Piwnica - Lysette Dufours

Nooo cóż... nie wiem... jedyną osobą jaka mi przychodzi to może Ane... ale nie wiem - odpowiedziałem.

Louis:

No cóż - powiedział zmieniając głos na trochę bardziej entuzjastyczny - właściewie to i tak nie mam nic do roboty.
Wstał i wyszedł na klatkę schodową
To co idziemy?? - spytał poganiając nas wzrokiem.


Wyszliśmy we trójkę i skierowaliśmy się w stronę mieszkania Eufrazji...

Weszłam do mieszkania sama. Louis został jeszcze na polowaniu, a Santiago nie widziałam od momentu jak wyszedł samotnie z BV. Ostatnio moi dwaj towarzysze znacznie się zmienili. Louis owładnięty uczuciem do Ane, myslał tylko o niej, odkąd wrócił z LA stał sie bardzo milczacy. Jednank jeżeli dzięki Ane miał wreszcie być szczęsliwy, to nie przeszkadzało mi to. Sytuacja jednak miała się inaczej z Santim. Jego zachowanie uległo zmianie odkąd się tu przeprowadziliśmy. Nie wiem właściwie czy na gorsze, czy na lepsze. Stał sie bardziej towarzyski, uodpornił się takrze na uczucie pragnienie, nagle obecność ludzi przestała mu już aż tak przeszkadzać. To była dla mnie dziwna sytuacja, ponieważ zazwyczaj, był słaby a moja rola polegała, na zajmowaniu się nim. Teraz sytuacja zmieniła sie diametralnie, teraz on stał się silny, a ja... czułam ... czułam, że słabnę. Może nie fizycznie, ale za to psychicznie, coś bylo nie tak, cały otaczający mnie świat zaczął mi dokuczać... te 100 lat, które przeżyłam zaczelo mi ciążyć. Nie wiedziałam dlaczego. W końcu nareszcie miałam przyjaciół, mój ukochany zaczął wychodzić na prostą.. a ja... co było ze mną nie tak !?
Usiadłam na kanapie. Nie włączyłam telewizora ani radia. Siedziałam w ciszy. Chciało mi się płakać, ale nie mogłam. więc siedziałam tak kilka godzin, właściwie sama nie wiedząc na co. Siedziałam i czekałam na cokolwiek, na kogokolwiek. Poprostu siedziałam... juz sama nie wiem jak długo.

O Lys - wszedłem do mieszkania pewny, że nikogo nie zastanę - Co ty tu robisz tak wcześnie?? Czemu tu tak sama siedzisz... Coś się stało??
Spojrzałem na nią podejrzliwie, podszedłem i usiadłem na kanapie obok niej.

Spojrzalem Lys w oczy cos z nia bylo nie tak, ale nie moglem teraz sie tym zajmowac... mialem plan i tym razem musialem go wykonac... nie bylo odwrotu. Co by powiedzialy o mnie moje wampirki gdybym sie teraz wycofal.. zasmialem sie w duszy.
- Lys.. wiem ze to moze nie pora ... ale ja musze cos zalatwic i ... no coz nie bedzie mnie przez jakis czas... - mowilem najszybciej jak sie dalo.
- Nie przejmuj sie niedlugo wroce - wstalem i skierowalem sie do drzwi nie patrzac na jej mine - wiesz... nie szukaj mnie przez pewien czas... musze przemyslec kilka rzeczy, chce pobyc troche w samotnosci, odpoczac.
Teraz stalem juz w drzwiach.
To do zobaczenia... niedlugo - powiedzialem i wyszedlem zanim zdazyla wykonac jakikolwiek ruch, zanim zdalzyla mnie zatrzymac.
Wbieglem do mojego Dodge'a Vipera z predkoscia przblizona do predkosci swiatla i juz mknalem po ciemnej drodze. Nie wiedziec czemu mialem wyrzuty sumienia. Jechalem przed siebie, nie wiedzac nawet dokad zmierzam, wlasciwie nie mialem zadnego celu.

