Dom Vanilii Canosa

Zaśmiałam się i pokazałam mu język.- Ale chcę być pewna. Jak jesteś zły, to możesz mnie nawet zabić, zamknąć w trumnie, wyrzucić z domu.... Cokolwiek!- Jęknęłam cicho. Wyrzuty sumienia i tak były.

Spojrzałem na nią, jak na skończoną idiotkę. Nie będę wspominać, że takie widoki są rzadko, bo byście umarli przy moich ględzeniach ta wszystkie tematy i na żadne. -Czyżby Cię zżerało sumienie? - bardziej stwierdzając zaśmiał się szczekliwym śmiechem.

Westchnęłam, kręcąc głową.- Nie sumienie. Po prostu trochę mi głupio... Nie wiem czy sobie przypominasz, ale zamknęłam cię w trumnie!- Przypomniałam mu, skoro zapomniał. Wydawało mi się że czegoś takiego się nie wybacza i dziwiłam się czemu nie pokazuje mi jak bardzo jest na mnie zły.

- To mam się złościć? - teraz to już zupełnie nie rozumiał. Samo to, że kochał ją tak bardzo nie pozwalało mu się na nią gniewać. W końcu zakopała mnie nie wiedząc, że żyje (a żyłem wtedy??).

Taaaaaak!- Stwierdziłam, patrząc mu w oczy.- Powinieneś i to bardzo.- Dodałam po chwili, wisząc dalej na jego szyi.

eeee... no chyba xD

- Tak, tak. Mam ci się teraz rzucić do gardła, pozbawić przytomności i zakopać? I co? może jeszcze frytki do tego? - zacząłem wywód próbując choć trochę przemówić do rozsądku.

A idź mi!- Mruknęłam i odsunęłam się od niego z rezygnacją. Nawet krzyknąć na mnie nie mógł? Ewentualnie mi przyłożyć z liścia? A on co? Zaczęłam robić sobie herbatkę.

- A zrobiłabyś mi też? - spytałem świdrując spojrzeniem kubek. Podszedłem do drzwi, porywając po drodze portfel, bo na szczęście (dla mojego żołądka!) poczułem charakterystyczny zapach pizzy, zanim czerwono-mundurowy facet zapukał do drzwi. Po krótkiej chwili, mogłem już rozkoszować się na stałe tym zapachem, kładąc jego źródło na stół. -Chcesz? - zapytałem wyjmując talerze.

Zrobię.- Kiwnęłam głową. Postawiłam dwa kubki na stole.- Nie, dziękuję.- zaśmiałam się i usiadłam naprzeciwko niego. Zapach był niezły, ale już eksperymentowałam kiedyś z ludzkim jedzeniem i nauczyłam się, że lepiej więcej tego nie robić. Oparłam głowę na rękach i po prostu wpatrywałam się w wilkołaka.

- Nie dziękuję? Ależ zjedz proszę - powiedziałem ze szelmowskim uśmiechem podając jej talerz - w ramach kary, jeśli tak bardzo jej chcesz

Uniosłam brew.- W ramach kary mogę zjeść.- Stwierdziłam pewnie. W ramach kary zrobiłabym chyba wszystko, bylebym była pewna że Van nie ma do mnie żalu za to wszystko.- Smacznego.- Wzięłam jeden kawałek pizzy. Podniosłam go i cały czas patrząc wilkołakowi w oczy włożyłam sobie kawałek do ust. Byłam ciekawa tego, czego się spodziewał. Skrzywienia, wyrażającego rozpacz? W każdym razie niewzruszona uśmiechnęłam się lekko, powoli żując pizzę.

- Smakuje ci? - spytał lekko zawiedziony. Po chwili, nieusatysfakcjonowany zajął się swoim kawałkiem pizzy. Co, jak co, ale smakowała wybornie, więc może i wampirzycy?

Połknęłam kawałek.- Oczywiście.- Skłamałam wesoło.- Wiesz, bardziej martwię się o to, że wampiry nie trawią...- Stwierdziłam, jedząc dalej. Smakowało jak beton, choć betonu nigdy w ustach nie miałam, ale dzięki bujnej wyobraźni wyobraziłam sobie jak taki beton smakuje. I smakuje na pewno jak ta pizza.

- Skoro nie trawicie, to nie utyjesz -błysnąłem jej po oczach inteligentnym tekstem. Ogólnie to rozbrajający na każdym kroku wilkołak zdarza się rzadko, a ja, nie chcąc się chwalić, takim jestem. Elita, taa...

A jakbym utyła, to znalazłbyś sobie inną?- Zapytałam podejrzliwie, uśmiechając się szelmowsko. Tęskniłam za tymi jego głupimi tekstami, głupim uśmiechem i szczekliwym śmiechem.

- No ba... cały harem! - uśmiechnął się nie mniej szelmowsko niż ona i kontynuował żart -wiesz... za niewielką opłatą pozwoliłbym ci do niego dołączyć, ale nie wiem, czy się nadajesz...

Udałam, że się zamyśliłam.- Hmmm... Faktycznie, nie wiem czy bym się nadawała....- Kiwnęłam głową ze zrozumieniem, wciskając w siebie beton pizzę.- Chociaż z drugiej strony... uważasz że mogłabym się nie nadawać?- Prychnęłam, robiąc obrażoną minę. Ciężko było się nie zaśmiać czy chociaż zachichotać.

