Dom Vanilii Canosa

-O tobie- odpowiedział uśmiechając się. Musnął warami jej usta.

Uniosłam brwi. Zamknęłam oczy i pocałowałam go czule.- A tak dokładniej?- Zapytałam, odrywając wargi od jego ust. W takich chwilach miałam małe wyrzuty sumienia.

-Mmmm... o pięknej wampirzycy, która pokochała psa.- zaśmiał się cicho -Zastanawiam się co by było, jakby ciebie nie było...

Już miałam coś powiedzieć, ale ugryzłam się w język.-No i do jakich wniosków doszedłeś? Co by było?- Zapytałam cicho.

-Właśnie nic- odpowiedział wzruszając ramionami -A teraz przynajmniej coś jest. -Wykazywał tradycyjnie godną wszystkich (no niech będzie prawie wszystkich) facetów obojętność na zdania zaczynające się od ,,co by było gdyby...''.

Uniosłam brwi i pokiwałam głową z uznaniem.- Cholera, nigdy bym na coś takiego nie wpadła...- Stwierdziłam zamyślona.

Zaśmiał się życzliwie i poczochrał jej włosy. -Miło, że się ze mną zgadzasz.

Zaśmiałam się.- Zgadzam się z tobą w 100%. Ale zabiję cię jak jeszcze raz tak zrobisz z moimi włosami. Ostrzegam.- Zagroziłam mu i próbowałam je jakoś ułożyć.

-Śmierć z twoich rąk jest zaszczytem- uroczyście powiedział.

Westchnęłam i wywróciłam oczami.- Może źle to powiedziałam. Będę tak cię torturować, że sam się zabijesz.- Stwierdziłam wesoło, doprowadzając fryzurę do porządku.

-Czyli snujesz już plany na przyszłość?- zapytał z szelmowskim uśmiechem.

Skrzyżowałam ręce na piersi.- Taaaak, można tak powiedzieć. A jak ty sobie wyobrażasz sobie naszą przyszłość? Jakieś zmiany, czy tak samo jak teraz?- Zapytałam, ciekawa jego odpowiedzi.

-Nie wyobrażam sobie przyszłości, ważne to, co jest teraz.- westchnął cicho. Nie miał wyrysowanej przyszłości, nawet w marzeniach. Może trochę, ale nie miał na to odpowiedzi.

Uśmiechnęłam się.- No tak, w sumie to masz rację.- Stwierdziłam cicho. Przytuliłam się do Vana, bo był taaaaki ciepły. To chyba był jedyny plus bycia wilkołakiem.

Uśmiechnął się niepewnie. -A ty sobie wyobrażałaś?

Tak. W sumie to wyobrażałam sobie że nic się nie zmieni.- Wzruszyłam ramionami.- No bo po co zmieniać coś, co jest dobre?- Zapytałam.

Milczał ciesząc się chwilą. Miał obok siebie ukochaną kobietę, nie trzeba mu było więcej. Objął ją i przytulił mocno do siebie. Tylko to się liczyło.

Położyłam głowę na jego ramieniu. Po cudownej chwili milczenia i cieszenia się chwilą zapytałam cicho.- A jak twoi kumple wilkołaki? Widziałeś się z kimś jak mnie nie było?- Uśmiechnęłam się lekko.

Pokręcił głową. -Wiesz, jakoś nikogo nie spotkałem.- zamyślił się rzeczywiście nikogo nie widział.

Kiwnęłam głową.- Aha. A jak studia?- Zapytałam, przypominając sobie o swoich. Dalej ściskałam mocno Vana.

-Prawdę mówiąc mam dużo zaległości.- przypomniał sobie o nich. Dawno nie był na wykładach...

Westchnęłam.- No to w takim razie od jutra masz szlaban. Będziesz cały czas się uczył i chodził na wykłady.- Stwierdziłam wesoło, patrząc mu w oczy.

- Jeżeli ,,pani profesor'' pouczy się ze mną.- odpowiedział z szelmowskim uśmiechem patrząc jej prosto w błękitne oczęta.

Pani profesor nie musi się uczyć. Ona będzie tylko pilnować czy ty się uczysz.- Odparłam z uśmiechem.

-A jak mam ją jednak przekonać do nauki?- wymruczał jej do ucha.

No cóż... Jeśli się postarasz to może zmieni zdanie....- Szepnęłam, obejmując jego szyję.

Nachylił się nad nią i przymrużył oczy. Pocałował ją namiętnie kładąc dłonie na jej talii. -A jak bardzo mam się starać?

Odwzajemniłam jego pocałunek.- Baaaaaaardzo baaaaardzo. A i tak nic nie obiecuję...- Stwierdziłam, odchylając w tył głowę.

Zanurzył rękę w jej włosach i wbił się w jej wargi całując namiętnie. -Nie wiem, czy mogę bez ciebie żyć. -powiedział szeptem.

