willa rodziny Cullen

teraz krótko opisz jak wygląda ;D

Niewyróżniająca się niczym szczególnym willa, blisko lasu. Dwu piętrowy, czarno-brązowy dom z dużymi oknami i garażem z 2 samochodami (srebrny Porsche 987 Boxster i czarny McLaren F1) oraz ogrodem z kwiatami. Parter- hol prowadzący do wielkiego, jasnego pokoju z drewnianą podłogą i śnieżnobiałym dywanem, po środku którego znajduje się fortepian. Miodowe meble sprzed 90 lat, stara sofa znajdująca się przy oknie, obok której stoi mały stoliczek z błękitnym wazonem z kwiatami. Niewielka kuchnia (tylko dla pozorów) ze ścianami w kolorze zieleni, z przejściem do jadalni z dużym stołem i 6 krzesłami. Drewniane schody prowadzące na 1 piętro, na którym znajdują się 4 pokoje i wyjściem na taras (balkon). Na łososiowych ścianach przedpokoju wiszą ruchome obrazy, portrety i zdjęcia. W głębi, na regale stoją stare, zabytkowe pamiątki i rzeźby. Na 2 piętrze znajduje się biblioteka. Jej żółte ściany rozświetlają pomieszczenie i kontrastują z 2 czerwonymi fotelami. ;]

Emily spacerowała po okolicy gdy ujrzała tę willę. Postanowiła zapoznać właściciela lub właścicielkę.
W wampirzym tempie znalazła się pod drzwiami domu i zapukała.
Ciekawe kto tu mieszka... Miejmy nadzieję,że jakiś ciekawy wampir albo wampirzyca
Pomyślała i w duchu uśmiechnęła się do siebie.

Alice siedziała w bibliotece, kiedy usłyszała pukanie do drzwi.
"ciekawe kto to?" -pomyślała i uśmiechnęła się sama do siebie ;] wytężyła swój umysł i "zobaczyła" że pod jej drzwiami stoi wampirzyca
Chwileczkę, już idę! -zawołała radośnie i tanecznym krokiem pobiegła otworzyć, chwilę później znalazła się przy drzwiach.

Renesmee niepewnie kroczyła ku willi ciotki Alice. Owszem, cieszyła się z tego, iż w końcu spędzi z nią czas, jak należy, ale istniało ryzyko, ze się nie powstrzyma przed ukąszeniem dziewczynki w szyję. Nie mówcie mi, że nie ma nigdy, nawet jeśli wampir żywi się jako wegetarianin, bo jest. Zobaczyła jakąś kobietę, stojącą przy drzwiach i najwyrażniej czekającą na przywitanie. Przystanęła na moment, ukrywając się poniekąd za pobliskie drzewo, rosnące przed posesją. Dobiegła do niej Bella- matka, zaniepokojona zachowaniem córki. Za nią w iście wspaniałej postawie szedł mąż- Edward Cullen. Uśmiechnął się pod nosem, widocznie czytając myśli małej. Bella spojrzała na niego krzywo i potem na Nessie.
- Kochanie, co ci się stało, czemu stanęłaś? Wiesz, że nie ma czasu na sentymenty. Przerabialiśmy sprawę tęsknoty wczoraj.- odrzekła rodzicielka i objęła dziewczynkę.
- Ale mamo! Ja się jednak boję.Chcę jechać z wami. Tato! - załkała cicho Renesmee i zerknęła na Ojca.
- Przywiozę coś tobie, jeśli obiecasz, że pójdziesz tam i spędzisz te parę miesięcy z ciotką. Wierz mi, nie jest taka zła. No... może oprócz tego, że jest wampirem i zakupoholiczką to nic innego ci nie grozi.
- Edward!- zbeształa go małżonka. Szybko spoważniał, jednak tylko na moment. Wydawał się nieporuszony tą sprawą.
- Mamuś. Ja cię bardzo proszę... - prosiła, połykając łzy.
- Nessie, my musimy już jechać. Na prawdę. Kochamy cię i nie martw się, nic ci nie będzie. To dobra kobieta, no już! Nie płacz... - powiedział z troską wampir i ukucnął przy córce. Ta rzuciła mu się na szyję i objęła jak najmocniej umiała. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, bo usłyszał w myślach, jak się uspokaja. - Moja kochana Renesmee. - dodał i wyprostował się. Dziewczynka odsunęła się, otarła łzy z ciepłych policzków i poprawiła ubranie. Bella nie ukrywała także radości. Aczkolwiek myślała, że Ness będzie twarda i nie będzie płakać. Przecież wydaje się taka inteligentna, na co najmniej szesnaście lat.
- To ja już pójdę. Na pewno będziecie za kilka miesięcy, a nie lat? Obiecujecie? - pytała mała, jakby nie wierzyła, że rodzice zdają się mówić prawdę.
- Tak. - odparła stanowczo Bella.
" A mi się wydaje, że jednak coś jest nie tak... ze nie mówią mi najważniejszego... że KŁAMIĄ!" , pomyślała. Nie zdążyła nic odpowiedzieć, bo ubiegł ją tato.
- I nie kłamiemy. Słowo.
-No dobrze, to idę...- wypowiedziała z ledwością i już bardziej zdecydowanie poszła w stronę domu. Jeszcze raz obróciła się napięcie, aby zobaczyć rodziców, którzy wciąż tam stali, machając w jej stronę na do widzenia... Kobiety już nie było. Westchnęła i zadzwoniła na dzwonek...

