Czwarte piętro- mieszkanie Alice Evans

No tak, ty tylko piwo wypiłeś.- Kiwnęłam głową. Przypomniałam sobie że miałam nie pić, i przypomniałam sobie, że po wejściu Angela wypiłam butelkę wina. Westchnęłam cicho.

-W przeciwieństwie do ciebie, nie upijam się. -odpowiedział patrząc na nią uważnie.

Prychnęłam.- No to żałuj, bo to wspaniałe uczucie.- Uśmiechnęłam się. Nie ma to jak tracić świadomość.

-Nie skorzystam. -odpowiedział chłodno. -A ty korzystasz aż za na tto. -naskoczył na nią.

No to co? Po prostu lubi się upijać, choć w moim przypadku to się zawsze źle kończy.- Wzruszyłam ramionami.- A ty jesteś ostatnią osobą, która powinna mnie upominać. Z resztą i tak moi rodzice nie żyją, więc nikt nie powinien mnie upominać.

-I dlatego, że nie słuchasz wilkołaka, staczasz się. -powiedział z uwzględnieniem zasług dla swojej rasy.

Nie słuchanie nikogo mam we krwi.- Odparłam.- A tak poza tym, to się wcale nie staczam.- Stwierdziłam, upijając łyk kawy. Usiadłam wygodniej w fotelu.

-Nie będę się sprzeczać. Sama wiesz lepiej. -powiedział cicho.

Wiem.- Kiwnęłam głową z uśmiechem.- A co tam w ogóle u ciebie? Spotkałeś już jakiegoś wilkołaka, więc pewnie się cieszysz.

-Ciesze się, a jakże. -odpowiedział z lekkim uśmiechem. -Ale szkoda, że ty nie jesteś wilczycą.

Szerze mówiąc jakoś nie żałuję. A co, aż tak trudno ci znieść mój zapach?- Zaśmiałam się.- No ta Noel wydaje się być fajna... dla ciebie.

-Jakoś mi aż tak nie odpowiada. -przyznał. Pociągnął dalej łyk herbaty.

Czyli co? Tłusty dzieciak w pieluszce, ze skrzydełkami i łukiem, o imieniu Amor nie strzelił ci w dupę?- Uśmiechnęłam się lekko.

-Strzelił. -odpowiedział tajemniczo patrząc na nią.

A to gratuluję. Kim jest twoja wybranka, skoro twierdzisz że Noel jest średnia?- Zapytałam z uśmiechem.

-A muszę ci mówić? -zapytał obserwując ją.

Nie musisz. Ale mam nadzieję ze to nikt z moich znajomych.- Zaśmiałam się.

-Nie, z twoich znajomych nikt. -uspokoił ją. Spojrzał w kierunku okna.

No to dobrze.- Odetchnęłam z ulgą.- Eh, ciekawa jestem, ale wolę nie pytać.- Spojrzałam na okno. Było beznadziejnie czyste. Westchnęłam z powrotem spojrzałam na wilkołaka. Oczywiście cały czas odczytywałam jego emocje- nie mogłam się powstrzymać.

Odetchnął z ulgą. Nie lubił deszczu oraz zmroku w dzielnicach wampirów. Poczuł jak czyjeś oczy wrednie wlepiają się w niego jak w obrazek. Spojrzał na wampirzycę. -Nie pytaj. Muszę już iść. -powiedział nagle -Do zobaczenia.

Zaśmiałam się i zmarszczyłam brwi. Nawet nie pytałam się dlaczego.- No trudno, ale skoro musisz. Do zobaczenia.- Pożegnałam się z nim i otwarłam mu drzwi.

Wyszedł uśmiechając się.

Zaśmiałam się. Wilkołak był dziwny, ale mnie intrygował. I to było najdziwniejsze. Westchnęłam i z powrotem puściłam muzykę, jak najgłośniej tylko mogłam. Zmyłam naczynia i położyłam się na kanapie.
Po kilku godzinach wstałam i przebrałam się w błękitną zwiewną sukienkę na ramiączkach. Wychodząc spojrzałam jeszcze raz na kwiatek, ozdabiający wazon albo raczej wazon, ozdabiający kwiatek i roześmiałam się. Trzasnęłam drzwiami i jak to mam w zwyczaju nie zamknęłam zamka. Zjechałam po poręczy i wyszłam z kamienicy, ciesząc się pochmurną pogodą.

Weszłyśmy do mnie do mieszkania. Zaczęłam się zastanawiać, czy kiedyś w końcu zamknę te drzwi na cholerny zamek.- Chcesz coś do picia?- Zapytałam Ane.

Pokręciłam przecząco głową. Zastygłam na kanapie , wpatrzona w twarz Alice.

Westchnęłam i usiadłam obok niej.- No dobra, to teraz powiedz mi wszystko dokładnie. Co słyszysz?- Zapytałam.

- Wspomnienia ... dobrze wiesz , że umiem przewidywać przyszłość... ale też i cofać to co było - wychrypiałam , kuląc się na kanapie. Czyżby została mi tylko Al. Ełi ma Alexa i olała nas już dawno. Lys wyjechała , nawet jeśli ... to i tak nie rozumiałaby mnie teraz. Emily to prosta ... ekhm bźdżągwa. Mało rozgarnięta. Jas też sobie uciekła. Santiego nie widziałam kupę czasu ... pewnie też się zmył.
Chyba czas aby samem tez się gdzieś ... udać i nie wrócić.