Yhyyy....- Mruknęłam. Bałam się że w końcu coś takiego powie.- A co jakbyś musiał beze mnie żyć?- Zapytałam, szepcząc mu do ucha. Pocałowałam delikatnie jego szyję.

Wyjęłam komórkę z kieszeni. Przygryzłam wargę, odczytując treść sms'a.- Teraz muszę iść, ale jak nie będziesz się uczył, to pożałujesz.- Cmoknęłam go w policzek, w kilka sekund ubrałam płaszcz i wybiegłam z domu.

Właśnie tutaj miałam coś załatwić. Dotarłam przed dom Vana i zapukałam do drzwi. Nie widziałam go tyle czasu, musiałam go w końcu znaleźć, a najłatwiej było zacząć szukanie tutaj. Ponieważ nikt nie odpowiedział, wślizgnęłam się do środka. Od razu rzucił mi się w oczy wielki bałagan. Wszystko było porozwalane, poprzewracane i nie na swoim miejscu. Schyliłam się gotowa do skoku i próbowałam wyczuć włamywaczy. W końcu ruszyłam na górę do sypialni. Zamarłam, kiedy zauważyłam na schodach małą plamę krwi. Serce zaczęło bić mi mocniej, lecz nie przejęłam się tym zbytnio. Uchyliłam drzwi do sypialni Vana i wydałam z siebie cichy pisk. Wilkołak leżał koło łóżka w kałuży kwi. Obok niego leżał sztylet. Otworzyłam usta, straciłam na chwilę kontakt ze światem. Rzuciłam się w jego stronę i nie zważając na krew sprawdziłam puls. Nie wyczułam zupełnie nic, był już zimny. Zaczęłam krzyczeć, krwawe łzy popłynęły mi po policzkach. Najpierw odsunęłam się w kąt i patrzyłam na wilkołaka, zatykając sobie usta ręką, żeby nie wydrzeć się na całą okolicę. Później osunęłam się po ścianie na podłogę i siedziałam tak chwilę, nie wiedząc co robić i nie wierząc w to co zobaczyłam. Nie mogłam powstrzymać łez, nie miałam też siły zadzwonić po kogokolwiek. Z resztą kto mógłby mi pomóc? (nie licząc Em, oczywiście) Trzęsąc się zamknęłam oczy, ale nie ruszyłam się z miejsca. W końcu wyjęłam komórkę i napisałam do Ełi smsa jedynie z adresem domu Vana i czekałam aż przybędzie.

Stanęłam przed drzwiami nie dużego domu , który znajdował się... w dzielnicy wampirów (?) . Poczułam silny zapach krwi. Zmarszczyłam nos i po cichu weszłam do środka. Rozejrzałam się po popieszczeniu , w którym się znajdowałam. Chyba był to salon, chociaż wyglądał , jakby stoczono tu walkę. Kierowałam się do źródła znajomego mi zapachu. Weszłam po schodach na piętro. Otworzyłam pierwsze , lepsze drzwi i weszłam do jakiejś sypialni. To co zobaczyłam , było nie małym szokiem. Na podłodze leżał Van - chłopak Alice - w kałuży krwi, a obok niego siedziała skulona Al. Podeszłam szybko do przyjaciółki i objęłam ją.
-Cii.. już dobrze.. - powiedziałam uspokajającym głosem - co się stało ? - spytałam , głaszcząc wampirzyce po włosach.

Zdawałam sobie sprawę z tego jak okropnie musiałam wyglądać- rozmazany makijaż, krew na rękach i policzkach, potargane włosy. Kiedy tylko Eufrazja weszła do pokoju objęłam ją i ścisnęłam mocno, rycząc dalej.- On nie żyje.- Wyjąkałam po chwili zaciskając pięści. Nie dość że miałam okropne wyrzuty sumienia, to jeszcze zupełnie nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Spojrzałam na mojego chłopaka i kolejna fala łez popłynęła z moich oczu.

Pokiwałam głową - chodźmy stąd - powiedziałam podnosząc przyjaciółkę. Wyszłyśmy z domu Vana .
później tu wrócę, żeby posprzątać - pomyślałam.
- pójdziemy do mnie - zaproponowałam, po czym ruszyłyśmy w stronę EV.

Na ulicy stanęłam jak wryta.- Poczekaj tu chwilę!- Krzyknęłam i wbiegłam z powrotem do domu Vana. Podeszłam do ukochanego i pocałowałam czule jego zimne usta.- Kocham cię.- Szepnęłam i opuściłam dom. Wraz z Ełi poszłam w stronę East Village.