***
- Myślisz, że sobie poradzi? -spytała nieco zaniepokojona Bella, idąc do samochodu.
- Przecież to dziecko to pół wampir, kochanie. - zaśmiał się Edward, wsiadając do auta. Z wielką uwagą zamknął drzwi, natomiast wampirzyca trzasnęła nimi ze swojej strony bardzo mocno, robiąc taki szum, że mężczyżnie zaszumiało w uszach.
- Isabello Cullen! Uważaj na to auto!
- Okej, okej. - powiedziała i zapaliła silnik, mając na twarzy bardzo zdziwioną minę.

Wyszłam na spacer, byłam w szoku ale musiałąm się opanować,stanełam przed Willą, wziełam oddech i powiedziałąm do siebie:
o nowi- to raczej nie była entuzjastyczna wypowiedź ale cieszyłąm się na samą myśl że mogę poznać kogoś nowego

Nessie nistety nie usłyszała niczyich kroków zbliżających się do drzwi. Położyła małą walizkę przy prawej stopie i ze zrezygnowania prychnęła. Obróciła się za siebie, wyczuwając kogoś z tyłu. Zaskoczona, że miała rację w ogóle, uśmiechnęła się pod nosem i podeszła niepwenym krokiem do kobiety, idącej w jej kierunku.

to co zobaczyła zaszokowało jądo reszty, w wampirzej dzelnicy mieszkała dzewczynka, bo to była dziewczynka na dodatek serce jej biło.
* Co to ma być* spytałam w myślach samą siebie

Dziewczynka nie wiedziała co powiedzieć, bo po mimo iż mieszkała z wampirami, to i tak wystraszyła się, lecz nie dała po sobie tego poznać. Stanęła twarzą w twarz z wampirzycą, na co jej serce zaiło mocniej, jakby zaraz miało swój koniec.
" Oby tylko nic mi nie zrobiła " , drżała lekko ze strachu.
- Cześć. Jestem Renesmee Cullen... - przedstawiła się, mając na baczności swoje dłonie, które pociły się ze strachu...

moje serce też przyśmieszyło mimo woli:
Cześć jesrem Jasmin Armand..... - powiedziałam powoli i obdarowałam dziewczynkę miłym uśmiechem acz kontrolowanym aby czasem jej nie wystraszyć

Odwzajemniła uśmiech i potoczyła rozmowę dalej.
- Znasz może moją ciocię? Nie mogę się do niej dodzwonić. - odparła, odkrywając swoje bieluteńkie kły, nie wiedziała, że od pewnego czasu jej uzębienie uległo nieco zmianie. Zauważyła, że serce Jasmin także bije.
" Czy ona także jest pół człowiekiem? Wydaje się być z zamożnej rodziny i inteligentną kobietą. ciekawe, czy zn kogoś jeszcze podobnego do nas? "

niestety nie, właśnie szłam na spacer i zauważyłam nowych sasziadów?- powiedziałam i teraz zauważyłam że ona ma kły
mogę zadać ci pytanie??- spytałam niepewniei też pozwoliłam aby moje kły ujawniły sie przed nią

