Piwnica - Lysette Dufours

nie wiem czy mogę ci to zdradzić... uśmiechnąłem się łobuzersko nawet nie wiesz jak ona na mnie działa... zamruczałem.

Podniasłam poduszkę i rzuciłam w Nicka z całej siły... pióra rozsypały się po całym pokoju.
Niech ja się dowiem... zagroziłam już wstając.... nagle padłam z powrotem na łóżko. Jeśli ona działa na ciebie bardziej niż ja... to będę musiała... urwałam i spojrzałam na niego ze smutkiem.

Wszedłem na łóżko "kocim ruchem" i pochyliłem się nad Lys to będziesz musiała... co? spytałem i polizałem jej dolną wargę.

Będę musiała się usunąć... żebyś miała wolną rękę z tą swoją... wzdrygnęłam się i schowałam głowę pod kołdrą.

nie możesz się usunąć ściągnąłem kołdrę z twarzy Lys za bardzo cię kocham głuptasie pocałowałem ją w czubek nosa.

Tylko tak mówisz!! powiedziałam z żalem a ta twoja... znów urwałam w pół zdania, wzdrygnęłam się i schowałam pod kołdrą.

ta moja jest uparta jak osioł dokończyłęm za Lys i pokręciłem głową. Zszedłem z łóżka i ubrałem się.

Odchyliłam nieco kołdrę, zaledwie ukazując oczy. To zobaczymy się w parku?? Uśmiechnęłam się lekko pod kołdrą.

czyli nie chcesz iść ze mną?? rozumiem... westchnąłem smutno tak.. spuściłem wzrok i wyszedłem do salonu pa Wolf pogłaskałem psa i ze smutną miną wyszedłem z mieszkania Lys.

Niick... wybiegłam za nim owinięta w kołdrę. Stanęłam w progu mieszkania. Wróć!! krzyknęłam niemal rozkazująco. Wychyliłam się nieco, jednak nie miałam zamiaru wychodzić dalej... nie w samej kołdrze xD

< ja tam nie widzę przeszkód >


Stanąłem i obróciłem się
- tak?? -spojrzałem na Lys tymi oczami słodkiego i smutnego pieska.

Chodź tutaj!! wskazałam na miejsce tuż przed sobą. Wyjście na korytarz w "stroju" takim jak mój byłoby wysoce niestosowne... dlatego nadal stałam w progu mieszkania.

Podszedłem bez słowa do Lys. Spojrzałem gdzieś w bok i powtórzyłem pytanie
-tak ??

Chwyciłam Nicka za podbródek i skierowałam jego twarz w swoją stronę.
Nie powiedziałam, że nie chcę z tobą iść... stwierdziłam, a następnie pocałowałam go. Po chwili stanęłam i przygryzając dolną wargę spytałam dasz mi minutkę?

Stałem przez chwilę oszołomiony po czym odpowiedziałem
nawet dwie uśmiechnąłem się zadziornie i wszedłem z powrotem do mieszkania. Rozwaliłem się a kanapie w salonie i czekałem na Lysette.

Suuper... pobiegłam do łazienki i wzięłam megaszybki prysznic, następnie przebiegłam do sypialni i wygrzebałam z szafy jakieś ciuchy. Poprawiłam włosy i weszłam do salonu. Gotowa... uśmiechnęłam się zarzucając na siebie cienką skórę...

Podszedłem do Lys i pocałowałem ją namiętnie noo.. teraz możemy iść uśmiechnąłem się zadziornie. Objąłem Lysette ramieniem i wyszliśmy z mieszkania kierując się do mojej posiadłości.

A kto powiedział... że ja jestem grzeczna ... głowa opadła mi na ramię Nicka. Ręce zaplotłam na jego szyi, choć nie miałam siły się trzymać.

-ja tak mówię... to ci nie wystarczy?? - wszedłem z Lys na rękach do jej sypialni. Położyłem Lysette na łóżku
-a teraz pójdziesz grzecznie spać.. -westchnąłem i wyszedłem cicho z sypialni.