Och pięknie - powiedziałam do siebie - tylko tego mi teraz brakowało ... znów będę siedzieć sama...
W tym momencie stało się coś, co jeszcze nigdy wcześniej nie miało miejsca. Kilka krwistych kropel skpnęło mi na wytarte jeansy. Płakałam. Po raz pierwszy w moim wampirzym żywocie, płakałam.
Dlaczego on mi to zrobił i to jeszcze teraz... - nie mogłam powstrzymać łez - napewno już nie wróci... znudziło mu się użeranie ze mną.
Wstałam i wybiegłam na zewnątrz... po raz pierwszy miałam ochote zabijać, nie dlatego by przestać odczuwać palący ból w okolicy gardła, ale po to, by się wyładować, by się na kimś odegrać.
Wybiegłam z Kamienicy na chłodną ulicę. Ominęłam Bloody Valentine szerokim kołem, przebiegając obok zauważyłam w środku Ane i Eufrazję. Wuglądały na takie szczęśliwe. Mogłam teraz siedzieć tam z nimi... ale nie, nie miałam na to siły. Biegłam jak mogłam najszybciej, aż dotarłam do Central Parku.

Wniosłem Lys do mieszkania, skierowałem się wprost do sypialni. położyłem ją delikatnie na łóżku i a następnie sam usadowiłem się obok niej.
Kochanie - wyszeptałem gładząc ją po głatkich ciemnych falowanych włosach - już wszystko ok... Nie martw się... Ująłem jej twarz w dłoń i skierowałem w swoją stronę tak, aby mogła spojrzeć mi w oczy. Zapamiętaj sobie raz na zawsze... Istnieję dzięki tobie... Bez ciebie, nie istniał by mój świat, nie istniałbym ja... Prędzej umarł bym w mękach niż opuścił cię z jakiegokolwiek powodu. Kocham cię i będę cię kochał do końca świata i jeszcze dłużej!
W tym momencie brutanie przciagnąłem jej twarz do siebie i pocałowałem w sposób, jaki jeszcze nigdy jej nie całowałem. Przekazałem jej tym pocałunkiem wszystkie skrywane uczucia, uczucia, o których jeszcze nigdy jej nie mówiłem.

Przpraszam - wyszeptałam lekko sie wyrywając - teraz to wszystko wydaje sie takie irracjonalne... jednak wtedy, kiedy tak nagle wyjechałeś... czułam się winna.
Gdy to mówiłam TO stało się ponownie. NA moją jasną koszulę i jaskrawo różowe rurki pociekły wielkie czerwone krople łez. Znów traciłam nad sobą panowanie...
Och wybacz mi - zaszlochałam - ale odkąd cię poznałam jesteś dla mnie najważniejszy i bez ciebie moje życie naprawdę traci sens, a wtedy dzieje sie to... - wskazałam na wielkie krople na koszuli i spodniach.
Kocham cię - powiedziałam i pocałowałam go równie namiętni, jak zrobił to on przed paroma sekundami.
Proszę nie opuszczaj mnie nigdy więcej w taki sposób!!

Kiedy tak wymienialiśmy się namietnymi pocałunkami i juz miało dojść do czegoś więcej, zadzwonił mój telefon.
A niech to... - zakląłem. wyjałem telefon z kieszeni. - To z mojego klubu. Z TEGO klubu. - Roześmiałem się na głos. Odebrałem telefon.
Hahah Lys zgadnij co... - poweidziałem nie mogąc powsztrzymać śmiechu - To Alfi.. zgadnij kto wpadł się rozerwać w VR... Wiem, że może to nieodpowiednia chwila, ale może pójdziemy tam pośmiać się z Ełi Scari
Ane... ciekawe co by powiedział jakby sie dowiedział, że Ane wybrała się zabawić do... domu pełnego osób lekkich obyczjów... Zaśmiałem się po raz kolejny...
Lys proszę nie mogę odpuścić takiej beki - Spojrzałem na ukochaną z nadzieja w oczach.

No cóż... skoro jest taka okazja... żeby poprawic sobie humor... -zawołałam - to lecę się przebrać . Podbiegłam szybko do swojej wielkiej szafy i wygrzebałam zwężane na dole... wycierane jeansy i obcisłą koronkową bluzkę - no cóż trzeba się ubrac adekwatnie do towarzystwa - Zaśmiałam się do santiego. Pobiegłam do łazienki otarłam twarz z krwi i wbiegłam do sypialni. Zaskoczył mnie ubiór Santiego.
Garnitur... - zdzwiłam się...

No cóż - powiedziałem wygładzając fałdki na ciemnym prązkowanym garniturze, który (nie chwaląc się) leżał na mnie idealnie. - dobry szef musi dobrze wyglądać - zasmiałem się i pociągnąłem Lys do drzwi. Wybiegliśmy z prędkością światła.