- No nic, szkoda. Znowu sama. Już ja dam popalić rodzicom!!!- prawie , ze wykrzyknęła spanikowana odrobinę Renesmee i na moment wyłączyła się z rozmowy, co było bardzo niegrzeczne. Opamiętała się i sfrunęła na "ziemię" .
- Dobrze. Pytaj.- odpowiedziała, przygryzając wargę z zaskoczenia.

czy ty jesteś pół wampirem pół człowiekiem?? przepraszam to nie grzeczne ale.....- powiedziałam podekscyto wana.
* Pierwszy raz spotykam kogoś takiego jak ja* pomyślałam wesoło

Wiedziała, że ktoś zada jej to pytanie, prędzej czy pózniej będzie musiała stawić temu czoło. Będąc TAKIM dzieckiem i to jeszcze 6 letnim myślała, żę jeszcze ma czas na odpowiedż, że dopracuje wszelkie szczegóły.
" Ale co ja usłyszałam? Powiedziała- też? Nareszcie ktoś się nade mna zlitował. Spotkałam osobę podobną do mnie."
Ogarniała ją ekscytacja i jednocześnie ból, że nie będzie tą jedyną na razie jej znaną osobą pół wampirem pół człowiekiem.
Odpędziła szybko tą głupią myśl i powróciła do konwersacji. Nie chciała dłużej ukrywać to, co chciała, ale jakoś nie wypadało powiedzieć. Emocje wzięły górę.
- Tak. Moja mama była człowiekiem, gdy się urodziłam. Dopiero mój ojciec ją przemienił, racji tego, iż przeze mnie mogła umrzeć... - odparła najpierw z wielkim entuzjazmem, lecz końcówkę zdania wypowiedziała bardzo cicho, ledwie Jasmin zdołała usłyszeć. Nessie wiedziała, ze to przez nią bella jest tym kim jest, zawsze gdy bawiła się z tatą odczuwała jego niechęć i cierpienie,że jednak ta oto istota zmusiła go do przemiany jego ukochanej w coś strasznego. A tak tego nie chciał, dlatego w dzień dusił nienawiść, lecz wnocy wybuchał niczym wulkan rozłoszczony do czerwoności, gdyby tylko mógł. Dziewczynka ponownie zakryła twarz dłońmi i załkała.

Hej spokojnie - powiedziałąm łagodnie- czyli jesteśmy podobne z tym wyjątkiem że u mnie ojciec był człowiekiem a matka wampirem i matkazabiła ojcazaraz po moich urodzinach- zaczeło sie ze mnie wylewać to wyszystko, moja historia- prosze więc nie placz...- powiedziałam cichym melodyjnym głosem

- Och, przepraszam. Ludzka natura. Pewnie pomyślisz, że jakoś nie pasuję do wampira- krwiożerczego i bezlitosnego wampira- poprawiła się, ocierając łzy chusteczką, wyjetej z kieszeni. Znudzona scenerią tutejszej okolicy spytała:
- Czy jest tutaj coś ciekawego do pooglądania? Park? a może... może plac zabaw? nie, i tak nie pójdziesz ze mną. jestem zbyt nachalna, przepraszam. - skarciła się w duchu nessie i odwróciła wzrok w stronę villi, która jak stała, tak stała. Nikogo nie było.
" Dlaczego ciocia nie przychodzi?"
" Przecież obiecała!... Umie przewidywać przyszłość, więc dlaczego nie wyszła mi naprzeciw"
" Przynajmniej mam tutaj Jasmin. "

Wiesz spacer na plac zabaw to dobry pomysł- powiedziałam i uśmiechnełam się- nie jesteś nachalna wiesz myślę że jesteśmy do siebie podobne bardziej niż do innych wampirów. Nie ma jak być takim mutantem co?- i puściłam do niej oko.