Ale... kiedy mi się nie chce spać... zaprotestowałam i spróbowałam wstać... Oczywiście... udało mi się to... nawet zrobiłam kilka kroków... zanim nie przewróciłam się o własne nogi. Kiedy wylądowałam na kolanach... Roześmiałam się. Śmiałam się przez kilka minut aż wreszcie stwierdziłam rozbawiona... Czuję się.... jak człowiek... znów się roześmiałam.

-Lys połóż się.. -krzyknąłem z salonu.
-wiedziałem, że tak będzie... - powiedziałem do siebie i ukucnąłem przy Wolfie i pogłaskałem go po grzbiecie.

Zapamiętam to... odkrzyknęłam tonem naśladującym Nicka ... tak sądzę... dodałam po chwili znów się śmiejąc. Oparłam się o stolik, żeby pomóc sobie wstać. Cały czas się śmiałam. Nie lubisz mnie prawda... zapytałam poważnie Nicka. Stanęłam w drzwiach do salonu i oparłam się o framugę drzwi, a właściwie nie oparłam, a z nią minęłam... dobrze, że przy drzwiach stała komoda. Cała ta sytuacja przywołał kolejną salwę śmiechu.

Podszedłem do Lys i złapałem ją w pasie. Podeszliśmy do kanapy, na której usiedliśmy. Objąłem Lysette ramieniem i pocałowałem ją w czoło.
-może teraz się mnie posłuchasz -uśmiechnąłem się i złożyłem kolejny pocałunek na jej czole.

- prędzej... chociaż.. nie wiem, nie wiem... Powiedziałam kręcąc głową i wywracając oczami. Spojrzałam w końcu na Nicka poważnie i nachyliłam się do niego, by złożyć na jego wargach krótki acz gorący pocałunek.

Odwzajemniłem pocałunek i spojrzałem
- jeżeli nie chcesz się położyć i odpocząć to co chcesz robić?? -spytałem marszcząc brwi.

Nie jest ważne co... ale z kim... Z tobą mogę robić wszystko. Zaśmiałam się patrząc Nickowi w oczy. Wtuliłam się w jego silne ramię. Przy nim czułam się taka bezpieczna i kochana, jak nigdy wcześniej.

Słysząc słowa Lys, na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Pocałowałem ją we włosy
-kocham Cię -szepnąłem i mocniej przytuliłem ją do siebie.

Ja ciebie bardziej. Odpowiedziałam standardowo. Ze spokojem namalowanym na twarzy przymknęłam powieki i objęłam Nicka dłońmi w pasie.

Leżeliśmy tak przez dłuższy czas. Gdy miałem pewność, że Lys odpłynęła, wstałem z kanapy delikatnie układając ukochaną w pozycji lezącej i po cichu wyszedłem na zewnątrz.

Przebudziłam się po kilku godzinach czując ogromny ból głowy. Podniosłam głowę, by rozejrzeć się gdzie ja właściwie jestem. Leżałam w swoim salonie przytulona do poręczy od kanapy. Nick...z ogromnym trudem przywołałam jedyną osobę jaką chciałam przy sobie zobaczyć. Żadnego odzewu. Wzięłam głęboki, zrezygnowany oddech i powoli uniosłam się z kanapy. Moja głowa... jęknęłam... nigdy... nigdy więcej... wyszeptałam najciszej jak umiałam.
Powłóczystym krokiem udałam się do kuchni, gdzie dokończyłam swoje zapasy krwi. Po posiłku od razu poczułam się lepiej. Zarzuciłam skórzaną kurtkę i wyszłam z domu.

