Fontanna Eufrazji i Alexa Armand

Zrobiło się zimno i ciemno, więc Nessie zaczynała się powoli bać. Serce niesamowicie jej biło, a końcówki palców u dłoni drżały. Postanowiła pobiec do domu. Biegła przez park jak oszalała.

Szedł uliczką w stronę fontanny. Wiatr jaki się zerwał nagle, wzbudził u niego niepokój, więc obrócił się za siebie. Wtedy wpadła na niego Renesmee- wyczuł jej specyficzny zapach. Obydwoje upadli z hukiem na ziemię, a on sam odsunał jej rude pukle sobie z twarzy.
- Uważaj jak biegniesz. - rzekl spokojnie. - Uderzyłaś we mnie z taką siłą, że mogłoby być gorzej.

- Przepraszam, ale wystraszyłam się i chciałam jak najdlej stąd uciec. - powiedziała ze skruchą.

- No co ty, nie masz za co mnie przepraszać. - usmiechnął się przyjażnie. - Pokaż czy ci się nic nie stało. Mi to tam wszystko jedno, więc wiesz.. - wiął ją na ręce i posadził obok na ławce. Zdziwił się, bo pod warstwą cienkiej grzywki ukrywał się siniak.
- Nessie? Ktoś ci coś robił, krzywdę? - zpytał troskliwie. Taka córeczka by mu się przydała. Zazdrościł tej Belli i Edwardowi.

Spojrzała na niego zdezorientowana. Zasłoniła z powrotem czoło grzywą i wstała.
- Nikt mnie nie pobił, no coś ty!- rzekła krótko.
- Spadłam z huśtawki na spotkaniu z takim chłopakiem... - uśmiechnęła się pod nosem.

Zerknął na nią niemrawo.
- Chłopak? - spytał podejrzliwie. - któż jet tym szczęśliwcem? xD

- Merkucjo Dante. Bardzo fajny . - odpowiedziała nieśmiało, rumieniąc się.

- W to nie wątpie. Ale na wszelki wypadek, uważaj na chłopców kręcących się obok ciebie. Jesteś prawdziwym cudem chodzącym po ziemi... Dziecko człowieka i wampira to w pewnym rodzaju władza. - odrzekł. - No, zmykaj już, zanim się rozpęta burza. - ponaglił ją.

Przełknęła głośno ślinę, jak to miała w zwyczaju robić, gdy się denerwowała.
- Jestem narzędziem władzy dla wampirów? - zapytała, siadając z powrotem na ławce, pomimo ostrzeżeń Angela o burzy.
- Żartujesz. Ja nie mam nawet żadnych umiejętności! Daleko mi do cudu.

-Nie. - odparł, zwracając się do wampirzycy. - Na pewno twoi rodzice i cała rodzin próbuje cię skutecznie bronić przed takimi jednymi. Volturi. Słyszałaś o nich?

-Mama mi opowiadała o nich, ale to jak byłam mała, gdy nie chciałam zasnąć. Mówiła, ze jeśli nie będę grzeczna i nie zasnę szybko to przyjdą po mnie i zabiorą mnie od niej. - zaśmiała się.

Roześmiał się.
- No tak, żdżiebko prawdy jest w tym. No, ale pogadamy kiedy indziej. Spadaj już stąd. Robi się ciemniej i zimniej niż wcześniej. - pożegnał nessie.

Zdenerwowana w wampirzym tempie pobiegła do domu.

Posiedział jeszcze trochę i zmył się do domu na East Village.

Usiadłna jednym schodku od fontanny i zapatrzył się w niebo. Rozmyślał o rozmowie z Renesmee.

Jeszcze raz wróciła pod fontannę. Zobaczyła Merkucja i podbiegła do niego cicho, zakrywając mu oczy.
- Zgadnij kto to! krzyknęła radośnie, zmieniając ton głosu na bardziej męski.

Zaskoczony, jednocześnie uśmiechnięty od ucha do ucha, powiedział spokojnie.
- Renesmee!- i zdjął sobie " klapki z oczu" . Spojrzał na nią i ręką wskazał na miejsce obok niego.
- Witaj ponownie, mała pijawko.

Pacnęła go ręką w ramię.
- Tylko nie mała i pijawko.! Droga Renesmee, byłoby należycie. - uśmiechnęła się szeroko i zaśmiała.
- Tak w ogóle, co porabiasz sam o tej porze?

- Ja? Mógłbym o to samo spytać ciebie. - rzekł żartobliwie.
- No cóż, ja sobie rozmyślam.- oznajmił śmiało. - Wiesz o kim?

Spojrzała na niego nieśmiało. Zarumieniła się jak burak.
- O rodzinie?- próbowała wyprowadzić go z tych torów rozmowy. Tylko nie miłość czy coś w tym stylu.

Zaśmiał się gorzko.
- Nessie, ja nie mam rodziny. Parę lat temu ją straciłem. Teraz rozmyślam o...- spojrzał jej głęboko w oczy. - O tobie. Fascynujesz mnie. Nie chodzi tu o twój niecodzienny wygląd, ale o charakter. Jesteś całyczas roześmiana, z radością podchodzisz do życia. Chcialbym jak najczęsciej przy tobie przebywać, żeby się w jakiś sposób tego zarazić, bo narazie... jak widzisz- zwrócił dłonie na siebie- Jestem nikim. Zwykłym mordercą.