Wróciłam sama... Santi musiał przypilnować kilku spraw w VR... np znaleźć nowych pracowników. Humor mi dopisywał, miałam dziś tyle werwy jak nigdy dotąd. Usiadłam w czarnym skórzanym fotelu i włączyłam Tv, jednak nie mogłam usiedzieć w miejscu...
*Może pójdę na polowanie... trochę świeżej krwii dobrze mi zrobi - pomyślałam i udałam się w kierunku głównej ulicy.

Wróciłam do domu i od razu zajęłam miejsce w swoim fotelu... chłopak, którego spotkałam bardzo mnie zaintrygował... nie mogłam jednak teraz o nim myśleć... włączyłam telewizor i wsłuchałam się w wiadomości liczac, że może usłyszę w nich cos ciekawego... Postanowiłam zaczekać na Santiego i opowiedzieć mu co się stało na głownej ulicy.

Czekanie było dla mnie zbyt nudne... Byłam coraz bardziej zniecierpliwiona. Postanowiłam sie gdzies przejść, z kimś się spotkać. poszłam do kuchni wzięłam bytelkę sherry i postanowiłam wybrac sie w odwiedziny do Eufrazji. Przechodząc przez 3 piętro zauważyłam, że właśnie wprowadziła się noa sąsiadka. Bez zastanowienia zmieniłam swoje plany i zapukałam do drzwi Victorii Cancel.

Wszedłem do domu. Lys nie było, ale czułem, że jest gdzieś w budynku. Usiadłem na kanapie i czekałam, aż wróci.

Wbiegłam do domu trzaskając z impetem drzwiami. Podbigłam do kanapy i rzuciłam sie Santiemu w ramiona całując go namiętnie.
Gdzie tu łaziłeś?? - rzuciłam, jedynie na sekunde przeruwając gorące powitanie.

- Byłem w pracy - odpowiedziałem odklejając się na chwilę - trochę mi zeszło, ale dla takich powitań będę musiał częściej znikać - zaśmiałem się i odwzajemniłem pocałunek jeszcze gorliwiej. Przejechałm dłonią po jej szyi, następnie plecach, dojechałem do biode. Tam ścisnąłem ją mocniej, podniosłem i skierowałem sie do sypialni.

Nie - krzyknęłam i zaskoczyłam zwinnie z jego objęć. - musimy porozmawiac - wyjaśniłam, złapałm go za rekę i powiodłam do kanapy.
Muszę ci o czymś powiedzieć - powiedziałam mu ściszonym głosem. I rozpoczęłam opowieść o dziwnym mężczyźnie, którego spotkałam na Głownej ulicy.

- Qrcze, nie wiem co powiedzieć - zamyśliłem się... byłem od Lys dużo młodszy, nie widziałem jeszcze tylu rzeczy co ona, przecież była ode mnie starsza o 100 lat. - Mam pomysł... może Jasmin Armand będzie coś na ten temat wiedziała, albo ten jej brat czy ktośtam... Alex... no wiesz, wampir Eufrazji... Może z nią porozmawiasz, ona mogłaby się go wypytać. Chyba nie znam starszych od nich wampirów...

Masz rację... ale teraz nie będziemy zawracać im głowy - mówiąc to, odwróciłam sie do Santiego w taki sposób, że przekładając przez niego jedną nogę usiadłam na jego kolanach.
Teraz... możemy się przywitać jak nalezy - zaprrruczłam mu do ucha muskajac je delikatnie ustami - w sypialni. dodałam zjeżdżając niżej, leciutko dotykając jego szyi.

Och i to mi sie podoba - wyszeptałem poddajac sie jej pocałunkom.
Złapałem ją za uda, podniosłem i zaniosłem do sypialni. Rzuciłem ją na łóżko i opadłem na nią. Całując namiętnie po kolei każdą partię jej ciała, zacząłem zciągać z niej ciuchy najpierw bluzkę, pozostawiając jedynie ciemny stanik, potem zacząłem powoli rozpinać spodnie.

zaczynało robic się gorąco. Leżałam na łózku w staniku i rozpiętych spodniach. Sciągnęłam, Santiemu koszulkę tak, że moja pólnaga klatka piersiowa stykała się z jego torsem. Już miałam zająć się jego spodniami, kiedy...
Och nie - jęknęłam na dźwięk otwiranych drzwi ...
Louis zawsze wiedział kiedy jest najlepszy moment na powrót do domu.

opadłem bezsilny obok Lys, która juz zaczęła sie ubierać.
On musi się wyprowadzić - powiedziałem poważnie - Albo ja to zrobie... Zawsze musi przerwac w najlepszym momencie...

