Czwarte piętro- mieszkanie Alice Evans

opisz krótko albo długo jak wolisz

Mieszkanie było małe. Małe, ale przytulne. Składało się z jednego pokoju i łazienki. Ściany były ciemno błękitne. Po prostu śliczne. W jednym rogu stało biurko, całe zawalone papierami i książkami. Po przeciwnej stronie pokoju stało łóżko. Ale nie takie zwykłe łóżko. Było to bardzo duże z baldachimem. Obok biurka stał bardzo wygodny i stary fotel, a o jego obu stronach stały 2 regały z książkami, które Alice tak bardzo lubiła. Czytanie to jej pasja. Ogólnie w mieszkaniu najwięcej było półek. Na książki, na płyty, na porcelanowe figurki. Najwięcej miejsca zajmowała szafa z przesuwanymi drzwiami. Alice trzymała tam wszystkie swoje ciuchy jakie tylko miała. Najdziwniejszy wystrój miała łazienka. Na podłodze i ścianach leżały czarne płytki. Po środku stała czerwona wanna. Była to wyjątkowa łazienka, inna niż wszystkie. No i oczywiście na ścianie wisiało kilka półek z kosmetykami, których Alice miała po prostu pełno.

Wbiegła do mieszkania. Zawsze po polowaniu czuła się źle. Dzisiaj była wyjątkowo w złym nastroju. "Hmm... może wieczorem spotkam się z kimś? Może to mi pomoże"- pomyślała.- "Nie, dzisiaj nie mam zamiaru rozpaczać w samotności." stwierdziła, choć wiedziała że tylko tego chce. Niczego innego. Podeszła do odtwarzacza CD. Włożyła jedną z pyt na właśnie takie okazje. Miała małą depresję, a wtedy zawsze lubiła słuchać smutnych piosenek. Z głośników popłynęła muzyka. Alice weszła do łazienki, i spojrzała w lustro. Wyglądała okropnie. Od łez miała opuchnięte oczy, a przez wypitą krew, jej twarz zarumieniła się lekko, czego Alice nie cierpiała. Umyła ręce, i twarz, wytarła ręcznikiem, i wróciła do pokoju. Przebrała się w swój ulubiony dres, i położyła się na łóżku. Nie ruszała się. Słuchała tylko muzyki rozbrzmiewającej w całym domu. Czasami miała dość tego że za oknem jest tak jasno. Wiadome wtedy było że jej skóra błyszczała się nienaturalnie. Miała ochotę wyjść i przespacerować się jak normalny człowiek. Ale nie wychodziła raczej w dzień. Musiała wtedy ubierać się jak dziwoląg. Długie spodnie, kurtka, rękawiczki, czapka, a twarz kryła pod długim szalikiem. Ciężkie było życie wampira, ale z drugiej strony to, że mogła żyć do końca świata podobało jej się. Była nieśmiertelna. "do cholery, a po co mi nieśmiertelność, skoro żyję sama?!" To najbardziej jej doskwierało. Samotność. Samotność w tłumie.

No tak, muszę się jakoś zebrać na imprezę.- powiedziała sama do siebie. Ubrała się w w kupioną wcześniej sukienkę, i włożyła buty. Zaczęła grzebać w pudełku z biżuterią. "Te korale będą chyba najlepsze" stwierdziła, wybierając fioletowe duże korale. "No to chyba jestem gotowa"- powiedziała sama do siebie, wybiegając z domu.

Weszła do domu i rzuciła torebkę i płaszcz na fotel.- Jestem wykończona- powiedziała sama do siebie. Weszła do łazienki, i wzięła prysznic, przebierając się w piżamę. Co prawda wampiry nie spały, ale ona zawsze tak robiła. Potem położyła się na łóżku i zaczęła czytać. Wciągnęło ją to, ale postanowiła że nie chce się jej już dzisiaj czytać. Zgasiła światło i położyła się na poduszce. Tak zawsze spędzała noce.

