willa rodziny Cullen

Westchnęłam cicho. Zaczęłam się poważnie martwić.
-Jesteś głodna?
Zapytałam Nessie by tylko zmienić temat. Uśmiechnęłam się szeroko, lecz tylko dla pozorów.

Kiwnęła twierdząco głową.
- Jak tylko nauczę Carlie sztuczek i komend, pokażę je rodzicom. Ucieszą się, prawda? - spytała z uśmiechem Nessie, biegając wkoło stołu w salonie, mając za sobą suczkę.

-Oczywiście.
Uśmiechnęłam się, tym razem jednak zupełnie szczerze.
-No to chodź do kuchni kotku.
Wzięłam ją za rękę i delikatnie pociągnęłam w stronę kuchni.
-A Carlie nakarmiłaś? Wiesz, że ona jest taka jak Ty? Też musi dużo jeść by rosnąć.
Pocałowałam ją delikatnie w czoło i puściłam jej rękę. Tak pięknie pachniała. Potem otworzyłam lodówkę i zapaytałam małą Nessie:
-Na co masz ochotę?

- Nie wiem Babciu... - spytała i ziewnęła, po czym ospale opadła na blat stołu.
- Carlie? A tak... Ma w moim pokoju karmę... spokojnie- i zamknęła oczy.

Zamknęłam lodówkę i podeszłam do wnuczki. Pogłaskałam ją delikatnie po włosach po czym podniosłam ją i zaniosłam do pokoju kładąc ją na łóżku.
(nie martw się, kiedy się obudzisz Carlie będzie obok )
Wróciłam do salonu i niby zmęczona opadłam na kanapę. Chwyciłam jakąś gazetę i zabrałam się do czytania.

Dziewczynka przeszła koło domu. W rękach trzymała walizkę. Stanęła na chodniku i wyjęła skrzypce. Przetarła je chusteczką i przyłożyła do szyli. Zamknęła oczy i zaczęła grać na instrumencie wolną i smutną melodie. A grała ona przepięknie. :3

Obudziła sie w swoim pokoju słysząc na dworze piękną, lecz smutną melodię. Podeszła do okna i odsunęła firankę. Z radością otworzyła okno i krzyknęła do Curai.
- Curaio!

Melodia ustała. Dziewczynka schowała skrzypce do walizki, którą później zamknęła. Odwróciła się w stronę Nessi.
- Witaj Renesmee.

Usłyszałam jak nieznajoma rozmawia z moją wnuczką. Postanowiłam ją zaprosić. Otworzyłam i zawołała
-Wejdź kochanie. Porozmawiajcie w środku.
Uśmiechnęłam się do dziewczynki.

Dziewczynka dygnęła lekko i weszła do mieszkania.
- Dziękuje. - odpowiedziała.

Zbiegła szybko schodami na dół, robiąc ogromny rumor.
Wpadła do salonu jak oszalała. Posłała najlepszy z jej uśmiechów Babci i spojrzała na Curaię.
- Grasz na skrzypcach? To cudownie.- usmiechnęła się.

Grasz na prawdę bardzo ładnie.
Przyznałam.
-Napijecie się czegoś?

- No.. Tak. - położyła walizkę na podłodze. Otworzyła ją i wyjęła skrzypce.
- Nazywam się Curaia Torres.

-Miło mi. Mów mi Esme.
Posłałam jej jeden z najcieplejszych uśmiechów.

- Dobrze. - przytaknęła. Podała skrzypce Nessi. Uśmiechnęła się chłodno. (inaczej nie umiała...)
- Proszę. Możesz spróbować.

- Nie no nie mogę... odstawiła je ostrożnie na blat stołu. Poza tym chcę ci coś pokazać! - podeszła do góry i zawołała krótko- Carlie!
Nagle ze schodów zbiegł mały szczeniak, Ness wzięła ją na ręce.
- Carlie oto Curaia, Curaio oto Carlie, mój nowy pies.

- Oczywiście że może... - przerwała. W tym momencie jej nosa dotknął mokry, zaśliniony język. Dziewczynka spojrzała w wielki oczy psiaka.

Kucnęłam i pogłaskałam Renesmee po policzku.
-Kochanie, może jednak zjesz coś zanim pójdziecie sobie gdzieś?
Zapytałam uśmiechając się ciepło do wnuczki.

- Dobrze. Wszystko co przygotujesz to zjem.... - odpowiedziała. - Tylko nie szpinak! - dodała, krzycząc niespokojna. xD

- Szpinak jest zdrowy. - odpowiedziała cichutko. Lubiła rozmyślać nad tym co może zjeść. Gotowanie było jedną z jej pasji.

- Akurat trafiłaś na wybredną hybrydę Curaio. - zaśmiała się Nessie i posłała jej przyjazny uśmiech. - Może jednak coś chcesz? - spytała, biorąc Carlie na ręce.
- Możesz się z nią pobawić jak chcesz. Ona na pewno będzie zachwycona... - dodała, nadal mając swój anielski uśmiech na twarzy.

