ludźmi, szukać sensacji. To coś dla mnie. A ty... No cóż, zawsze możesz pracować w domu. Możesz zacząć pisać książki, składać długopisy albo projektować strony internetowe, czy zajmować się grafiką komputerową.- uśmiechnęłam się.- Chociaż płatny morderca to też niezła praca.... Na twoim miejscu bym się nad tym zastanowiła.

- Kate nie wiem zobacze, może będe pisać ksiazke- powiedziałem- a mordercą już jestem- grzech od dawna skrywany już wyszedł...

Zmarszczyłam brwi.- A wiele osób zabiłeś?- zapytałam z ciekawości.- Bo ja setki wampirów, kilkudziesięciu ludzi, kilka wilków... Ale najdziwniejsze jest to, że nigdy nie miałam wyrzutów sumienia.- dodałam po chwili.

Kate to nie były wampiry.....- urwałem i zchowałem głowe między nogi

Spojrzałam na niego zdziwiona.- A co dokładnie masz na myśli?- zapytałam po chwili.

nie wazne... nie powinienem był wspominac- wstałem zdenerwowałem sie zę powiedziałem o tym Kate, ruszyłem przed siebie.....

Westchnęłam. Poszłam za nim.- Widzę że wielu rzeczy nie chcesz mi mówić, ale nie mam pojęcia dlaczego. Często czuję, że nie mówisz mi wszystkiego.- powiedziałam cicho. Nie rozumiałam tylko dlaczego Eric nie chciał mi tego powiedzieć.

- Kate bo jestem potworem z koszmarów, te rany co mi je szyłas, to sam siebie karałem za to kim jestem, powinenem umrzeć przy porodzie, ale niestety żyję i jestem potworem- powiedziałem , cicho i oschle..

Zamknęłam oczy.- Ciągle mówisz że jesteś potworem, ale nigdy nie mówisz mi dlaczego tak sądzisz. To głupie... Skoro żyjesz, to tak miało być. Przecież nie musisz być potworem....- wyszeptałam to, ale wiedziałam że mnie usłyszał.