Fontanna Eufrazji i Alexa Armand

U mnie nic takiego.- Popatrzyłam na wampirzycę- Ja już pójdę, nie będę ci przeszkadzać.- uśmiechnęłam się i poszłam w stronę BV.

Otrząsnęła się. Stwierdziła , że chyba lepiej będzie jeśli pójdzie do domu.
Tak tez zrobiła.

Usiadla przy fontannie, zamknela oczy i odplynela w marzeniach. Czula lekki powiew wiatru na twarzy i we wlosach. Usmiechnela sie mimowolnie.
Wziela gleboki oddech wyciagnela z torby blok, olowek i zaczela szkicowac.

Przyszłam do parku. Usiadłam na brzegu fontanny, i zanurzyłam w niej rękę. Potem zaczęłam przyglądać się ludziom.

Przeszla przez park wolnym krokiem. Zblizajac sie do fontanny zauwazyla wampirzyce, ktra widziala juz wczesniej, w barze. Usiadla na najblizszej lawce i niodrywajac od niej wzroku wsluchala sie w cisze.

Kątem oka zauważyłam tą kobietę, której przyglądałam się w barze. "Dziwne..." pomyślałam. Dalej nie mogłam odgadnąć kim naprawdę jest. Pachniała inaczej niż wszyscy.

*Ciekawe o czym mysli nieswiadomie przejechala dlonia po wysokiej trawie niedaleko lawki. Efekt byl przewidywalny. Roslina zczarniala i opadla zwiotczala na ziemie.
*Zawsze to samo szybko schowala reke do kieszeni.

Teraz moje oczy wyglądały jak spodki. "Kim ona jest że ma taką moc?!" zastanawiałam się, patrząc na trawę, której dotknęła.

Teraz wiem ze NApewno mnie zauwazyla i prawdopodobnie skojarzyla nadal przygladala sie uwaznie wampirzycy choc, nie dala po sobie poznac, ze zwrocila uwage na reakcje dziewczyny wobec jej "drobnej nieuwagi".

Wpatrywałam się w nią chwilę. Zauważyłam że ona robiła to samo. Potem westchnęłam i spojrzałam na niebo. Dzisiaj było wyjątkowo piękne.

Z szybkoscia niezauwazalna dla wzroku normalnego wampira, czy lykanina przenioslam sie na dalsza lawke, tak aby wampirzyca stracila mnie z oczu.

Zdziwiłam się, że ta kobieta sobie poszła. "Jest dziwna..." pomyślałam. Czułam, że jeszcze kiedyś ją spotkam. Dalej wpatrywałam się w niebo.

Z najdalszego kocna parku nadal obserwowala wampirzyce. Zaintrygowala ja ubieglego dnia, gdy plakala.
Fox nadal zastanawiala sie nad przyczyna jej wczorajszego zachowania.

Rozejrzałam się czy ta tajemnicza nieznajoma gdzieś to jest. Nie zauważyłam jej nigdzie. Uśmiechnęłam się i dalej wpatrywałam się w chmury.

Miala juz dosc bawienia sie w kotka imyszke. "Zmaterializowala" sie przed wampirzyca.
Dlaczego?? zapytala przygladajac jej sie uwaznie. Przeszla sie przed nia i przejechala dlonia po lisciach najblizszych, ktore zzolkly i opadly.

Ale co dlaczego?- zapytałam z uśmiechem patrząc w niebo.

Plakalas, wczoraj. Dlaczego?? nadal przechadzala sie bawiac liscmi.

Popatrzyłam na nią.- Płakałam bo było mi smutno. Ale mi przeszło.- uśmiechnęłam się.

Bez konkretnego powodu?? zwrocila na nia wzrok. Jej oczy byly dziwnie... puste.

Był pewien powód... ale już go nie ma.- powiedziałam wesoło.- A ty kim jesteś? Przecież nie wampirem, a wilkołakiem też nie.

Skoro ani jednym, ani drugim, to moze i tym i tym jednoczesnie... Co to byl za powod??
Ponownie zrobila kilka krokowi usiadla na lawce. Wptrywala sie w wampirzyce.

Pół wampir pół wilkołak. To stąd ten zapach. Dziwne, że się nie domyśliłam. A czy to ważne jaki był powód?- zapytałam wpatrując się w niebo.- Ważne że już to przemyślałam, i powód znikł. Było minęło.