- Zjeść? - zamyśliła się. - Może... Jeśli nie sprawie kłopotu... Truskawki. - uśmiechnęła się na swój sposób i pogłaskała psiaka. Spojrzała mu w oczka a ten liznął ją w twarz. Dziewczynka pierwszy raz zaśmiała się. Jednak nie za bardzo słychać było jej śmiech.

Nessie przygryzła wargę z radości
" Nareszcie się zasmiała! "
- Babciu są truskawki? - spytała sciszając swój głos, chcąc nie przeszkadzać Cur w zabawie.

Mała Nessi to była istota bliska mi jak siostra, krótko ją znałam lecz pragnełam za wszelką cenę pozegnać ją jak kogoś specjalnego dla mnie, wiem że dla małej dziewczynki to był głupi prezent ale oddałam jej kluczyki do mojego domu, na Moon street:
Droga Maleńka Nessi,
Przepraszam że żegnam się z toba tak a nie inaczej, wiem że powinnam była osobiście, ale chyba zrozumiesz mnie jeśli powiem że stara ciotka postanowiła zaszaleć <łza> i w spontanicznej decyzji wyjechała z NY. Poznanie Ciebie moja mała było darem od losu, dawniej przeklinałam go teraz dziękuje że mogłam <łza> przeżyć 2000 lat i poznać ciebie, jestes wyjątkowa i pamiętaj o tym. Słuchaj rodziców oraz Ciotki Alice ( tej drugiej). Uważaj na siebie bo nie jesteś taka twarda jak inni, ale jesteś wyjątkowa.<łza>
P.S. Wiem że to głupota ale masz kluczyki do mojego domu....aha uwazaj na siebie..
Stara zrzędząca, głupia ciotka Jasmin
List został dany do skrzynki, przez kuriera....

Zajrzałam do lodówki i krzyknęłam do Nessie:
-Tak kochanie! Są truskawki! Chodźcie może do kuchni!
Wyciągnęłam z lodówki owoce i składniki potrzebne do zrobienia pierogów. Szybko zagniotłam ciasto, zajęło mi to jakieś 2 minuty i zrobiłam pierogi z truskawkami. Włożyłam je do wody. Kiedy się odwróciłam, Ness i Curaia, siedziały już przy stole. Wyciągnęłam z szafki głębszy talerz i nałożyłam do niego umyte truskawki. Podałam je Curai.
-Proszę bardzo.
Uśmiechnęłam się do dziewczynki. Odwróciłam się do wnuczki i powiedziałam:
-A Ty kochanie poczekaj z 5 minutek, aż się zagotują. Dobrze?
Mój uśmiech stał się cieplejszy. Pocałowałam Ness w czółko i wyciągnęłam talerz dla niej.

Siedziałam na ganku przed domem, ciesząc się piękną pogodą. Mimo, że musiałam się schować, aby promienie słoneczne do mnie nie dotarły naprawdę się cieszyłam! Nessi z pewnością będzie szczęśliwa.
- Nessie... - westchnęłam cicho. Byłam zła na siebie, że nie potrafiłam... Nie potrafiłam być z nią, tak jak powinnam.
Weszłam do domu i od razu pokierowałam się w stronę pokoju Nessi, stanęłam w progu po czym z niepewnością weszłam do środka. Pusto... Pozbierałam i poukładałam ubrania porozrzucane po pokoju małej, po czym wyszłam. Moją uwagę przykuły uchylone drzwi do sypialni, mojej i Edwarda, przecież ją zamykałam. Weszłam do środka.
-Edward...? - rozejrzałam się po pokoju. I tu też pusto... Spojrzałam na nasze rodzinne zdjęcie, pod tą przykrywą kurzu ledwo co było widać nasze twarze, uśmiechnięte twarze. Przetarłam ramkę rękawem i położyłam ją przy łóżku.

- Dobrze Babciu. - odpowiedziała i uśmiechnęła się.
- Smacznego. - dodała, spoglądając na Curaię.

Zjadła pierogi, natomiast Esme poszła do salonu.
- Curaio, przepraszam, ale muszę wyjść z Carlie na spacer. Dokończ spokojnie truskawki i możesz wyjść. przepraszam za takie zachowanie, ale wiesz... obowiazki... To pa - powiedziała i zawołała za sobą Carlie. Wyszła z domu do parku.

- Dziękuje. - powiedziała do Esme. Zjadła truskawki.
- Nie będę przeszkadzać. - powiedziała i wyszła z domu.

Posprzątałam po Nessie i po jej koleżance po czym poszłam do sypialni Belli i Edwarda. Drzwi były lekko uchylone. Zapukałam w nie trzykrotnie.
-Bello?
Wsadziłam głowę do pokoju.
-Mogę wejść?
Zapytałam.

Siedziałam w sypialni, gdy nagle usłyszałam jakiś stukot. Zerwałam się z łóżka, zastanawiając się, skąd dochodzi ten dźwięk. Byłam jakaś rozkojarzona...

-Bello...Spokojnie...
Powiedziałam, uśmiechając się do niej.
-Coś się stało?
Zapytałam z troską.

