Dom Vanilii Canosa

-Kultura i przyzwyczajenie.
Wyznałam śmiejąc się.

Zaśmiał się. -Przyzwyczajenie? Ojoj to naprawdę źle z tobą...

-Jesteś pewien swoich słów?
Zapytałam udając groźną.

-A jestem!- odpowiedział zaczepnie wypinając dumnie pierś.

Zerwałam się z kanapy i nieco mocniej pchnęłam go tak, że upadł na oparcie kanapy, plecami.
-Nadal jesteś?
Zapytałam uśmiechając się.

-Może się jednak poddam.- odpowiedział z uśmiechem.

-Ha, ha, ha! Więc właśnie!
Odrzekłam śmiejąc się i siadając obok chłopaka.
-Masz może jakiś alkohol? Wino?

Przywlokłam się do domu Vana, co by się o mnie nie martwili. Westchnęłam i wskoczyłam przez okno- drzwi były zamknięte.- Już jestem.- mruknęłam, ostatni raz przecierając twarz ręką. Powiesiłam płaszcz na wieszaku.- Oooo... Chcecie się upić beze mnie. Może jednak powinnam sobie pójść?

-Proszę bardzo- wstał i poszedł do barku. Wyciągnął kieliszki i butelkę wina. Postawił na stole i nalał wampirzycy. Zauważył Alice -Widząc po twojej twarzy... też chcesz?- zaproponował.

Coś mocniejszego. Wino nie pomoże.- Odparłam siadając w fotelu.

Usiadł na kanapie -Wybierz sobie co chcesz. -powiedział wskazując palcem.

Westchnęłam i podeszłam do barku. Wyjęłam wódkę i kieliszek. Postawiłam to na stole i nalałam sobie trochę. Od razu wypiłam trunek.

-Co się stało?- zapytał. Nie widział jej nigdy w tak marnym humorze.

Nie pytaj.- Mruknęłam. To była jedna z tych chwil, kiedy mam ochotę zasnąć i obudzić się następnego dnia.

-dobrze, później mi powiesz?- odpowiedział cicho. -Ale jesteś w tak złym nastroju...

W tak złym nastroju, że zaraz się potnę...- Jęknęłam.- Ale pogadamy o tym później. Emily, lepiej już się czujesz?- Zapytałam wampirzycę.

-Taak, jasne, dzięki za troskę.
Odpowiedziałam popijając łyk wina, i uważnie przyglądając się wampirzycy. Wiedziałam o co chodzi.
-Już nie wróci?
Zapytałam zaniepokojona.

Westchnęłam.- Nie i nie grzeb mi w głowie z łaski swojej.- Wypiłam kolejny kieliszek.

-Hmm...Jasne, wybacz...
Rzekłam nieco zawstydzona.

Westchnął Ach te baby... -Chcesz się upić?- zapytał, ale to było pytanie retoryczne.

Chcę iść spać.- Odparłam.- Jasne, wybaczam, ale nie rób tego więcej. Nigdy.- Powiedziałam z nutką złości w głosie.

-Sypialnia jest na górze. -powiedział z powątpiewaniem w głosie.

Dopiłam wino w ekspresowym tempie, po czym odstawiłam pusty kieliszek na ławę.
-Wiecie, ja się chyba będę zbierała...
Wstałam i udałam się w strone drzwi.

-Tak szybko? - zapytał -Coś się stało?

-Nie, nie....Skąd! Miła atmosfera i w ogóle... Ale chyba już powinnam sobie pójść?

Nie, dlaczego?- Zapytałam, wstając z kanapy. Podeszłam do niej chwiejnym krokiem.- Może jednak jeszcze zostaniesz?

-Uh, raczej czas na mnie....

Jak chcesz. Ale oczywiście możesz jeszcze zostać u... U Vana.- Stwierdziłam że określenie "u nas" byłoby dziwne.

-Chętnie bym została...Ale Ty jesteś zmęczona...A ja... Powinnam się wykąpać.
Uśmiechnęłam się i z włosów wyciągnęłam suchego liścia.
-W końcu kładłam się ściółce w lesie.

Wzruszyłam ramionami.- No to jak chcesz.- Stwierdziłam cicho.

Pocałowałam wampirzycę w policzek, a do Vana pomachałam.
-To do zobaczenia!
Krzyknęłam już z ulicy i szybko wybiegłam z dzielnicy wilkołaków.

Uniosłam lekko kąciki ust w uśmiechu.- Do zobaczenia.- Pomachałam jej. Potem spojrzałam na Vana. Podeszłam do niego i usiadłam mu na kolanach, przytulając się do niego.

-Do zobaczenia.- mruknął cicho -Zmęczona?- zapytał obejmując ją ramieniem.

Yhy.- Mruknęłam.- Renesmee i Angel wyjechali z Nowego Jorku.- Powiedziałam smutno, wtulając się w niego.

-Nie martw się, jak wyjechali to mieli ważny powód.- powiedział lekko gładząc ją po włosach.

No pewnie mieli, ale to i tak beznadziejna sytuacja.- Mruknęłam.- Najgorsze jest to że Angel wyjechał chyba przeze mnie.- Przyznałam.

-Przez ciebie?- zdumiał się -Niemożliwe.

Przygryzłam wargę.- Gdyby nie to że złamałam mu serce nawet by nie myślał o wyjeździe.- Powiedziałam cicho.

-Złamałaś mu serce i jeszcze wyjeżdża? Niewdzięcznik.- uśmiechnął się lekko, ale zaraz spoważniał -Nie ma się co martwić, przecierz nie zrobił tego dla ciebie, tylko dla siebie.

Wiem, wiem.- Westchnęłam.- No trudno. Ale ładny masz dom.- Uśmiechnęłam się lekko.

-Dziękuje.- również się uśmiechnął -I z tego powodu nie wystarczyło Ci wino? Aż tak...

Westchnęłam po raz kolejny.- To jest straszne. Cud że czysta mi pomogła. Wino jest na mniejsze problemy i wyrzuty sumienia.- Stwierdziłam wesoło.

-A nie możesz sama ssobie zmienić nastrój?- zapytał uśmiechając się lekko.

Niestety, nie mogę. I to jest bardzo głupie.- Stwierdziłam smutno.

-Moja bida...- westchnął i ją przytulił.