Fontanna Eufrazji i Alexa Armand

- Jeszcze trochę i wszyscy uciekniemy... Pięknie! TA rzeczywistość mnie przytłacza - burknęłam , zupełnie niezadowolona.
- Idziemy gdzieś? Ja szczerze mówiąc straciłam humor ... Wiesz, chyba wcielę pomysł z hakiem w życie!

No weź... Jeszcze tego brakuje, żebyś ty miała deprechę..- Westchnęłam.- No nie wiem, możemy gdzieś iść. A pomysł z hakiem odpada! Zapomnij!

- Dlaczego nie ?! Oddam Ci kotka i mogę się "haknąć" ... - zaśmiałam się - Ulży mi. Albo przynajmniej wyłącz to cholerne "coś " w mojej głowie. - załkałam histerycznie - Mam dosyć tego bycia wróżką. Dosyć! Dosyć gapienia Ci się w głowę! Dosyć wspomnień ... Nie chcę ! Nie potrzebuję tego czegoś. Dlaczego nie mogę być normalna ?! - teraz łkałam już coraz głośniej - Nie chcę wiedzieć! Zrozum, nie chcę! To wszystko tak boli.... cholernie boli.
W najbliższym czasie pójde do psychologa. A może nawet do psychiatry. Niech mnie zamkną w jakimś ośrodku (xDD) . Skoro wszyscy wyjeżdżają , to czemu nie ja? Odpocznę sobie.

[ Powiem szczerze , że postać Ane mnie przytłacza xX Współczuję jej. ]

Ane, nie po to kupiłaś kotka, żeby teraz się haknąć!- Powiedziałam, załamana tym, co mi powiedziała.- No już, spokojnie, wyluzuj. Ane, to że jesteś wróżką to dla ciebie wyróżnienie, powinnaś się cieszyć. Weź się nie dobijaj...- Powiedziałam już nieco spokojniej.

- Nie sądzisz , że to takie ... fascynujące. Powinnam cierpieć za to , że przechodziłam tą ulicą.... że jestem wampirem. Cierpieć za to , że w ogóle poznałam później - i tu przełknęłam głośno ślinę - kogoś , kogo kochałam. I nie umiem zapomnieć. Byłoby mi łatwiej gdyby nie to zasrane "coś". Mógłby się w końcu przymknąć! I przestań do mnie krzyczeć! - jęknęłam głośno - przestań krzyczeć! Wiem , że wymienił mnie sobie jak szmacianą lalkę. Bez słowa wyjaśnienia. Przestań krzyczeć , Alice , proszę...

Westchnęłam.- Ane, chyba nie potrafię ci pomóc. W ogóle jest coś, co może ci pomóc?- Zapytałam, patrząc jej prosto w oczy.

- nie daję sobie z tym rady. Nie mogę tego pojąć ... to wszystko jest dla mnie za trudne - powtarzałam sobie, stojąc sztywno, niczym posąg. Dobrze, że ludzie pochowali się przed deszczem. Widok wyniszczonego psychicznie wampira ... nie działa dobrze na ludzi.

Ane, może odprowadzę cię do domu, co?- Zapytałam cicho.- Ty się chyba naprawdę źle czujesz...- Powiedziałam z troską w głosie.

- Dlaczego ? Dlaczego ja ?! Pieprzone życie! - krzyczałam głośno aby zagłuszyć ten straszliwy obraz. Nie chcę go widzieć.
- Alice , nie zostawisz mnie tak jak on ? Prawda ? - wtuliłam się w jej ciemne włosy, nie chcąc wypuścić wampirzycy z chudych rąk.

Przytuliłam ją.- Nie, oczywiście że nie zostawię, spokojnie.- Głaskałam ją po włosach.- Ale deszcz pada, powinnyśmy gdzieś iść. A może do mnie?- Zapytałam ją. Mi było obojętne gdzie pójdziemy, więc niech Ane decyduje.

- Dziękuję ... - tylko tyle zdołałam wydusić z siebie. Zeschłe wargi zacisnęły się mocno , nie mogąc już wydukać ani słowa, kiwnęłam głową.

Uśmiechnęłam się do niej.- Nie martw się.- Powiedziałam cicho i ruszyłyśmy obie w stronę wyjścia z parku.

