Czwarte piętro- mieszkanie Alice Evans

Angel...- Zaczęłam błagalnym tonem. Przedtem byłam zdecydowana, teraz nie byłam wszystkiego taka pewna.- Nie wiem.- jęknęłam i opadłam na poduszkę, przyciskając ją mocno do siebie. Zamknęłam oczy. Westchnęłam. Jak ja bardzo chciałabym teraz zasnąć.

Podszedł do nie powli i przytulił do siebie stanowczo. Nie wiedział sam co ma zrobić w tej sytuacji... Wszystko stawało się jasne. Trzeba spakować manatki i wyjechać. Trudno będzie się rozstawac z przyjaciółmi, ale najlepsze na zapomnienie jest wyjazd z miejsca, gdzie wszystko się zaczęło... Odsunął się od niej i pocałował w usta czule.
- Chciałbym, aby było inaczej...-odparł i skierował się do drzwipowoli. Za każdym stawianym krokiem, oddalającym go od wampirzycy, czuł, jak umiera z niego cząstka człowieczeństwa, miłości...

Przygryzłam wargę. Teraz bolało jeszcze bardziej.- Angel... A nie może być tak, jak było wcześniej?- zapytałam tak cicho, że nie byłam pewna czy usłyszał. Nie. To było dla mnie za wiele. Zaczęłam cicho szlochać, próbując się powstrzymać. Nie miałam pojęcia że przy tym rozstaniu, tak strasznie będzie boleć mnie serce. Byłam pewna że to wszystko przez to, że mam wyrzuty sumienia. Teraz już byłam pewna że to wcale nie były wyrzuty sumienia. Jęknęłam głośno.

Odwrócił sie, będąc przy drzwiach.
- Co znaczy jak wtedy?- zapytał, triochę rozkojarzony.- Dla stworzenia związku potrzeba osób dwóch w sobie ZAKOCHANYCH, a skoro ty do mnie nie czujesz miłości, to nic tu po mnie- wytłumaczył jej ściszonym tonem.- Musisz sama to zrozumieć, ja ci w tym nie pomogę... Kocham całym sercem, ale to będą dla mnie katusze, gdy będziemy się widywać jako przyjaciele... nie będe umiał pohamować swoich uczuć... kontrola jaką mam wyłącza się automatycznieprzy tobie... rozpływam...- zagryzł dolną wargę.

Rozumiem.- powiedziałam cicho. Miałam nadzieję że może jednak jest szansa żeby został, żebyśmy byli przyjaciółmi. Nic z tego. Wytarłam łzy chusteczką. Po policzkach spływały kolejne. Miałam już dość wszystkiego.

- Zrozumiesz dopiero, gdy coś stracisz.- uśmiechnąl się, niewiadomo czemu i wyszedł ze spuszczoną głową z mieszkania. Oparł o drzwi i zjechał po nich plecami, siadając ospale na podłodze. Pierwszy raz w życiu zaczął ronić łzy... łzy nieszczęscia...

Właśnie straciłam i zrozumiałam.- jęknęłam jeszcze, przykrywając się kocem. Zwinęłam się w kłębek, co chwilę wycierałam łzy, rzucając chusteczki za łóżko.

- Co? Co zrozumiałaś, ze mnie nienawidzisz? Ha?- szepnął, wiedział, ze go doskonale usłyszy.

Westchnęłam.- Nie.- odpowiedziałam krótko, na jego pytanie.- Coś zrozumiałam... Ale nie wiem czy teraz cokolwiek ma znaczenie.- "poza tym rozumieć coś po pijaku, nie oznacza że rozumie to się też na trzeźwo" dokończyłam w myślach.

" Upiłaś się? , Dlaczego? Wiem, przez kogo! Przeze mnie! " zasmial się pod osem, prze łzy.
- Wszystko ma znaczenie, jeśi nadal tu siedzę, jak taki palant... twój palant...

Przeczesałam włosy palcami.- Ja już nic nie wiem.- Jęknęłam. Wiedziałam tylko, że nie byłam w stanie powiedzieć mu, że go nie chcę. Wiedziałam tylko, że nie byłam mu w stanie teraz powiedzieć żeby poszedł. Wiedziałam tylko że serce bolało jak cholera. Nie miałam tylko pojęcia, co tak naprawdę do niego czuję. Domyślałam się, że teraz grzebał mi w myślach. I udostępniłam mu je wszystkie. Nie próbowałam nawet protestować. Niech wie, że jestem zupełnie rozdarta.

