willa rodziny LaPusch

-Myślisz? Pozwól, że potraktuje Cię jak przyjaciółkę, co ja mam z nią zrobić - zapytał poczym smutno popatrzył na pobliskie drzewo

Zorientowała się, że chyba ją widzą. Podkuliła kolana i wytarła ostatnią łzę tęskno patrząc na wampira...

-Bez przesady - uśmiechnął się do Emi - życz mi powodzenia
W wampirzym tempie znalazł się na drzewie obok Suzanne, niespecjalnie wiedział co powiedzieć, więc wszystkie swoje myśli zawarł w dwóch słowach - Kocham Cię...

Spojrzała na nich.
Jak oni pięknie razem wyglądają... Chciałabym tak z moim Matem...
Pomyślała smutno i zniknęła w domu po czym zamknęła ogromne drzwi.

,,Z Matem" usłyszał myśli przujaciółki czekając na odpowiedź Suzanne, ona pomaga mi się dogadać z Suzanne, wypada się odwdzięczyć - pomyślał

- Przyleciałeś, a teraz znowu chcesz iść...? - Powiedziała oschło nie ruszając się.

-Nie chcę nigdzie iść, a jak już to tylko z Tobą

Chciałby się odwdzięczyć... Ciekawe za co? Robercie! Żeby się odwdzięczać trzeba mieć za co! A ja tylko Ci powiedziałam jak należy postąpić w tej jakże ciekawej sytuacji...
Myślała sobie...
Nagle wpadła na wspaniały pomysł.
Szybko pobiegła do pokoju gdzie był fortepian i portrety rodzinne. Zabrała stamtąd portret swój i Mata. Zbiegła ponownie na dół. Odstawiła portrety i szybko pobiegła do schowka bod schodami i zabrała stamtąd dwa gwoździe. Wróciła do salonu i jak gdyby nigdy nic wbiła pierwszy gwóźdź własną ręką. Powiesiłą na nim portret Mata, następnie powtórzyła tę samą czynność tylko tym razem powiesił swój portret. Po skończonej pracy odsunęła się od ściany i podziwiałą swoje dzieło.
-Beautiful!
Zaśmiała się radośnie.
Jak już skończycie rozmawiać Rob, wpadnijcie na kieliszek wina

*Masz to jak w banku* - ,,odmyślałem" Emily czekając na reakcję ukochanej

- Rób co chcesz... - Powiedziała po czym niewinnie oparła się o niego, mocno zaciskając zęby i oczy, jakby czekała na uderzenie.

-Zrobię co zechcę, ale tylko z Tobą - powiedział po czym przytulił i pocałował w czoło Suzanne - tylko z Tobą - powturzył

Suzanne znowu czuła się jak w niebie. Wyszeptała tylko - Przepraszam... -

-Kocham Cię - powtórzył - a teraz chodź obiecałem coś naszej przyjaciółce - uśmieszek wrócił
*Emi, przygotuj się *

Suzanne zeskoczyła zgrabnie z gałęzi, następnie poszła za Robertem do Emily.

Emily pobiegła do kuchni po kieliszki.
Może jeszcze dam im szampana?
Wyciągnęła go z lodówki i odwróciła się. Wtedy stałą się rzecz niemal dziwna. Emily upuściła szampana a ten się rozbił.
-METTHEW?!

-Co?! Co ten ktoś tu robi - niemal krzyczał - co ten Matt tu robi i czemu ona jest taka niespokojna (Emily),nagle uprzytomnił sobie jak głupio się zachował, pewnie Suzanne zrobi się przykro

Wampir stał oparty o futrynę drzwi.
Ubrany był w białą koszulę, kamizelkę oraz w krótki, szary płaszczyk. Spodnie miał takie jakby garniturowate, szare w kratkę.
-Emily... Ja...
Mat słyszał jak siostra przełknęła ślinę.
-Ja wiem o wszystkim... Mama mi...Zanczy ciocia mi powiedziała.
Zauważył jak dziewczyna zaczęła płakać.
-Mała...Nie płacz.
I przytulił ją.

