Dom Vanilii Canosa

-Ale taki... no, kotlet... jest smaczniejszy.- bronił swoich racji teraz jak tygrys. Wstał i zrobił sobie i wampirzycy kawy, bo się woda akurat zagotowała. Wcinał swoją jajecznicę.

Smaczniejszy jak dla kogo. Nie byłeś wampirem i nie próbowałeś krwi. To tak, jakbyś przez chwilę czuł się jak po najlepszych narkotykach.- Uśmiechnęłam się szelmowsko.

-A narkotyki są niezdrowe.- niezadowolony z takiego obrotu sprawy zadarł nos aż pod powałę. Ale zaraz uśmiechnął się -A ty nie byłaś nigdy wilkołakiem.

Nie byłam. Ale szczerze mówiąc nie widzę w byciu wilkołakiem nic fajnego.- Przyznałam szczerze.- A narkotyki może są niezdrowe, ale krew za to bardzo.- Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.

-No nie mów, fajnie jest być wilkołakiem.- wyszczerzył zęby w uśmiechu -Przynajmniej nie muszę się uganiać za małolatami po lesie.

Ja też nie muszę.- Wzruszyłam ramionami. Upiłam łyk kawy.

Westchnął -To była przenośnia.- Góra zamieniła się w jajecznicowaty kopczyk.

Westchnęłam.- Nigdy nie zrozumiem, jak można aż tyle jeść.- Stwierdziłam, wpatrując się w wilkołaka. Siedziałam zamyślona.

-Tak, chyba nigdy...- odpowiedział i gdy skończył jeść i wpakował naczynie do zmywarki zabrał się dla odmiany za kawę.

Uśmiechnęłam się lekko, sącząc kawę. Cały czas obserwowałam Vana, choć myślami byłam daleko stąd.

Z kawy zostało tylko wspomnienie. Spojrzał na wampirzycę i uśmiechnął się. -O czym myślisz?

Uniosłam brwi. Mój wzrok był zupełnie nieobecny.-O tym że ktoś właśnie wyskoczył przez okno z twojej sypialni...- Odparłam jak w transie. Nasłuchiwałam cały czas. Ten ktoś był już daleko stąd.

-Przez okno mojej sypialni?- zapytał -Nic nie słyszałem...

Bo jakiś rozkojarzony dzisiaj jesteś...- W ogóle się nie poruszyła.- Tak, jestem pewna. Tu ktoś był. Nie wiem kto, ale był.- Powiedziałam pewnym głosem, budząc się z tego letargu.

-Yyyy? - rzekł inteligentnie. Wstał i poszedł na górę sprawdzić.

Już go nie ma, ale poznasz po zapachu.- Powiedziałam na tyle głośno żeby usłyszał i poszłam za nim.

Nabrał trochę powietrza to płuc. wampirzy zapach przeszył jego gardło. -Znasz go?

Próbowałam skojarzyć z kimś ten zapach.- Nie. To nie jest nikt mi znany.- Spojrzałam na niego lekko zdziwiona całą tą sytuacją.- Sprawdź czy nic z tego pokoju nie zniknęło.- Poleciłam, rozglądając się.

Przeszukał wzrokiem pokój, szukając jakiegoś braku. -Nic nie zniknęło.- zamyślił się na chwilę.

Jesteś całkowicie pewien? Ciekawa jestem czego ten wampir szukał...- Westchnęłam.

Rozejrzał się jeszcze raz po pokoju. Jako, że preferował tryb minimalistyczny, nie miał w nim mało rzeczy. Żadnych bibelotów, cóż brak kobiety... (tylko baba może naznosić takich śmieci he, he xDD) -Nie, nie ma nic...- westchnął- Więc złodziej to nie był.

Coś czuję że i tak się dowiemy czego szukał.- Mruknęłam. Westchnęłam cicho.- Ten dom do ciebie nie pasuje. W ogóle ten dom do nikogo nie pasuje!- Stwierdziłam, patrząc na sypialnię.

Zmarszczył brwi. -Nie pasuje? - nie rozumiał, przecież sam go urządzał...

No jasne że nie pasuje! Jest taki....- Urwałam i spojrzałam mu w oczy.-... bez wyrazu. Równie dobrze można mieszkać w białym, sterylnym pokoju. Za mało tu denerwujących gadżetów. I kolorów za mało.- Stwierdziłam uśmiechnięta.

