Dom Vanilii Canosa

Zmarszczyłam brwi.- Na TEJ domówce? Wydawało mi się że na TEJ już się znaliście.- Przyznałam szczerze. Nagle sobie coś uświadomiłam.- Boże drogi, wszystkich moich facetów w całym moim życiu poznałam po schlaniu się winem.- Stwierdziłam, upijając kolejny łyk.

- No co ty nie powiesz ?! Ja też zawsze trafiam na fajnych ludzi gdy schlam się jakimś tanim sikaczem z biedronki! - przyznałam szczerze - a kiedyś schlałam się tym totalnie dojechanym zielonym odlotem , który Lu trzymał w barku. Zawsze gdy się ze mną kłócił zalewał się tym świństwem ...

Prychnęłam, wpatrując się w zarys ciała Vanilii. No świetnie... Westchnęłam cicho.- Nie powinnam nigdy w życiu się z nim wiązać.- Stwierdziłam, przenosząc wzrok na czubki butów.

- Nie prawda! - oburzyłam się - To była najważniejsza osoba w Twoim życiu! Jak możesz żałować , że kiedykolwiek go spotkałaś ? Powinnaś się cieszyć , że znałaś kogoś tak ... tak wspaniałego.

Spojrzałam na nią zrezygnowana.- Czy my się znamy od wczoraj? Dobrze wiem że nie znosisz wilkołaków, ale z grzeczności i ze względu na mnie dusisz się w domu jednego z nich.- Powiedziałam szczerze.- Nie. Powinnam zgrywać zimną sukę, tak jak sobie to zaplanowałam po zerwaniu z Aniołkiem. Gdybym chociaż raz zrobiła to, co zaplanowała, to nie siedziałabym teraz cierpiąc. A on nigdy w życiu by mnie nie poznał. Znalazłby sobie inną, w końcu był przystojny i inteligentny.- Urwałam swój monolog.

- nie jestem rasistką ... może trochę za nimi nie przepadam , ale Van nie był dla mnie zwykłym wilkołakiem. Był jednym z naszych... i był twoim facetem - jak mogła porównywać mnie do tego sukinsyna Santiego. Ja nie wpadałam do kogoś ot tak sobie i nie zabijałam nikogo "bo tak mi się podobało".

Nigdy w życiu nie powinien być moim facetem. Powinnam ruszyć głową, a nie jak głupia się zakochać. Co to w ogóle było?? Romans z wilkołakiem? Jestem wampirem, nie powinnam do tego dopuścić.- Wmawiałam sobie dalej. A z drugiej strony to był jedyny facet, z którym mogłabym spędzić życie. Zmrużyłam oczy.- DeRose, co ty tu w ogóle robisz?? Spadaj stąd i ciesz się życiem, to moja żałoba.- Powiedziałam do Ane.

- Nie jestem pewna czy powinnam była zostawiać Cię teraz samą ... jeszcze zrobisz coś głupiego.- westchnęłam , bo znałam to z własnych doświadczeń. Ile razy zostawiałam kogoś samego w takiej chwili to ten ktoś zawsze upijał się do nieprzytomności
- Obiecaj mi , że nie będziesz tutaj tak siedziała z tą butelką do jutra! Nawet mowy nie ma! Weź się w garść Evans... chciałabym Ci przypomnieć , że trzeba zacząć formalną stronę przygotowań do pogrzebu ... i trzeba to zrobić tak , żęby ta pieprzona "ludzka część ludzi" nie musiała się w to mieszać.

Będę grzeczna.- Wywróciłam oczami. To co mówiłam może i mijało się z prawdą, ale nie ma to jak mój przekonujący głos.- No już cię nie ma! Nie pozwolę ci tu tak siedzieć!- Warknęłam.- Mogłabyś się zlitować i nie przypominać mi o pogrzebie, co?- Zapytałam, krzywiąc się na samo słowo "pogrzeb".

- Lepiej zadzwonię do Ełi ... Niech ktoś Cię "dogląda" - Jakoś nie chciało mi się wierzyć , że się nie schla - To normalna koje rzeczy ... i tak prędzej czy później musisz to zrobić - Przypomniałam i zeszłam na dół - spadam, ale uważaj na siebie - wychodząc napisałam Esa do Ełi , żeby miała małą mi na oku.

