Piwnica - Lysette Dufours

Weszłam powoli i rozejrzałam się dookoła. Piwnica była mroczna i ponura... małe okienka znajdowały się zaraz przy suficie, stanowiły jednak dogodne miejsce obserwacji. Przed sobą, podobnie jak po prawej stronie zauważylam drzwi. Zrobiłam kilka kroków do przodu i przeszłam przez pierwsze nieco podniszczone drzwi.
Łazienka?! W piwnicy?? To musi byc jakies stare mieszkanie - pomyślałam uradowana rozglądając się po pomieszczeniu - może bedę mogła zatrzymac się tu na dłużej niż planowałam.
Cofnęłam sie do poprzednich drzwi...
No cóż skoro jest łazienka to kuchnia nie powinna mnie dziwic - roześmialam się - chociaż przyznam że z tego pomieszczenia raczej nie będę korzystac.
Zauroczona nowym miejscem nie mogłam jednak pominąc palącego bólu w okolicach gardła. Nie polowałam od kilku tygodni i teraz odczuwałam to wyjatkowo dotkliwie.
Hmm... chyba pora zapolowac - pomyślałam niezbyt zachwycona perspektywą poszukiwania pożywienia w tej okolicy - a później kąpiel! - Wybiegłam z piwnicy z prędkością niezauważalną dla normalnych ludzi.

Cztery godziny później, po krótkim ale sytym polowaniu oraz podróży do banku wróciłam do kamienicy, do mojej piwnicy. Wyglądała dokładnie tak jak wczesniej: mała, ciemna, cicha.
*trzeba tu coś zmienić - usmiechnęłam się do siebie - hmm troche zmienimy tu wystrój, bedzie idealnie - ponownie się uśmiechnęłam.
Po dwóch godzinach wygląd piwnicy zmienił się diametralnie... wreszcie zaczęła przypominać mieszkanie... ludzkie mieszkanie...
Rozejrzałam się doodkoła z zadowoleniem. Małe okna ze złuszczającą się ciemną farbą zmieniły kolor na biały, a opiewająca je czarna firanka falowała delikatnie poruszana siłą przepływającego powietrza. Ściany stały się jasnoniebieskie, a drzwi, wcześniej prezentujące się nie za ciekawie... przybrały wygląd małych, jasnobrązowych wrót wyglądem przypominających drobne drzwiczki z zaczarowanych bajkowych chatek. Jedynym co przyćmiewało urok pięknego, nowego mieszkanka były zniszczone stare meble, prawdopodobnie pozostawione tu przez poprzedniego właściciela...
*Hmm... z tym będę musiała zaczekać do zmroku - pomyślałam - ludzie by się zdziwili widząc mnie wynoszącą na plecach kanapę ważącą tonę - wyobraziłam sobie szczupłą brunetkę wynoszącą jedną ręką kanapę i roześmiałam sie na głos.
*Ciekawe co powie Santi jak wróci z Louisem z polowania - pomyślałam zadowolona

Wszedłem do piwnicy nie zbyt entuzjastycznie. Oczywiście wiedziałem że Lysette zrobi wszystko by to miejsce wyglądało ludzko, ale jakoś nie widziało mi się miszkać w piwnicy.
Szedłem zamyślony, sam nie wiedząc kiedy znalazłem się w jasnym pomieszczeniu. Wszystko tu było takie... normalne. No może z wyjątkiem kupy starych mebli na środku wielkiego, przejrzystego pokoju z małymi wysoko osadzonymi oknami.
- No no no... Postarałaś się - powiedziałem podchodząc do Lysette i przytulając ją na powitanie - Kiedy tu wcześniej byłem nie wierzyłem, że to może TAK wyglądać... nie w tak krótkim czasie.
Uśmiechnąłem sie promiennie i obdarowałem ukochaną kilkoma pocałunkami.

Przestań! - wyrwałam się z objeć Santiego i odsunęłam się w stronę okna - Gdzie Louis?? Polowanie się udało??
Zapytałam z przekąsem, nie patrząc w jego stronę.

Idąc powoli w jej kierunku, delikatnie przesuwałem dłonią po świerzo pomalowanej ścianie. Jeszcze nie zdążyła wyschnąć, więc na mojej dłoni pozostał niebieski ślad.
- Louis... - wciąż zbliżałem się do Lysette - Skończył wcześniej, chyba poszedł się przejść... o ile oczywiście można nazwać jego sposób poruszania się chodzeniem - zaśmiałem się ironicznie - polowanie... ok, musiałem zabic KILKA osób, więc możemy się dziś wybrać w jakieś... zaludnione miejsce.
W tym momencie podleciałem do Lysette i "niebieską" dłonią przejechałem po jej policzku... Oczywiście próbowała uciec, ale nic jej to nie dało. Byłem szybszy... szybszy od nich wszystkich...