Ponowie weszłam do środka. -fuu ! co za smród ! -zmarszczyłam nos. Zaczęłam powoli układać porozrzucane rzeczy. Gdy salon był już doprowadzony do porządku , poszłam do kuchni i wzięłam jakieś środki czyszczące. Weszłam schodami do sypialni i wytarłam kałużę krwi , w której leżał Van.
-co zrobić z martwym wilkołakiem? -spytałam samą siebie. Kucnęłam nad mężczyzną i dotknęłam jego twarzy .. nagle moje oczy zaszły mgłą i ujrzałam jak Van walczy z jakimś wampirami. Byli to dwaj mężczyźni i jedna kobieta.. zdjęłam dłoń z policzka wilkołaka , po czym wzięłam go na ręce. Już wiedziałam kto zabił chłopaka Al, teraz muszę umieścić ciało , aż do pogrzebu. Ułożyłam Vana na łóżku i przykryłam całego białym prześcieradłem.
-no to chyba wszystko-stwierdziłam wychodząc z domu.

Wróciłam do... tak, do domu, przynajmniej tymczasowego. Nie byłam pewna czy Ane zgubiła się gdzieś, poszła do siebie czy poszła za mną, w każdym razie zostawiłam drzwi uchylone. Wiedziałam że Ełi zostawiła jego ciało na górze, ale poszłam tam zdecydowanym krokiem. Weszłam do łazienki i z radością w końcu zdjęłam z siebie sukienkę, w której byłam na wczorajszej imprezie. Wzięłam prysznic i założyłam koszulkę Vanilii. Uśmiechnęłam się, kiedy poczułam że śmierdzi wilkołakiem. Weszłam do sypialni i oparłam się o ścianę. Widać było dokładny zarys zwłok pod prześcieradłem. Zeszłam na dół po butelkę czystej i wróciłam z powrotem do pokoju. Usiadłam na podłodze i zaczęłam myśleć co dalej.

- Przestań - powiedziałam stanowczo , rozsiadając się obok niej na podłodze- dobrze wiesz , że to do niczego nie prowadzi- szepnęłam jej do ucha - To nie pomaga, straciłaś go tak jak ja Louisa. Tylko różnica jest taka , że Van nie wróci. - poklepałam ją po ramieniu - On do końca swoich dni Cię kochał...

Nie robiąc sobie nic z jej słów upiłam łyka z gwinta.- Taaaa, chcesz mi jeszcze powiedzieć coś, przez co po raz kolejny się rozryczę?- Zapytałam, przymykając oczy i wdychając tylko tą wilczą woń, która wypełniała dom.

- Nie , chcę Ci powiedzieć , że on był do końca z Tobą szczery i że ... że- nie skończyłam bo głos zaczął mi się łamać - cholernie Ci zazdroszczę , że przeżyłaś coś takiego z Vanem. I myślę że nie chciałby abyś postąpiła jak ten ... - nie skończyłam bo wiedziałam że to nie ma sensu - i zazdroszczę Ci odwagi ... nie odważyłabym się tutaj przyjść - zadzwoniłam dodatkową parą kluczy w kieszeni - Ja nie dałabym rady patrzeć na te wspólne fotografie , które pewnie do tej pory wiszą na ścianach tam gdzie je powiesiłam nie mogłabym patrzeć na te nasze uchachane mordy ... i cholera, podziwiam Cię ... naprawdę Cie podziwiam.

Oczy mi się zeszkliły.- Ane... Ja go kochałam. To jedna z ostatnich chwil, w ciągu których mogę się z nim pożegnać. Kiedy mogę go zobaczyć, czuć jego zapach, dotknąć jego skóry, ostatni raz. Mam zamiar go pochować jeszcze w tym tygodniu.- Teraz już łzy spływały po policzkach. Kolejny łyk wódki.- To co z nim przeżyłam... to był wilkołak, może dlatego było to takie wyjątkowe.- Zaczęłam przypominać sobie wszystko od naszego poznania.

Objęłam ją ramieniem jeszcze mocniej ,a łzy zaczęły mi moczyć całą bluzkę.

( no to sobie posiedzimy w ciszy XD )

***********

Cisza była cudowna, ale nie chciałam tak siedzieć bez słowa.- Poznaliśmy się w jakimś klubie, siedziałam schlana przy barze. Zaczęliśmy gadać o... rasizmie wampirów.- Uśmiechnęłam się lekko.- Van nie uznawał takich podziałów, był pokojowo nastawiony.- Przyjaciółki niestety będą musiały przyzwyczaić się do wstawek "bo Van to...", bo nie miałam zamiaru o nim zapomnieć.- Zaczęliśmy się kłócić o to, czy jestem urocza. Tak to się właśnie zaczęło.- Niestety, wzięło mnie właśnie na wspominanie i Ane musiała to przeżyć.

- Urocze ... - westchnęłam - a ja poznałam Lu na domówce ... u mnie w domu - i znowu zaczęłam przypominać sobie ten pamiętny wieczór - a wiesz co ? Ja też byłam schlana i bredziłam od rzeczy ... I tańczyłam z nim caaaały wieczór ! To głupie ale musiał mnie wziąć za totalną idiotkę !