Bardzo stary las

Wpadłam szybko do lasu. Tak bardzo kochałam Erica, a teraz wszystko się psuło. Usiadłam pod drzewem. Łzy popłynęły mi z oczu.

mój stary instynkt doprowadził mnie do miejsca tak urzekającego, że po dobrej minucie zauważyłem dziewczynę która płakała...... nie wiedziałem co zrobić, stanąłem i czekałem na jej reakcję.....

Wyczułam wampira. Spojrzałam na niego.- Taaaa jeszcze to... Słuchaj, nie chce mi się walczyć, po prostu idź dalej....- szepnęłam. Łzy spływały po moich policzkach.

Ja nie chcę walczyć..... Powiedziałem zrobiłem krok do przodu, wyciągnąłem chusteczkę i podałem ..... Proszę... Powiedziałem uprzejmym tonem głosu....

Dzięki...- wzięłam od niego chusteczkę.- No to się chociaż zlituj i mnie zostaw...- powiedziałam cicho patrząc na niebo.

usiadłem naprzeciw nie..... Co się stało??.... Spytałem smutnym głosem, wygladała naprawdę źle.....była ładna blondynka o ładnych rysach twarzy, a ten smutek który bił z jej oczy aż mnie przerażał....

To baaardzo długa historia...- stwierdziłam. "ja to mam pecha... najpierw Eric teraz pijawka..." westchnęłam i zamknęłam oczy.

Ja mam czas.... Stwierdziłem, nigdzie sie nie wybierałem, a Megan jakbym uciekła gdzieś.... Nie spłoszyła mnie jej mina, wręcz przeciwnie byłem jej ciekaw....

Spojrzałam mu w oczy.- Czy ja naprawdę aż tak nisko upadłam, żeby opowiadać o moich problemach pijawce?- spytałam znudzonym głosem.- A ty nie masz swoich problemów??- Z powrotem wlepiłam wzrok w gwiazdy.

Popatrzyłem na nią i zrozumiałem, miałem do czynienia z Wilkiem, wzruszyłem ramionami.... Nie nie upadłaś nisko żeby rozmawiać z pijawką.. Powiedziałem.... Moim problemem jest smutna dziewczyna na która teraz patrzę bo nie wiem co jej jest, a chciałbym pomóc jej..... Dodałem z lekkim uśmiechem na twarzy...

Spojrzałam na niego.- Mi nikt nie może pomóc... Przykre, ale prawdziwe...- westchnęłam. Kolejna łza spłynęła z mojego policzka.

Nie prawda... Powiedziałem spokojnie, patrząc na nią...... powiedz co sie stało to moze pomogę. ..... Powiedziałem i na nią oczami w których kryła sie chęć pomocy jej....

Dobrze, otóż mój problem polega na tym, że mam w dupie śluby...- powiedziałam powoli. Podciągnęłam kolana pod brodę.- Niestety, mój chłopak ma inne poglądy....

No to trzeba stworzyć kompromis..... Powiedziałem pewnie, uśmiechnąłem sie do niej... Ale kompromis ma polegac na tym ze ty cos oddasz i on coś poświeci....Dodałem aby wyjaścić jej mój poglad...

To znaczy jak to widzisz??.... Bo ja tutaj nie widzę szans na żaden kompromis... Ktoś musi ustąpić, a ja tego na pewno nie zrobię...- powiedziałam cicho. Starłam łzę z policzka.

Czy tylko o tym marzy??.. Spytałem i szybko dodałem... Czy ślub to jedyne jego pragnienie. .... popatrzyłem na nią była taka smutna, czułem przypływ uczuć to tej wilczycy

Chyba....- zaczęłam, ale urwałam. Przypomniało mi się to, co kiedyś mi powiedział.- Nie, to nie tylko to.... Jego drugie marzenie jest jeszcze gorsze niż ślub... Wiesz co, mam prośbę... Przynieś mi sznur i przywiąż go do drzewa tak, żeby na końcu została pętla...- jęknęłam cicho. Łzy dalej płynęły z moich oczu, miałam już tego dość.

To w końcu co jest gorsze ślub czy to drugie??.... Spytałem... Widzisz ty nie chcesz ustąpić na żadnym polu, a on ma swoje pragnienia, pomyśl co by sie stało gdyby inna kobieta chciała mu dać choćby jedno z nich, Kochasz go wieć zdecyduj sie na coś. Mozecie sie dogadać, tylko ty musisz nauczyć sie ustępowac......

Nie chcę ustąpić... Nie mogę ustąpić ani jeśli chodzi o ślub ani jeśli chodzi o...- urwałam.- Po prostu nie potrafię, nie nadaję się.... A jeśli inna kobieta, dałaby mu coś, czego ja mu nie dam, powiedziałabym "idź, życzę ci powodzenia, zapomnij o mnie, ułóż sobie życie.." Ja tak bardzo go kocham, że zrobiłabym to, choć serce by mi pękło...- wyszeptałam.

Ale dlaczego nie chcesz ustapić?? Skoro go kochasz jak mówisz to na mały kompromis powinnaś sie zgodzić, prawda. Bo miłość to branie i dawanie, dzielenie sie soba nawzajem...powiedziałem, spojrzałem w niebo, nabrałem powietrza w płuca i pomyslałem o Megan...

Ale ja mam swoje poglądy i ich nie zmienię. Nie będę ani żoną ani matką, nie ma szans. Jestem przyzwyczajona do takiego życia, nie chcę nic w nim zmieniać.- powiedziałam cicho.- Więc i tak mi nie pomożesz, możesz już iść, sumienie pewnie nie będzie ci dokuczać...- stwierdziłam i popatrzyłam na niebo.