Chciałam być zła... pragęłam tego... jednak pod wpływem nagłego ataku, przed którym nie zdążyłam uciec wybuchłam głośnym śmiechem. Aby odwdzięczyć mu sie pięknym zanadobne przytuliłam się do niego, brudną stroną twarzy przejężdżając po jego policzku tak, że i na nim widniał teraz niebieski ślad. Ponownie donośny śmiech wyrwał się z mojego gardła.

- Spryciula - zaśmiałem się - twój i tak jest większy.

Może... ale ja będę pierwsza w łazience - zawołałam będąc już właściwie w połowie drogi do drzwi, w miejscu tak bliskim drzwi, że nawet on nie mógłby mnie przegonić.

Spryciula - szepnąłem ponownie i zacząłem wynosić pozostałości po ruderze jaką tu zastaliśmy przed remontem.

Gdy wyszłam z łazienki zdziwiła mnie pustka jaką zastałam w pokoju.
*Ahh Santi... Czemu zawsze musisz udawać takiego "dżentelmena" i traktować mnie jak człowieka, jak kruchą istotę, ktora ledwie zniosłaby ciężar kilku drobnych przedmiotów (jak np sofa salonowa czy stary drewniany kredens) - pomyślałam z goryczą. Przeszłam się po całym mieszkaniu kilka razy. Podeszłam do okna. Usiłowałam wypatrzyć Santiego.

- Na mnie czekasz?? - wszedłem do piwnicy, z impetem trzeskając drzwiami.

Jakbyś zgadł - powiedziałam, a po chwili dodałam: zastanawiam się gdzie mnie dziś zabierzesz...

- Na zakupy - uśmiechnąłem sie do niej władczo.

Z zawiedzioną miną zastanawiałam się o co mu chodzi...
Taaaak... ciekawe co chcesz mi kupić - spytałam z ciekawością przeszukując jego myśli. Po chwili w jego głowie pojawiło sie coś co mnie zainteresowało.
Rozmawiałeś z Louisem!! - zdenerwowana zaczęłam przerzucać jego wspomnienia z jeszcze większą intensywnością intensywnością, jednak jedyne co usłyszałam tym razem to alfabet... od tyłu.
Bardzo kreatywne - prychnęłam - czego nie chcesz mi pokazać??

- No cóż właściwie ... to nic ważnego... powiedział... że... no, że musi pomyśleć, wiec... nie bedzie go przez... pewien czas - powiedziałem nerwowo, lewą ręką nieświadomie czochrając tył głowy.

Nic ważnego!! Dobrze wiem, że to nie jest nic ważnego, widze co robisz tą ręką!! - wykrzyknęłam, lekkim ruchem głowy wskazując na jego lewą rękę - zawsze to robisz jak próbujesz mi wcisnąć jakiś kit!!
Byłam coraz bardziej zdenerwowana... Co mogło sprawić że Louis postanowił nas opuścić i to bez porozumienia ze mną... Wiedział, że będę go powstrzymywać to pewne... ale dlaczeogo ... tak nagle. Myśli kłębiły mi się w głowie nie pozwalając logicznie myśleć. Postanowiłam nie dać za wygraną.
Albo mi powiesz dlaczeogo Louis odszedł... alboo... ty będziesz musiał sie wyniść na jakiś czas... bo uwierz.. będziesz cierpiał - uśmiechnęłam się z drwiną. Santi wyglądał na coraz bardzij zdenerwowanego... wiedział, że nie żartuje. Brat był dla mnie najwazniejszą osobą w życiu - Więc jak? - powiedziałam lekko obnarzając zęby. Oczywiście nie miałam zamiaru go atakować.. chciałam jedynie by moja groźba wyglądała... wiarygodnie. i chyba mi się udało.

Pomimo dość odpychającego wyglądu Lysette nie bałem się jej, ale nie chciałem jej dłużej denerwować. Wiedziałem, że brat był dla niej ważny.
- NO wspominał coś o jakiejś Ane. Mówił, że spodobała mu się, ale nie chce żeby było tak jak z jakąś Tanyą. Mamrotał coś bez sensu, a potem poprostu sobie poszedł. - wypowiedziałem te słowa jednym tchem, bacznie obserwując reakcję Lysette. Wyglądała na zmartwioną, ale widziałem wyraźnie, że się uspokoiła.

