Dom Vanilii Canosa

-Możesz zrobić.- odpowiedział smarując kromki masłem i kładąc na nie plasterki ogórków, pomidorów i tym podobnych rzeczy. Wszystko umieścił na talerzu, a tależ w mig zawędrował do jadalni.

Okey.- Mruknęłam i zrobiłam jemu herbatę, a sobie kawę. Usiadłam w jadalni na przeciwko niego, stawiając oba kubki na stole.- Smacznego.- Uśmiechnęłam się i upiłam łyk kawy.

-Dzienki.- odpowiedział i zaczął wcinać kanapki. Niedługo po tym, z kanapek zostały tylko okruchy, więc zabrał się dla odmiany za herbatę.

Masz jakieś plany na dzisiaj? Musisz iść na wykłady?- Zapytałam, sącząc kawę. Cały czas mu się przyglądałam.

-Tak, a ty?- zapytał z uśmiechem.

Uśmiechnęłam się blado.- Później idę do szpitala. Pewnie ordynator znowu będzie się mścił...- Westchnęłam ciężko.

-Mam mu przyłożyć?- zainteresował się.

Zaśmiałam się.- Nie, nie musisz bić wszystkich ludzi, których nie znoszę.- Odparłam wesoło, choć propozycja była kusząca. Ale powiedzmy sobie szczerze- prędzej sama bym mu przyłożyła. Spojrzałam Vanowi w oczy i splotłam nasze dłonie.

-Racja, sama sobie możesz z nimi poradzić.- odpowiedział z uśmiechem patrząc w jej niebieskawe oczy.

Westchnęłam.- Nie mogę zabić mojego ordynatora. To mój szef. A nie mogę go tylko pobić bo miałabym problemy. No trudno, muszę jakoś to przeżyć. No i zaimponować mu. Może pozwoli mi przeprowadzić mi jakąś operację...- Zamyśliłam się.

-Mam nadzieje, bo przecież ty się do tego wyśmienicie nadajesz.- powiedział wesoło. Dopił herbatę i wstawił naczynia do zmywarki. Usiadł naprzeciwko niej.

No właśnie! A on mi każe tylko pomagać pielęgniarkom!- Powiedziałam ze złością w głosie i odruchowo warknęłam.

-Może jak mu powiesz, że nie nadajesz się do takiej roboty i masz większe ambicje...- westchnął -Może z odrobiną wspomagania nastrojowego...

Uśmiechnęłam się łobuzersko.- Dlaczego ja wcześniej na to nie wpadłam?!- Natychmiast zerwałam się z krzesła.- Zrobię tak, że ordynator będzie mi dawał do przeprowadzenia najcięższe operacje w całym szpitalu!- Powiedziałam z entuzjazmem.

-Może najpierw takie lekkie, bo się inni zorientują, że coś nie tak.- powiedział z wieelkim uśmiechem.

Ale ja już byłam w transie.- Wyleczę większość pacjentów w szpitalu! Będzie super! Potem zdobędę papierek ze studiów i będę najlepszym lekarzem na świecie!- Stwierdziłam wesoło. Spojrzałam na Vana i uśmiechnęłam się szeroko.- Będzie odjazdowo!- Usiadłam mu okrakiem na kolanach.- Jesteś genialny.- Pocałowałam go w policzek.

-Tylko przy tobie.- odpowiedział z łobuzerskim uśmiechem i przytulił ją do siebie.

Kocham cię.- Szepnęłam mu do ucha i ścisnęłam go mocno. Wszystko ułożyło się zupełnie inaczej niż myślałam, ale naprawdę coś do niego czułam.

-I mnie to mówisz?- wysapał. Uścisk wampirzycy był całkiem...

Za mocno? Ehm... Przepraszam!- Puściłam go, ale dalej na nim siedziałam.

Zaśmiał się -Nic się nie stało.- odpowiedział z uśmiechem -Też cię kocham

Uśmiechnęłam się i przytuliłam do niego, teraz już delikatnie.- Wiem.- Mruknęłam mu do ucha.

-Wiesz? Ale nie wiesz jak bardzo...- zaśmiał się i uścisnął wampirzycę z całych sił.

Zaśmiałam się tylko.- Wiem że bardzo bardzo! Aż za bardzo! Nie musisz mnie aż tak ściskać.- Stwierdziłam i pocałowałam go czule, choć jeszcze nie do końca przyzwyczaiłam się do jego zapachu.

Rozluźnił uścisk pod wpływem pocałunku (ech... całowanie jest magiczne... xDD) -A co ty na bardzo, bardzo dobre... pójście na praktyki?- spojrzał na zegarek. dochodziła ósma rano, więc czas do pracy, lub uczelni.