Od rana krzątała się po domu. Długo myślała, wpadła w malutką depresję, więc stwierdziła że musi się czymś zająć. Odkąd wstała z łóżka, sprzątała całe mieszkanie. Kiedy skończyła, jeszcze raz pościerała kurze, i odkurzyła. Wreszcie, kiedy nie miała już co robić, a dom lśnił, przebrała się i usiadła na fotelu, włączając muzykę. Słuchając chwilę swojej ulubionej piosenki, zaczęła sama śpiewać.

Wróciła do domu. Poszła do łazienki. Wzięła gorącą kąpiel, i przebrała się w dżinsy i bluzę. Włączyła radio i położyła się na swoim ogromnym łóżku. Nie zasnęła, ale zamknęła oczy i odpoczywała.

Weszła powoli na czwarte piętro, przerażając się wyglądem wewnątrz. Przez przypadek wypadła jej z ręki walizka. Sama ona potknęła się o jeden stopień dzielący od wejścia na równą podłogę i spadła z hukiem. Ledwie co usłyszała jakktoś szybko otwiera drzwi na górze, po czym zemdlała.

Nessie?!- otworzyła drzwi i zobaczyła Renesmee leżącą na schodach. Szybko podbiegła do niej i wzięła ją na ręce. Zabrała jej walizki, i weszła do mieszkania. Położyła ją na łóżku.- Nessie?- martwiła się o dziewczynkę.

Z martwego snu,obudził ją ból prawej ręki.Pulsowała jej niemiłosiernie,a na nogach miała same rany. Te jednak było już owinięte skutecznie bandażem. Teraz wszystko już widziała. Spojrzała w oczy Alice i wtuliła się w jej chłodne ciało. Nie przeszkadzało jej to.W takiej chwili pragnęła aby ktoś z nią był, w tym koszmarze.
-Gdzie ja jestem? W twoim domu? - spytała cicho dziewczynka, odrywając się od wampirzycy.

Spokojnie Nessie. Jesteś u mnie. Trochę się połamałaś. Ale opatrzyłam ci rany- spojrzała z uśmiechem na Renesmee. Przypomniała sobie o walizkach Nessie.- A czy ty wyprowadziłaś się od ciotki?- zapytał podejrzliwie.

Renesmee spuściła głowę i poprawiła bolejącą rękę.
- Nie mam zamiaru tam siedzieć bezczynnie i czekać aż droga ciotka zejdzie do mnie... Oczywiście, jak chcesz zaraz mogę sobie pójść. Pojadę do dziadków, na Alaskę,ale czy mogę u ciebie zamieszkać?

Zaskoczyło ją to- No jasne że możesz u mnie zamieszkać.- uśmiechnęła się do niej- Tylko musisz mi powiedzieć czym się różnią wampiry od pół wampirów? Mam kupić lodówkę? Czy może łóżko?- zapytałam.

Zarumieniła się i zawstydziła jednocześnie.
- Wiesz... nie chcę narażać cię na koszty. Mam swoje konto. Spokojnie. Rodzice by mnie nie zostawili bez pieniędzy. Ale jeśli tego chcesz, to znaczy, mam na myśli... jeśli tak wolisz, to jednak to i to byłoby mile widziane. - uśmiechnęła się.
-Aczy na pewno nie sprawiać ci będzie kłopotu, ze tu mieszkam? Może masz kogoś, bo jak tak, to ja już sobie pójdę, spokojnie....-i zaczynała schodzić z łóżka.

Nie mam nikogo. Wiesz jak się cieszę że ze mną zamieszkasz.- uśmiechnęłam się i posadziłam ją sobie na kolana.- Jutro kupię wszystko co będzie ci potrzebne. Tylko nie wiem czy tobie spodoba się mieszkanie ze mną. Wiesz, ja pewnie będę często wychodzić... Nigdy nie mieszkałam z dzieckiem, nie miałam nawet młodszego rodzeństwa więc... nie wiem jak zajmować się dziećmi. Z drugiej strony to pewnie będziesz zadowolona... nie będę wciskać w ciebie szpinaku, i zmuszać cię do spania po dobranocce.- uśmiechnęłam się do niej.