Rozejrzał się Ach te baby... zawsze chcą zagracić dom...- Jakoś nie zwracam na takie coś uwagi.

Wyszczerzyłam zęby.- No właśnie widzę.- Odparłam. Uwiesiłam mu się na szyi.- Mam nadzieję że kiedyś zmienisz poglądy na ten temat.

-Może, może...- z uśmiechem potarmosił jej włosy, zastanawiając się, czy ona na to zwróci uwagę...

Westchnęłam.- No i po co ja się w ogóle czeszę?- Zapytałam z uśmiechem.

-Może specjalnie, bym cię rozkołtunił?- zaśmiał się

Pewnie tak.- Odparłam.- No dobra, chodźmy na dół. Ale coś czuję że ten wampir kiedyś jeszcze wróci.- Powiedziałam zaniepokojona tym wszystkim.

Nie bardzo mu zależało na tym wampirze, ale zszedł na dół. Przejmować się nie miał czym, baa przecież i tak by jakoś się zrósł. Uśmiechnął się i poleciał do salonu.

Westchnęłam.- A powinieneś się tym przejąć. W końcu ktoś cię zabije.- Stwierdziłam, siadając na kanapie.

-Najwyżej będziesz rozpaczać.- uśmiechnął się i usiadł koło niej. Całus w czółko i wampirzyca powinna być zadowolona.

Całus w czoło ma mi wystarczyć? A pffff...- Westchnęła teatralnie i spojrzała mu w oczy.

-A chcesz więcej?- zamruczał i pocałował ją namiętnie.

Wbiłam się w jego usta i położyłam dłoń na jego karku. Oderwałam wargi i uśmiechnęłam się.- Teraz jest dobrze.

Zaśmiał się. Czyli namiętny buziak i wampirzyca zadowolona. Spojrzał na nią z uśmiechem. -Teraz już dobrze...- zymruczał -Mówiłem, że świetnie całujesz?

Nie mówiłeś. Ale cieszę się z tego powodu. - Zachichotałam. No to rozgryzł sposób, jak mnie uszczęśliwić.- Mamy jakieś plany na dzisiaj?- Zapytałam.

-Nowy film?- zaproponował.

Może być.- Wzruszyłam ramionami. Nie ma to jak pośmiać się z horrorów i bać się na komediach romantycznych.

-Wybieraj mała- powiedział ruszając do kuchni z zamiarem zrobienia popcornu -Chcesz coś do picia?- powiedział głośniej, by usłyszała.

Nie, dzięki.- Krzyknęłam do niego. Podeszłam do półki z płytami.- A na co masz dzisiaj ochotę? Horror, komedia, dramat, obyczajowy... Wojenny?- Zaśmiałam się.

-A jaki wybierzesz... może być ten wojenny.- prawdę mówiąc nie oglądał w ogóle filmów, ale pokupował je, ponieważ czasami mu coś odwalało. Na patelni ,,pykał'' popcorn, a sam wilkołak szykował szklanki. Mimo tego, że wampirzyca nie chciała nic do picia przyniusł dwie szklanki sok pomarańczowy i (nasz ukochany xDDD) popcorn. Usiadł na kanapie i położył tace ze wszystkim na stoliku.

(pokochałam popcorn xD)
No to wojenny.- Zaśmiałam się. To będzie ciekawe. Włożyłam płytę i puściłam film. Potem położyłam się na kanapie, opierając głowę na kolanach Vana. No i zaczęło się. Dzielni żołnierze wleźli do czołgu, z zamiarem zgniecenia innych dzielnych żołnierzy, teraz już lekko przestraszonych, ale i tak strzelających w maszynę.

Ale dzielni żołnierze w czołgu nie podejrzewali, że między nimi jest dzielny szpieg, który położył dzielną bombę pod gąsienice dzielnego pojazdu. W mig dzielni żołnierze w dzielnym czołgu ponieśli dzielną porażkę i na oczach innych dzielnych żołnierzy poszli do nieba do dzielnego boga (z bogiem, to mój dodatek xDD)
Westchnął i usadowił się głębiej w miękkim oparciu kanapy. Popcorn, który był pod ręką ruszył w obrót.