Spojrzałam w stronę Esme i wydusiłam z siebie uśmiech.
-Przepraszam... Nie mogę się skupić, moje myśli ciągle są gdzieś indziej.
Usiadłam. Odgarnęłam włosy i spojrzałam jej w oczy.
- W sumie to nic...- spuściłam wzrok- Nie, nic.

Uśmiechnęłam się do niej szerzej i usiadłam obok na łóżku.
-Ciekawe kiedy ktokolwiek wróci do domu....
Westchnęłam.

Spojrzałam na nią, po czym oparłam głowę na jej ramieniu.
-Właśnie... Ostatnio czuję się tu jakaś samotna. Popsuły mi się kontakty z Nessie, a Edwarda... Edwarda nie widziałam tak dawno, że już sama nie pamiętam kiedy. Wiem, że tak nie powinno być, a jednak sama nie wiem jak się zachować, co zrobić. Czasem chciałabym się rzucić na łóżko i wyć jak pies...

Pogłaskałam ją po wlosach.
-Rozumiem CIę.... Odkąd wróciłam, widziałam się tylko z Tobą i Nessie... To smutne... Tak tęsknię za rodzeństwem Edwarda i Crlislem...
Powiedziałam tym razem smutno...

Choć czułam się dość niezręcznie, wtuliłam się w ramię Esme i objęłam ją. Czułam się, jakbym miała się zaraz rozpłakać.
-To chyba nie jest normalne, że nie wiem, co dzieje się z moją rodziną... Nie wiem co mam robić, naprawdę.

Weszła z Carlie do domu i odniosła po cichu ją do swojego pokoju. Podała jedzenie i delikatnie zamknęła drzwi, czmychając z powrotem na dół do kuchni. Wzięła z miski jabłko i spojrzała na wyświetlacz od komórki.
" Dwie wiadomości... Hmm.. ciekawe od kogo... "
" No pewnie, Merkucjo... jedna z przedwczoraj, druga z dzisiaj... wysłana przed chwilą... "
=Nessie, jeśli możesz przyjdź proszę do parku.
Wyjeżdżam, więc chcę się pożegnać... M. =
Zmarszczyła czoło i dotknęła bez powodu ust.
" Boże... wybacz mi... Muszę się z nim pożegnać.. to będzie ostatnia szansa do zobaczenia go ponownie... "
Nałożyła na siebie lekki płaszcz i wybiegła z domu do parku.

Weszła powolnym krokiem, zatrzaskując za sobą drzwi. Oparła się o nie, aby zaraz potem znależć się na ziemi, z podkurczonymi nogami i łzami w oczach.
Ukryła twarz w dłoniach.

Wstała i poszła na górę do swojego pokoju. Zapłakana i smutna nie chciała nawet spróbować coś zjeść. Nie przełknęłaby niczego. Po tym wszystkim...
Weszła po cichu, zastając Carlie śpiącą na łóżku. Pogłaskała ją czule po główce, układając się skromnie obok niej, podkurczając nogi. Tak zasnęła.

Wstała z łóżka około 16 po południu. Wykąpała się i przebrała w czyste rzeczy. Zjadła z Carlie śniadanie, myślami będąc przy Merkucjo. Nie mogła uwierzyć, że wyjeżdża.
" Głupia Renesmee, głupia... " . Popatrzyła na suczkę.
- No i co się tak na mnie gapisz? -zwróciła się do niej i potargała delikatnie za ucho. Carlie zawarczała zabawnie. Nessie jednak nie było do śmiechu.
Ubrała jej obrożę, zaczepiła smycz i wyszła z nią do parku, na stole w salonie zostawiając kartkę, że poszła na spacer z psem.

Weszła do domu i zdjęła obrożę Carlie.
- Rób co chcesz. Droga wolna. - powiedziała i poszła na górę, za nią także pies.
Położyła się na łóżku, gapiąc się tępo w sufit. Zaczynało jej brakować Edwarda i Belli- ukochanych rodziców.

Weszłam do domu i obojętnie rzuciłam się na kanapę. Siedziałam i przyglądałam się pustce wokół mnie, która szczerze mnie przygnębiała. Westchnęłam. Weszłam na górę, do pokoju Nessie. Stałam w drzwiach przyglądając się jej po czym usiadłam na brzegu jej łóżka. Delikatnie gładziłam jej włosy.

Weszłam do domu z nadzieją, że kogoś tam zastanę. Rozejrzałam się wokół, świeciło pustkami. Weszłam do salonu i ponownie się rozejrzałam.
- Nessie? Esme? - zawołałam- Edward...?
To bezsensu, jak zawsze nikogo tu nie ma. Wyszłam pospiesznym krokiem przy okazji "przypadkowo" trzaskając drzwiami.

Obudziła się, słysząc głos mamy. Szybko zbiegła na dół. Nikogo już nie było. Wróciła na górę i odświeżyła się. Nałożyła przetarte dżinsy i byle jaki tshirt, następnie w kuchni zajadając obiadokolację. Zerknęła na Carlie.
- No to co młoda? Idziemy na jakiś spacer? Tak, należałoby. - wzięła psa na smycz i wyszła do parku.