- To dobrze. Ale wiesz... jako pół wampir mogę odżywiać się jedzeniem i krwią. Ale spać to muszę. - zaśmiała się i wyszczerzyła zęby w szczerym uśmiechu.- Dziękuję, dziękuję za to, że na świecie istnieją jeszcze takie wampiry, jak ty. - i pocałowała Alice w chłodny policzek. Aż małą przeszedł niespodziewany dreszczyk, ale zbyła to jeszcze jednym uśmiechem. Po chwili jednak ziewnęła dwa razy.
- Chce mi się spać. Czy mogę.... ?

Jasne, rozumiem. Możesz spać dzisiaj na moim łóżku. Co prawda nie śpię, ale lubię na nim leżeć. A nie będziesz mieć mi tego za złe, jeśli wyjdę z domu? Bo wiesz... chyba czas zapolować.- zapytała z uśmiechem, przynosząc czystą pościel.

-Oczywiście. miłego polowania. Każdy przecież musi jeść. Dzięki temu żyjemy. - odparła zadowolona i ułożyła się wygodnie na łóżku, po czym zasnęła.

Dobranoc. Wyszeptała tylko. Zgasiła światło, zostawiając tylko małą lampkę, na biurku. Ubrała płaszcz i wyszła.

Weszłam do domu, jak najciszej tylko umiałam. Byłam zmęczona po walce z wilkiem. Poszłam do łazienki i wzięłam prysznic. Popatrzyłam na Nessie. Grzecznie spała w moim łóżku. Uśmiechnęłam się sama do siebie i położyłam na kanapie.

Wiedziała, że Alice próbowała wejść jak najciszej, ale stało się-obudziła się i przetarła lewa rączką zaspane oczy. Minęła zaledwie godzina, a ona już się ocknęła. Brakowało jej czegoś, więc dlatego nie mogła zasnąć. Ukochanego i przeuroczego misia... Podeszła do walizki i wyciągnęła go. Przejechała ostrożnie po wyrobionych specjalnie na zamówienie dla dziewczynki imionami rodziców małymi paluszkami.
~ Dla kochanej Nessie, rodzice- Bella i Edward Cullen.~- Gdy o przytulała, zawsze czuła, iż rodzice o niej myślą. A ona o nich. Zauważyła dziewczyn,leżącą w pokoju. Zaniemówiła,lecz po chwili wyjaśniła sytuację:
-Nie mogłam bez niego zasnąć.

Uśmiechnęłam się- Rozumiem. Mam nadzieję że cię nie przestraszyłam. Chyba jesteś jeszcze śpiąca.- powiedziałam do niej cicho. Potem podeszłam do niej, i wzięłam ją na ręce. Przeszłam z nią w stronę łóżka, i położyłam Nessie przykrywając ją kołdrą.

Czuła się bezpiecznie i bardzo dobrze w towarzystwie Alice. Wkrótce potem zasnęła, wciąż trzymając ulubionego misia.
~ I jak tu narzekać na życie, skoro przynosi nam same szczęście? ~

Uśmiechnęłam się widząc że Renesmee zasnęła. Wstałam i położyłam się na kanapie.

Renesmee obudziła się bardzo wyspana, przetarła oczy i zsunęła się z łóżka, podchodząc do Alice.
- Dzień dobry.- powiedziała grzecznie i wskoczyła na kolana dziewczyny.

Hej!- uśmiechnęłam się do niej.- Wyspałaś się?- zapytałam.- Chyba jesteś głodna. Nie wiedziałam co lubisz, więc wracając do domu wstąpiłam do sklepu, i kupiłam ci płatki i mleko. Podobno ludzie to jedzą...- westchnęłam. "Dzisiaj wybiorę się chyba na jakieś większe zakupy" pomyślałam.

