Samotne Drzewo na Wzgórzu

Coś się stało?- zapytałam ją. Widziałam jej minę- świadczyła o tym, że coś było nie tak.

Czuję krew Olivera musże iść zobaczyć co jest...- powiedizałam przerażona...wstałam - Musisz mi pomóc!!- powiedizałam pewnie....

No to chodźmy!- powiedziałam do niej i wstałam.- Spokojnie.... - złapałam ją za rękę i pociągnęłam w stronę domu Oliviera. Byłam tam tylko raz ale wyczułam drogę.

Usiadłem pod drzewem i zamknąłem oczy.

biegłam zła, poirytowana i prawie z furii nie przytomna, wyczułam go w parku wilków przy samotnym drzewie, ściagłam trampka i uderzyłam go w tors:
I patrz co narobiłeś...Gadaj jaką masz grupę krwi!!!- krzyczałam zła...

-ałaa ..to bolało.. -masowałem sobie tors.
-o co ci chodzi ? -zdziwiłem się -czy to ważne ?!

Bardzo powiedziałam i rzyciłam torba pełna butelek które roztrzaskały się:
I nie mów ała bo podobno libisz ból... wieć gadaj mi zaraz jaką masz grypę krwi!!- chodziłam wściekła...

-Jasmin uspokój się ! -warknąłem.
-0 -odpowiedziałem na jej pytanie -a po co ci to wiedzieć ? i co się stało ? -spytałem

nie mozliwe!!! 0 o jakim cudem znam 0 a RH??- spytałam i spojrzałam na niego...

-Kochanie , jestem wilkołakiem. Mam inną grupę krwi niż normalny człowiek .. -odpowiedziałem spokojnie .
-możesz mi wreszcie powiedzieć o co ci chodzi ?-zniecierpliwiłem się.

Bo wiesz co nie moge innej krwi niż twoja pić...a to......oznacza że nie moge być z toba do końca ciąży....twój wybryk skomplikował man życie...- powiedizałam dobitnie...

-będziesz pić moją krew , co to za problem ? -odpowiedziałem spokojnie. - i myślisz , że dam ci odejść ? -parsknąłem śmiechem.

chyba żartujesz sobie- powiedizałam zła- mowy nie ma wiecej nigdy... a zostawić to tylko 3 miesiące przetrwamy, bedę ciebie odwiedzac..- powiedizałam smutno, łzy popłyneły mi z oczu....

- dobrze , skoro tak wolisz. Heh.. jak zwykle myślisz tylko o sobie -byłem wściekły. Ręce zaczęły mi się trząść. W kilka sekund zamieniłem się w wilka. Pognałem w stronę lasu i zniknąłem między drzewami.

wścikłam się, pobiegłam za nim i stanełam przed nim, wiem że ryzykowalam życie ale cóż :
o Sobie, moja matka zabiła moojego ijca a ty mówisz że o sobie!!- krzyknełam na niego, potem upadłam na trawe......

Głośno zawyłem. Chwyciłem ją zębami za kurtkę i postawiłem na nogi.

wtuliłam się w niego, byłam rozdarta:
Wybacz mi ale nie chce pić twojej krwi, kocham cię ponad wszystko...wieć mnie nie odrzucaj......powiedizałam....

Zaskomlałem i położyłem się na trawie.
*CHOLERA ! nie odrzucam cię !! Chcę tylko , żebyś była ze mną ! *

Oliver, trudno mi to wszystko ogarnąć, ty ja my, dziecko a raczej dzieci i to parka....moja familia może mnie zabić za to baa ciebie zabic na moich oczach a tego nie chcę- powiedziałam i się wtuliłam w niego....

Pokiwałem przecząco głową , a łza wielkości piłeczki golfowej spadła mi na prawą łapę.

popatrzyłam na jego wielkie oczy:
Kocham cię i boję się o nas o nas wszystkich..- powiedziałam i popatrzyłam mu głęboko w oczy....

Polizałem ją po twarz i zaskomlałem.
*nic i nikt nigdy nas nie rozdzieli *-pomyślałem

poczułam pragnienie... moje oczy napewno stawały się płomnienne:
Oliver idź juz ,znikaj z tąg..- powiedizałam błagalnie.....

Pokiwałem przecząco głową. Ugryzłem się mocno w łapę i wyciągnąłem w stronę Jas
*proszęę *-poprosiłem w myślach

trzesłam się jak bym miałą febre chciałam napić sie tej krwi ale nie mogła, tak krew działąła na mnie jak żadna , ostatecznie wbiłam sie w jego łapę i wypiłam w łyki jego krw, odwróciłam sie od niego i zaczełam płakać....
jestem Potworem....- powiedizałam....