Westchnęłam teatralnie.- Chyba mnie głowa boli. Może zadzwonię i powiem że jestem chora?- Zaśmiałam się.- Chcę na wagary!

-A czy twój ,,zmieniacz-nastrojowy'' działa przez komórkę?- zapytał z uśmiechem -Wagary wagarami, ale znowu później będziesz kąpać staruszków.

I tak oczaruję mojego ordynatora. Oczywiście to nie nazywa się "zmieniacz-nastrojowy" tylko "urok-osobisty".- Pokazałam mu język.- No dobra, dzisiaj będziemy grzeczni i zajmiemy się studiami, ale następnym razem biorę chorobowe.- Stwierdziłam i wstałam z kolan wilkołaka.- Zobaczymy się później?- Zapytałam, ściągając płaszcz z wieszaka i przewieszając go na swojej ręce.

-Oczywiście.- uśmiechnął się i włożył dżinsową kurtkę. Pogoda na dworze była deczko zimnawa, a on nie chciał się wyróżniać.

No to do zobaczenia.- Uśmiechnęłam się do niego i wyszłam z domu. Ruszyłam w stronę szpitala, żeby wykorzystać mój urok osobisty .

Również wyszedł, ale nie wykorzystywał niczego, bo nie miał ...

Wrócił do domu, psychicznie zmęczony jak nic. Ględzenie profesorów z wykładów było piekielnie nudne. Wrzucił kurtkę do szafy i poszedł do kuchni zrobić sobie kawy i czegoś do jedzenia.

Postanowiłam przyjść do Vana, licząc na to że już wrócił do domu. Po drodze wstąpiłam do domu wziąć prysznic. Przebrałam się w letnią, zwiewną sukienkę w kwiaty, na ramiączkach, sięgającą do kolan. Stwierdziłam że wejście normalnie przez drzwi jest za nudne. Zakradłam się do okna w kuchni, gdzie stał wilkołak. Nie zdążył mrugnąć, kiedy już stałam za nim.- Jakiś taki przybity jesteś...- Wymruczałam mu do ucha, zapewne trochę go zaskakując, ale jednak miałam nadzieję że odruchowo nie rzuci się na mnie z nożem.

Odwrócił się lekko przestraszony jakimś-kimś stojącym za nim, ale załapawszy, że głos należał do Alice uśmiechnął się widząc jej twarz. -Kawy?- zaproponował -Siedzenie na wykładach jest okropnie nudne...- westchnął cicho.

- Poproszę.- Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.- Ale chyba nie chcesz mi powiedzieć ze się urwałeś z wykładów?- Zapytałam, marszcząc brwi.

-Nie, oczywiście, że nie...- uśmiechnął się do niej -Wszystkie przespałem

Westchnęłam teatralnie i pokręciłam głową.- Ciekawe jak zdasz egzaminy... Ja ci nie pomogę, wykorzystując mój urok osobisty na twoich profesorach.- Skrzyżowałam ręce na piersi.

Westchnął zrezygnowany -A tak liczyłem na twoją pomoc...- uśmiechnął się wbijając jajka na patelnie.

Zaśmiałam się.- Przykro mi. Będziesz musiał się dużo uczyć.- Uniosłam brwi.- Ludzie też aż tyle jedzą?- Zapytałam, obserwując go.

Spojrzał zdziwiony na talerz. Jajecznicowata góra jego zdaniem nie była aż taka duża. -Wilkołaki.- uzupełnił.

Aha, rozumiem.- Uśmiechnęłam się.- A nam wampirom wystarczy jeden śmiertelny na tydzień...- Stwierdziła wesoło.

Ale nasze jedzenie jest tańsze. - odpowiedział. Chodziarz, na zabijaniu można zarobić...

Tańsze? Śmiertelny nic nie kosztuje, a później wystarczy wrzucić ich w krzaki... Zero problemów.- Odparłam, siadając naprzeciwko niego.

-Ale nie trzeba zabijać i brudzić sobie rąk.- bronił jak lew swoich racji. -Krew trudno się zmywa z ubrań, więc i proszek kosztuje.

Nigdy nie widziałeś jak poluję, więc nie wiesz. Ale mogę ci powiedzieć że w ogóle się przy tym nie brudzę. A zabijać? No cóż, ty może nie musisz, ale jak masz ochotę na kotlet, to ktoś jednak musi zabić tą wieprzowinę.- Stwierdziłam, broniąc swoich poglądów.- A zabijanie nie jest takie trudne.