Weszlam do mieszkania, zamykajac za soba drzwi na klucz. Powoli zdjelam kurtke i obrzucilam ja gdzies na bok. Usidlam sztywno na kanapie.
Takie sytuacje jak ta na moon street raczej nie byly mi znane. Musialam sie dokladnie zastanowic, co powinnam zrobic.
Bylam dziwnie spokojna, nawet sie usmiechalam. Jednak siedzialam sztywno na tej cholernej kanapie myslac jedynie jakim sposobem wykonczyc Emily Lacostam...
Nie wiedziec czemu w pojej podswiadomosci od zawsze siedzialy te dwie tak od siebie rozne istotki, ktore probowaly przeciagnac mnie na swoja strone. Strach i imaginacja. Od zawsze ze soba rywalizowaly o moja wole tak jak i teraz.
Odpusc... mowil strach. Idz i wyjasnij wszystko z Nickiem... jesli tego nie zrobisz znow bedziesz sama...
*Nie daj sie swojej gorszej naturze... Zemsta... to jest to czego teraz potrzebujesz... krwawa zemsta. Mozesz zabijac... juz wczesniej zabijalas... i to w bardzo... kreatywny sposob. Wykorzystaj to i ZABIJ ja, zeby juz nigdy nie wchodzila ci w droge... imaginacja przedstawiala mi w glowie miliony scen w jaki sposob moglabym naprawde zemscic sie na wampirzycy. Znajdziesz ja, a wtedy pokarzez jej, na co cie stac.
Wpatrzylam sie w jeden punkt na scianie probujac uciszyc oba ciche glosiki w mojej glowie. Juz zdecydowalam.Nie byly mi potrzebne. Mimo uplywajacych minut siedzialam na tej CHOLERNEJ kanapie i nawet sie nie poruszajac wylaczylam sie calkowicie. To bylo mi potrzebne, przynajmniej na chwile.

Postanowiłam znaleźć Lysette, i przeprosić ją za to wszystko co stało się u Nicka.
Przyszłam za jej zapachem, w nieznaną mi okolicę. Zeszłam do piwnicy jakiejś kamienicy, tu zapach Lys był najsilniejszy. Zapukałam kilkakrotnie w drzwi, i chwilę zaczekałam, aż wampirzyca mi otworzy.

Siedzac w calkowitej ciszy, calkiem wylaczona, nieobecna, odpoczywalam po dniu, ktory byl niezmiernie meczacy. Tak bylam zmeczona, moze nie fizycznie, to przytrafialo mi sie raczej rzadko, ale bylam wykonczona psychicznie. Nadal wladze nade mna mial gniew, dlatego musialam sie uspokoic. Gdy bylam spokojna, myslalam bardziej racjonalnie (oraz kreatywnie). Kiedy uslyszalam pukanie nie zastanawialam sie nad tym kim mze byc osoba stojaca za drzwiami, nie wzielam tez glebokiego wdechu by to sprawdzic. Spodziewac sie w tym momencie moglam tylko jednej osoby, a wlanie w tym momencie nie chcialam jej ani czuc, ani slyszec, a juz tym bardziej widziec. Musialam "wyzdrowiec" a stan odretwienia w jakim sie wlasnie znajdowalam byl najleprzym lekarstwem ( w koncu nie pierwszy raz stosowalam te metode). Zignorowalam ciche pukanie i wpatrzona w jakas plamke na scianie nawet sie poruszylam.

Nie otwierała dość długo więc wygrzebałam z torby jakąś kartkę i długopis.



Zostawiłam karteczkę, złożoną na pół pod drzwiami i odeszłam.

Po kilku godzinach zaczelam dochodzic do siebie. Moj umysl stawal sie coraz bardziej klarowny. Kiedy teraz zaczelam myslec o tym co sie stalo, zaczynalo mi sie wydawac, ze to nic wielkiego, w koncu to tylko jeden pocalunek.... nie zeby sie potajemnie spotykali i robili cos za moimi plecami... tylko jedna wizyta i jeden pocalunek... nic takiego...
Uszla ze mnie wscieklosc pozostawal tylko zal... Oczywiscie nie mialam zamiaru odpuscic tej calej Emily... Bo to co zrobila bylo... conajmniej zalosne i aroganckie.
Nie moglam tak tego zostawic. Postanowilam wyjasnic wszystko najpierw z Nickiem a pozniej z ta... <wrr>
Podeszlam do barku. Potrzebowalam czegos na rozped. Niestyty moje zapasy mialy sie juz ku koncowi (co przypomialo mi ze trzeba zrobic porzadne zakupy), ale przeciez nie po to mieszkam tuz przy barze, by w naglych wypadkach biegac o sklepu... Zarzucilam na siebie czarna, skorzana kurtke i wyszla z domu. Przy drzwiah znalazlam mala karteczke. Podnioslam ja i po rozwinieciu przeczytalam jej tresc.
Bezczelna... to jedyne slow, jakie sila wcisnelo mi sie do glowy po przeczytaniu "lisciku". Pokrecilam glowa, kiedy przechodzilam przez ulice do BV.

