willa rodziny LaPusch

krótko opisz ;D

Scarlett Frost napisał:

krótko opisz ;D

willa... spora ale nie za ogromna. od zewnątrz ciemno szara. Wejście do niej było ogromne, dwudrzwiowe z wielkim portalem nad drzwiami.
Wewnątrz nie było wiele mebli, zamiast nich było bardzo dużo roślin, które Emily bardzo kocha.
Salon był duży. Duże okno, zasłonięte ciemno fioletowymi zasłonami. W pokoju stały dwa czarne fotele, niski ale długi stolik i wygodna, czarna kanapa. Z sufitu zwisał stary, kryształowy żyrandol na świece. Drzwi z salonu prowadziły do niewielkiego hallu, który, tak jak salon, pomalowany był jasno fioletową farbą. Hall ozdabiało duże lustro w masywnej oprawie. Były też tam schody pomalowane na czarno.
Na piętrze były trzy pokoje i łazienka. Na prawo od schodów (na piętrze) znajdował się duży pokój z ogromnym, idealnie pościelonym łóżkiem i wielkimi drzwiami, które prowadziły do garderoby.
Dwa pozostałe pokoje były pełne kurzu i pajęczyn. Nie były wcale używane. Były w nich ogromne lustra, obrazy, żyrandole, fotele...

Suzanne obserwując willę na gałęzi pomyślała No, no fajne cacko, chyba pomyśle o remoncie Zachichotała cicho.

Suzanne napisał:

Suzanne obserwując willę na gałęzi pomyślała No, no fajne cacko, chyba pomyśle o remoncie Zachichotała cicho.

Emily siedząc na kanapie wyczuła w swoim otoczeniu wampira. Wyszła przed dom, rozejrzała się i ujrzała smukłą dziewczynę na gałęzi jednego z drzew.
Już przez chwilę nie mogę pobyć sama...Pomyślała i podeszła pod drzewo.
-Cześć. Jestem Emily... A ty? Może zejdziesz i pogadamy na poziomie?
Emily wymusiłą uśmiech...

Speszona, zwinnym rucha zeskoczyła z gałęzi powiedziała:

Może nie będę Ci się narzucać? Jestem Suzanne...

-Narzucać? Czemu niby miałabyś mi się narzucać?
Emily uśmiechnęła się do nowej znajomej po czym powiedziała:
-Może wejdziesz?
I gestem zaprosiła Suzanne do swojego domu.
Wydaje się być całkiem miła... Pomyślała Emily

Pomyślałam tak bo wyczytałam to na twojej twarzy, kochanie-Suzanne zaśmiała się, po czym weszła do środka.
Rozglądając się rzekła - Fiuu fiuu ładnie tu u Ciebie, ładny zapach co to tak pachnie?- Suzanne zaczęła intensywnie wąchać woń środka.

Emily sama wciągnęła powietrze nosem. Nic nie wyczuła. Zaraz potem przypomniała sobie, że spryskała się swoimi perfumami.
-O, to moje perfumy. DKNY be delicious night... Siadaj proszę...
Emi zaprosiła nową znajomą do salonu i wskazała jej jeden z foteli. Sama usiadła na sofie.
Chwile się sobie nawzajem przyglądały po czym Emily zapytała wampirzycę:
-Suzanne? Tak? Dość popularne imię... Skąd pochodzisz...A może napijesz się czegoś mocniejszego zanim zaczniesz opowiadać o sobie?
Emily bardzo dokładnie przyglądała się Suzanne.