Oczy Suzanne zabłyszczały się oczy, gdy ujrzała tajemniczego wampira.
- Kto to...? - Spytała nieśmiało.

Emily nagle poczuła przypływ poczucia bezpieczeństwa, oraz radości. Objęła go najmocniej jak mogła tylko, żeby mu nie zrobić krzywdy.
Podniosła głowę.
Wtedy Mat popatrzył na nią i pochylił delikatnie głowę ku głowie niej.
Ich usta się zbliżyły do siebie. Mat niepewnie dotknął ust wampirzycy i delikatnie ją pocałował.
Emily przeszedł dreszcz i odwzajemniła pocałunek. Czuła na sobie wzroki Suzanne i Roberta i nagle poczuła się nie pewnie. Odepchnęła Mata i wybiegła z kuchni.
Pobiegła do siebie, do sypialni, płacząc.

-Matt - wysyczał przez kły i objął mocniej dziewczynę.

Stał przez chwile nie pewnie...
-Co się patrzycie?!
Pobiegł za Em na górę.

Nie wiedział co robić, zostać czy iść do domu? W końcu zdecydował, że zostaną, wyczuł, że Suzie też się martwi o Emi, nie będą się wtrącać ale zostaną

"O ho, syczy na niego. Jest zazdrosny o Emily..." Pomyślała Suzanne, a do jej oczu znowu zaczęły napływać łzy.
Pobiegła więc za nieznajomym wampirem dowiedzieć się, kim jest.

Miał ochotę walnąć głową o ścianę. *Zaraz znowu się obrazi* - pomyślał. Niewiele myśląc pobiegł za ukochaną

- Łaski bez, nie musisz. Naprawdę. Lepiej leć do tej swojej Emi! - Wykrzyczała rozzłoszczona Suzanne po czym uklękła na podłodze i zaczęła głośno płakać. Wręcz beczeć.

Objął Suzanne i uniusł jej podbródek tak by parzyła mu w oczy
-Mogę mówić dalej... sto szósty: kocham Cię, sto siódmy: kocham Cię, sto ósmy; kocham Cię, sto dziewiąty: kocham Cię, sto dziesiąty: kocham Cię... to ostatnie zakończył pocałunkiem

Suzanne objęła go mocno i zaczęła wąchać woń perfum wampira.
Próbowała zapamiętać je oraz całą jego postać.

-To co robimy z Emi, tylko nie bądź zazdrosna - dodał pospiesznie

- Zostawmy ich, na pewno nic jej nie grozi, to jej "brat" w którym wydaje się, że się podkochiwała. Nie dziwie się jej, hehe. - Zaśmiała się po czym wtuliła się w Roberta.

-Bo zaraz ja się popłacze i obrażę - udawał smutek

- Haha no co ty nie powiesz - I ugryzła delikatnie szyję Roberta. Spojrzała w oczy blondynowi i wyszczerzyła kiełki.

-Kocham gdy to robisz - westchnął - chodźmy lepiej do domu, nie przeszkadzajmy im

- Okej - Powiedziała zadowolona po czym zaczęła go podgryzać w szyję.

-Chodźmy lepiej do domu - zachowałem racjonalność - niechcemy przecież dwuznacznych sytuacji...

- Już już. - Powiedziała po czym objęła Roberta w pasie i poszli do domu.

Wbiegła do sypialni i zaczęła niszczyć dekoracje, które wcześniej przygotowała Suzanne.
Emily! Emily LaPusch! Opanuj się! Nie możesz go tak całować!
Myślała w duchu.
A gdzie Suzanne i Robert? Co z nimi?
Wyszła z pokoju cała zapłakana. Skierowała się ku schodom i nagle wpadła na Mata. Odepchnęła go tylko i zbiegła po schodach by sprawdzić czy jej nowi przyjaciele są jeszcze w salonie.

