willa rodziny Cullen

Wbiegła do domu, jak oszalała. Wprost do łazienki. Tam zamknęła się na klucz i poczuła ponownie tamten ból. Wiedziała, że znowu tak jak parę miesięcy temu, jej ciało zaczyna się zmieniać. Zwinęła się w kłębek na zimnej posadzce i rozpłakała się mimo woli.

Po dyżurze w szpitalu postanowiłam odwiedzić Nessie. Chciałam być pewna, że wszystko u niej w porządku. Stanęłam przy drzwiach i zapukałam. Wyczuwałam jakieś dziwne emocje, u któregoś wampira w okolicy. Zaskoczona i zdenerwowana niepewnie otworzyłam drzwi.- Nessie?- zawołałam powoli wchodząc do domu.

- Alice?- spytała siebie samej cicho. Nić nadziei. Na Aksela chyba nie mogła liczyć... dziwnie cichy był i w ogóle nie zareagował na jej wyjście. Po co się tam plątała? Ten związek to i tak czysty przypadek, chwila pocieszenia przez wyjazd merkucja.
Otworzyła drzwi, będąc na klęczkach, zwijając się z bólu nadal. Teraz był silniejszy i znowu zemdlała.

Nessie powiedziała moje imię bardzo cicho, ale usłyszałam ją. Przybiegłam do niej. Zauważyłam że leży na podłodze.- Renesmee!- krzyknęłam, klękając obok niej. Nie miałam pojęcia co jej jest, wyczuwałam tylko jej silny ból. Zmniejszyłam go od razu i podniosłam małą z podłogi. Zaniosłam ją do jej pokoju i położyłam ją na łóżku. Sama usiadłam obok niej i ścisnęłam jej dłoń.- Nessie, słoneczko, słyszysz mnie?- zapytałam ją cicho.

Jęknęła głośno, jakby jej ciało przeszył niewyobrażalny ból. Tak właśnie przecież było.
Nagle obudziła się i chwyciła Alice za bluzkę przy szyi kurczowo.
- Ciociu... moje ciało... to znowu się dzieje... - znowu opadła z sił na łóżko.
- Aksel... Aksel... Aksel... - mówiła jak oszalała, przewracając się z jednego boku na drugi. Tak w kółko.

Przerażona spojrzałam na nią.- Co się dzieje? Nessie, spokojnie. Próbuję zwalczyć twój ból ale jest on dość duży...- westchnęłam i pogładziłam małą po czole.

- Gdy go potrzebuje, to go nie ma! Tak jak Merkucjo! - rozpłakała się i odwróciła się plecami do ciotki. Zamknęła mocno powieki, aby móc zasnąć. Niestety ból był zbyt silny...
- Opuścił... opuścił tak jak Merkucjo- wydukała przez łzy, po czym wyprostowała się od napływu nowej fali bólu związanego z jej wyglądem.

Nessie! Spokojnie, rozumiem, Aksel, Merkucjo, ale słoneczko, skąd u ciebie aż taki ból?- zapytałam ją spokojnie, choć byłam zdenerwowana. Wytarłam chusteczką łzy z jej twarzy.

- Moje ciało się rozrasta, zaczynam być taka jak wy... - odpowiedziała, wpatrując się w ciotkę.
- To bardzo boli... dobrze, ze jesteś ze mną.

Westchnęłam i zacisnęłam pięść. Cały czas walczyłam z bólem Nessie.- Słoneczko, jestem przy tobie, zawsze możesz na mnie liczyć.- powiedziałam uśmiechając się lekko. Odgarnęłam jej włosy z czoła. Próbowałam ją czymś zająć, żeby nie myślała o bólu.- Merkucja już widziałam, a kim jest Aksel? No opowiadaj!- uśmiechnęłam się do niej.

- Ja nie wytrzymam tego... - powiedziała zapłakana.
- Aksel? Idiota, idiota, idiota.

Zaśmiałam się.- Idiota? Jesteś pewna że idiota?- zapytałam wesoło i pomyślałam o Angelu.- Nessie, spokojnie...- ścisnęłam jej dłoń.

Zacisnęła usta.
- Bardzo przystojny i wspaniały dhampir - uśmiechnęła się pod nosem.

Uśmiechnęłam się do niej.- Przystojny i wspaniały.... aaaaahhhhaaa....- zachichotałam.- No to super.


// Nessie, ja już muszę lecieć, będę jutro//

Zapach, zaprowadził mnie aż tu. W mig zorientowałem sie, że tutaj zapewne mieszka Renesmee wraz ze swoimi rodzicami itd. Obszedłem dom dookoła, szukając okna, z którego najbardziej bije jej cudowny zapach. Gdy już je znalazłem, wskoczyłem jednym susem na parapet i nieśmiało zajrzałem do środka.
Renesmee leżała, obolała na łózku, a obok niej siedziałą jakaś czarnowłosa wampirzyca. Nie sposó było by już teraz uciec, jako iż obie mnie wyczuły.