Położyłem jej łeb na ramieniu.
*Jas.. nie jesteś potworem... *-zaprzeczyłem w myślach. Tak bardzo chciałem , żeby je słyszała

Usłyszałam myśli ale to nie były myśli moje tylko dziecka:
* Tatko mówi że nie jesteś potwarem*
z osłupienia zatkało mnie....

Cicho zaskomlałem
*chodź do domu *-posadziłem Jas na swoich barkach i ruszyłem w stronę domu.


(Pisz w domu)

Vanessa weszła do parku tanecznym krokiem. Połozyła się na gałezi drzewa, obserwując obłoki.

Poszłam pod samotne drzewo. Wskoczyłam na jedną z najniższych gałęzi i usiadłam na niej machając wesoło nogami. Uśmiech nie schodził mi z twarzy. Czekałam na Erica i Pluto.

Pluto ciągnąłe mnie jak oszalały, w końcu odpiołem smycz:
Biegnij znajdź Kate- powiedziałem ale długo nie czekałem , zobaczyłem ją na drzewie- jaki widok??- spytałem.

Wspaniale widać stąd niebo.- Uśmiechnęłam się i zeskoczyłam. Pogłaskałam Pluto.- Ale stąd też pięknie widać zachód słońca.- powiedziałam, siadając pod drzewem. Oparłam się o nie plecami.

złapałem jakąś gałąź i rzuciłem daleko:
Pluto piesku aport.- powiedziałem do niego, Pluta już nie było, siadłem obok Kate jaka jest tutejsza sfora?- spytałem

"Ups...Wpadłam....Dwa wilkołaki i pies. Może mnie nie zauważą? Jasne dla nich pachnę jak śmietnisko. Tylko ja jestem taka nienormalna, że ich zapach mi nie przeszkadza....'-pomyślała, nie ruszając się.

Tutejsza sfora jest bardzo fajna. Nie jest nas wielu, bo w sumie to tylko ja, Camille i Sastre, April i Olivier. Ale to są naprawdę miłe wilkołaki. A dlaczego odszedłeś od swojej sfory?- zapytałam. Westchnęłam- czułam wampira z daleka.- Po prostu idź stąd, byle szybko.- Warknęłam cicho.

Odwarknęła i powolnym krokiem odeszła.

wyczułem wampirzyce, wstałem trzesłem się na ciele, usłyszałem skomlenie Pluta, warnąłem cicho,odwróciłem głowę w strone Kate, patrzyłem na nią intensywnie, powoli uspakajałem się- Nie dogadywałem się z szefem sfory, próbował z nas zrobić jakieś wojsko przeciw wampirą.- powiedziałem szczerze, Pluto podszedł do mnie i polizał - już okey- odparłem spokojnie.

Westchnęłam, patrząc na odchodzącą wampirzycę.- One zbyt często zapominają, że to nasz teren.- powiedziałam do Erica. Pogłaskałam Pluto, który oparł się łapami o moje nogi. Chwilę później pies wywęszył coś i pobiegł gdzieś na łąkę. Wpatrywałam się w niebo.

może trzeba będzie je uświadomić.- powiedziałem,uśmiechnąłem sie do Kate - kocham zachody słońca..- powiedziałem rozmazonym głosem, wiatr powiał i poczułem zapach Kate, pachniała wspaniale.

Nie tylko ty je lubisz... Przychodzę tu prawie codziennie... Tylko po to, żeby zobaczyć zachodzące słońce.- uśmiechnęłam się. "Dzień bez tego widoku to dzień stracony", patrzyłam na niebo. Złapałam Erica delikatnie za rękę.

poczułem rękę Kate na mojej, uśmiechnąłem się szczerze - to prawda dzień stracony- kciukiem delikatnie rysowałem kółka na jej dłoni. Pluto biegał radośnie jak szczeniak.

Byłam szczęśliwa jak nigdy. Czułam się tak beztrosko i spokojnie. Położyłam moją głowę na ramieniu Erica i zamknęłam oczy. Westchnęłam.- Mogłabym siedzieć tutaj cały czas.- powiedziałam cicho.

ja też ale Pluto chyba..- nie dokończyłem bo przybiegł pies i szczeknął- no właśnie, eh w takim momencie, stary, masz wyczucie.- powiedziałem, uśmiechnałem się szeroko.

Pluto ma wyczucie, nie powiem.- "To już drugi raz... chyba przestaniesz być moim ulubionym pieskiem" pomyślałam, zachichotałam i popatrzyłam na psa. Wlepił we mnie swoje wesołe oczy.- A co oznaczało to szczeknięcie?- zapytałam z uśmiechem Erica.

No wiesz jedzenie. - uśmiechnąłem sie szczerze i pocałowałem Kate w włosy- Ale poczeka do końca zachodu, prawda??- spytałem psa a ten grzecznie się położył i zaskomlał.