Czwarte piętro- mieszkanie Alice Evans

Weszłam do mieszkania trzaskając drzwiami. Warknęłam cicho i rzuciłam torebkę w kąt. Rzuciłam się na kanapę i zapadłam w letarg.

Wreszcie po ciężkich 3 tygodniach udało mi się wrócić do domu. Weszłam do mieszkania i odetchnęłam z ulgą- zakładałam że nie będzie mnie trochę dłużej. Rzuciłam plecak w kąt i ruszyłam w stronę łazienki. Wzięłam długi prysznic i ubrałam dżinsy i byle jaką, szarą koszulkę. Uśmiechnęłam się od ucha do ucha i rzuciłam się na kanapę. Musiałam w końcu odpocząć. Po paru godzinach wstałam, założyłam płaszcz i wyszłam.

Wróciłam wreszcie do kamienicy, gdzie ostatnio prawie w ogóle mnie nie było. Wlazłam do łazienki i zamknęłam się tam na dobre parę godzin, w ciągu których wzięłam prysznic. Ubrałam czarne dżinsy, czarną bluzkę i czarny sweter. Następnie wyszłam i spojrzałam na zegarek. Było wcześnie, dlatego usiadłam na kanapie i gapiłam się przed siebie.

Zastukałam do drzwi.
Miałam nadzieje , że przyjaciółce przestało zależeć na zemście. Ten pomysł budził we mnie mieszane uczucia.
Czekałam aż Al sama mi otworzy. Nie miałam zamiaru pakować się bez pytania do środka.

Zmarszczyłam brwi i w wampirzym tempie znalazłam się tuż przed drzwiami. Uchyliłam je i zauważyłam Ane.- Hej. Pisałam że nie musisz przychodzić.- Powiedziałam, otwierając szerzej drzwi.

- Ale jestem i przestań stękać ... - warknęłam podirytowana tym jej ciągłym "nie musisz" - Nie muszę, nie muszę , ale jestem!

Westchnęłam i wywróciłam oczami.- Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Nie mam zamiaru zmuszać was do siedzenia ze mną, wiem że macie swoje życie i nie macie ochoty mnie słuchać.- Skrzyżowałam ręce na piersi i usiadłam na kanapie. Było jeszcze dość dużo czasu do pogrzebu, a nie spieszyło mi się na cmentarz, gdzie pewnie będę spędzała dość dużo czasu.

- Tylko , ze my chcemy być przy tobie nawet kiedy stękasz i kiedy jesteś wesoła, zrozum, że zależy nam na Tobie! - mówiłam również w imieniu nieobecnej tutaj Eufrazji. A propo Eufrazji! Gdzie ona się podziewa ?!

A mi zależy na was, dlatego wolałabym żebyście się jednak przy mnie nie męczyły!- Wyjaśniłam z kwaśną miną. Nie znosiłam litowania się nade mną i zmuszania ludzi czy wampirów do rzeczy, których robić nie chcą.

- Oj cichaj! Gdybym nie chciała tutaj być , wież mi , nie zaciągnęłabyś mnie na pogrzeb siłą - oznajmiłam uroczystym tonem i przysiadłam obok niej na kanapie, bardzo ostrożnie, byle tylko nie pognieść skrupulatnie wyprasowanej małej czarnej.

Mam nadzieję.- Mruknęłam i znowu zaczęłam gapić się przed siebie. Po chwili spojrzałam na kieckę Ane i mój sweter. Nieeee... Van nigdy nie zwracał uwagi na ciuchy, dlatego nie miałam zamiaru się stroić.- Chcesz się czegoś napić? W ogóle co u ciebie słychać?- Zapytałam, wstając.

- Poznałam uroczego Japończyka - oznajmiłam , ale nie chciałam dalej brnąć w ten temat - Ja poproszę tylko wodę, chcę być trzeźwa - uśmiechnęłam się do niej blado. Zanudzanie jej teraz moimi sprawami było nie na miejscu.

Japończyka? Mogłabyś powiedzieć coś więcej.- Stwierdziłam, jej nalewając wodę, a sobie sok pomarańczowy. Podałam jej szklankę.- To wampir?- Zapytałam, uśmiechając się do niej.

- Tak, ale przez to , że jest Japończykiem traktowany jest jak jakiś margines społeczny. A tak dobrze wychowanego faceta jeszcze nie widziałam - wyznałam , popijając wodę - i uroczo się uśmiecha - dodałam po chwili przewracając teatralnie oczami.

Popatrzyłam na nią dziwnie.- "dobrze wychowany facet"? "Uroczo się uśmiecha?- Uniosłam jedną brew, upijając trochę soku.

- Do czego pijesz Al ? - zapytałam , przyglądając jej się bacznie - No cóż ... nie grzeszy urodą ^^ ale nadal nie wiem o co Ci chodzi ? - niemal zakrztusiłam się wodą.

Wzruszyłam ramionami.- O nic.- Wyszczerzyłam się, jak najmożliwiej szczerze.- Wiesz o co mi chodzi, to co się tak głupio pytasz?

- Nie mam pojęcia - Przyznałam szczerze , bo nie widziałam w tym nic dziwnego. Przecież tyle razy poznawałam uroczych Japończyków ^^

No przecież widzę, że ci się baaardzo spodobał.- Wywróciłam oczami. Upiłam kolejny łyk soczku i spojrzałam na zegarek, wzdychając.- Z resztą to chyba nie pierwszy japończyk, który ci się podoba.

- No może troszeczkę - próbowałam unikać jej wzroku, byłam pewna , że gdyby krew krążył w moich żyłach byłabym czerwona jak burak .

Pokręciłam głową.- Wiedziałam!- Stwierdziłam wesoło.- Wybacz Ane, że przerywam tą rozmowę.. ale powinnyśmy już iść.- Powiedziałam już z mniejszym uśmiechem.- No, chyba że nie masz na to ochoty...- Zaczęłam znowu, ale to chyba nie miało sensu. Wstałam z kanapy.

Podniosłam się zaraz za nią. Że też tak od razu dałam się przejrzeć!
- Myślisz , że Ełi już na nas czeka ? - Miałam nadzieje , że i ona nie zostawi Al samej w potrzebie.

Myślę, że Ełi ma dziecko.- Odparłam, patrząc Ane w oczy.- Ir jest teraz dla niej najważniejsza, czemu się z resztą nie dziwię. Ona nie ma teraz na to czasu i ja to rozumiem.- Dokończyłam, ubierając płaszcz. Przygryzłam wargę.- Dobra, chodźmy.- Wyszłam z mieszkania.