Eufrazja ma swoje dziecko i problemy! A tobie przypominam że nie mam 5 lat!- Krzyknęłam za nią ze złością w głosie. Teraz już będąc sama, zaczęłam pić wódkę większymi łykami oraz nie hamowałam się z wyrażaniem mojej rozpaczy, przez łkanie, szlochanie, płakanie, picie i walenie głową w ścianę i pięścią w podłogę.

Zebrałam się jakoś nad ranem, choć nie można powiedzieć że było mi lepiej. Zadzwoniłam do zakładu pogrzebowego i po 30 minutach wreszcie dogadałam się z jakimś facetem. Wszystko miało być gotowe na dziś po południu. Następnie wysłałam Ełi i Ane tego samego smsa- Już wszystko załatwiłam, pogrzeb dzisiaj o 16, nie musicie przychodzić.- Jakoś głupio mi było mazać się przy nich, a zdawałam sobie sprawę z tego, że nie będzie to wesoła uroczystość. Wstałam z podłogi i podeszłam do Vana, a właściwie do trupa. Po raz ostatni spojrzałam na jego twarz, dotknęłam jego policzków, które teraz były zimniejsze niż ja. Westchnęłam i wyszłam z domu.

Wszedłem do domu i od razu uderzył mnie słodki, wampirzy zapach. O dziwo nie należący do samej Allice.
- No, no... -mruknąłem w końcu, nie komentując tego za nadto. Ruszyłem w stronę barku -czego się napijesz?

A jak bardzo muszę się upić, żebyś wreszcie zniknął, a nie zwodził mnie dalej?- Zapytałam cicho, rozsiadając się na kanapie. Van wyglądał strasznie, był blady tak jak ja i coś jakby rozjaśniły mu się włosy w tej trumnie... tak, to był bardzo realistyczny obraz.

Wyciąłem butelkę likieru wiśniowego z dwoma kieliszkami i postawiłem na stole -Na osłodzenie. - wyjaśniłem z uśmiechem.
- A teraz mów, co mnie spotkało.

Wzięłam butelkę i nalałam nam pełny kieliszek. Byłam ciekawa, jak omam będzie pił...- Już wszystko wiesz. Te podłe świnie weszły do ciebie do domu. Nie miałeś żadnych szans. NIE ŻYJESZ.- Powiedziałam wyraźnie, bo chyba jeszcze tego nie zrozumiał.

Westchnął głośno, nalewając sobie likieru. -Jak ci udowodnić, że nie jestem tworem twojej wyobraźni? - spytał, jakby do siebie i zastanowił się głęboko. -Jako twór twojej wyobraźni nie mogę wiedzieć tego, czego ty sama nie wiesz, prawda? W lodówce mam 7 jajek, idź zobacz. -wymyślił genialnie, nie wymyślając nic innego.

No dobra.- Wzruszyłam ramionami i poszłam do kuchni. Otworzyłam lodówkę, a że nie ruszałam jej w ogóle, zaczęło nieźle z niej śmierdzieć. Później się tym zajmę... Zajrzałam do pojemnika z jajkami. Było ich 7. Wróciłam do salonu.- Zgadza się. Ale...- Wątpliwości były coraz większe, chociaż z drugiej strony przecież mogłam zobaczyć je kiedyś przypadkiem i zapamiętać... Przełknęłam głośno ślinę i podeszłam do wilkołaka. Zaczęłam dotykać jego skóry na rękach, ubrania, włosów.- To niemożliwe!- Stwierdziłam przerażona, patrząc mu prosto w oczy. Pachniał też jak Van... Zaczęłam ciężko oddychać, przypatrując się mu i wodząc dłońmi po jego ciele, jakbym chciała sprawdzić czy w pewnym momencie rozpłynie się jak mgła.

Sam widok zdziwionej wampirzycy jest o tyle rzadki, co widok gruszek rosnących na wierzbie.
Zmarszczyłem brwi z zadowolenia z osiągniętego efektu. Jedno spojrzenie na wampirzycę wyjaśniało wszystko. -Już mi wierzysz? - bardziej stwierdziłem niż zapytałem.

Nie do końca ale...- Urwałam i rzuciłam się na niego, obejmując go z całej siły. Może i on teraz dobrze się bawił, patrząc na zdziwioną wampirzycę, ale ja chyba w końcu mu uwierzyłam. Odzyskałam go. Ostatnie 2 tygodnie były najgorszym czasem w moim życiu, zrozumiałam że naprawdę coś do niego czułam- coś jeszcze większego niż miłość. Był idealnym facetem, tak bardzo mi go brakowało, tak strasznie tęskniłam, a teraz on siedzi tuż obok mnie.- Ale jak?! Przecież widziałam cię martwego, nie oddychałeś, serce nie było, nie wyczuwałam twoich emocji...- Dalej go przytulałam, zamykając oczy.