Uśmiechnęłam się.- Nessie, ktoś do ciebie.- powiedziałam cicho, patrząc na Aksela. Od razu domyśliłam się że to on.

Spojrzałem z uśmiechem na twarzy na wampirzycę. Zeskoczyłem z parapetu i podszedłem bliżej.
- Jak ona się czuje?

Och, ja już lecę, a wy sobie pogadajcie... Nessie, chyba już ci nie jestem potrzebna... A jak będę to zadzwoń do mnie.- Uśmiechnęłam się do niej, zmierzwiłam jej grzywkę i pocałowałam ją w policzek.- A tak poza tym, to my się chyba nie znamy. Jestem Alice.- podałam rękę Akselowi i wyskoczyłam przez okno. Poszłam powoli ulicą prosto przed siebie.

Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej, wiedząc, że lice zostawia nas samych.
- Tak, Aksel. - uścisnąłem jej dłoń delikatnie, a po chwili czarnowłosa zniknęła. Odwróciłem się w stronę Renesmee. Zmaterializowałem się obok niej, na siedząco. Chwyciłem jej dłoń i kciukiem głaskałem po wewnętrznej części.
- Co się dzieje, Nessi?

Spojrzała na niego ledwo, otwierając oczy.
- Wraz z wiekiem, moje ciało rośnie tak jak u człowieka. Gdy dobiję osiemnastki będę taka jak ty... - przymknęła na nowo oczy, aby zaraz jęknąć z bólu, łapiąc Aksela mocno za rękę. Stawała się coraz silniejsza. Włosy nabierały głębszego koloru miedzi, oczy natomiast były takie same.- Myślałam, że nie przyjdziesz za mną... - rzekła po cichu, unosząc kąciki ust do góry.

- Ach, no tak. Dhampirzyce trochę inaczej to przechodzą. W sensie o rozwój. - uśmiechnąłem się lekko. Ścisnąłem mocniej jej dłoń.
- Żartujesz? - powiedziałem trochę kpiąco - W życiu bym Cię nie zostawił. Po prostu byłem zdezorientowany. - musnąłem wargami kącik jej ust.

Przycisnęła go do siebie i pocałowała jak należy. Potem odsunęła od siebie, ból zaczął przechodzić. Nadal trzymała jego twarz w swoich dłoniach, opierała swoje czoło o jego.
- Tak masz całować... - dodała, ciężko oddychając.

- Dla Ciebie wszystko, skarbie. - wymruczałem melodyjnym głosem. Moje serce biło szybciej, z powodu jej dotyku.
- Jesteś cudowna.. - jęknąłem. Dziewczyna mnie oczrowywała. Była tak piękna.. Że dech zapierało.

- Zachowujesz się, jakbym rzuciła na ciebie urok... nie boisz się, ze to może być prawda? - spytała, patrząc mu szczerze w oczy. Po chwili odwróciła i zamknęła oczy. Znowu poczuła silny ból, ale w klatce piersiowej, po lewej stronie. Jakby jej serce stawało się większe. Zacisnęła usta.

- Nie. - odpowiedziałem raptownie. Nie bałem się, że to urok czy coś. Fakt, dziewczyna oczarowała mnie ale to raczej nie była moc. Po prostu, miłość.
Widząc jak ból wykrzywia jej twarz, nachyliłem się nad nią, delikatnie głaszcząc ją potwarzy.
- Ćśś, spokojnie. Jestem przy Tobie.

- Lepiej idź, nie chcę abyś widział mnie w stanie, w jakim zaraz będę się znajdować... To okropne... - spojrzała na niego z łzami w oczach...- Poradzę sobie... - poczuła napływ gorąca. Zamrugała parę razy oczyma.

- Nie Renesmee, nie zostawię cię teraz. - odparłęm - Choćbyś nawet miałą dać sob ie radę, to nie pójdę. Nie.

- Nie przesadzaj... - powiedziała uśmiechnięta- Wszystko już jest okej... - przyłożyła swoją dłoń do jego policzka.- Okej.

Weszłam do domu i ujrzałam Nessi z jakimś chłopakiem. -Witaj kochanie!- Przywitałam ją wesoło.

- Nie przesadzam, tak jest zawsze skarbie. - powiedziałem gładzac ją delikatnie po policzku. Wiedziałem, że jeszcze tylko kilka miesięcy i będzie tak rozwinięta, jak ja.
- Za kilka miesięcy skończy się Twój ból - zapewniłem. Zauważyłam jakąs wampirzycę, od Cullenów, po zapachu mozna stwierdzic.
- Witam.

Uśmiechnęła się na widok babci i zacisnęła usta jak najmocniej.
- Wreszcie ktoś zdecydował się wrócić do domu... - westchnęła.

Spojrzałem wpierw na Renesmee, a potem na jej przybyła babcię.
- To może ja pójde? - zapytałem.

Zamknęła oczy i wstała tak z łóżka. Ból mijał. Na szczęście.
- Babciu... my pójdziemy na spacer.... - wzięła Aksela za rękę i pociągnęła w stronę parku.