Przyjrzałem jej się badawczym wzrokiem. - Hmmm... jeślibyś nie utyła... - ciągnął jeszcze przez krótką chwilę, po czym wybuch śmiechem.

Roześmiałam się.- No teraz to mnie zraniłeś.- Stwierdziłam, teatralnie kładąc sobie dłoń na czole, jak w głupiej telenoweli.

- Och! Błagam o wybaczenie. Nie wiem, jak mogłem postąpić tak niegodnie, względem ciebie... -zacytowałem frazę z zapomnianej już dawno książki.

Wyszczerzyłam się.- Nooo doooobra, wybaczam.- Pokazałam mu język. Powoli wracał do mnie dobry humor.

Uśmiechnąłem się do niej - Wybaczasz? Och dzięki ci! -Sama pizza zniknęła. Widocznie nie zdając sobie sprawy zmieściłem ją w moim brzuchu, aż poczułem się syty.
Spojrzałem przez okno -księżyc zawisnął na nocnym niebie oświetlając ziemię.

Zaśmiałam się. Spojrzałam na puste pudełko i w ciągu sekundy posprzątałam ze stołu.- Masz teraz jakieś plany? Może chcesz odpocząć?- Zapytałam, przyglądając się mu.

- Planów nie mam, ale wolałbym zostać w domu - odpowiedziałem spoglądając na nią. - Nie za bardzo mi się chce latać po ulicy.

Kiwnęłam głową.- Rozumiem.- Uśmiechnęłam się lekko. Jakoś mu się nie dziwiłam. Z drugiej strony przypomniało mi się, jak bardzo chciałabym zobaczyć minę mojego zbyt pewnego siebie kolegi, dowiedziawszy się o ostatnich wydarzeniach.- A może ci przeszkadzam? Może chciałbyś posiedzieć sam... jakby co to powiedz, pójdę do siebie.- Powiedziałam nagle. W końcu jakby nie było wprosiłam się tu, a przecież nie chciałam mu przeszkadzać.

- Przeszkadzasz? -zdziwiłem się. Wampirzyca, tak jakby... wpasowywała się ogólnie do tego domu. Bez niej wydawał się on taki... pusty. - Raczej ja się tobie narzucam...

Ty się narzucasz? Żartujesz sobie?- Zapytałam, marszcząc brwi.- Wiesz co, akurat jeśli chodzi o ciebie, to chciałabym żebyś mi się tak ciągle narzucał. Bez przerwy.- Uśmiechnęłam się szelmowsko.

- O nie, nie, bo co będzie, jak się tobie znudzę? - spojrzałem na nią, uśmiechając się lekko. - Ach! okrutny świecie! - zabrzęczałem jak głupi Alfonso z telenoweli.

To niemożliwe.- Odparłam.- Tym bardziej, ze... nie widzieliśmy się ostatnio, więc powinniśmy wynagrodzić sobie ten czas.- Dodałam, szczerząc się.

Uśmiechnął się w odpowiedzi i pociągnął łyk herbaty. - Nie widzieliśmy się... ile leżałem pod ziemią? - zapytał tak dla pewności.

Zaczęłam się zastanawiać. Nie liczyłam dokładnie dni...- Jakiś tydzień...- Powiedziałam, marszcząc brwi i zrobiło mi się głupio. Matko, a co by było jakby on się obudził, a ja byłabym gdzie indziej?! Miałam już wyskoczyć z kolejną falą przeprosin, ale jakimś cudem się potrzymałam. A swoją drogą wyrzuty sumienia u mnie były rzadkością, a akurat spowodował je wilkołak.

Westchnąłem z ulgą. - To dobrze, po dwóch tygodniach zaczynają się gromadzić robaki - palnął z szelmowskim uśmiechem, widząc jej minę.

Prychnęłam. Właśnie w tym momencie wyrzuty sumienia zniknęły i aż chciało się powiedzieć "dobrze ci tak!".- No chyba robaków się nie boisz? A jakbyś posiedział tam dłużej, to dałbyś radę się sam odkopać.- Stwierdziłam wrednie.

Ten niepowtarzalny uśmiech nie znikał z mojej twarzy - Ach, robaki... chmara robactwa, które zagnieżdżają się w ciele, praktycznie wyjadając wnętrzności, w moim przypadku na żywca. Nie da się ich odpędzić i ginie się idealną śmiercią, zupełnie jak z rąk egipskiego kapłana... - mówiąc to ton mojego głosu zachował naturalną wesołość, jakby przecząc wypowiadanym słowom.

Wywróciłam oczami.- Zamknij się już.- Mruknęłam i pocałowałam go w policzek, żeby już przestał gadać o robakach, które mogłyby zjeść go żywcem.- Ja na razie spadam, ale może uda mi się wpaść jutro.- Powiedziałam i uśmiechnęłam się przepraszająco. Co jak co, ale trzeba poświęcić trochę czasu obowiązkom. Cmoknęłam go w usta i odwróciłam się na pięcie, po czym wyszłam z domu i zaczęłam zmierzać w stronę centrum.