I to aż tak cię męczy?- Zapytałam ponownie, choć chyba znałam odpowiedź.- A nie możesz jakoś tego... wyłączyć?

- Nie - jęknęłam rozpaczliwie, kurcząc się jeszcze bardziej - nie umiem wyłączyć swojego daru. Zawsze ujawnia się kiedy nie musi...

A może tego da się nauczyć? No wiesz, zaczniesz medytować i będzie dobrze.- Zaproponowałam.- Tylko się weź nie załamuj. Coś wymyślimy i poradzisz sobie jakoś z tym wszystkim.

Zamknęłam oczy , przytulona policzkiem do poduszki.
- Zostawił mnie ... dla innej - szlochałam, zalewając poduszki Al mokrymi łzami.
Nie mogłam mu tego wybaczyć. Czy już wcześniej się z nią spotykał? Szukał pretekstu ?

Oj...- Nie będzie łatwo jej z tego wyciągnąć.- Ale jesteś pewna że zostawił dla innej?- Zapytałam smutno.

- Al, nie pocieszysz mnie. Taka jest prawda. Nawet bał mi się powiedzieć ... -ciągnęłam swój beznadziejny wywód.

Co nie znaczy że nie będę próbować.- Odparłam.- Faktycznie, może się bał. Ale powinnaś iść dalej, a nie cofać się w tył. Zapomnij o nim i znajdź innego, lepszego, takiego, który cię nie zostawi. Zabaw się, korzystaj z życia.- Powiedziałam spokojnie.

- Nie umiem ... - burknęłam. To już na prawdę musi być męczące dla Alice (xD), użeranie się ze mną nie jest łatwe.

(Mówię ci, że Alice nie takie rzeczy znosiła xD)
Ale w końcu ci się uda. A jakiś czarujący wampir zdobędzie twoje serce. I oczywiście "żyli długo i szczęśliwie"! Nie możesz się poddawać.- Stwierdziłam.

Mruknęłam tylko coś pod nosem. Usiadłam normalnie na kanapie.
- nie będzie ... Już nie chcę z nikim być. To jest za trudne. Żałuję , tego związku. Żałuję , że coś z tego wyszło , a później się rozsypało.

Oj, no to będziesz szczęśliwą singielką. Czas podobno leczy rany. Wiem, że cierpisz, ale trudno, on wyjechał. I szczerze mówiąc wątpię żeby wrócił, a ty powinnaś żyć dalej.- W myślach szukałam argumentów, dlaczego życie nie jest do dupy. I nie mogłam ich znaleźć...

- Życie jest do dupy. Nie powiesz mi , że nie ... a ty powinnaś dobrze o tym wiedzieć - powiedziałam , wracając do siebie. Ten debilny głosik i obrazy przestały migotać jak opętane.

Ja? Dlaczego akurat ja powinnam to wiedzieć? W porównaniu do innych, można powiedzieć że los mnie oszczędził.- Odparłam.- Życie jest do dupy. Ale wolę takie życie, niż śmierć.

- A ja chciałabym już umrzeć. A jeszcze tyle wieków przede mną ... - mruknęłam niezadowolona - a co w szpitalu ? Nie wywalili Cię ?

Nie wiem, ostatnio mnie tam nie było.- Zaśmiałam się.- Moi pacjenci i tak w końcu umrą... A ty się powinnaś życiem cieszyć i tyle.- Nagle wciągnęłam powietrze do płuc i spojrzałam na zegarek, potem szybko przeniosłam wzrok na Ane.- Jak nie będzie mnie dzisiaj w szpitalu wywalą mnie, nie zaliczą praktyk, zawalę studia...- Jęknęłam. Wstałam i złapałam płaszcz.- Przepraszam cię! Ale spotkamy się gdzieś później...- Rzuciłam jeszcze i w wampirzym tempie wybiegłam z mieszkania. Ruszyłam w stronę szpitala.

Weszłam do mieszkania i otworzyłam okno. Smród sięgnął zenitu. A zapach Vana i Angela jednocześnie zupełnie mnie dobił. Westchnęłam i jak zwykle rzuciłam torebkę i płaszcz na kanapę. Poszłam do łazienki i wzięłam prysznic. Przebrałam się w dżinsy i ciemną bluzkę z długim rękawem. Rozczesałam jeszcze włosy i wróciłam do salonu. Zrobiłam sobie herbatę i usiadłam na fotelu. Miałam nadzieję że Van mnie posłucha i nie przylezie, nikt inny też raczej nie przyjdzie, więc miałam chwilę spokoju. Wzięłam podręcznik i zaczęłam wkuwać.

Po całej nocy wkuwania i sączenia herbatki wstałam z fotela i założyłam torbę przez ramię. Kolejny dzień w szpitalu. Miałam jeszcze chwilkę, więc myślałam żeby jeszcze gdzieś wpaść. W każdym razie wyszłam, oczywiście nie zamykając za sobą drzwi na zamek- tradycja to tradycja, a mi i tak przypomniało się o tym dopiero kiedy szłam ulicą.

Weszłam do kamienicy. Ponieważ nie wiedziałam gdzie iść, po prostu przyszłam do domu. Pomyślałam że znajdę go później. Rzuciłam zawartość kieszeni na stolik i położyłam się na kanapie. Zamknęłam oczy i zapadłam w letarg. Po paru godzinach wyszłam.