- Tak. Dziękuję. - i pobiegła do kuchni. Usiadła na krześle i czekała na Alice.
-Atak w ogóle, to co dzisiaj zamierzasz robić?

Nie planuję nic na dzisiaj- przygotowałam Nessie śniadanie i postawiłam miskę przed nią. Potem usiadłam przy stole.- Jestem trochę zmęczona po dzisiejszej nocy. A ty co masz zamiar dzisiaj robić?- zapytałam.

- Myślałam najpierw nad telefonem do rodziców. Chcę im powiedzieć, gdzie jestem. - odparła i wzięła łyżkę płatków.
- Potem może napiszę na laptopie do dziadków. - dodała i znowu wzięła do buzi łyżkę.

No to dobrze. Lepiej będzie jeśli się dowiedzą gdzie zamieszkałaś. A ja chyba wybiorę się na zakupy. Muszę kupić lodówkę, łóżko i szafę dla ciebie. No i jak chcesz to zadzwonię po jakąś ekipę remontową, żeby dobudowali ściany działowe- chyba chciałabyś mieć swój pokój?- zapytałam uśmiechając się.

Uśmiechnęła się.
- Jeśli to nie kłopot, to dobrze. Zgoda.

Uśmiechnęłam się.- No dobrze, to ja teraz wyjdę, pozałatwiam wszystko. Jeśli będziesz chciała wyjść się pobawić to proszę bardzo- podałam jej zapasowe klucze do mieszkania.- tylko lepiej ich nie zgub. No i uważaj na wilkołaki- te tutejsze są nieobliczalne. Jeśli jakiegoś zauważysz, i będzie ci się przyglądał, to dzwoń do mnie.- napisałam numer telefonu na kartce, i położyłam na stole.- No, uważaj na siebie.- pocałowałam ją w czoło, ubrałam płaszcz i wyszłam.

Przyjeżdzając na miejsce Alice nie do końca wiedziała czy dobrze robi... Jednak miała nadzieję ze Nessie zmieni zdanie... Weszła na 4 piętro i zapukała do drzwi mieszkania...

Stałam na schodach, i zobaczyłam że mijająca mnie wampirzyca zapukała do moich drzwi.- Dzień Dobry- powiedziałam podchodząc do niej- Jestem Alice Evans.To ja tutaj mieszkam.- powiedziałam.

Otworzyłam drzwi do mieszkania.- Nessie, mamy gościa.- krzyknęłam do niej i weszłam do domu.

Renesmee zdziwiona tak szybkim powrotem Alice Evans, zeszła z krzesła i odstawiła miskę z płatkami, żując jeszcze pozostałe w buzi. Na widok drugiej Alice, serce znacznie przyspieszyło, a mózg nie panował nad myślami.
- Ciocia Alice? Ja, ja... ja... ja... - jąkała się przestraszona nadchodzącą rozmową dziewczynka i podbiegła do Evans, łapiąc za rękę.

Zobaczyłam reakcję Renesmeee "Czyli to jej ciotka"- Nessie, słoneczko, spokojnie. Ciocia Alice pewnie przyszła z tobą porozmawiać. Jestem pewna że się po prostu o ciebie zmartwiła. Więc mam pomysł. Ty porozmawiaj z ciocią, a ja pójdę na spacer, żeby wam nie przeszkadzać, dobrze?- zapytałam z uśmiechem Nessie. Potem schyliłam się do niej i powiedziałam jej na ucho- Jakby co to dzwoń. Nie ważne jaką podejmiesz decyzję w sprawie mieszkania. To twój wybór. Nawet jeśli będziesz chciała wrócić, to nie będę miała ci tego za złe.- wyszeptałam jej na ucho, i pocałowałam w czoło. Potem wyszłam z mieszkania.