Wydawało mi się że to zapach starych książek, hehe - Odparła.
Pomyślała Co ja w zasadzie tu robię?
Spojrzała głęboko w oczy wampirzyce, po czym zmarszczyła brwi.
Nie podoba mi się ta woń...
Odpowiedziała - Wiesz co, opowiadałam niedawno o sobie innej wampirzyce, więc wybaczysz jeśli odmówię? A napić się napije oczywiście hehe

Emi wstała po czym udała się do ciemnej, niemal całkiem zakurzonej kuchni.
-Czego się napijesz?! Wino, wódka?!
Zawołała z kuchni.
Wygląda na inną.. No ale dobra. Niech będzie. Postaram się być miła
Pomyślała.
Dziwna ale może ją polubię?A wręcz może się z nią zaprzyjaźnię..
Emi uśmiechnęła się sama do siebie i czekała na co Suzanne się zdecyduje.

Wino poproszę! - Suzanne krzyknęła.

Rozglądała się dookoła i myślała "No ciekawe czy się polubimy... Jest tajemnicza, to widać już z daleka. Mam nadzieję, że mi nic nie dosypie do kieliszka, hehe" Suzanna zachichotała bardzo cicho po czym ujrzała idącą z dwoma kieliszkami Emily. Spytała: To co Cię tu sprowadza?

-Widzisz... Ogólnie nic mnie nie sprowadza... Uciekłam z domu. Wiem,że to szczeniackie zachowanie, ale po prostu już nie mogłam wytrzymać ze swoimi rodzicami.Ojciec to człowiek. Nie rozumnie nas, wampirów. Jest śmiertelnie chory i matka przez to jest jak osa. Teraz czeka aż ojciec zacznie umierać, to go ugryzie... Szczerze, to nie mogę doczekać się jego przemiany...
Spojrzała na Suzanne a potem wpatrzyłą się w podłogę.

I tak masz lepiej niż ja. - Odrzekła i pogłaskała ją delikatnie po włosach.

Widzisz, ja jestem owocem romansu mojej matki z wampirem. Urodziłam się w Anglii, moja matka była zbyt biedna by mnie utrzymać więc oddała mnie do swojej ciotki, która mieszkała we Francji. Mój prawdziwy wiek to 243 lata, ale przemiany dokonano u mnie w wieku 16 lat przez tajemniczego wampira, który mnie wyczuł w lesie po tym jak mój bogaty ojczym chciał mnie zgwałcić. Bo widzisz - Kontynuowała - Moja ciotka, była służącą w jakimś francuskim pałacu, pełnym bogatych żabojadów. Przygarnęli mnie z łaski brata ciotki mojej matki. Tak wiem, to trochę pokręcone, ale przed ojczymem uciekłam do lasu i właśnie tam nastąpiła przemiana. -Suzanne zaczęła łapczywie pić wino, po czym uśmiechnęła się do Emily mówiąc - A ciebie w jakim wieku dokonano przemiany? Wyglądasz dość młodo, hehe. - Uśmiechnęła się po raz kolejny i spojrzała na ślad czerwonej szminki na swoim kieliszku.

-Ja?-
Emily uśmiechnęła się sama do siebie.
-Mam 14, prawie 15 lat... Jak się pewnie domyślasz, jestem pół człowiekiem, pół wampirem.Moja matka twierdzi,że jeśli skończę 18 lat, okres mojego dojrzewania się zakończy i już na zawsze będę miała osiemnastkę. A co do mojego wyglądu.,..Może wyglądam młodo, ale jak na swój wiek jestem bardzo dojrzała...A Ciebie co DO MNIE sprowadza? Trochę zdziwiłaś mnie, siedząc na tej gałęzi. Wcześniej, w Szkocji, tam gdzie mieszkałam nikt mnie nie obserwował z drzew.-
Emily głośno się zaśmiała i napiła się wina.

- Wiesz, lubię siedzieć na gałęziach. Czuje że jestem bliżej natury, hehe. - Suzanne nagle wstała i spytała nieśmiało - Pokażesz mi łazienkę? Wiesz, potrzeby fizjologiczne i pudrowanie nosa - Zaśmiała się wesoło.

-Łazienka?
Emily spojrzała na dziewczynę.
[b]-Jasne.Chodź za mną... Tylko...Wiesz. Na górze są nie używane pokoje i trochę kurzu z nich wyłazi...
Emi skierowała się ku hallowi i schodom. Obie weszły na górę i Em wskazała łazienkę Suzanne.
-Jak już skorzystasz to przyjdź do tego pokoju
Wskazała na swoją sypialnię.