Wbieglam do mieszkania dyszac ciezko, ale nie ze zmeczenia... bardziej z rozpaczy... Calkowicie pograzona w najgorszych myslach, jakie tylko mogly przyjsc mi do glowy trzesnelam za soba drzwiami i przekrecilam zamek. Oparlam sie o nie plecami jakbym chciala wlasnym cialem zatrzymac kazdego, kto sprobuje przez nie przejsc. Powoli osunelam sie na ziemie. Caly czas towazyszylo mi ciezkie, przeciagle dyszenie... z szeroko otwartymi oczami wpatrywalam sie w cos przed soba, jednak nic nie widzialam.

Wpadłem do kamienicy i zbiegłem schodami do piwnicy. Stanąłem przed drzwiami Lys. Zapukałem kilka razy, a gdy kit mi nie otwierał zapukałem jeszcze raz i jeszcze i jeszcze i jeszcze... xD
-Lys , otwórz.. proszę.. - jęknąłem. Oparłem głowę o drzwi i czekałem na odpowiedź.

Kiedy drzwi zaklekotaly lekko pod wplywem pukania, niemal podskoczylam, automatycznie odskoczylam od drzwi. A jednak...Bog nie wysluchal moich modlow...
Kiedy uslyszalam glos Nicka. zadrzalam lekko. Nie wiedzialam co robic. Jeszcze przed kilkoma minutami bylam gotowa pojsc do niego i wybaczyc mu to cale nieporozumienie, wytlumaczyc jakos swoje gwaltowne zachowanie... ale teraz.... teraz nie wiedzialam co mam myslec.
Pierwszy raz w zyciu zaschlo mi w gardle, a moj glos drzal. Nie mialam pojecia co mam zrobic wiec wpatrujac sie w drzi wyszeptalam jedynie:
Odejdz... - to bylo jedyne do czego w tej chwili bylam zdolna. - blagam... odejdz...Wiedzialam ze jesli zaczne z nim rozmawiac rozkleje sie... zaczne plakac... panikowac i Bog wie co jeszcze. Nie chcialam by widzial mnie w takim stanie... To byloby zbyt... (upokarzajace??)

-otwórz , bo wywarze te pierdolone drzwi!! - wrzasnąłem ,ale zaraz się uspokoiłem -Lys... Lysi... naprawdę chcesz , żebym odszedł ? - spytałem, a mój głos lekko zadrżał. - nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego ? - szepnąłem.

Chcialam zaprzeczyc... ale nie moglam... chcialam przytaknac... ale o tym w ogole nie bylo mowy... Wizja drzwi stala sie nagle mglista. DO moich oczu zaczely naplywac lzy.
Nie wiedzialam co mam powiedziec, a juz tym bardziej co robic.
Dlaczego... - zapytalam jedynie tym samym drzacym szeptem - dlaczego mi to robisz...