Och - szepnęłam, teraz już prawie całkiem spokojna - a więc o to chodzi...
Biedny Louis... Boi się kolejnej nieszczęśliwej miłości. Ciekawe czy ta Ane go chociaż polubiła... Trzeba to jakoś wybadać. Nie mogę pozwolic, by znów cierpiał.
No cóż, skoro Louis woli się gdzieś szwędać bez celu nie mam zamiaru mu w tym przeszkadzać - powiedziałam z udawaną obojętnością - a myy?? - wymryczałam niecierpliwie - czym MY się zajmiemy?? - przyciągnęłam do siebie Santiego w jednoznacznym geście.

- MY - powiedziałem lekko ją odsuwając - pójdziemy na zakupy.
Uśmiechnąłem się z ironią. Dobrze wiedziałem na co ma ochote, ale chciałem ja jakoś ukarać za jej "drapieżne" zachowanie.

Eh - prychnęłam niezadowolona - ty to zawsze potrafisz zepsuć człowiekowi plany.

- Nie marudź tylko chodź... musimy najpierw kupić jakieś łóżko - uśmiechnąłem się łobuzersko. Złapałem ją za rękę i pociągnąłem do drzwi prowadzących na klatkę schodową.

Ahhh więc o to ci chodzi... - zadowolony uśmiech pojawił się na mojej twarzy - ale po co nam łóżko, przecież i tak się rozwali - zadrwiłam przyciągając go do siebie.

- Pozory - szepnąłem, delikatnie muskając ustami jej ucho, policzek, szyję. Tym razem wyszła za mną bez oporów.

Z BV wyszedłem nie długo po Lys. miałm ochote zapolować, ale najpierw musiałem sprawdzić co z nią. Co było przyczyna tego jej "wyskoku" Wszydłem do Piwniczki. Była ciemna jak zawsze.
Dobrze, że wampiry widzą wciemności - pomyślałem. Lys siedziała na nowej, czarnej, skórzanej sofie, którą kupiłem w "IKEA - Dom z pomysłem". Miała przymknięte o czy jakby się czemuś przyglądała.
- Co jest - spytałem zaniepokojony podchodząc do ukochanej.

Miałam przeczucie... - niie otwierałam oczu, a jedynie przymknęłam je jeszcze mocniej - no wiesz, że coś z Louisem... jest nie tak jak powinno... odczuwał zdyt silne emocje... strach. Santi otworzyłam oczy i spojrzałam na niego błagalnie - on tak rzadko się boi.
Podbiegłam do chłopaka i wtuliłam się mocno w jego tors.

- A teraz - spytałem Lys. Czułem, że się boi. Mnie również zaczynał powoli ogarniać strach.
- Co czuje teraz??

Nic - powiedziałam z przerażeniem - pustkę. Nie wiem co o tym myśleć.

- A.. - nie wiedziałem ja zadać to pytanie aby Lys nie przeraziła sie jeszcze bardziej. Czułem jej szybki oddech na mojej klatce piersiowej, jej dłonie na moich plecach.. co robić myślałem gorączkowo - czy to się już wcześniej zdarzyło... no wiesz... że nie miałaś z nim kontaktu...??
Lysette zadrżała
- LYS! - krzyknąłem ze strachem. Złapałem ją za ramiona i potrząsnąłem nią silnie. Uspokoiła się trochę.

Poczułam silne dłonie Santiego na moich ramionach. Potrząsnął mną silnnie. To dało mi do myślenie
Nie - krzyknęłam zrospaczona, ale w tym momencie w mojej głowie pojawiło się w spomnienie. Ponownie zdrżałam.
Tak - wyszeptałam Ledwo dosłyszalnie - Raz.

Lys stała jak wryta patrząc na mnie swoimi wielkimi, wybałuszonymi oczami z zaskoczeniem i strachem... wyglądała jakby coś do niej dotarło jakby coś zrozumiała
- Co? - spytałem odsuwając się od niej.
- Kiedy... kiedy tak sie czułaś?? - spytałem stanowczo.

Spojrzałam na niego słabo.
Kiedy użyłeś na nim swojego daru... - powiedziałam przyglądając mu się uważnie.
Wiedziałam, że to nie mogła być jego sprawka... przecież lubili się z Louisem... ale to było właśnie to?! Czy to mozliwe, że jeszcze ktoś posiadał taki właśnie dar?? Nikt tak naprawde nie wiedział na czym polega dar Santiego... Może dlatego, że nie korzystał z niego zbyt często. Jedynie przy polowaniu. Jego dar nie był ani dobry, ani zły. Był użyteczny jedynie jeśli chciało się kogoś uspokoić, zatrzymać, lub ... zabić. Kiedyś pokazał mi jak on działa. Uczycie jakie wywoływał nie było złe, ale było puste... zupełnie puste... Ciało przestawało słuchać rozkazów płynacych z mózgu, zmysły przestawały działać, a dusza się wyłączała i... odlatywała. Oczywiście później wracała... jeśli Santi tego chciał... Rozłączanie ciała i duszy... tak to zawaliśmy.

odszedłem od niej nerwowym krokiem u usiadłem na kanapie.
- Chyba nie myślisz, że to ja - Zakryłem oczy dłońmi. Byłem zdenerwowany. Czy to możliwe, że tak właśnie myślała...