Byłam oszołomiona tym że spotkałam takie dziecko, wiedziałam że istnieją inni ale nigdy nikogo nie spotkałam takiego. Podobało mi się że nie jestem jedyną na świecie:
To co robimy??- zachęcałam Renesmee- chyba że wolisz poczekać na ciocię chętnie ją pozna....- powiedziałam uśmiechnięta

- Dobrze. Jesteś fajną wampirzycą, wiesz? Może dlatego, iż nasze pochodzenie jest takie same. - uśmiechnęła się Renesmee i w wampirzym tempie udała się pod drzwi, pisząc kartkę do ciotki, że" poszłam się przejść z Jasmin. Niedługo powinnam być. Niech się droga ciocia nie martwi. " Podpisując się Nessie. Położyła walizkę przed drzwiami i zostawiła wiadomość.
- Możemy iść... -odrzekła, wracając spowrotem do nowo poznanej dziewczyny. Czuła się zdecydowanie lepiej, niż przed kilkoma minutami na wieść o placu zabaw.

magę chycić cię za rękę??- pyytałam bo bałam się że mała może mnie źle zrozumieć a ja byłam taka ciekawa, i podekscytowana tym wszstkim, zapomniałam o problemach.

Nie kryła zaskoczenia, ale przecież nic jej się nie stanie. Przynajmniej żaden inny wampir nie będzie w stanie jej nic zrobić, bo koło niej jest Jasmin.
- Dobrze. To chodżmy...

Alice znalazła się przy frontowych dzwiach... Poczuła obecność dwuch wampirów? ludzi? tak... jednym z nich była jej bratanica Renesmee a druga? Słysząc że jej bratanica doskonale rozumie się z nowo przybyłą postanowiła im nieprzeszkadzać i poczekać w salonie na rozwój wydarzeń... Wyostrzony słuch pozwolił jej śledzić ich rozmowę. Kiedy oddaliły się wystarczająco daleko Alice zabrała kartkę z drzwi którą zostawiła jej Renesmee i odpisała : CZEKAM NA WAS W DOMU, WZIEŁAM TWOJE WALIZKI, BĘDĄ CZEKAŁY W TWOIM NOWYM POKOJU. Alice :* Poszła znów do biblioteki i pogrążyła się w lekturze :]

Renesmee powróciła ze spaceru. Była tak zmęczona, iż nie czuła prawie nóg. Usiadła w swoim pokoiku na wielkim łóżku z fioletową pościelą. nudziło ją już to,iż ciotka cały czas przesiaduje w bibliotece. Nie miała kompletnie pomysłu co dalej robić. Bardzo polubiła Alice Evans. Chciałaby z nią zamieszkać,ale przecież przebywa tutaj. Poza tym jest ona tylko znajomą, dlaczego miałaby sie w ogóle zgodzić na takie coś? Dla Nessie byłoby to ziszczenie marzeń. Nagle poderwała się z łoża i podbiegła cicho do drzwi biblioteki. Usłyszała tylko jak ciotka rozmawia przez telefon,więc szybko powzięła swoje rzeczy do walizki i ruszyła ku kamiennicy, w której mieszkała Evans.
" Wybacz mi ciociu, ale tam chyba będzie mi lepiej "- pomyślała.

Alice właśnie odłożyła słuchawkę od telefonu.
-Nessie! Tata dzwonił ;] -zawołała
-Renesmee!?- weszła do jej pokoju ale nikogo nie zastała, obeszła cały dom ale w pobliżu nie wyczuła swojej bratanicy...
-Nes...- przerwała tępo wpatrują się przed siebie, w swojej wizji zobaczyła Alice Evans i maskotkę Nessie... Teraz miała pewność gdzie jest Renesmee...
-O nie! -krzyknęła
-Jak mogła uciec...- Alice zrobiło się przykro... poczuła że jednak za wcześnie ucieszyła się że będzie mieszkać ze swoją bratanicą...nie chciała być sama...
Poszła do małego pokoiku przy bibliotece... Wyciągnęła z szafy kolorowe pudełko - prezent dla Nessie... W środku był album ze zdjęciami jej i malutkiej jeszcze Renesmee... Na ostatniej stronie dedykacja "Kochanej Nesie, twoja na zawsze Alice:* "
Chciała dać jej to później, kiedy mała będzie już od niej wyjeżdzac ale poczuła że nie może zwlekać...
Wsiadła w samochód i pojechała pod Starą kamienice do mieszkania Alice Evans...
-Jeżeli Nessie postanowi z nią zostać uszanuje to...-pomyślała a w oczach stanęły jej łzy... wiedziała ze niewiele zna się na dzieciach i nigdy nie odczuwała potrzeby ich mieć ale wiadomość o przyjeździe Nessie bardzo ją ucieszyła, i cały czas miała nadzieję że małą też...