Przybiegła do parku i z rozradowaną miną rozsiadła się na fontannie. Zaczęła bawić się wodą, nie używając przy tym rąk. Lubiła zabawiać się własnymi umiejętnościami... to dawało jej poczucie wyższości nad innymi, pod warunkiem, że nie mieli takich umiejętności jak ona...

Przyszedł pod fontannę i zastał tam nieznajomą wampirzycę. Już w nos uderzył go słodki aż do omdlenia zapach wampira. -Van Canos -przedstawił się.

Przestraszyła się słysząc kogoś za sobą... pewnie dlatego, że była tak skupiona na zabawie... Cześć... prawie wykrzyknęła zaskakując automatycznie z fontanny. O stary... zainwestuj w mydło bo jedziesz... rzuciła do nieznajomego chłopaka zatykając nos i odsuwając się o krok.

-wampirzyca... -mruknął do siebie. Spojrzał na wampirzycę lekko zdziwionym widokiem wampirzycy na fontannie...

Czemu mi się tak przyglądasz?? zapytała biorąc przy tym jeden krótki wdech, czego od razu pożałowała. ej serialnie śmierdzisz... jak... jak... jak zmoknięty pies... to było jedyne skojarzenie jakie przychodziło jej do głowy kiedy myślała o tym zapachu.

-dziękuje, potraktuje to jak komplement. =powiedział uprzejmie. - nie będę ci przecierz mówić, że pachniesz wcale nie lepiej, prawda? -dodał po chwili. Czemu wampiry są takie nadęte?

Zrobiła wielkie oczy patrząc na niego na dziwoląga... i tu nie mogę się z tobą zgodzić... zanim wyszłam z domu brałam prysznic... Powąchała się pod pachami i pokręciła głową Zdecydowanie to nie ja...

westchnął zrezygnowany. Usiadł na ziemi i uważnie lustrował wampirzycę.

Czemu się tak na mnie patrzysz... powtórzyła pytanie stając na baczność i wlepiając w chłopaka wzrok... Mam coś na twarzy?? odruchowo przetarła buzię dłońmi.

-Nie, po prostu wypatruje twoich słabych punktów -powiedział ze swoim lekkim przeciąganiem sylab. - jestem wilkołakiem, a to mój naturalny odruch

Uniosła brwi patrząc się na niego z głupim uśmieszkiem wilkołakiem... powtórzyła za nim z drwiną w głosie... jaaasne... zaśmiała się krótko... a ja umiem zmieniać wodę w wino... a kamień w złoto... Odwróciła się od niego i z powrotem usiadła na brzegu fontanny.

-różne są wampirze umiejętności -przyznał po chwili namysłu - naprawdę mi nie wierzysz? Jak możesz być taka głupia?

Głupia?? spojrzała na niego poirytowana nie musisz mnie wyzywać... nic ci nie zrobiłam... oburzyła się zakładając dłonie na biodrach. Wilkołaki to tylko legendy... tak samo jak wróżki i wiedźmy... Powiedziała ze złością odwracając się do niego plecami.

- a wampiry można włożyć między bajki dla dzieci -odciął się robiąc naburmuszoną minę.

Wampiry... spojrzała na niego odwracając głowę zaledwie o kilka milimetrów. Wampiry to całkiem inna sprawa... mrugnęła kilka razy i odwróciła się z powrotem do fontanny. Wilkołaki to takie wampiry, które umieją zmienić swój kształt. stwierdziła z uporem w głosie.

- taaa... zmieniają kształt w nietoperza,a najsławniejszy z nich to Dracula. -odpowiedział. - jesteś głupia bakłażan.

Powinieneś powiedzieć "głupia jak" albo "głupi bakłażan", skoro już obrażasz innych to chociaż rób to poprawnie spojrzała na niego mściwym wzrokiem. Poza tym... mało interesuje mnie twoje zdanie... Uniosła głowę zadzierając nos.

westchnął po raz kolejny - czy ty jednak mi chcesz wmówić, że wilkołaki nie istnieją? -zapytał teraz na poważnie.