Santi!! - sięgnęłam po najbliższą poduszkę i rabnęłam go nią z całej siły, tak, że rozerwała się pod wpływem uderzenia, a całe pierze rozleciało sie po pokoju - To mój brat!!... Musimy poprostu troszkę powiększyć mieszkanie - zaśmiałam się - piwnica jest duża... a my zajmujemy jedynie 1/4.
W tym momencie Louis bez pukania wszedł do pokoju. Uderzyła go fala fruwajacego pierza...

Louis:
A wy co?? - spytał z głupim uśmieszkiem łapiąc pojedyncze piórko - bitwa na poduszki, czy może nowa dieta... - Zaśmiał się.

Zdenerwował mnie. Czym prędzej wstałem z łóżka i założyłem leżącą na ziemi koszulkę.
- Zawsze w najlepszym momencie - rzuciłem opruskliwie w jego strone i skiero wałem się do drzwi. Przechodząc obok niego walnąłem go z całej siły w ramie.

Louis

*Wróć - to nie było życzenie, ani prośba... to był wyraźny rozkaz... choć nie wypowiedziany na głos. Santi podszedł potulnie... jego twarz nie przedstawiała żadnego wyrazu, choć oczy iskrzyły sie gniewnie. Stanął naprzeciwko Louisa.
*Nawet się nie waż - Louis wymyślił kolejny rozkaz.

Doszedłem do kuchni, ale cos kazało mi wrócić. Wiedziałem, że nie mam innego wyboru, czułem, że muszę wrócić i spojrzeć mu w oczy. Nie chciałem tam iść, nie chcialem robic przedstawienia przy Lys, ale moje nogi już mnie nie słuchały... same wiodły mnie do sypialni. Próbowałem zawrócić, ale nic z tego nie wyszło.
I wtedy to do mnie dotarło. Stanąłem przed nim i patrzyłem mu prosto w oczy. Nie mogłem nic powiedzieć... bo o n mi na to nie pozwalał, nie mogłem odejść, bo on chciał, żebym został.
*juz ja ci pokaże - pomyślałem i spróbowałem go "odseparować", nic z tego nie wyszło. Wiedział, że będę chciał to zrobic i uprzedził mnie wydajac bezgłosnie polecenie

Louis:
Nie sądzisz, że to było trochę... brutalne posunięcie?? - zapytał miłym głosikiem, by Lys nie domyśliła się o co mu chodzi.
*Przeproś, i nawet nie próbój tego robić... nie dziś - uśmiechnął się złośliwie.

Słowa same wysypywały mi sie z ust, jakby wypowiadał je ktoś inny, nie mogłem nic zrobic, by temu zapobiec.
Przepraszam - powiedziałem robiąc potulną minę. Jedynie moje oczy pokazywały co naprawdę myślę. Były pelne furii. Louis dobrze wiedział jak nas ustawić... stałem tyłem do Lys, tak żeby nie mogła spojrzeć w moje oczy. Gdyby do tego doszło od razu domyśliłaby się co jest grane.
Masz rację - powiedziałem milutko - to było nie na miejscu... wybacz...

Nie chciałam tego słyszeć, ale słyszałam... Louis w myślach dyktował Santiemu co ma mówić... Uzywał tego swojego daru. Zeskoczyłam z łóżka z prędkością rakiety, podbiegłam do Louisa i trzasnęłam go w twarz...
NIGDY... WIECEJ.... NIE WAZ SIĘ... TEGO... ROBIĆ - byłam wsciekła... jak śmiał... jak śmiał zmuszać go do czegokolwiek... tym... tym... tą umiejetnością... było mi brak słow by normalnie okreslić to co zrobił... Złamałes umowę... nie po to uczyłeś się nad tym panować, by używać TEGO przeciwko nam...

Louis:
Stał jak wryty...Lys uderzyła go... była wściekła....
Przecież to tylko błachostka... chciałem nauczyć go dobrych manier... - powiedział przepraszającym tonem.