Nessie wraz z ciotką wróciły do domu. Mała, miała trochę wyrzutów sumienia za te ostatnie kłopoty, jakie narobiła jednej i drugiej Alice. Postąpiła nierozważnie i niezbyt rozsądnie. Zaniosła swoje rzeczy na górę i przebrała się w czystą, turkusową sukienkę. Poszła także do łazienki się trochę odświeżyć i poprawić miedziane loki. Resztę dnia spędziła z ciotką, która czytała jej coraz to fajniejsze i zabawne opowiadania. Wreszcie zmęczona zasnęła na jej kolanach. Alice delikatnie, jak tylko mogła bez szumu i hałasu przeniosła małą do jej pokoju i położyła do łóżka, przykrywając kołdrą.

Następnego dnia Renesmee obudziła się bardzo wyspana i poczuła piękny zapach, dochodzący z kuchni.
" Zapewne Alice próbuje swoich sił, jako kucharka" , pomyślała i zaśmiała się pod nosem.
Przed zejściem na dół, poszła do łazienki. To, co tam ujrzała zmroziło ją na chwilę. W wielkim, złotym lustrze, zobaczyła siebie o parę lat starszą. Odwróciła się za siebie, myśląć, iż to tylko przewidzenie. Nie, nie było.
" Matko święta, jestem nastolatką" i krzyknęła z przerażenia...
Znowu spojrzała w lustro. Nic się nie zmieniło. Ciągle widziała nastolatkę.
" Jak to możliwe? " i szybko zerwała się na równe nogi i po kilku sekundach była w pokoju ciotki, szukając jakiś rzeczy... Znalazła czarny t-shirt i tego samego koloru spodnie... Przebrała się i oknem wyszła na zewnątrz, rozmyślając o języku migowym, żeby ciotka nie zorientowała się, co jest grane.
Zszokowana, przeczesała swoimi już nieco większymi palcami włosy.
- Kurde!!! Ja chcę być młodsza!!!

Kładła się już do łóżka, gdy usłyszała czyjejś kroki na dole i potem słowa powitania Alice. Czmychnęła kolo drzwi i zaczęła podsłuchiwać rozmowę ciotki z gościem.

Rozmawiał z Alice o nagłym przyjeżdżie i nowych wiadomościach w okolicy.
- Carlisle, ty wiesz przecież, że Bella i Edward wyjechali, prawda? - spytała nieśmiało Alice.
- No pewnie. Z Renesmee. - odpowiedział, wykladając coś z walizki.- Mam tu coś dla niej, więc jak przyjedzie to... - nie dokończył, bo wampirzyca go uprzedziła.
- Właśnie, właśnie, właśnie ona... nie wyjechała. Bella bała się o nią, iż Jacob znowu bedzie się do niej zalecał i pojechała tylko z Edwardem.- rzekła, po czym odwróciła wzrok. Doktor położył pakunek na stole i twardo wpatrywał się w jego podpis na opakowaniu. * Dla Nessie, dziadek. *
- Dlaczego nie zadzoniłaś? - spytał z zarzutem, marszcząc czolo, będąc lekko poddenerwowanym.
- Oj bo tak jakoś wyszło. Ale jest ok. Jakoś sobie radzę. Teraz przynajmniej będzie nas dwóch, dziadziuniu. - parsknęła śmiechem.
- Jak to? Aż takie kłopoty z nią masz? - wstał z krzesła.
- Oj uspokój się - odpowiedziła i przytknęła sobie palce do buzi, dodając:- Cii. Podsłuchuje nas.
- Pójdę do niej. Przywitam się. - odparł po chwili namysłu i migiem znlazł się przy drzwiach wnuczki.

Nessie szybko oderwała się od wejścia i położyła spać. Przymknęła oczy.

- Renesmee?- zapytał, pukając do drzwi.

