willa rodziny LaPusch

Matowi zrobiło się żal Emily.
-Kochanie...
Zaczął a po chwili siedział obok niej.
-Rozumiem... Wszystko rozumiem...Ale nie płacz... Bo to bardziej boli niż ta cała historia...
Mówiąc to skrzywił się po czym pocałował Em w czoło.
-Kocham Cię
Powiedział jej cicho do ucha po czym wstał i podwinął rękawy koszuli.
-Mogę położyć się w pokoju babci?
Zapytał.

-A nie chcesz spać tutaj...Ze mną?
Zapytała nieśmiało. Czuła, że wampir tego chciał.
Patrzyła mu głęboko w oczy i odsłoniła kołdrę po drugiej stronie łóżka.

Stał i patrzył na leżącą Emily.
-Jasne...
Powiedział do ukochanej, podszedł do niej, pocałował ją w czoło po czym położył się obok na łóżku.
Zasnęli.

Rano, gdy Em się obudziła, nie było już obok niej Mata.
Ubrała jego koszulę i postanowiła zejść na dół by go poszukać.
-Mat?
Rozległo się w hallu kiedy już zeszła.
-Kochanie..?
Weszła do salonu. Było tam ciemno, bo zasłony były zasłonięte. Na stoliku stały dwa kieliszki pełne czegoś czerwonego.
Emi wciągnęła zapach nosem.
Mhm... Kreeew...
Oblizała ze smakiem wargę.
Mhm,.... Jeszcze świeża...
Nagle z kuchni wyszedł Mat w samych bokserkach. Wampirzyca podeszła do niego wspięła się na palce, uniosła jedną nogę i pocałowała go gryząc delikatnie jego wargi.
-Cześć kochanie :* Widziałam, że przygotowałeś śniadanie

Uśmiechnął się do wampirzycy.
-Mhm Dla mojej księżniczki, co dzień będę robił pyszne śniadania.
Powiedział, po czym ją pocałował. Wziął ją na ręce i w wampirzym tępię zaniósł ją do salonu. Posadził ją na kanapie i podał jej kieliszek z krwią.
Sam usiadł na fotelu i patrzył z uśmiechem na ukochaną.
-Masz jakieś plany na dziś?
Zapytał ją dalej się uśmiechając.

Duszkiem wypiła pół kieliszka krwi po czym uśmiechnęła się tajemniczo, obnażając przy tym swoje kły.
-Myślałam, żeby zapoznać Cię z moimi przyjaciółmi...Zresztą już tak jakby ich poznałeś. Byli tu wczoraj
Bardzo zależało jej, żeby wszyscy się polubili, na prawdę.
*Jej...Wczoraj byli jakby...Nie mili?*
Słysząc myśli Mata powiedziała:
-Mhm...Nie znasz ich to czemu tak sądzisz? Po prostu ich wczoraj zaskoczyłeś...
Wrr... Jeszcze odpali coś głupiego...

-Zaskoczyłem?!
Wampir był ewidentnie zdziwiony...
Dobrze już... Ale nie wiesz kiedy przyjdą?

-Nie.
Mówiąc to kiwnęła głową na nie.
Wstała i podeszła do wampira. Usiadła mu na kolanach, pocałowała go i powiedziała:
-Tylko nie bądź zły, dobrze ?
Uśmiechnęła się ponownie i lekko ugryzła go w wargę. Zaraz po kilku ugryźnięciach lekko pchnęła go tak, że ten leżał teraz na kanapie. Położyła się na nim i zaczęła namiętnie całować. Nagle, poczuła jego zimne dłonie na swoich plecach. Lekko się przestraszyła, ale przypomniała sobie, że jest w objęciach 'tego jedynego'.
Usiadła na nim i zaczęła powoli rozpinać guziki jego koszuli, którą miała teraz na sobie. Zdjęła ją czym zaskoczyła Mata.

Był mile zaskoczony. Nie spodziewał się tego.Patrzył teraz na nią, oczarowany jej pięknem.
Na prawdę była piękna. Jej ciało było blade co tylko podkreślało jej zielone oczy.
Niepokoiła go jednak śmiałość młodej wampirzycy, dlatego zdecydowanym ruchem zdjął ją z siebie i usiadł na kanapie.
-Nie zrozum mnie tylko źle...Błagam... Wczoraj jeszcze byłaś przeciwna wszystkiemu a teraz tak nagle zdejmujesz tę koszulę. Jesteś piękna i miło było popatrzeć, jednak miałaś rację, że to dzieje się za szybko...

Wiedziała o co chodzi Matthewowi więc nie pytała co się stało. Wstała tylko i poszła na górę.

