Bardzo stary las

Serio? No to dobrze.- Stwierdziłam wesoło.- Czy mogę kontynuować tą rozmowę, polegającą na zadawaniu ci głupich i zupełnie niepotrzebnych pytań?- Zapytałam.

-Możesz, jeśli są mniej niedorzeczne od poprzednich -odpowiedział całkowicie odprężony. Nie spodziewał się niebezpieczeństwa od wampirzycy.

Hmmm... Lubiłeś chodzić do szkoły?- Zapytałam, zupełnie ignorując słowo "niedorzeczne".

-Nie chodziłem -odpowiedział śmiejąc się -A ty musiałaś oczywiście latać z plecaczkiem na pleckach co? -zadrwił ledwo powstrzymując śmiech.

A żebyś wiedział.- Pokazałam mu język.- Może nie z plecaczkiem, a z torbą, ale tak. I oczywiście byłam najlepsza w klasie.

-Aaa... kujonek. -powiedział drwiną -Ja uczyłem się w domu.

Szczerze mówiąc jakoś nie żałuję tego, że byłam kujonem.- Zaśmiałam się.- Jaka jest twoja ulubiona potrawa?

-Jajecznica -odpowiedział z uśmiechem. Prawdę mówiąc to była potrawa, którą jadł najczęściej.

A napój?- Kontynuowałam zadawanie mu głupich pytań.- I dlaczego jajecznica?

-A twój napój? Czyli chyba ulubiony typ krwi? -odpowiedział pytaniem na pytanie.

Nie mam ulubionej grupy krwi. Ale z pewnością wolę krew pewnej określonej grupy osób.- Uśmiechnęłam się.- Ale ty mi nie odpowiedziałeś.

-I nie zamierzam.- podroczył się z nią.

Prychnęła.- To źle. Liczyłam na jakąś ciekawą odpowiedź.- Stwierdziłam wesoło.

Uśmiechnął się w odpowiedzi. -Nie będę pytał po co ci mój ulubiony napój, ale wolę poprosić... Czy możesz zadawać sensowniejsze pytania?

No ale jakie sensowniejsze pytania mogę ci zadawać?- Westchnęłam teatralnie.- Nie mam pojęcia jak brzmią sensowniejsze pytania. Jak jakieś wymyślę, to ci powiem.

Westchnął zrezygnowany. Czy ona naprawdę nie posiada za grosz inteligęcji, czy tylko udaje idiotkę?

Ile masz lat?- Zapytałam po chwili. Nie lubiłam takich pytań, wolałam zadawać te najgłupsze.

-20, a ty? Pewno jesteś ode mnie starsza co? -zapytał uważnie obserwując wampirzycę.

Jestem. 58 lat. Ale wyglądam na 17 i to się liczy.- Uśmiechnęłam się.

-Yyy... smarkulko -powiedział lekko zawiedziony jej jakże niskim wiekiem.

Smarkulko? Czy ty nie przesadzasz?- Zapytałam zdziwiona.

-Nie przesadzam. Jak na wampira to słaby wiek. -powiedział pewny swego.

Nie przesadzaj. Za dwa lata będę obchodzić 60 urodziny! Ale miałam pomniejszać, a nie powiększać swoją deprechę...- Stwierdziłam.

-Jak chcesz pomniejszać, to zaproponuj przyjemniejszy temat, żebym nie mógł ci dogryzać. -Powiedział monotonnym głosem.

W ogóle mógłbyś mi nie dogryzać.- Wtrąciłam.- Kurczę, pierwszy raz w życiu zabrakło mi pomysłów.- Pokręciłam głową.- No dobra... Co masz zamiar robić w Nowym Jorku? Praca, studia czy może zwykłe obijanie się przez cały dzień?

-Może coś wymyślę, ale na tą chwilę pozostaje mi obijanie się przez cały dzień

Zaśmiała się.- No tak, rozumiem. Hmmm... No dobra, w tej chwili wszelakie pomysły na sensowne pytania mi się skończyły.- Stwierdziłam.