Była wdzięczna Alice że wyszła i pozwoliła porozmawiać jej i Nessie na osobności...
-Nessie...- zaczęła łagodnie
-Nie wiem dlaczego uciekłaś ale mogłaś mi powiedzieć że nie podoba ci się mieszkanie ze mną...
-Przepraszam nie przewidziałam tego...- spochmurniała
Widząc że mała nic nie powiedziała usiadła na krześle przy stole i przywołała Nessie zapraszającym gestem do siebie
-Widzisz... ja... to znaczy nigdy nie miałam doświadczenia w opiece nad dziećmi... Myślałam że jeżeli dam ci większą swobodę szybciej się przekonasz do tego że mieszkanie ze mną to nie taka straszna sprawa... Najwyraźniej się pomyliłam... Przepraszam... Jeśli postanowisz zostać tu, z drugą Alice nie będę miała nic przeciwko tylko zadzwoń do rodziców dobrze? nie chcę żeby się martwili... Ale jeżeli zmienisz zdanie mój dom jest zawsze otwarty... Jesteśmy rodziną, kocham cię i to bardzo, gdyby coś ci się stało to... - nie dokończyła tej myśli bo łzy napłynęły jej do oczu
Nie będę cię prosić abyś do mnie wróciła, uszanuję twoją decyzję cokolwiek postanowisz...- uśmiechnęła się do niej ciepło i ją przytuliła

Renesmee podeszła do ciotki i mocno przytuliła, nic nie mówiąc. Załkała cicho i pociągnęła nosem. Po chwili wytarła rączką łzy na lewym policzku i skierowała się do ciotki.
-Ja, ja.. Ja ciocię bardzo przepraszam. Robię niepotrzebnie zamieszanie i w ogóle. Wyszłam, ponieważ nie zwracałaś na mnie uwagi, lecz ty właśnie odwrotnie. Myślałaś, że tak będzie lepiej. Niech mnie rodzice ukażą za takie zachowanie... - zapłakała ponownie i zakryła zaczerwienioną twarz dłońmi.
- Czy jak wrócę, będę mogła spotykać się z Alice Evans...? Wiesz, nie chciałabym z nią urywać kontaktu, jest przemiłą wampirzycą... - powiedziała przez łzy, po czym jeszcze dodała- Głupia Nessie, jak mogłaś tak namieszać?!

Cii...nie płacz już. Rodzice o nieczym się nie dowiedzą - powiedziała Alice
Oczywiście że będziesz mogła nadal spotykać się z Alice Evans, nie mam nic przeciwko...
No już, nie płacz maleńka, wszystko będzie dobrze ;]- dodała i uśmiechnęła się do niej
obiecuje lepiej wywiązywać się ze swoich obowiązków

Nessie cała rozpromieniała.
- Och, dziękuje! - wyszczerzyła zęby przyjaźnie.
- Czy ktoś ci kiedyś mówił, że jesteś najlepszą ciotką pod słońcem? - dodała ze szczerego serca.
" Taka rodzina to skarb, a jak już znajdziesz przyjaciół, to dopiero trafiasz na żyłkę złota " .

Zaczekajmy na Alice a potem wracajmy już do domu, dobrze? ;]- powiedziała Alice
Jeśli chcesz możesz dziś ją do nas zaprosić.

Wróciłam już ze spaceru.- Hej Alice, hej Nessie. I jak, uzgodniłyście już wszystko?- zapytałam wesołym głosem.

- Tak. Ehm, widzisz... - zawstydziła się i oblała rumieńcem- ... Niepotrzebnie zawracałam ci głowę. Wracam do cioci. Ale przyrzekam na wszystko, iż będę cię odwiedzać. Szczerze!

No dobrze, Nessie.- podeszłam do niej i uścisnęłam mocno.- No to odwiedzaj mnie często. I uważaj na siebie.- powiedziałam do niej z uśmiechem.