Patrzył z żalem na młodą wampirzycę. Było to wszystko dla niego trudne. Chciał wszystkiego to co chciała Emily, ale szczerze bał się tego wszystkiego.
Wziął do ręki kieliszek z krwią i upił z niego łyk śniadania, po czym spojrzał na portret swój i Em. Wtedy czuł jakby płonął. Był na siebie wściekły...Wściekły, że chcąc chronić ukochaną, ranił jej uczucia.
Nie mógł pozbierać myśli, co pewnie Emily słyszała.
Wstał i w wampirzym tępie udał się na 1 piętro. Zatrzymał się przy sypialni Emi, i ujrzał ją leżącą na łóżku,z twarzą schowaną w poduszce.Zacisnął mocno wargi i z posągową miną udał się do sypialni ich babki. Z sypialni udał się do ogromnej sali gdzie stał fortepian.
Klapa, która chroniła klawiaturę przed kurzem, była otwarta.
*Pewnie Em już coś grała...*
Usiadł na ławeczce, która stała przed fortepianem i zaczął grać.
Piękna, smutna melodia rozniosła się po domu wypełniając, każdą swą nutą, jego najciemniejsze zakamarki...

Podniosła głowę znad poduszki gdy usłyszała melodię.
Ugh! Czemu on mi to robi?
Jęknęła w duchu i pobiegła do sali gdzie był Mat.
Stanęła przy fortepianie i kocim ruchem zamknęła klapę. Na szczęście Mat szybko zabrał swoje silne dłonie i siedział w lekkim szoku.
Nagle Em pocałowała go delikatnie w czoło po czym wyszła z 'sali balowej'...

Suzanne również słyszała dźwięki fortepianu.
"Co się dzieje u Emily, skoro gra tak smutne nuty?" Pomyślała, po czym nieśmiało podeszła pod ogromne drzwi do willi.
Spojrzała na okno i wyczuła oba wampiry. Zapukała cicho.

Siedział w lekkim szoku...
Nagle usłyszał odgłos pukania a patrząc na Emily widział, że ta nie kwapi się do powitania gościa. Wstał więc i momentalnie znalazł się przy drzwiach. Otworzył je i ujrzał znajomą twarz. Widział ją poprzedniego wieczoru ale nie poznał osobiście wampirzycy.
Była piękna...Ale nie zapominał o Em i patrzył na nią jak na każdego innego wampira czy człowieka...
-Hey.
Powitał nieznajomą.
-Pewnie chcesz rozmawiać z Emily Mam ją zawołać?
Uśmiechnął się do wampirzycy szeroko i promiennie.
-Uhh... Zapomniałbym Matthew, miło mi.
Mówiąc to wyciągnął rękę do dziewczyny.

Suzanne była przekonana, że drzwi otworzy Emily. Gdy jednak zobaczyła idealne ciało Metthew'go, dłuższe włosy i wyszczerzone kły, opuściła wzrok ku jego wyciągniętej dłoni i zarumieniła się. Wyciągnęła nieśmiało dłoń i cicho powiedziała:
- Suzanne... Suzanne La France... - Czekała co będzie dalej.
"Oby on nie czytał mi w myślach!" Pomyślała nerwowo.

Wpuścił ją do środka podziwiając jej urodę, dalej nie zapominając o Emily.
-Suzanne...Ładne imię...
Powiedział zamykając drzwi.
-Wczoraj byłaś tu z jakimś wampirem? To Twój chłopak?
Mówił dalej nie patrząc na nią. Pokierował ją do salonu i wskazał na kanapę.
-Siadaj proszę. Zaraz wracam. A... No i nie bądź taka nieśmiała, bo wczoraj taka nie byłaś
Uśmiechnął się łobuzersko i wbiegł na górę po Emily.

- Robert? - Spytała. Dawno go nie widziała ani z nim nie rozmawiała.
- Cóż, pojechał na polowanie, nie wiem kiedy wróci... - Powiedziała od niechcenia chłodno.

- A jak Emily? - spytała z zainteresowaniem.
Suzanne wciąż czuła się nieśmiało. Spojrzała na włosy Metthew'go. Zabłyszczały jej się oczy.
Podziwiała jego urodę, rzadko widzi się aż tak przystojnego wampira. Zastanawiała się przez chwilę, czy jest prawdziwy. Po czym spytała żartobliwie - Mam nadzieję, że nie czytasz w myślach, tak? -

-Niestety nie mam takiego daru jak Em
Uśmiechnął się szeroko i wszedł już powolnym krokiem na górę.
Wszedł do sypialni Em. Podszedł do ukochanej i pocałował ją w szyję.
Właśnie się ubierała stała więc do niego tyłem.
-W tej Ci będzie ślicznie.
Powiedział podając jej czarną sukienkę.
-Suzanne La France czeka na Ciebie na dole
Poczekam z nią na dole. Dobrze?
Nie czekał na zgodę, tylko szybko zbiegł na dół.
-Już jestem, a Em zaraz zejdzie. Napijesz się czegoś?