- Dzięki. Hehe spoko rozumiem, mam to samo u siebie. To zaraz widzimy się w Twojej sypialni? - Powiedziała wesoło, po czym poszła zgrabnym ruchem do łazienki. Włączyła światło. Jak tu pięknie... Pomyślała.

Usiadła na łóżku. Sięgnęła do stolika nocnego i wyciągnęła z niego album ze zdjęciami.
Teraz go otworzyła i oglądała płacząc.
Nagle w drzwiach ujrzała Suzanne i momentalnie otarła łzy.

- Co... na sentymenty Cię wzięło? Nie płacz mała - Suzanne podeszła i kucając, puściła oko radośnie Emily.
- Co to za rodzina? - Pokazała palcem.

-To mój rodzinny dom w Szkocji. To jest mój starszy brat, Metthew. Też wampir. Mama Rosaile i ojciec John...
Emi przerzuciła kilka stron i wskazała na starszą kobietę:
-To jest moja babka. To do niej należał ten dom... Mówiła, że grywała na fortepianie, i że uwielbiała czytać książki... Wprowadzając się tu liczyłam na wielki fortepian w salonie i piękną bibliotekę.. A tu nic...Tylko są te dwa stare pokoje, do których nie mam siły wchodzić...
Tak na prawdę, wejście do tych pokoi było jej marzeniem od kiedy się tu wprowadziła...

- Nie wiesz co się stało z tym fortepianem? A mój dom też jest bo prababce. Myślę nad wyremontowaniem go. - Popatrzyła na brata Emily - Przystojniak - Odparła łobuzersko.

- Nawet jakbym miała, to bym je przełożyła, w końcu mamy całą wieczność. - Powiedziała wesoło.
- A co, jakiś pomysł? - Spytała zaciekawiona.

-Bo chyba w tych dwóch pokojach trza posprzątać...

- O nie, nie kochanie! NIE licz na mnie! - Odpowiedziała machając głową na "nie".

-Nie mówię o sprzątaniu typu ścieranie kurzów...
Emi śnię uśmiechnęła złowieszczo.
-Chcę sprawdzić co się w nich kryje O! Ciągle chcę się Ciebie o to zapytać... Jaki masz dar??

- A co, nie sprawdzałaś jeszcze? Dziwne, ja na Twoim miejscu od razu bym to sprawdziła. Idziemy! - Suzanne złapała Emily za rękę po czym dodała - Mój dar? Siedzenie na gałęziach? Haha, myślę że zawrotna prędkość i czytanie emocji z wyrazu twarzy. Nie jestem jakoś specjalnie uzdolniona... - Spuściła głowę.

Obie poszły do pierwszego z nich, który znajdował się naprzeciwko sypialni Emi.
Był bardzo duży. Wszędzie było szaro i tylko przez okno wpadało ostatnie światło dnia.
Stało tam ogromne łóżko z białym baldachimem.Po obu stronach łóżka stały dwa małe stoliki.
Na przeciwko łóżka stała mała, beżowa toaletka z lustrem. Stały na niej perfumy.
Emi wzięła je do ręki i psiknęła w powietrze. Po czym zaciągnęła się i odetchnęła.

-Mhm....Tak zawsze pachniała moja babcia

Nagle Emily zobaczyła drzwi. Otworzyła je i gestem zawołała Suzanne. Bała się mówić. Nawet sama nie wiedziała czemu.

Za drzwiami był drugi pokój. Bardzo duży. Duże okna z zasłonami aż do podłogi. Na środku tego pokoju stał biały fortepian.
Suzanne od razu usiadła przy nim i zaczęła grać.Grała pięknie... Emi z wrażenia usiadła na fotelu, który znajdował się w rogu pokoju.