Odszedłem parę kroków do tyłu i rozpędziłem się wpadając na drzwi, które rozleciały się na kawałki. Podniosłem się z ziemi i podszedłem do Lys. Widziałem co jej zrobiłem, wiedziałem , że jest to tylko i wyłącznie moja wina.
-Lys... ja.. ja.... przepraszam.. - szepnąłem - wiem, że to dla ciebie nic nie znaczy, ale chcę , żebyś wiedziała , że ta sytuacja z Emily w moim domu nic nie znaczyła. Ja za dużo wypiłem , a ona była załamana po stracie chłopaka. Nie chciałem, żeby tak wyszło.. - popatrzyłem jej głęboko w oczy - wiesz, że kocham TYLKO CIEBIE i zrobiłbym dla ciebie wszystko. - odgarnąłem kosmyk włosów Lys, który opadał jej na twarz. - przepraszam, że nieustannie Cię ranie... zrozumiem jeśli nie będziesz chciała mnie już więcej widzieć.. - nachyliłem się i pocałowałem ją delikatnie w policzek. Odwróciłem się i wyszedłem z mieszkania ukochanej. - aha.. i przepraszam za drzwi.. - szepnąłem.

Nagly huk oraz zozpadajace sie drzwi powodoaly, ze odskoczylam jeszcze dalej. Kiedy wszedl Nick, niemal poczulam jak moje martwe serce drga lekko. Chcialam odwrocic wzrok, odejsc, ale nie moglam, nie potrafilam. Caly wyklad na temat zaistnialej sytuacji niemal nie docieral do mnie. Kiedy skonczyl mowic i zamierzal odejsc chcialam go jakos zatrzymac. Nie wiedzialam jak. Z jednej strony chcilam wykrzyczec mu: "nie chce zebys odszedl, chce zebys zostal ze mna na zawsze i nigdy mnie nie zostawial, zebym mogla patrzec na ciebie calymi dniami i nocami, w kazdej sekundzie mojego marnego zycia", z drugiej zas moja urazona duma nie pozwalalam mi wykrztusic slowa.
Masz racje... - powiedzialam juz spokojniej, choc glos nadal mi drzal - zraniles mnie... jak nikt inny...ale... to moja wina... bo... bylo mi coraz trudniej wypowiadac poszczegolne slowa (ta zasrana duma) ...bo jeszcze nigdy nie kochalam nikogo tak jak ciebie... coraz bardziej zciszalam glos, az wreszcie mowilam tak cicho, ze mialam spore watpliwosci, czy (nawet wampir) bylby w stanie je doslyszec z dzielacej nas odleglosci. dlatego nie chce zebys odszedl. zakonczylam kierujac wzrok gdzies w bok, gdzies, gdziekolwiek, byle tylko nie patrzec mu w twarz.

Zatrzymałem się i przymknąłem powieki. Nie spodziewałem się takiego obrotu akcji.
- Lys , przepraszam... - szepnąłem odwracając się. - nie chciałem Cię zranić... ten pocałunek z Em... nic nie znaczył. Dla mnie najważniejsza na świecie jesteś ty.. - chciałem podejść do Lysette , przytulić ją , pocałować.. Zrobiłem jeden krok do przodu i zatrzymałem się. Byłbym egoistą gdybym to zrobił. No więc stanąłem i przygryzłem dolną wargę.

Nawet nie wiesz jak bardzo chce w to wierzyc... szpenelam ledwie doslyszalnie. Nadal patrzylam gdzies w bok. Nie wiedzialam jak spojrzec mu w oczy, caly czas mialam przed oczami ten pocalunek, pozniej to spotkanie w barze. Juz sama nie wiedzialam co mam o tym myslec. Tak bardzo chcialam zeby cos zrobil, ale on tylko stal(z jednej strony zawsze mogl sobie isc i mnie zostawic...). Spojrzalam na niego zbolalym wzrokiem. Jesli jestem dla ciebie najwazniejsza... urwalam... chcialam mu powiedziec, ze chce o wszystkim zapomniec, miec juz to za soba i sprawic by bylo jak wczesniej, ale.... zabraklo mi slow... nie potrafilam ujac tego w taki sposob w jaki bym chciala, wiec po prostu patrzylam na niego tymzbolalym, acz wyrozumialym wzrokiem, majac nadzieje, ze zrozumie.

Zrobiłem jeszcze kilka kroków w jej stronę. Wyciągnąłem dłoń i położyłem ją na policzku Lysette.
- jesteś dla mnie najważniejsza ... - zapewniłem po raz setny.