Gdy Met był na górze, Suzanne pomyślała " Dzięki bogu nie czyta moich myśli... Mogę w spokoju podziwiać każdy jego gest "
Gdy zauważyła, że Metthew już jest, znowu zaczęła się stresować i odpowiedziała - No w sumie bym się napiła. - Wydukała.
Po chwili spojrzała na Metthe'go, otworzyła lekko usta i zarumieniła.

-Nie zapominaj, że ja czytam
Zaśmiała się donośnie będąc na schodach.
-Kochanie, bądź tak miły i nalej Suzanne czegoś do picia.
Podeszła do Suzie i pocałowała ją w policzek.
-Hey mała A gdzie zgubiłaś Roberta?
Zapytała szczerząc kły.

- O ho, wpadłam! Musze się jednak zamknąć i nic nie myśleć - Powiedziała nerwowo.
Przytuliła przyjaciółkę, po czym odpowiedziała zrezygnowana - Nie wiem gdzie jest. Nie daje znaku życia, nic, zero. -
Zamknęła oczy i dodała smutno - Nie wiem, czy kiedykolwiek jeszcze wróci... - Mówiąc to, schowała twarz w dłonie po czym zaczęła płakać.

Obięła ją ramieniem i powiedziała:
-Wróci, kochanie... Wróci...
Zobaczyła jak Mat wchodził do pokoju, dała mu znak, że ta rozmowa nie jest dla 'facetów' i żeby wyszedł.
Ten posłuszny wyszedł.
Tymczasem Em dalej pocieszała Suzanne.
-Jak to...Po prostu odszedł? Pewnie na polowanie, albo coś...

- Nie mam pojęcia... Może na polowanie, może uciekł, a może... Nie wiem, naprawdę. - Spojrzała, że nie ma nigdzie Met'a.
- Czemu go stąd "wywaliłaś"? To nie jakieś sekrety, może wrócić. - Powiedziała żartobliwie, ale tka naprawdę bardzo chciała na niego patrzeć.

- Ej czy ja coś robię? - Spytała nerwowo. Oczy otworzyła szeroko i zmarszczyła brwi. Cała zesztywniała i zacisnęła pięści.

Mat szybko znalazł się obok Emily i pocałował ją w policzek. Spojrzał na Suzanne . Siedziała prosto. Dłonie miała mocno zaciśnięte.
Spojrzał jej głęboko w oczy i stał tak przez chwilę. W końcu na jej twarzy pojawił się nikły uśmiech a w jej oczy zaiskrzyły się.
-Coś się stało?
Zapytał dlaej wpatrując się w Suzanne. Była taka piękna...

W Suzanne gotowało się coś za każdym razem, kiedy całował Emily.
Od bardzo dawna nikt jej nie tulił.
Patrzyła zdenerwowana jeszcze trochę na Emily, potem wzrok przeniosła na Metthew'go.
Jej puls bił nieco szybciej i nie wiedziała co bezie dalej. Czekałą na krok boskiego wampira.

Wyczuł dziwną atmosferę w pokoju.
Usiadł obok Emily ale spojrzał nie na nią tylko na Suzanne. Uśmiechnął się do niej myśląc:
Jaka ona piękna...Czemu Em nic mi wcześniej o niej nie wspominała?
Nagle przypomniał sobie, że Emily czyta przecież w myślach. Jego uśmiech znikł z twarzy zupełnie i wzrok przeniósł z Suzanne na Emily.
Jego ukochana była wściekła; nawet jego dar, manipulowania emocjami nic tu by nie zdziałał...
Wiedział już co Emily zrobi... Odprowadził jej postać wzrokiem do drzwi, a ta zniknęła za nimi.
Teraz Mat i Suzanne zostali sami w salonie.
Na początku czuł się nieswojo, bo nie było obok niego Em. Zaraz jednak rozluźnił się i zagadał do Suzanne:
-Ekhm... Pokłóciłyście się o coś?

Suzanne nie wiedziała za bardzo o co chodzi. Nie czytała w myślach więc zaczęła się zastanawiać, czemu tak po prostu wyszła.
MOże przeczytała myśli Mat'a. "W takim razie co on sobie myślał?" Pomyślała po czym odpowiedziała - Wiesz, nie wiem. Wygląda to tak jakby przeczytała myśli...- Podrapała się po brodzie po czym dodała nie śmiało -...Co sobie myślałeś? -

Uśmiechnął się łobuzersko. Utrzymywał ją w niepewności, ale gdy zobaczył, że zaczęła się niecierpliwić powiedział:
-Że jesteś piękna...
Znów uśmiechnął się ale tym razem uśmiech ten był inny. Myślał, że nie spotka już wampirzycy, która będzie dorównywać urodzie Em. Dziś jego teoria uległa zmianie...