Otarł głupią łzę, spływającą po zimnym policzku zdecydowanym ruchem ręki. Zamknął oczy i zacisnął pięści. Nie chciał czytać jej w myślach, tob y było niegrzeczne, zwłaszcza, ze jut nie jest jego.
- Dobra, idę... nie będę tu siedział godzinami... dość się naupodlałem... wybacz Alice, jesli coś zrobiłem, ja tylko chciałe być szczęsliwy... czułem, ze ty mi właśnie to zapewnisz... Nie będę więcej prosił, nachodził, jak idiota.- wstał z podłogi i zseszdł na dół klatki. Wychodząc jeszcze zkamienicy, zwrócił wzrok na okno Alice i westchnął z żalem.
- Szkoda...- odparł i poszedł do parku się wyżyć na czymś.

Przepraszam.- szepnęłam tylko. Wstałam i podeszłam do lodówki. Wyjęłam 2 butelki wódki. Wypiłam je od razu. Wróciłam z powrotem do łóżka. Przytuliłam do siebie poduszkę i zamknęłam oczy. Przestałam się ruszać, zamarłam. Tylko twarz była coraz bardziej czerwona od łez.

Szybkim krokiem weszłam na piętro wyżej. Zapukałam delikatnie w drzwi. Chwilę poczekałam, aż mi ktoś otworzy.

Usłyszałam pukanie do drzwi. Nie poznałam tego zapachu. Szybko pobiegłam do łazienki, wytarłam twarz. Spojrzałam w lustro. Może nie wyglądałam najlepiej, ale lepiej już być nie mogło. W wampirzym tempie otworzyłam je.- Cześć...- powiedziałam niepewnie, patrząc na wampirzycę.- Przepraszam cię, ale muszę wyjść. Naprawdę muszę.- wyszeptałam. Złapałam mój płaszcz i wyszłam, nawet nie zamykając drzwi. Zbiegłam w wampirzym tempie po schodach. Wyleciałam z kamienicy i poszłam do mojego drugiego domu.

-Y..No dobra...- Palnęłam coś, byle co i podrapałam się w głowę. Rozejrzałam się dookoła, postanowiłam zejść niżej, na sam dół.

Wyjęłam z kieszeni klucze i zaczęłam kręcić nimi w zamku. Dopiero teraz skojarzyłam, że drzwi wcale nie były zamknięte. Weszłam i rzuciłam płaszcz na łóżko. Poszłam od razu do łazienki. Potrzebowałam gorącej kąpieli. Weszłam do wanny i leżałam tak, dopóki woda nie stała się zimna. Wyszłam i ubrałam czarne spodnie i zwykłą granatową bluzkę z długim rękawem. Musiałam się czymś zająć. Zaczęłam sprzątać w domu. Po godzinie wszystko lśniło. Nigdy nie lubiłam tego błysku, przez to dom wydawał się mniej przytulny. Westchnęłam i usiadłam w fotelu. Zaczęłam się uczyć, ale moje myśli były gdzieś daleko. Musiałam się pozbierać, ale nie wiedziałam jak. Nie potrafiłam się skupić na niczym. Wzięłam torbę, przełożyłam ją przez ramię i wyszłam.

To dzisiaj miała być ta impreza. W sumie to liczyłam na to, że humor mi się po tym poprawi. Ubrałam ciemne dżinsy i srebrną, błyszczącą bluzkę wiązaną na szyi. Westchnęłam i rozczesałam włosy.Założyłam kolczyki i wyszłam, podnosząc torebkę z podłogi.

Weszłam do domu, natychmiast zasłaniając okna. Rozejrzałam się. Mały bałagan jeszcze nikomu nie zaszkodził...- Mruknęłam do siebie. Poszłam do łazienki i wzięłam prysznic. Ubrałam jakiś zwykły, krótki czerwony top na ramiączkach i rozszerzane dżinsy. Przeczesałam włosy i położyłam się na kanapie. Zamknęłam oczy i czekałam na tego wielkiego kaca, który na pewno dzisiaj do mnie wpadnie. Kiedy wreszcie przyszedł, poczułam że moja deprecha sięga zenitu. Zwlekłam się z kanapy i wyszłam, trzaskając drzwiami.

Przyszłam do domu. Stanęłam przed drzwiami i znowu zaczęłam kręcić kluczem w zamku.- Cholera, znowu nie zamknęłam... Kiedyś mnie w końcu okradną...- Mruknęłam, naciskając klamkę. Pokręciłam głową i rzuciłam torebkę na kanapę. Postanowiłam tu trochę posprzątać. Po kilku godzinach wszystko aż za bardzo lśniło. Jak ja tego nie cierpiałam! Przebrałam się w moje ulubiony brązowy, welurowy dres. Włączyłam jedną z moich ulubionych płyt tak głośno, na ile tylko pozwalały mi głośniki.- Najwyżej sąsiedzi mnie zabiją...- Uśmiechnęłam się i położyłam się na kanapie.