-Czemu tak dziwnie się ubierasz? -zapytał przejmując pałeczkę.

Dlaczego dziwnie?- Zapytałam po chwili.

-To ja się zapytałem dlaczego dziwnie się ubierasz. -powiedział nie rozumiejąc -Bo kto by chodził z siatką na pół twarzy?

Bo nie wydaje mi się to dziwne.- Zaśmiałam się.- A poza tym, słońce. Nie lubię jak świeci. Moja skóra jest jeszcze za delikatna, żeby je znosić.- Spojrzałam na swoje glany, ciemne dżinsy, czerwony top na ramiączkach, i sweter. To nie było aż tak dziwne, no chyba że biorąc pod uwagę to, że jest dzisiaj wyjątkowo gorąco.

-Jak niemowlak? -upewnił się. -W sumie, to biedna jesteś. Kurcze wampiry są biedne, nic tylko zamknąć w trumnie na wieczny spoczynek.

Można tak powiedzieć.-Zaśmiałam się.- Ale po zachodzie słońca, możemy robić co nam się podoba. Poza tym, żaden szanujący się wampir nie da się nigdy zamknąć w trumnie.

-Nawet dla miłości? -zapytał. Miłość była dla niego rzeczą świętą, więc może... -Załóżmy, że mam twojego wampirzego-chłopaka i zabije go, jak nie wleziesz do trumny. To co?

Nie mam chłopaka. I nie będę mieć, wiec nie mogę powiedzieć co bym zrobiła.- Odparłam.

-A jakbyś miała? -drążył temat -No, dobra przyjaciółkę, jej dziecko i chłopaka?

Westchnęłam.- To bym ciebie zabiła.- Stwierdziłam wesoło.

-A załóżmy jakbym był miliony kilometrów stąd i bym się z tobą kontaktował za pomocą kamery i internetu? -drążył. Weszła by w końcu, czy nie?

Żaden wampir nie dałby się ci złapać. A jakby się dał, to w końcu i tak by cię zabił.- Stwierdziłam. Hahaha... Nie powiem ci tego!

-A jakbym ich pozamykał w trumnach? Nie zabiliby... -odpowiedział pewny swego

Myślisz że są jakieś trumny, które zatrzymają wampira?- Prychnęła.- A poza tym, to zależy kogo dokładnie byś zamknął.

Po pięknym obiedzie, jaki sobie zafundowała Panna Noel nastał czas na jakiś spacer. Poprawiła sobie włosy ręką mimowolnie. Szła w kierunku jakiegoś lasu. Stare drzewa, jakie się w nim znajdowały oddawały jego mroczny i tajemniczy charakter, niekiedy tworząc piękne kształty. Jednak po chwili się zatrzymała, widząc przed sobą... Właśnie... Kogo? Wampir i wilkołak. O co chodzi?! Zmarszczyła czoło, lekko przecierając je dłonią z lekkiego zdenerwowania. Co może wyniknąć ze spotkania tychże ras?!
Witam, nie przeszkadzam?- spytała nieśmiało, rumieniąc się na twarzy.

Spojrzawszy na rumieniec zaśmiał się. -Oczywiście, nie przeszkadzasz. -odpowiedział skinając głową. -Przyłączaj się, nareszcie można pooddychać swobodnie.

Tak, można, jasne.- Zaśmiałam się i wskoczyłam na jedno z drzew. Usiadłam na gałęzi. Trzeba się będzie zwijać...

Zlustrowała ich wzrokiem spod swoich zielonych tęczówek. Odgarnęła niesforne rude włosy. Chciała je jak najszybciej ściąć, ale wiedziała, ze w ten sposób jej rodzina szybko ją znajdzie i z powrotem będzie musiała się przenieść do Hiszpanii,poślubić jakiegoś idiotę, który uważa się za najlepszego wojownika w sforze. Głupie. Uśmiechnęła się delikatnie pod nosem.
Noel Taylor. Odparła i znowu obdarowała towarzyszy uśmiechem.O czym rozmawiacie?Zagadnęła.