Gdy usłyszała trzy słowa od Metthew'go, cała się zarumieniła. Otworzyła szeroko oczy a w środku poczuła przyjemne ciepełko.
"Ten, prawie nierealnie piękny wampir powiedział, że jestem piękna!" Prawie wykrzyknęła te myśli. Poprawiła nerwowo włosy po czym odpowiedziała niezwykle nieśmiało - N-naprawdę tak u-uważasz...? -

Emily nadal słyszała ich wszystkie myśli...Czasem nienawidziła swojego daru. Chciała stąd uciec jak najdalej. Zaczęła biec przed siebie bez zatrzymywania...

Siedząc na kanapie z Suzanne na chwilę jego wzrok przeniósł się na okno. Ujrzał za nim biegnącą Emily.
*Tylko wróć szybko kochanie...* Pomyślał i znów spojrzał na Suzanne.
-A czemu miałbym tak nie uważać? Jesteś na prawdę piękna...

Laurent przechadzał się spokojnie - jak na wampira - po mglistej nocy, gdy dostrzegł wręcz szybującego wampira. Rozchylił usta i pomyślał Co to za biegnąca wampirzyca? Nie zastanawiał się długo i zatrzymał swoimi silnymi dłońmi nieznajomą.
- Hej hej czekaj! Czemu płaczesz? Mogę jakoś pomóc? - Spytał dostojnym głosem.

Suzanne opuściła głowę nadal się mocno rumieniąc.
- D-ziękuję... - Po czym przesunęła się leciutko w stronę wampira.

Wpadła na obcego wampira ledwie wychodząc z ogrodu na ulicę. Była zapłakana i totalnie zmieszana...
On natomiast był piękny, jednak nie piękniejszy od Mat'a.
-W...Witaj...
Zająkała się...
Był oszałamiająco piękny..A jego głos...
-Ja...Sama...Sama nie wiem...
Kompletnie zapomniała o bożym świecie patrząc na...
-Jak...Znaczy...Nazywam się Emily...

- Emily? Ładne imię. - uśmiechnął się tajemniczo.
- Laurent. Co się stało? Ktoś chciał Ci zrobić krzywdę? - Spytał nadal dostojnym głosem, a mówiąc to, cały czas trzymał dłonie na jej ramionach. Był zaciekawiony jej kolorem oczu. "Ma kompletny mętlik w głowie..." pomyślał. Był bowiem kolejnym wampirem który czyta w myśli.

Widział jak Suzanne się do niego przysunęła...
-A... A Robert?
Zapytał

- Nie słyszałeś? Zniknął. I chyba na dobre... Bez słowa. - Spojrzała wpierw na dłonie a potem znowu na cudną urodę wampira i dodała
- Nie chcę o nim rozmawiać. - Znowu poprawiła włosy. Zastanawiała się, co zrobi Mat.

Przeszedł ją zimny dreszcz gdy usłyszała jego imię.
Czuła jego silne dłonie na swoich ramionach, Był taki męski...
-Nie martw się.. Też czytam w myślach... Nie, nikt mnie nie skrzywdził...może tylko troszkę, swoimi myślami...
Wbiła wzrok w ziemię i czekała na jego reakcję...

- Też czytasz w myślach hę? - Powiedział wciąż dostojnym, ale żartobliwym teraz głosem.
- To może chodź do mnie, bo chyba nie masz się gdzie podziać... No i opowiesz mi wszystko. -
Mówiąc to pogładził delikatnie włosy Emily i objął ją ramieniem.

Poczuła jakiś wewnętrzny impuls i od razu się zgodziła. Ruszyła za nim...

-Jasne...
Powiedział uśmiechając się do niej. Delikatnie odgarnął jej włosy znad oczu.
Ciekawe o czym teraz myśli...

Suzanne nie przestawała się rumienić. Poczuła zimne dłonie Metthew'go. Rozpływała się.
- Uhm... To... Dzięki, Ty też jestem wyjątkowo...Uhm... Przystojnym wampirem... - dodała z uśmiechem na twarzy.
Poczuła że jej zimno, zaczęła więc trzeć dłonie i chuchać w nie.

-Zimno Ci?
Zapytał lekko rozbawiony jej reakcją... Schylił się ku niej i zesztywniał w tej pozycji z ustami kilka centymetrów oddalonymi od jej szyi. Po chwili przeniósł swoje zimne usta na jej czoło i złożył na nim delikatny pocałunek...