-Pięknie grasz....



C.D. jutro ;]

-Pięknie grasz...

Powiedziała Emily, przypominając sobie, jak to grywała jej babcia.
Wstała z fotela i zaczęła oglądać stare portrety członków rodziny,które wisiały na ścianach tego pokoju. Wisiał tam też jej portret jako dziecko. Była lekko uśmiechnięta. Uśmiech ten ukazywał jej malutkie kły... Na tym obrazie miała może z 4 latka? Nagle ujrzała portret brata. Spojrzała na niego jakby stał tuż obok niej, na przeciw...Czuła się jakby miał ją zaraz przytulić. Zaczęła szlochać. Nie mogła tego znieść. Kochała go... Wiedziała, że jest z rodzicami.. Daleko, w Szkocji.
Słuchała jak Suzanne grała.Przypomniał jej się obraz z jej 14 urodzin. Wszyscy siedzieli ona tylko stał przy torcie. Miała właśnie zdmuchnąć świeczki gdy spojrzała na Metthew'go i ujrzała jego piękny uśmiech...
To wszystko sprawiło, że chciała wyjść z tego pokoju. Podeszła do fortepianu i dała znać Suzanne, że pora iść do drugiego pokoju.


Wyszły na hall i zmierzyły ku drugiemu pokojowi.
Emily otworzyła drzwi i weszła pierwsza.
Pokój był duży. Stały w nim ogromne regały pełne starych ksiąg. Emily spojrzała na koleżankę i zobaczyła u niej na twarzy zachwyt.
Na środku pokoju stało nie wielkie biurko a na nim leżało coś podobnego do zeszytu.

Pewnie pamiętnik babci...

Pomyślała Em i podeszła do biurka. Usiadła na krześle i otworzyła zeszyt.

Może nie powinnam? E tam... A gdzie Suzanne?

Podniosła się z krzesła i rozejrzała po bibliotece. Suzanne przeglądała jakąś starą księgę...

Dobra...Zabieram się do czytania....

Pomyślała i zaczęła czytać:

"Właśnie wróciłam ze Szkocji od swojej córki. Wciąż wmawia małej Em i Mat'owi, że są rodzeństwem. Mam nadzieję, że powie im kiedyś prawdę... Prawdę, że Mat to naprawdę syn siostry Rosaile, Abbie."

-ŻE CO?!

Wrzasnęła Em.

-Ja...On...my...

Zaczęła się plątać i łzy zaczęły spływać jej po policzkach....

Suzanne przeglądała starą księgę, gdy nagle usłyszała głośny szloch znajomej.
Podbiegła i z szeroko otwartymi oczami spytała zdenerwowana - Em?! Emily? Co się stało? Dlaczego płaczesz? -
Suzanne spojrzała na kartkę z pamiętnika i przeczytała "Właśnie wróciłam ze Szkocji od swojej
córki. Wciąż wmawia małej Em i Mat'owi, że są rodzeństwem. Mam
nadzieję, że powie im kiedyś prawdę... Prawdę, że Mat to naprawdę syn
siostry Rosaile, Abbie." Po czym pomyślała "O nie..."

Czemu ''O nie'' ? Zawsze mogło być gorzej, prawda? Mógł być..Moim ojcem...Dziadkiem...DLACZEGO AKURAT MNIE SIĘ TO PRZYTRAFIŁO?!

Emi wrzasnęła i wyrwała się z objęć Suzanne, po czym wybiegła z biblioteki.

Suzanne została sama w dużej starej bibliotece. Stała chwile nieruchomo patrząc na drzwi, którymi wybiegła Emily.
Po chwili, zdała sobie sprawę, że nie ma bladego pojęcia jak wrócić, a już się ściemnia. Łzy napłynęły jej do oczu, a ona sama zaczęła panikować.
- Emily! Emily! Wracaj! Ja...! Ja się zgubiłam! Proszę...! Ktokolwiek...Proszę! - Wołała, ale nie usłyszała odpowiedzi od nikogo.
Zaczęła więc płakać i uklękła na podłodze, chowając twarz w dłonie.