- Pfff - prychnąłem ze złością... gdyby Lys nie stała między nami, już pewnie rozwaliłbym nim jakąś scianę.... może by nam sie nawet udało powiekszyć mieszkanie.

Przepoś go - powiedziałam z naciskiem.

Louis:
Nie chętnie odwrócił się w stronę Santiego.
Przepraszam - powiedział milutko uśmiechając sie do Santiego w sposób tak szczery, jakby poprzednie zajście w ogóle nie miało miejsca... - może w ramach przeprośin wybierzemy się do baru?? - spytał nie patrząc już na Santiego.
Jedno można było powiedzieć o Louisie napewno... był świetnym aktrem...

Lusette:
Świetny pomysł - rozradowana chwiciłam obu panów za ręce i wyciągnęłam ich z mieszkania.

- Ja nie ide... powiedziałem obrażonym tonem wyrywając sie Lys - idźcie sami... pogadajcie sobie jak przystało na rodzeństwo.. nie będę wam przeszkadzał - rozsiadłem sie na kanapiei włączyłem TV. Wiedziałem, że Louis specjalnie zaproonował wyjscie, żeby zepsuć mi wieczór.

Marruda!! Nie to nie pójdziemy sami - Pokazałam mu język, zanim zdązyłam cos dodac, Louis wyciągnał mnie z mieszkania na zatłoczoną ulicę.

No i zostałem sam.
Czekając na Lystette czas dłużył mi ise niemiłosiernie. najpierw ogladałem telewizję, jednak znudziło mi sie to po godzinie. Wtedy postanowiłem poczytac. Przeczytałem pół książki Dawkinsa pt "Bóg urojony", która mówiła o koncepcji wiary w stwórcę, jednak nie spodobały mi się jego poglądy więc odlożyłem książkę na bok. Podszedłem do komputera i włączyłem internet. wszedłem w stronę z nieruchomościami i zacząłem przegladać reklamy.
Tragedia... - pomyślałem oburzony - w tej mieścinie nawet nie ma gdzie się przprowadzić. chyba trzeba będzie cos zbudować. bo nie wytrzymam dłużej pod jednym dachem z ta przyzwoitką. Wyłączyłem komputer, poszedłem do sypialni i rozłożyłem sie na łóżku. Postanowiłem skupic się na tym jak by wygladało moje zycie z Lys bez jej brata bliźniaka stojacego wiecznie pomiędzy nami.

Weszliśmy do domu szybkim krokiem. Louis od razu włączył CNN i jakby nie miał lepszego zajecia rozłożył się na kanapie wpatrując sie w ekran.
Ughh jesteś okropny.... - powiedziałam - idę do Santiego. Skierowałam się do sypialni. Obok drzwi do pokoju mojego i Santiego znajdowaly sie jeszcze jedne drzwi... było to lokum Louisa. To tam spędzał większą część doby... kiedy w ogóle był w domu. Jego pokój był przestronny ale bardzo ciemny. Było tam tylko jedno małe okno, spore łóżko, szafa, dwa fotele i stolik. Do tego jedną całą ścianę pokrywała półka z książkami. Louis intreresował sie biologią. Skubany mial do tego smykałkę.. ale wróćmy do tematu. Pokój Louisa zawsze zamknięty był na klucz. I nikt nie miał do niego wstepu... dosłownie nikt... oprócz niego oczywiscie. Teraz równiez drzwi do pokoju Louisa były zamknięte.
Weszłam do sypialni.
Cześć kotku - przywitałam sie cicho z Santim, który leżał na łóżku z zamkniętymi oczami. Usiadłam obok niego.

Och - poczułem sie jakby Lys z mojej głowy wydostała sie do rzeczywistości - przepraszam zamyśliłem się... Wróciłaś sama, czy z Louisem??
Zapytałem nie tyle z ciekawości co z grzeczności.

Louis siedzi w Salonie i ogląda wiadomosci - powiedziałam. Ucieszyłam się, że nie chowa do niego urazy za wcześniejsze zachowanie. Nagle posmutniałam.
Ty tak na powaznie myślisz o tej przeprowadzce - zapytałam ponuro słysząc jego swobodnie przepływające myśli.