Wybałuszyła oczy i zaniepokoiła się.
- Co ty bredzisz? Jesteś świetnym chłopakiem. - przyznała stanowczo, chwytając za jego dłoń. - Taka jest już nasza natura, że musimy zabijać, aby się pożywić, tak jak ludzie zabijają zwierzęta. Normalka.- zwróciła wzrok na wprost na jakiegoś przechodnia.- Jesteś głodny. - odparła i spojrzała mu w oczy, które roiły się od czerni.
Chodź, musisz zapolować.

Uśmiechnął się do niej i pocałował ją w policzek.

Przysunęła się do niego bliżej i uścisnęła mocno.
- Nie musisz się już o nic martwić. Będę przy tobie.

-Mam nadzieję, Nessie. jesteś super dziewczyną. - pocałował ją po raz kolejny, ale w usta.
- O, przepraszam. Nie powinienem, ale jesteś taka śliczna...- odsunął sie od niej i wstał.
-Idziey na to polowanie? xD Wiem, ze ty nie...

- Tak, nie żywię się krwią człowieka, ale mogę. mam taką możliwość. Jednak uważam to trochę za barbarzyńskie i nieestetyczne, jak dla mnie oczywiście. - wstała i podreptała za nim.

Eudoksja była zadowolona, przepełniała ją dziwna euforia. Heh. i miała różne pomysły, np. teraz wskoczyła do fontanny i zaczęła w niej tańczyć.

Zmarszczyłam brwi.- Głupie pomysły?- zapytałam zdziwiona.

Nie pytaj- powiedziałam błagalnie- po prostu czasem mam ochotę zapomnieć o jego pomysłach.

Okej...- powiedziałam i usiadłam na brzegu fontanny.- No ale Olivier chyba się cieszy. W końcu będzie Tatą.- Uśmiechnęłam się. Nie byłam do końca pewna czy już to do mnie dotarło.

No bardzo tylko że pojawił sie problem, Max chce zrobić nam, mi i Alexowi inspekcje i obawiam się najgorszego.

Max?- zapytałam ją, choć domyślałam się że chodzi o ich rodzinę.- No ale przecież co oni mogą wam zrobić?

Mnie mi rozprus brzuch i ...- nie dokończyłam- Olivera zabić, Alexa zabić bo wiedział...wiesz cudowna Familia

Ooo..- wyszeptałam tylko.- No ale chyba tego nie zrobią?! Poza tym, przecież zawsze możecie uciec, zabić ich, zrobić cokolwiek..- powiedziałam po chwili.

Alice zabić Familie- po aptrzyłam na nia z niedowierzaniem - to gorzej niź być z wilkołakiem do zdrada ras. Uciekać z dwójką maluchów, wybacz ale ile mozna. Maxowi wolno wszystko ze mną zrobić, takie prawo jest, ja moge najwyżej wskoczyć w płomnienie.

Czyli nie ma żadnego wyjścia?- zapytałam zdziwiona- No to może chociaż błagać o litość? Oni zupełnie nie mają serca?

Alice jestem z królewskiego rodu, błaganie o litość to jest po niżej mojej godności- powiedziałam poważnie- Ale spokojnie bez walki mnie nie dostana- usmiechnełam się.

No mam nadzieję, że się nie poddasz. Pewnie wszystko się ułoży i będziecie żyć długo i szczęśliwie.- Powiedziałam uśmiechnięta, przekonana że właśnie tak będzie. Popatrzyłam na niebo.

ALice , wiesz co, myslę że czas na mój prezent- powiedziałam cichutko, popatrzyłam na nią- chesz iść ze mną??

Nessie jest dla mnie jak rodzina, chciałabym być przy tym... Powinnam być przy niej.-powiedziałam pewnie i wstałam z fontanny.

również wstałam- Tylko Alice błagam jeśli coś pójdzie nie tak, masz mnie zabić!- powiedziałam pewnym głosem- nie chcę Nessi skrzywdzić.- ruszyłeśmy w stronę domu Cullenów.

Usiadł jak zwykle przy fontannie. Była już gwieżdzista noc, po mimo zaczynającej się nieładnie wiosny. Wsłuchiwał się w opadanie wody w fontannie i spojrzał w niebo. Był załamany przemianą Renesmee. Nie powiedziałamu? Czyży mu nie zaufała? Dlaczego to zrobiła? Taka była rumiana i piekna, gdy się czerwieniła, uspokjało go to. Westchnął i zakrył oczy dłońmi.

Wbiegła jak oszalała do parku, w połowie dystansu do fontanny. Zrównała się do ludzkiego kroku i poszła w tamtą stronę. Z oddali zauważyła kogoś siedzącego z drugiej strony, nie chciała przeszkadzać. Usiadła cicho i nie zwracała na tego kogoś uwagi. Martwiła się już nie o siebie.... tylko o Jasmin, która poroniła. Jak spojrzy jej w oczy, nie mówiąc o Alice, która była przy tej strasznej przemianie... syknęła na to słowo. Pomyślała, ze przeprosi.
- Przepraszam, nie chciałam przeszkadzać.

Otworzyl szeroko oczy ze zdumienia.
- Renesmee? Co ty tutaj tak siedzisz? Sama? Już wszystko minęło?

Odwróciła się i spojrzała mu w oczy.
- Chyba tak, nie wiem. Czuje się już w miarę dobrze, ale coś jest z moim oddechem. ja wciąż wdycham powietrze. Po drodze próbowałam nie nabierać, ale... dusiłam się.- oznajmiła zdesperowana.