Nie oczywiście, że nie - podbiegłam do kanapy i kucnęłam w u stóp Santiego.
Chodzi o to, że może ktoś ma podobny dar... - spojrzałam na jego twarz. Nie przedstawiała żadnego wyrazu.

Ohh - zrobiło mi się głupio, że posądziłem ją o takie myśli - A jesteś pewna, że to nie może byc mocny sen?? mocny spokojny sen??
Spytałem z nadzieją wpatrując się w jej oczy.

Zamyśliłam sie na chwilę... Przecież właściwie jeśliby mocno spał i nie śni o niczym to nie czułabym go... poza tym odległość jest dosć duża ... więc mogłabym mieć zakłucenia
Ale ten strach - dokończyłam myśl na głos i z wdzięcznością spojrzałam na Santiego.
Może on ma racje, może Louis naprawde Spi...a ja panikuje bo się czego śwcześniej przestarszył... ale on się tak żadko bał... ta myśl nie dawała mi spokoju.

- Wiesz co ... może przejdziemy sie do BV napijemy sie czegoś i przemyślimy to jeszcze raz?? - spytałem z nadzieją.

Nie chciałam go dłużej martwić i tak już wystarczająco go przestraszyłam.
Ok - powiedziałam bezbarwnym głosem - to chyba dobry pomysł.
Wstałam powoli, wzięłam go za rękę i wyszliśmy z miszkania.

W mieszkaniu panował mrok... Louis siedział na kanapie i udawał, że jest zainteresowany telewizją, jednak nie wychodziło mu to zbyt dobrze. Wiedziałam o czym myśli.
Przeszłam do sąsiedniego pokoju...
Och - prawie krzyknęłam. Nie mogłam przyzwyczaic się do tych dźwiękoszczelnych ścian, zwłaszcza gdy za jedną z nich Santi testował właśnie moc nowych głośników od wieży stereo.
Ścisz to - krzyknęłam zamykając drzwi, by hałas nie przeszkadzał Louisowi w kontemplacji... - Jak ty wytrzymujesz ten jazgot... - poirytowana rzuciłam się na wielkie drewniane łoże.

- Jazgot??? Jazgot!!! TO NIE JEST ŻADEN JAZGOTT!!! To VAN BUREN - krzynąłem oburzony rzaucając się na nią i wgniatajac ją w łóżko... sięgnąłem pilota leżącego nad jej głową i podgłośniłem... - I co teraz powiesz
Przez głośniki siegające po sufit normalny człowiek, nie wytrzymałby w tym pomieszczeniu ani minuty...

Osz tyyyy... krzyknęłam... widząc jak sie do mnie zbliża - ałaaaaaa... przygniotłeś mnie... nieeeee... ścisz to... bo jak się zdenerwyję to włączę cos klasycznego...!!

Dałem jej buziaka. - Nie puszczę cię... żebyś zrobiła krzywdę mojej zabawce i włączyła to COŚ co ktoś przez pomyłkę nazwał muzyką....

Przez pomyłkę to ktoś nadał TEMU miano muzyki - wskazałam głową (co było bardzo trudne zwarzywszy na przgniatającego mnie wielkoluda) na odtwarzacz, w którym teraz coś bębniło niemiłosiernie.

Mam pomysł... - powiedziałem próbując zachować powagę patrząc na jej znikształconą i poirytowaną minę - Zejde z ciebie jak pójdziesz ze mną do Ef w odwiedziny.

Dobra już dobra wszyyystko... tylko zejdź ze mnie - powiedziałam błagalnie.

- Dobra - wstałem, jednocześnie pomagając Lys się podnieść - idziemy.
Wyłączyłem radio i wyszliśmy do saloniku.
- Louis wychodzimy do Ef - Wamipir lekko drgnął - może chcesz iść z nami?? Spytałem z grzeczności.

Louis:
nie wiem... jakoś nie mam ochoty nigdzie... łazić - powiedział z niechęcią, nagle jakby cos sobie skojarzył dodał, równie niechętnym i monotonnym głosem - a bedziecie sami... czy... ktoś jeszcze ma być??