- Nie pamiętam - westchnąłem cicho, rozkoszując się słodkim zapachem wampirzycy. Nie, wcale za nią nie tęskniłem, bo jak leżąc pod ziemią (jak się dowiedziałem) nieżywym można tęsknić? Jednak sama jej obecność, działała cuda. Świat wydawał się lepszy, bezpieczniejszy, piękny.
- Może wilkołaków nie da się tak łatwo zabić? -zażartowałem.

Nie rozumiem....- Jęknęłam cicho, tuląc się do niego.- Nic nie pamiętasz?- Zapytałam zdziwiona, patrząc mu w oczy. Nie do końca to wszystko do mnie docierało.- Wiesz, nie codziennie zdarza się że ktoś wstaje z grobu...- Stwierdziłam cicho, uśmiechając się szeroko, a wręcz śmiejąc się ze szczęścia.

- Nic - potwierdził zamyślając się. I tak, jak przeczuwał, nie znalazł żadnego wspomnienia tego wydarzenia sprzed dwóch tygodni. Uśmiechnął się lekko i westchnął -Może to i dobrze...

Oh, nie ważne!- Stwierdziłam i ścisnęłam go jeszcze mocniej. Po chwili puściłam go, nie chcąc mu przypadkiem czegoś zrobić- wyglądał raczej na słabego.- Ale jak ty się w ogóle czujesz? Nic ci nie jest? Jesteś głodny, pić ci się chce, spać, kocyk ci przynieść?- Zapytałam z troską w głosie, próbując sobie przypomnieć czego jeszcze potrzebują wilkołaki.

Zaśmiał się szczekliwie. -Chyba pójdę się jednak położyć - zadecydowałem z uśmiechem. Mimo, że wilkołacze, ale ciało nie będzie chciało dodatkowego wysiłku. Wstał i posłał jej przyjazny uśmiech. -Zostaniesz tutaj? - zapytał ciekawy planów wampirzycy na następne parę godzin.

Uśmiechnęłam się.- Oczywiście.- Powiedziałam i wstałam z kanapy. Chwyciłam go za ramię- nie chciałam żeby sobie coś zrobił, idąc do sypialni.

- O! Awansowałem na inwalidę? - bardziej stwierdziłem niż zapytałem. Szczekliwy śmiech wydostał się z mojego gardła.

Tęskniłam za tym jego śmiechem.- A nie cieszysz się? Przez kolejny tydzień będziesz mógł wykorzystywać to, że twoja dziewczyna po pierwsze skacze z radości z twojego powodu, a po drugie ma wyrzuty sumienia że zamknęła cię w trumnie i z tego powodu będzie skłonna robić wszystko na co tylko masz ochotę i zajmować się tobą jak dzieckiem. Korzystaj z tego, bo niedługo wyjdę z tego szoku i przestanę być taka miła.- Zaśmiałam się, unosząc jedną brew i prowadząc go do pokoju.

- Wiem, wiem... Przecież zamknęłaś mnie w trumnie, bo się do ciebie nie odzywałem, prawda? - zażartował uśmiechając się szeroko.
Sam pokój wyglądał normalnie, może czuć było zapach krwi, ale był on tak słabo wyczuwalny, że miałem wątpliwości.
Wgramoliłem się pod kołdrę i ostatnie, co zdążyłem powiedzieć to było słowo ,,dobranoc''. Zasnąłem.

Zaśmiałam się i oparłam o ścianę, przypatrując się jak śpi. Po chwili wyszłam, nie chciałam mu przeszkadzać. Położyłam się na kanapie i napisałam Ełi i Ane smsa: "Van żyje, właśnie śpi w swoim pokoju, powiem wam więcej jak się spotkamy!". Podłożyłam sobie jedną rękę pod głowę i zamknęłam oczy. Zamyśliłam się, czekając aż Van wstanie, choć nie spodziewałam się że stanie to się szybko.