Dla mnie wazna jest przyczyna, ona zawsze jest najwazniejsza... bez przyczyny nie byloby skutku...
Spojrzala gdzies w dal. Dlaczego??

Dalej patrzyłam w niebo.- Wolę o tym nie mówić. Przyczyna nie jest na tyle poważna żeby o niej rozmawiać.

Skoro nie jest na tyle powazna, czemu spowodowala... lzy?? powoli zaczynala sie irytowac, jak cos co spowodowalo u nismiertelnego lzy moglo nie byc powazne?!

Jestem młodym wampirem. Często reaguję na smutek, żal, strach czy radość tak jak ludzie. Jak mi źle, to sobie płaczę. I przechodzi.- uśmiechnęłam się.- Poza tym często bardziej emocjonalnie podchodzę do wszystkiego. Niestety, moje wyjątkowe zdolności odbijają się na mnie.

Spojrzala na nia lekko przechylajac glowe w bok
Mianowicie... jakie??

Milczałam wpatrując się w niebo.- Mam ci mówić takie rzeczy, skoro nawet nie wiem kim jesteś, ani jakie masz zamiary? - Zamyśliłam się- To by chyba było nieodpowiedzialne.

Zasmiala sie O co wam wszystkim chodzi z tymi zamiarami.
Rowniez spojrzala w niebo.
Ty widzialas co potrafie, prawda??

Tak, widziałam. Ale to nie znaczy że powiem ci wszystko o sobie. A jeśli chodzi o zamiary, to po prostu jesteśmy ostrożni. Nie mówimy nic nikomu, jeśli nie mamy do niego pełnego zaufania.- powiedziałam spokojnym głosem.

Wiec jak moe zaskarbic sobie to... zaufanie?? spojrzala jej prosto w oczy.

Spojrzałam na nią.- Zaufania nie zyskuje się ot tak.- uśmiechnęłam się.- Ale wierzę, że nie masz złych zamiarów. A przynajmniej mam taką nadzieję. Otóż moje zdolności to wpływanie na emocje innych...istot.

Czyli ... przypuscmy, ze gdybys teraz bardzo mnie zdenerwowala, tak, ze chcialbym cie... zabic, to potrafilabys mnie uspokoic?? Na jej twarzy pojawil sie cien usmiechu.

W zasadzie tak, ale to nie jest takie proste. Jeśli emocje są bardzo silne mogę nie zdążyć cię uspokoić. Poza tym rzadko tego używam.- uśmiechnęłam się.

tak... w zasadzie... po co... jej usmiech stal sie bardziej wyrazisty. Spojrzala na rosliny, ktore zniszczyla. Zamyslila sie.

A ty... wszystko co dotykasz staje się...takie...nieżywe?- zapytałam z ciekawości.

Tak... z drobnym wyjatkiem. Przejechala palcem po policzku wampirzycy.
W tym momencie niesmiertelni zazwyczaj wyciagali bledny wniosek.

Czyli na wampiry to nie działa?- zapytałam. Przeszedł mi dreszcz po plecach.

Nie do konca... zasmiala sie, to byl wlasnie ten bledny wniosek.

Aha.- Zaśmiałam się.- Od dawna mieszkasz w Nowym Jorku?- zapytałam zmieniając temat.

Od... wczoraj. Znow spojrzala na krzew rosnacy obok i ponownie zaczela bawic sie jego liscmi.

No to nie długo...- popatrzyłam na niebo- Piękny widok.- westchnęłam- Ja już pójdę. Ale mam nadzieję że się kiedyś jeszcze spotkamy.- uśmiechnęłam się, i poszłam w stronę BV.

Posiedziala jeszcze chwile, a nastepnie ruszyla biegiem w strone domu. Kilka sekund pozniej stala juz na ulicy przed domem.

Usiadła na krawędzi wielkiej fontanny, zanurzając opuszek palca w wodzie. Patrzyła się w swoje lustrzane odbicie w wodzie w świetle księżyca i miejskich lamp.
" Gdybym umiała zatrzymać czas, to właśnie tutaj chciałabym spędzić resztę życia... z tobą.. Zack... "
- Życie jest okrutne- powiedziała sama do siebie.

Wreszcie śpiąca i trochę znudzona poszła do domu.