Fontanna Eufrazji i Alexa Armand

Eudoksja spostrzegła wampirzyce czającą się przy fontannie.
Podeszła i ochlapała ją wodą.

-Witaj! Nie wiem, czy się znamy. Mam nadzieje, że nie masz nic przeciwko wodzie

Strumien wody na mojej twarzy wyrwal mnie z zadumy.
ochh - spostrzeglam wampirzyce - hej... nie chyba sie nie znamy... jestem Lysette DuFours.
Na przywitanie odwzajemnilam sie jej pieknym za nadobne. Spory strumien wody polecial w jej strone.

-A ja Eudoksja- uśmiechnęła się szeroko- miło mi. Mam nadzieje, że bardzo nie jesteś mokra. Co robisz?

Nie, nie jest ok - powiedzialam i odwzajemnilam usmiech - co robie??- zamyslilam sie - uzalam sie nad soba - zasmialam sie...

Dojrzała Eudoksje przy fontannie z nieznaną wampirzycą. Podeszła grzecznie, dygnęła w stronę Eudoksji, a nieznajomej podała rękę mówiąc - Cześć, jestem Alice. przysiadła na skraju fontanny. Obserwowała wiewiórkę na drzewku nieopodal.

-O cześć Alice. Dlaczego się użalasz? Taka śliczna wampirzyca?

Jestem Lysette - odpowiedzialam Alice.
Na tekst z "ladna wampirzyca" rozesmialam sie.
A ktora z nas nie jest ladna - zapytalam z ironia.
Czemu sie uzalam... jest kilka powodow, ale to dluga historia - odpowiedzialam i sprobowalam sobie przypomniec wszystkie powody... masakra.... pomyslalam

-No w sumie masz rację. Piękne i zawsze młode, żyć nie umierać- roześmiała się, ale był to bardziej śmiech przez łzy.

- hah jeżeli może cie to pocieszyć, to może być jeszcze gorzej niż jest... a my wampiry mamy to do siebie, że mamy szczegółową pamięć.... wszystko długo boli..- powiedziała Alice nie odrywając wzroku od wiewiórki. Jeszcze nigdy nie próbowała wiewiórczej krwi. Pfu, o czym ja myślę...

no tak - odparlam - to zdecydowanie pocieszajaca mysl.
Usmiechnelam sie do siebie
*moze ma racje...

Eudoksja wskoczyła do fontanny i zaczęła się kąpać i... przy okazji chlapała towarzyszki.

-Ej... moje drogie panie! Koniec tej nostalgii! Mamy wieczność! Bawmy się.

Wrzuciła Alice do fontanny.

O ty brutalu- krzyknęła Alice, cała mokra. Bez zbędnych uprzejmości udało się jej również wciągnąć Lysette do wody. Teraz w trojkę były mokre. Rude włosy oblepiały twarz Alice..

Moj smiech, ktory byl odzewem na widok mokrej Alice zostal gwaltownie przerwany przez upadek do wody.

No coz... w naszym wypadku zabawa powinna byc na pierwszym miejscu - powiedzialam i ochlapalam i tak juz przemoczone wampirzyce.

-Heh. Jestem nienormalna. Cóż bywa- roześmiała się- Lysette ja już idę. Jeśli będziesz miała kiedyś ochotę to wpadnij do mnie. W sumie nie trudno mnie znaleźć.

Eudoksja wyszła z fontanny i zaczęła iść w stronę ulicy.

Napewno jeszcze kiedys spotkamy sie... np w Bloody Valentine - krzyknelam za nia.
Zwrocilam sie do Alice ja wlasciwie tez bede juz szla... trzeba gdzies zrzucic to mokre ciuszki - zasmialam sie i wyszlam z fontanny.
W razie jakbyscie kiedys z Eudoksja byly w poblizu to rowniez zapraszam... mieszkam w kamienicy naprzeciwko baru. Usmiechnelam sie i ruszylam w strone devon street.

Chciało jej się płakać. W końcu wstała i popatrzyła smutno na fontannę. Westchnęła i poszła w stronę domu.

Zauważyła, że jakaś wampirzyca popatrzyła na fontannę prawie jej nie widząc. Dziwnie. Bo akurat w mokrych prześwitujących ciuchach była BARDZO zauważalna. Wyszła z fontanny, cóż, sama tam nie będzie siedzieć. Poszła w stronę domu. Znowu.

Postanowiła jednak przyjść, w swoje ulubione miejsce. Usiadła na brzegu fontanny. Patrzyła na fontannę, i zachwycać się jej wyglądem. Potem zaczęła przyglądać się niebu.

Najwyższy czas trochę się odchamić- Josette usiadła koło fontanny, wyjęła swój szkicownik i zaczęła rysować.

Spojrzała jeszcze raz na niebo, i poszła szybkim krokiem w stronę domu.

przyszła nad fontannę i usiadła na jej brzegu. Było chłodno, była niedziela, park był opustoszały i cichy. "Masakra jakaś" stwierdziła scarlett w wyjątkowo dziś podłym nastroju. Oparła łokcie na kolanach rozmyślając. Po chwili wyjęła z torby książkę. Zaczęła ją czytac

mój nowy domek nie był najlepszym miejscem , na siedzienie zwłaszaże byłem nabuzowany przezbrak kontaktu z Jasmin, miałem nadzieję że się odezwie. Poszedłem do parku, chodziłem jak wampir, nie umiałem się kontrolować.........

zauważyła, no dobra, wyczuła jakiegoś wampira już na długo przed tym jak go zobaczyła. Zachowywał się...dziwnie. Miała wrażenie że poznała go już kiedyś- na imprezce zapoznawczej w Valentine, ale nie była pewna. Wyszczerzyła się i pomachała ręką
Hejka

stanąłem raptownie popatrzyłem w stronę dziewczyny, a raczej wampirzycy:
Cześć, czy my się nie znamy?? - spytałem
*nie wiem gdzie ale widziałem ją*

Właśnie mialam takie samo wrażenie, więc prawdopodobnie tak
uśmiechnęła się szeroko i zamknęła ksiązkę którą czytała
W każdym razie Scarlett jestem

Alex Armand.... miło poznać - powiedziałem to i lekko się skłoniłem - czy mogę się przysiąść??