Uśmiechnąłem się tylko i wyszedłem razem z Renesmee z jej domu.

Weszła z uśmiechem na twarzy, z myślą zastania kogoś w domu. Jak bardzo się myliła, zobaczyła, gdy dom aż zionął od przebywającego tam kurzu. Posmutniała i pociągnęła nosem. Usiadła na parapecie dużego okna i wpatrywała się w niedaleką furtkę, przez którą oczekiwała kogokolwiek.

Z gracją weszła do domu. Do jej nozdrzy doszedł zapach dhampirzycy. Zachichotała pod nosem i z wielkim uśmiechem zwróciła wzrok na Nessie.
- Witaj słonko!- krzyknęła z radości.

Odwróciła oczy na wampirzycę i z pwrotem w okno. Nie zauważyła jak weszła przez furtkę.
- Jak ty?!- dodała oszołomiona, ale nzaraz potem podbiegła i wtuliła się w ciotkę mocno.
- Brakowało mi ciebie Ciociu...- powiedziała ochryplym głosem. Kurz zaczynał jej przeszkadzać.

- Normalnie złotko.- dodała, wyszczerzając zęby w uśmiechu. Kucnęła.
- A gdzie reszta rodziny?- zapytała, rozglądając się wokoło. Jakoś za cicho było. A kurz powodował u niej obrzydzenie. Uśmiechnęła się do Nessie ponownie i złapała w mig za komórkę.
- Trzeba tu posprzątać. Wygląda, jakby przez wieki nie był zamieszkiwany.- odparła i skrzywiła nieco twarz. Wykonała jeden telefon do jakiejś firmy.
- Niedługo przyjadą i znowu będzie jak wtedy.- Chociaż jakoś jej się to zdanie nie podobało.

- Nie wiem- rozłożyła ręce bezradnie i opadła na kanapę.- Rodziców to ja już łohoho, nie widziałam. Nawet nie umiem zliczyć, ile minęło dni, miesięcy.- przeraziła się Renesmee.- Na dodatek, Aksel się nie odzywa, nie wiem co się z nim dzieje. Kiedyś gadaliśmy normalnie, całymi dniami, a teraz... jakby mnie ignorował...- stwierdziła, nie mogąc się nadziwić jakże dobrze dobranego słowa do tego typu rzeczy.

- Oj na pewno cię nie ignoruje... jesteś śliczną i inteligentną dziewczyną- podeszła do niej i chwyciła ją za ręce- Z jakiego powodu, miałby cię traktować inaczej?!- przejechała dłonią po ciepłym policzku bratanicy. Biedna, sama przez tyle dni.- Jadłaś coś, w ogóle?- spytała retorycznie, bo widziała ją w lepszym stanie, kiedy wyjeżdżała.
- Może zamówić ci coś, hm?- dodała zmartwiona. Gdzie ten Edward?, dobrze, go rozumiem, po części, ale Bellę?, rozmyślała nieustannie. Żeby tak ją zostawić na pastwę losu...

Uśmiechnęła się na wypowiedż ciotki i pokręciła twierdząco głową.
- Niech będzie pizza. Byle jaka.- dodała, ocierając oczy z niedoszłych łez.

Wstała szybko z sofy i zadzwoniła, gdzie trzeba. Nagle usłyszała dzwonek do drzwi.
- To pewnie ekipa sprzątająca.- zatrzepotała podniecona rzęsami i klasnęła w dłonie. Tak, jak podejrzewała w drzwiach stanęła grupka osób z dziwnymi maszynami i urządzeniami w ręku.
- Dzień dobry, my przyszliśmy...- zaczął jeden, jakiś stary i całkiem łysy mężczyzna.
- Tak, wiem. Proszę wejść i odrazu zaczynać.- przerwała mu Alice i uśmiechnęła się serdecznie, aby jak najbardziej udać człowieka. Ekipa przeszła na górę, a Alice znowu usiadła obok Renesmee.- Tak mi przykro, że byłaś sama, kiedy tak bardzo nas potrzebowałaś. Nie umiem wytłumaczyć zachowania twoich rodziców w logiczny sposób.

Poklepała ją po ramieniu i położyła swoja głowę.
- Dobrze, że chociaz ty wróciłaś. Wybaczam.- odpowiedziała dziewczyna, mrużąc oczy zdziwiona. Chciało jej się spać.

Pogłaskała ją zadowolona po głowie pełnej miedzianych loków i ułożyła wygodniej na kanapie.
- Śpij kochanie, jak się obudzisz wszystko wróci do nrmy. Obiecuję ci to.- pocałowała ją w policzek i dalej głaskała po nim, aby Renesmee mogła wypocząć, aby zasnęła w spokoju.

Nessie obudziła się z koszmaru, cala potargana. A jej twarz wyrażała sto uczuć na sekundę. Spojrzała na siedzącą obok ciotkę.
- Rodzice przyjechali?- spytała smutnym głosem, spoglądając ukradkiem w okno.