Em wiedziała, że Suzanne się bała, ale za nic nie chciała wrócić do biblioteki.
-Co robić? Iść tam po nią?
Zastanawiała się głośno...
-Muszę po nią pójść bo to jedyna moja.... przyjaciółka....
Otarła łzy po czym wróciła do biblioteki.
-Suzanne? Gdzie jesteś? Już wróciłam! Nie bój się...Jestem obok...
Emi zauważyła zarys postaci. Chciała zapalić światło ale pomyślała, że Suzanne może się z tym źle czuć więc podeszła do niej, uklękła obok i objęła ją ramieniem.
-Już dobrze... Może zostaniesz u mnie na noc?
Zaproponowała przyjaciółce. Słyszała jej myśli. Wiedziała, że Suzanne miała mętlik w głowie. Myśli jej się plątały...
Em patrzyła na nią i czekała co odpowie....

- Dz...Dzięki... - Odpowiedziała cicho szlochając jeszcze
Objęła mocno Emily i dała jej całusa w policzek.

-Dobra...! Babski wieczór...Mój pierwszy w życiu...
Uśmiechnęła się do Suzanne.
-Chodź na dół.
Wzięła przyjaciółkę za rękę i wyprowadziła ją z ciemnej biblioteki.

- Weź "sprzęt" a ja się przebiorę i urządzę troszkę Twoją sypialnie, jeśli mi pozwolisz oczywiście. - Wyszczerzyła kiełki i rozejrzała się po pokoju.

-Ok...Jasne
Emily uśmiechnęła się do Suzanne i wyszła z sypialni. Poszła do łazienki skąd wzięła 'wór' kosmetyków i wróciła do sypialni.
-Jej!
Zdołała tylko z siebie wydobyć gdy zobaczyła jak bardzo zmienił się jej pokój.
-Różowy? Mhm...Ciekawe...
Jej... Kochana... Różowy? Niech będzie... Przeżyję jakoś te słodkości...
Pomyślała i uśmiechnęła się do nowej przyjaciółki, po czym usiadła na łóżku obok niej.
-Masz jakieś propozycje?

Zaczeło nudzić mu się w domu, poszedł się przejść. Przy jednym z domów usłyszał myśli Suzanne i jej koleżanki. Zapukał.

- Wiesz co? Nie mam ochoty na przebieranki. Wychodzę. - Powiedziała oburzona Suzanne po czym wyszła niezauważalnie.

Wychodząc dostrzegła Roberta. Spojrzała mu tylko w oczy jak na nieznajomego i przeszła dalej.

Zdziwiło go zachowanie ukochanej, gdy go mijała złapał ją za rękę
-Coś się stało?

-Robert?
Powiedziała zdziwiona Emily otwierając drzwi.
-Wejdź proszę
Zaprosiła wampira do środka.
Ciekawe po co wpadł. Wcześniej chyba jakby mnie nie strawił... Ciągle myśli o Suzanne... Musiało się tam więcej wydarzyć niż tylko rozmowa...
Myślała sobie Em.
Ciekawe jaki ma dar... Mam nadzieje, że nie potrafi czytać w myślach tak jak ja... Jeśli tak, to już leżę...

-Ekhm, wcale nie leżysz - zaśmiał się gorzko, nie wiedział co robić, Suzanne mu się wyrwała i poszła dalej, chciał iść za nią, ale nie chciał zaranić Emi.
*Rany, zycie jednak nie jest lekkie* - westchnął w myślach

-O cholera... Czyli jednak...
Em domyśliła się, że Robert czyta w myślach tak samo jak ona.
-No idź za nią :)P.S masz rację, że nie jest lekkie

Suzanne spoglądała na wampiry z gałęzi. Zobaczyła, jak Emily rozmawia z Robertem.
Prychnęła gorzko i zaczęła cicho płakać.