Miało być kilka godzin, było kilkanaście.
Otworzyłem oczy, zdezorientowany kompletując promienie zachodzącego słońca wpadające do pokoju. Już wieczór? -pomyślałem i jak oparzony zerwałem się z łóżka. I jak się można było spodziewać skrzywiłem się z bólu, którym zaprotestowało przeciw wstawaniu, poturbowane ciało. Wampirzycy nie było, widocznie sobie poszła. Przebrałem się i zszedłem na dół, gdzie zastałem krzątającą się wampirzycę.

Heeej!- Uśmiechnęłam się, kiedy go zobaczyłam.- Jak się czujesz?- Zapytałam, podchodząc do niego i przyglądając się mu. Wyglądał o wiele lepiej niż wcześniej.

- Jeeeść -wyjęczał, niczym stare babsko. Ominął wampirzycę i wchodząc do kuchni, jak maniak przeszukiwał zawartość lodówki. Taa, jasne... Jak się czuć lepiej jak się nie jadło dwa tygodnie? Apokalipsa...

Eeeeee... Van?- Zawołałam cicho, uśmiechając się przepraszająco.- W lodówce raczej nie szukaj...- Przygryzłam wargę. Zupełnie zapomniałam o jedzeniu i wszystko co tam było, było już zielone i niezbyt ładnie pachniało, a z wiadomych przyczyn nie kupowałam nic nowego.

Przeklął pod nosem i zrezygnowany zamknął owiewającą chłodem (PUSTĄ!) lodówkę. Czyli warto być wampirem. Bach! i lodówka niepotrzebna. (xD)
- A zamrażalka? - zapytał z nadzieją.

Przeeepraszam.- Mruknęłam z niewinną miną, opierając się o framugę.- Możesz próbować... albo mogę zamówić pizzę.- Zaproponowałam z lekkim uśmieszkiem. No co, nie powinien się mnie czepiać o to, że nie pamiętam o jedzeniu.- Też dawno nie jadłam.- Stwierdziłam na pocieszenie. Musiałam w końcu zapolować, ale pomyślałam że odłożę to na później.

- To jednak zamówię pizzę. - zadecydowałem, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Wyjąłem komórkę i zacząłem wciskać numer znanej ,,pizzo-landii''. Spojrzałem na wampirzycę - Nie jadłaś dawno? To może idź zapoluj, ja sam sobie dam radę.

Prychnęłam i pokręciłam głową.- Nie jestem głodna.- Odparłam, opierając się plecami o stół. Teraz już nie miałam zamiaru się z nim rozstawać przez najbliższe dni.

W komórce usłyszałem komunikat ,,pizza zaraz będzie'' i odłożyłem ją do kieszeni. Uśmiechnąłem się do niej, a wesołe błyski zagościły na stałe w moich oczach. - Nie nudziłaś się?

Taaaa... Bardzo się nudziłam.- Wywróciłam oczami. Kiedy odłożył telefon przytuliłam się do niego po raz kolejny, splatając ręce za jego szyją.- Naprawdę przepraszam za tę lodówkę.- Uśmiechnęłam się słodko.

- Kupi się coś -odpowiedziałem szczekliwym śmiechem. Słodki uśmiech wampirzycy potrafi zdziałać cuda. I chyba nie tylko wilkołaczy umysł nie może tego pojąć. One mają w sobie... taką... no nie wiem, ale coś mają! I w tym się zakochałem.

Zaśmiałam się.- Cieszę się, że się nie złościsz.- Cmoknęłam go w policzek. Nie miałam na myśli tylko lodówki, ale także całego tego cyrku. Była to tylko moja wina i zdawałam sobie z tego sprawę.

Uśmiechnąłem się wrednie -Ja się nie złoszczę? Ja tylko udaję niewzruszonego, może dlatego że jesteś obok mnie i chcę ukryć swoją prawdziwą twarz, by omotać twój kobiecy umysł... - Tu spojrzałem w jej oczy, nadal w wesołym nastroju - A może po prostu udaje, że mnie to nie obchodzi dlatego, że dostałem powód do zamówienia pizzy, czy do porządków w lodówce...

Uśmiechnęłam się.- Może.- Szepnęłam, patrząc mu w oczy.- A bardzo się złościsz?- Spytałam cicho.- Nie musisz udawać niewzruszonego, przecież wiesz.- Przypomniałam mu.

- A ty nie musisz udawać, że nie zrozumiałaś, że żartuje -powiedziałem pełnym tajemniczości głosem. Głosem, jaki zazwyczaj słyszymy w bajkach w roli czarnoksiężników i tym podobnego tałatajstwa opowiadającego o końcu świata.