Wszedł do domu kierując się zapachem wampirzycy i głośną wampirzycą. W progu stanęła mu Alice. -Dzień dooobry!!! -starał się przekrzyczeć głośną muzykę.

Otworzyłam drzwi i zauważyłam wilkołaka. Wyłączyłam muzykę, choć akurat leciał mój ulubiony kawałek.- Co ty tutaj robisz?- Zapytałam zdziwiona.

-Przyszłeem... -odpowiedział przeciągając litery. Wyciągnął ku niej rękę. W słoni trzymał na wpół zwiędniętego, oklapłego kwiatka. Na oko wyglądał na zwykły chwast, ale Van wolał, by nie zwracano uwagi na jego rodzaj i stan.

Przymrużyłam oczy, patrząc na niego zdziwiona.- Dobrze się czujesz? Nie wpadłeś przypadkiem pod samochód? Eeeeee.... To dla mnie?- Uniosłam brwi, ale wpuściłam go do mieszkania.

-Tak. -powiedział i przekroczył próg mieszkania. Nic sobie nie robił ze zdziwionego spojrzenia wampirzycy. Ruszył w nieznanym kierunku z zamiarem znalezienia salonu z kanapą.

Dzięki...Ehm... Siadaj. I powiedz mi co cię sprowadza!- Powiedziałam, wskazując mu kanapę. Mieszkanko było dwupokojowe, więc raczej się nie mógł zgubić. Włożyłam haberdzia do wazonu. - Czy po prostu przyszedłeś mi zaśmierdzieć mieszkanie?- Zapytałam po chwili.

-Jeżeli by się tak dogłębnie zastanowić... to tak. -odpowiedział rozglądając się po pokoju.

Westchnęłam.- No to nie masz co się martwić, jeszcze i tak dalej wietrzę po Angelu, po tobie też wywietrzę.- Stwierdziłam.- Chcesz coś do picia?

-A masz coś normalnego? -zapytał zdumiony.

Mam sok, wodę, herbatę, kawę i moje ulubione czerwone wino.- uśmiechnęłam się, idąc w stronę aneksu kuchennego. W życiu nie zamieniłabym tego mieszkania na większe.

-To możesz mi zrobić herbaty. -odpowiedział po namyśle. Jak ta wampirzyca mieściła się w tak ciasnej klitcę?

Okej.- Nastawiłam wodę w czajniku. Jemu zrobiłam herbatę, a sobie kawę.- Co się tak rozglądasz? Coś nie tak z tym mieszkaniem?- Zmarszczyłam brwi.

-Trochę małe jak na ciebie. -powiedział z lekkim uśmiechem.

Jest idealne. Tylko dzisiaj je za bardzo posprzątałam...- Westchnęłam, pijąc kawę.

0I wygląda na pedandkie. -odpowiedział swoim zwykłym tonem. Zamoczył usta w herbacie.

Ehh... No trudno, w końcu i tak się zabrudzi i będzie dobrze.- Stwierdziłam wesoło.- A ciebie naprawdę sprowadza tylko chęć popsucia powietrza w moim domu?

-Chciałem cię zobaczyć, jak wyglądasz na kacu, jakie masz mieszkanie, co będziesz piła, czy siatka jest na trwałe przyklejona do twego łebka, że jej ciągle nie zdejmujesz... -zaczął wymieniać z uśmiechem.

Po pierwsze- ja nie mam kaca. Za mało wczoraj wypiłam. No cóż... Mieszkanie już zobaczyłeś. Jest cudowne. A siatka nie jest trwale przyklejona, bo w tej chwili jej nie mam jakbyś nie zauważył.- Odparłam. Nawet nie chciało mi się tłumaczyć, że to nie siatka...

-To akurat zauważyłem. -odpowiedział zadowolony. -A czemu mnie wpuściłaś do domu?

No właśnie do cholery dalej się nad tym zastanawiam...- Odparłam spokojnie, upijając łyk kawy.

-Też jakoś się dziwię. Wzruszył cię kwiatek? Ach te baby... -westchnął.

Tak na przyszłość- lubię mniej zdechłe czerwone róże. Ale ciekawa jestem, dlaczego w ogóle kwiatka mi przyniosłeś. Myślisz że to mnie wzruszy?- Pokręciłam głową.- A wpuściłam cię chyba dlatego, że byłam ciekawa po co przylazłeś.

-Kwiatek rosną na klombie, więc się nie martw. Nie kupowałem go specjalnie.- powiedział upijając łyk herbaty.

Westchnęłam.- Taaaa... Piękny jest. - Stwierdziłam spokojnie.- A jak tam po imprezie? Ty kaca nie masz?

-Po piwie?- zapytał -Aż takiej słabej głowy nie mam.