Wybacz mi ale czuję się jakby Louis mnie pilnował... to mnie denerwuje - odparłwm poważnie, jednak po chwili rozchmurzyłem sie i dodałem.
- Chodźmy się gdzieś przejść, w jakies miłe miejsce, ale nie do Bv, tam bywamy za często, chodźmy do jakigoś nowego klubu, albo do kina jak chcesz.

Och.. jak tak - u śmiechnęłam sie promiennie - to muszę sie przebrać. Szybkim, ale lekkim krokiem podbiegłam do szafy i bez zastanowienia wyszperałam luźną, koszulowatą tunikę, oraz jasne jeansowe rurki. Szybko zapięłam czarny pasek w talii, a na nogi wsunęłam czarne kozaki. Drobna niebieska krata na "koszuli" koszuli idealnie komponowała się z kolorem jeansów. spojrzałam w lustro...
*ok - pomyślałam - jeszcze tylko... Wzięłam z komody klamrę i "nichlujnie" spięłam nią włosy.
*idealnie!!
Możemy iść - powiedziałam uradowana swoim odbiciem w lustrze.

No to idziemy - poiedziałem zakładając zieloną koszulkę.
Przechodząc przez salon rzuciłem do Louisa coś w stylu "wychodzimy, nie czekaj nan nas". On jednak wielce przejety nasza decyzją zabrał się jedynia na potężne ziewnięcie bez odrywania wzroku od telewizora.
No i w porzadku - powiedziałem do siebie, gdy wychodziliśmy już z klatki schodowej na zatłoczoną ulicę.

Lezalem na kanapie i udawałem, ze ogladam telewizje. Po wyjsciu siostrzyczki i jej wampira moglem wreszcie spokojnie pomyslec. Wylaczymem telewizor i zamknalem oczy. Pod powiekami niczym na jawie widzialem jej twarz. lekko lsnila w jasnych promieniach slonca. Najpierw samotnie siedziala na kocu, pozniej wyglupiala sie z Eufrazja. Wygladala tak pieknie, tak niewinnie. Nie miala pojecia, ze tam jestem, ze ja obserwuje.
Coz za ironia, ze to wlasnie ja moglem to zniszczyc radosc w tej niewinnej i pieknej istocie... ja czyli osoba, ktora najbardziej na swiecie pragnie dla niej szczescia.
Bedzie szczesliwsza beze mnie - pomyslalem, a zaraz przed oczami przesunal mi sie obraz Ane z innym krwiopijca. Nerwy rozgorzaly we mnie z taka moca, ze przypadkowo oderwalem oparcie od kanapy.
Nie zniose tego... - wykrzyknalem, az echo z hukiem odbilo sie od scian.
Musze sie przewietrzyc... musze przestac mylec, onas... co ja mowie... o niej...

Wszedłem do mieszkania i skierowałem sie do pokoju Louisa. Był zamkniety na klucz, więc musiałem wyłamać zamek...
W środku panował mrok.
- Dobrze, że widze w ciemności bo inaczej zabiłbym się o te... rzeczy - powiedziałem do Lys, która szła zaraz za mną.
Podszedłem do łózka pod scianą naprzeciwko drzwi i położyłem delikatnie.

Rze..czywiście - wyszeptałam zaskoczona widokiem bałaganu wszystko było w nieładzie... nie to co zwykle... zazwyczaj w tym pokoju wszystko było perfekcyjnie ułozone... wszystko miało swoje miejsce... a teraz...
Teraz po podłodze walały się sterty książek, pod ścianami stały pootwierane teraria z różnymi ... bezkręgowcami. na środku pokoju znajdowało sie wielkie biórko z mikroskopem oraz różnymi innym przyżądami nięzbdnymi dla naukowca, ale i tu panował chaos.
Louis interesował się biologią, a nade wszystko teorią ewolucji. To on pod pseudonimem Wallesa skłonił Darwina do wydania dzieła swojego życia.
Co tu się działo?? - podniosłam z podłogi jedną z wielu książek i az jęknęłam. była cała w strzępach. Louis chyba nie mógł się ostatnio... skupić.
Spojrzałam ze strachem na Santiego.

Wiesz - przygladałem się strzępom czegoś co kiedyś było encyklopedią biologii - chyba przeszła mi złośc na niego... Teraz jak sie tak zastanowię to ostatnio naprawdę dziwnie się zachowywał.. niepotrzebnie go sprowokowałem... aż mi głupio...