Istnieją tak samo jak wiedźmy i latające dywany... wzruszyła ramionami ponownie zaczynając bawić się wodą w wyobraźni. Zastanowiła się przez chwilę po czym dodała. Przynajmniej wg mnie... jestem empi... empiry... empirystką... dopóki czegoś nie zobaczę, nie uwierzę, że istnieje, a żadnego wilkołaka na moja drogę jeszcze nie przywiało. Zakończyła nie patrząc w stronę chłopaka.

-To niestety dalej będziesz trwać w takim przekonaniu. -powiedział. wampir, który nie wierze w wilkołaki... nonsens.

Uniosła brwi mierząc go surowym spojrzeniem. Niekiedy nieświadomość jest lepsza... wzruszyła rękoma. A niekiedy... pokręciła głową. Nie ważne... często tu przychodzisz?? zapytała zmieniając temat.

-Czasami chodzę po parku. - powiedział lekko przymrużając oczy. Intrygowała go nieznajomość gatunków nie-ludzi.

Bawiąc się wodą niechcący odwracając głowę straciła panowanie nad niewielkim strumykiem i ochlapała się. O rzesz w... zeskoczyła z betonowej fontanny otrzepując ciuchy, ale za wiele jej to nie dało. Czemu przyszedłeś do Central Parku... tacy jak ty się tu często nie zapuszczają... stwierdziła odwracając jego uwagę od swojego niefortunnego wygłupu.

-Tacy jak ja? -mruknął pod nosem. Patrzył przez chwilę na jej ochlapane ubranie i trochę zdenerwowaną twarz. Ale potem odwrucił wzrok kierując go gdziekolwiek w dal. -Cental park jako największy park w ny... Tak po prostu.

Zmrużyła oczy patrząc w jego stronę z zaciekawieniem. - w sumie... nie trzeba mieć konkretnych powodów, żeby tu przychodzić. Spróbowała wykręcić mokrą koszulkę, ale skończyło się to jedynie tym, że ją podarła. Niech to... koniec... spojrzała na podartą bluzkę. Nie żebym myślała, że będziesz za mną tęsknił czy coś, ale muszę iść... - jej mściwe spojrzenie lustrowało t-shirt.

-Do widzenia..-powiedział lekko przeciągając sylaby, jak to miał w swoim stylu. również wstał i poszedł w kierunku wyjścia z parku.

Jakoś się waćpan podniósł i poszedł do domu.

Przyszłam do parku. Doszłam do położonej w cieniu fontanny i usiadłam na jej brzegu. Zaczęłam machać nogami w przód i w tył, wpatrując się w taflę wody. Myślałam nad wszystkim.
Po kilku godzinach wstałam w beznadziejnym humorze i ruszyłam do domu Vana, licząc na to że tam go spotkam.

Usiadłam na brzegu fontanny i zamoczyłam w wodzie dłoń. Nie wiem dlaczego, ale uśmiechała się do "głaszczącej" przeze mnie tafli wody.
Jeden dotyk i można coś zburzyć.-pomyślałam nie odrywając wzroku od wody.

Pan Hoax, tak powrócił. Nie wiedział po co wyjechał na tak krótko, widocznie tyle potrzebował czasu, ile warta była Alice. No, ale nie będziemy przypominać sobie, bo dobrze wiemy jak to się potem kończy. Szedł wolnym krokiem po CP. Do jego nozdrzy dotarł silny, słodki, aczkolwiek niekiedy smętny zapach. Podszedł do fontanny, siadając na przeciwko.
Witam.- odparł aksamitnym głosem, odpalając sobie papierosa.

Podniosłam wzrok i uśmiechnęłam się szeroko ------> o tak !
-Cześć- przeniosłam wzrok z powrotem na taflę wody.

Zmarszczył brwi, po czym zaciągnął się mocno. No cóż, wampirowi nic już nie zaszkodzi i tak jest martwy.
- Sama w parku? Ja rozumiem, że wampirzyca, ale bez opieki... - zacmokał w powietrzu.

-hmm... nie potrzebuję "ochrony" . Jakoś sobie radzę. - spojrzałam na chłopaka i uniosłam kąciki ust , tworząc prawie niewidoczny uśmiech - i wątpię , że pytasz się o to, bo się martwisz. - wytarłam mokrą dłoń w białą sukienkę , a następnie wyciągnęłam ją do wampira -Charlotte -przedstawiłam się.