Wpadł na Em szukając jej sypialni. Ona go odepchnęła i szybko zbiegła po schodach.
-Emily, zaczekaj!
Mówiąc to pobiegł za nią.
Zobaczył ją siedzącą na kanapie z ukrytą twarzą w dłoniach. Postanowił usiąść obok niej. Siedział przez chwilę nie wiedząc za bardzo co ma zrobić. Zaczął mówić:
-Przyjechałem z dwóch powodów.Po pierwsze: bo się o wszystkim dowiedziałem a po drugie....
Zaczął przeciągać.
-...bo...widzisz, strasznie z Tobą tęskniłem i nie mogłem wytrzymać tej pustki w domu...
Po tych słowach ją przytulił i czekał na jej reakcję.

Wampirzyca słyszała wszystkie myśli Mata. Usłyszała też, że Mat ma zamiar wstać i wyjść z domu.
Wtedy położyła rękę na jego kolanie.
-Nie odchodź...
Wyszeptała nie patrząc na niego tylko zapatrzona w dywan.
Teraz tylko bałą się, że wstanie i pójdzie. Ale on tego nie zrobił.
Słyszała tylko:
*Dalej Mat! Ty tchórzu! Pocałuj ją!*
Wtedy ona wstała i usiadła okrakiem na jego kolanach. Byli teraz ze sobą twarzą w twarz.
Emily, delikatnie rozchyliła usta i czekała aż usta Mata zaczną ją całować...

Suzanne wszystko widziała, miała bowiem zdolność widzenia oczami wybranego wampira po 24h spędzenia z nim.
"Zazdroszczę im...Ciekawe czy Robert myślał coś w rodzaju Pocałuj ją ty tchórzu..."

Mat był nieco zaszokowany zachowaniem Emily.
Cicha woda brzegi rwie...
Zaśmiał się w duchu po czym delikatnie dotknął twarzy Em. Z twarzy przeniósł się na jej włosy i zaczął ją po nich głaskać.
Patrzył jej głęboko w oczy, uśmiechnął się i spokojnym, jednak zdecydowanym ruchem położył Emily na kanapie. Leżał teraz na niej a właściwie nad nią bo opierał się na kanapie rękoma. Uśmiechnął się do dziewczyny po czym ją namiętnie pocałował...

Emily odwzajemniła pocałunek. Czułą się dziwnie. W końcu Mat, przez 15 lat był jej bratem...Ale było jej dobrze, bo był z nią i ją całował...Teraz tylko to się liczyło.
Trzymała ręce na jego twarzy, ale tylko chwilę, bo potem skrzyżowała je na jego szyi.
Całował cudownie, Emily była wniebowzięta. Czuła się jak nigdy. Wiedziała, że Metthew czuje to samo...

Czuł się błogo. Chciał 'przejść o stopień wyżej' ( ) więc przestał ją całować. Ta tylko cicho zamruczała jak kot, więc pocałował ją w usta, ale tylko ją cmoknął.
Wstał z niej i wziął ją na ręce i w wampirzym tępie znaleźli się w sypialni Emi. Położył ją na łóżku po czym zdjął kamizelkę i rozpiął koszulę. Podszedł do wieży stereo i włączył 'Eyes on fire'. Wrócił do Emily, położył się obok niej, obiął ją w pasie i znów zaczął ją całować...

-Nie jestem pewna... Gotowa...
Wyszeptała cicho.
-To dzieje się za szybko... Dopiero dzisiaj dowiedziałam się całej prawdy...
Słyszała jak Mat myśli:
*Wiedziałem, że to jest zbyt piękne...*
Wstał z niej, ubrał się i stanął w oknie.
-Mat...? Dokąd idziesz?
Niemalże krzyknęła gdy zobaczyła Mata i gdy usłyszała jego myśli.
-Nie chce żebyś szedł! Chcę, żebyś był ze mną...
Powiedziała smutno. Oczy jej się zaszkliły i pierwsza łza spłynęła jej po policzku.