Moja panno chcesz mieć wszystko dla ciebie, postępujesz Egoistycznie bo nie myslisz o tym czego on pragnie.... powiedziałem i wstałem.... Jeśli go kochasz prawdziwą miłościa to nie powinnaś mieć wątpliwości co powinnaś zrobić.....Dodałem.... Ale ty masz wątpliwości to moze go szczerze nie kochasz??.? .... Spytałem ją i nim odpowiedziała odwróciłem sie na pięcie i ruszyłem przed siebie, mogła mnei zaatakowac za taka zniewage, ale w miłości trzeba umieć budowac kompromisy, trzeba umieć negocjowac swoje racje i pamietac że druga osoba ma też swoje uczycia.... Natomiast Ona chciała wszystko zgarnać dla siebie, żeby wszystko było pod niej pragnienia zrobione tak nie powinna zrobic, a najwazniejsze powinna z swoim chłopakiem porozmawiać....

Westchnęłam.- Kocham może i szczerze, ale jestem egoistką...- powiedziałam cicho. Cieszyłam się że już poszedł, miałam dość wszystkiego, musiałam posiedzieć w ciszy. Myślałam, czy to jest już koniec. Nie byłam pewna czy chcę teraz widzieć Erica, on pewnie nie zmienił swoich poglądów, ja nie miałam zamiaru zmieniać swoich, nie chciałam się z nim kłócić, tylko porozmawiać.

Obudziłam się nagle. Nie pamiętałam, kiedy zasnęłam. Zaczął padać deszcz, założyłam kaptur i rozejrzałam się. Wstałam i ruszyłam do domu.

Kroczył między drzewami zamyślony. Usiadłszy pod jednym z nich zaczął wsłuchiwać się w odgłosy lasu.

Deprecha była nie do zniesienia, więc musiałam koniecznie kogoś znaleźć. Trzeźwiejąca Ane nie była zbyt dobrym towarzystwem- skoczyłybyśmy w końcu z wieżowca, albo powiesiły się na hakach. Szybko przemierzałam odległości, skacząc z drzewa na drzewo. Wreszcie poczułam ten okropny zapach. Wpadłam na drzewo, pod którym siedział wilkołak i spuściłam się z gałęzi, trzymając ją nogami (tak do góry nogami) tuż przed Vana.- Hej. Mam okropną depresję i kaca. Będziesz moim czasoumilaczem?- Zapytałam.

-Jeżeli wyjdę z tego w jednym kawałku, to może, może... -uśmiechnął się widząc dziwną pozycję wampirzycy.

Wyjdziesz. Raczej.- Stwierdziłam, dalej zwisając z drzewa.- A co u ciebie?- Zapytałam.

-Siedziałem pod drzewem, ale się przypałętałaś. -powiedział marszcząc lekko nos.

I co? Nie cieszysz się że masz towarzystwo?- Zapytałam wesoło. Puściłam się gałęzi i z gracją spadłam na ziemię tuż obok wilkołaka.

-A jak się tu nie cieszyć jak taka piękna dziewczyna zwisa na pół metra przed tobą z gałęzi?

No właśnie!- Odparłam. Podniosłam się z Ziemi, i usiadłam obok niego.

Uśmiechnął się w odpowiedzi. -A co ty porabiasz w wilkołaczym lesie?

Szukałam kogoś, z kim mogłabym pogadać. Padło na ciebie.- Uśmiechnęłam się.- Zaintrygowałeś mnie. To przez to.

-A to już nie moja wina. -odpowiedział przymrużając oczy -Ale ty mnie też troszeczkę... Ale tylko troszeczkę.

Zaśmiałam się.- Tylko troszeczkę? Ciekawe...- Pokręciłam głową.- Różnisz się od innych wilków. Nie jesteś rasistą. I to jest dziwne.

-Może dlatego, że jeszcze nie miałem zatargów z wampirami? -zapytał stwierdzając -Albo nie spotkałem żadnego wilkołaka i nie przejąłem złych nawyków?

Hmmm... Możliwe. Ale to nawet dobrze.- Uśmiechnęłam się. Rozejrzałam się po lesie. Jeszcze nigdy tutaj nie byłam.

-Dla ciebie. Nawet nie wiesz jak tu niemożna wytrzymać. Śmierdzi wampirami na kilometr. -powiedział spokojnie marszcząc lekko nos.

Wiem, czuję. Ale ja tam się cieszę, nie muszę się dusić.- Wzruszyłam ramionami. Wolałam słodki zapach wampirów.

Westchnął zrezygnowany. -Po prostu masz spaczony węch. -dopowiedział przymrużając trochę oczy. -A czemu to zapuściłaś się w te strony?

Szczerze? Nudziło mi się i miałam dość siedzenia w domu, pomyślałam że tutaj kogoś znajdę...- Stwierdziłam, uśmiechając się. Pominęłam fakt, że liczyłam na to, że spotkam kogoś, z kim stoczę małą walkę.- No i mi się udało.

-Łaaał... -powiedział z udawanym zdumieniem. -Masz szczęście kobieto, rzadko można napotkać przypadkiem takich przystojniaków jak ja. -zażartował uśmiechając się. Siedział dalej pod drzewem oprawszy głowę o pień by lepiej widzieć stojącą wampirzycę.

Usiadłam na Ziemi, ale na tyle daleko, żeby nie męczyć wilkołaka swoim zapachem.- Nie no, powiem szczerze- brzydki to ty nie jesteś. Ale śmierdzisz. Ale nie martw się, przyzwyczaję się za parę minut, i pewnie ty też.- Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.

Uśmiechnął się w odpowiedzi. -Aż tak bardzo to mi nie przeszkadza, przyzwyczajony jestem od małego.