No raczej tak
schowała ksiązkę do torby i rozejrzała się po parku. W dalszym ciągu był niemalże pusty
Ciekawe, że nikogo tu nie ma
zastanowiła się

no raczej - powiedziałem przyjaznym tonem, westchnąłem cieżko- eh.......

spojrzała na wampira
Coś się stało??
odwróciła głowę i usmiechnęła się
To znaczy zawsze taki podmarnowany jesteś czy tylko tak dzisiaj?? Bo ja tylko dzisiaj czuję się jakby mi ktoś kazał się szczerzyc na wystawie karmy dla psów czy co tam wilkołaki jedzą.
mimowolnie się skrzywiła

nie, chodzi o kuzynkę,wampirzyce, facet którego kochała zostawił ją , a ona go przemieniłą a ten kretyn wziął urlop od niej i od 72 godzin nie daje znaków życia........ najchętniej pobiłbym jakiegoś psa tak jestem zdenerwowany- mój głos nadal przyjazny, delikatnie zaczął drżeć z nerwówi

pokiwała głową
Taaa...no. Ciekawe. A psów masz pod dostatkiem w ich własnej dzielnicy, problem w tym że nawet nie wiem ile ich dokładnie jest

dokładnie.......nie wiadomo...........a przecież nie mozęmy pozwolić im sie panoszyć......wrrrr....czuje że i tutaj już byli...- mój głos zmienił sie w pełen odrazy i wstrętu- cholerne psy....

Ja do tej pory spotkałam dwa, ale jakoś nie chciały walczyc, z tym że jeden był naprawde wredny i głupi
mruknęła
Myslisz, że ta cała wojna i tak dalej to taka powazna sprawa??

w sumie.....myślę że tak... no patrz atakują nas nawet tutaj....to chyba świadczy o tym że nie chcą współ egzystować obok nas......mi tam nie prędko do wojny - myślami podążyłem do Eufrazji- ale skoro tak się rwac, no to nie mamy chyba wyjścia.......

Masakra. Ja tam się na walce nie znam, ale jeśli wszystkie wilkołaki są takie jak te które do tej pory poznałam, to nietrudno będzie się czegoś tam nauczyc
stwierdziła

no cóz jestem ciekawy co kombinują..........i czy to tej walki do wszystkie się rwą czy tylko jakś część??- powiedziałem trochę nie obecnym głosem

Miejmy nadzieję, że jakieś tam jednostki o dobrych serduszkach, albo chociaż posiadających sumienie są.
zeskoczyła z fontanny
Lecę, na razie. Miło było poznac
pomachała ręką i wybiegła z parku

Też mam taką nadzieję - powiedziałem cicho, potem stałem i udałem się prosto do mieszkania Eufrazji.

Nudziło mi się, a park w naszej dzielnicy znałam już na pamięć, więc postanowiłam pójść przejść się do Central Parku. Zobaczyłam fontannę, więc usiadłam na jej brzegu, i wpatrywałam się w niebo.

Spojrzałam na zegarek. "O cholera, ale już późno!" pomyślałam. Wstałam szybko i poszłam w stronę domu.

Chciała się przejść. Lubiła samotność i ciszę.
Przysiadła na brzegu podświetlanej fontanny. Zamoczyła palec w lodowatej wodzie. Kropelka , która uwiesiła się na opuszku jej palca mieniła się w świetle lamp. Czas, który i tak nie miał dla niej znaczenia - zwolnił. Jakby ta kropelka, mała , zwyczajna ... zatrzymała go dla niej na chwilkę.

Spacerowałam po parku.- Cześć Ane.- Przywitałam się z wampirzycą, i jak miałam to w zwyczaju usiadłam na brzegu fontanny.

- Przyznać się! Która zbiła ten wazon ?!- To ja , Ojcze. - Ane warknęła na Frances ale ta dała jej strzałke w bok. - cicho siedź jeśli nie chcesz oberwać od ojca...
Wtedy też mężczyzna uderzył Frances.
Dzień później siostra Ane miała podbite oko.

A pewnej nocy gdy matka obudziła dziesięcioletnią Ane :
- Mamo, gdzie tata ? - zapytała wystraszona
- taty juz nie ma... i nie będzie - odparła cicho matka
- A gdzie Frances ?
Kobieta rozpłakała sie i przytuliła córkę do siebie.
Poświęciła wszystko by ratować matkę i swoją siostrę. A jednak później ledwo żywa , skatowana stanęła w drzwach z uśmiechem.
Uciekły ...
********
Otrząśnęła się .
- Hej Alice - jęknęła bez wyrazu. Nie zmieniła nawet swojej pozy. Cały czas przyglądała się swojej kropelce ...

Widzę, że jesteś jakaś taka smutna. Coś się stało?- zapytałam ją cicho, wpatrując się w niebo.

Nie , nic mi nie jest - powiedziała cicho , a przez głowe przemknął jej obraz siostry , która opiera się o futryne drzwi ... w zakrwawionej sukience ... z ironicznym uśmiechem na twarzy - co ....co u ciebie ? - wyjąkała