<Do zobaczenia jutro, Ja już musze iść. >

Z wielkim trudem wydusiła z siebie słowa.
- Kto tam? - Carlisle wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Nessie usiadła na łóżku i wpatrywała się w krewnego.
- Wiem,że nie powinno mnie tu być, ani na tej bitwie wczoraj, ale po prostu ciekawość mnie zżerała dziadku. - wytłumaczyła się prędko.

Weszła do domu po cichu, opierając się o ścianę. Noga wciąż jej doskwierała, głowa także nie dawała za wygraną. Poszła na górę do swego pokoju i ułozyła się na łózku do snu. Czuła sie tutaj bezpieczniej.

Niosąc tort w ręku, bez pukania wchodzi po cichu do środka. Kieruje się do kucni i stawia kartonik na balcie. Opiera się o stół i wyczuwa kogoś obecność.
Pędem znajduje się na górze kierując się w stronę pokoju Renesmee. Podchodzi do jej łóżka i uśmiecha się szeroko. Chwyta leżący obok koc i przykrywa ją. - To będą Twoje niezapomniane urodziny - owiewa ją swoim słodkim, wampirzym oddechem i całuje lekko w czoło.
Wraca do swojego domu.

Weszłam do domu Alice. Postawiłam wszystkie siatki na stole.- To od czego zaczynamy?- zapytałam Angela.

Przyłożył palce do swoich ust i cicho odpowiedział
- Ci. Ona jest już w domu. yślałem, że jest w centralparku. Co teraz?

Zmarszczyłam brwi.- Chyba ci się coś wydawało. Nie ma jej.- uśmiechnęłam się.- To co robimy najpierw? Dekoracje?

Wychodzi tylnymi drzwiami, lecz nagle słyszy, że ktoś jst w kuchni. Materializuje się w kuchni. - O, cześć. - uśmiecha sie. - Pomóc wam jakoś?

-Dekoracje.- uśmiechnał się szeroko i zabrał sie do rozpakowania siatek, a potem dekorowania domu.

Jak chcesz, to możesz pomóc.- uśmiechnęłam się na jej widok. Odsunęłam kanapę pod ścianę. Usiadłam i zaczęłam dmuchać balony.- Angel, przy oknach powieś te kolorowe.... te... te...- zastanawiałam się, jak nazwać kolorowy łańcuch, który wcisnęła nam miła pani w sklepie, twierdząc, że impreza bez tego to nie impreza.- sznurki?- powiedziałam powoli.

- lepiej sznurki. - zasmiał się ngel i powiesil, gdzie wskazała Alice, a do Amsel wysłał przyjazny uśiech.- Boże, czy oni tak wysoko muszą mieć te okna..

Zachichotałam i dalej dmuchałam balony. Przy 67 baloniku poczułam się zmęczona. Potem związałam je po parę i przywiązywałam do mebli, karniszy, czego się tylko dało. Pokój teraz wyglądał kolorowo jak nigdy. Przyniosłam z jadalni długi stół i postawiłam go po jednej stronie pokoju. Wyjęłam kolorowy obrus i rozłożyłam go szybko.- No to teraz potrzeba tylko napojów i przekąsek.- powiedziałam wesoło.

- Wiecie co, dziewczyny? Ja jadę kupić ten prezent. Z tego, co słyszałem, to zamykają go za.. - spojrzał na komórkę- za godzinę.. a zanim to wszystko zrobią, co chcę, to trochę tam poczekam na tego MISIA.- odparł i przywiesił jeszcze parę sznurków.

Ja chyba też jak na razie idę. Muszę kupić prezent i wpaść do swojego mieszkania, przebrać się w coś. Będę za jakieś 30 minut.- Powiedziałam i wyszłam szybko z willi. Pognałam do sklepu.


(Sznurków xDDDDDD)

Także wybiegł z willi i pobiegł do siebie, przebrać ię w coś ardziej odpowiedniego.

Wpadliśmy do domu. Szybko ustawiłam przekąski i napoje na stole. Talerzyki i szklanki przyniósł z kuchni Angel.- Przykro mi, ale musimy się poświęcić.- powiedziałam z poważną miną i założyłam mu kolorową czapeczkę. Roześmiałam się.- No teraz to tylko czekamy na gości.