Cmentarz Soho

Złapałam ją za rękę. Wiedziałam , że nie mogę w żaden sposób jej pocieszyć czy ulżyć jej w cierpieniu. Ważne było , że jestem przy niej i mogę ją jakoś wesprzeć, choćby nawet swoją obecnością.
Uśmiechnęłam się do niej blado.
Cała "uroczystość' trwała góra 30 minut. Alice bardzo długo siedziała przy grobie Vana.
- All, chodź ... nie ma sensu żebyś siedziała tutaj przez kolejny dzień - próbowałam podnieść ją z ziemi. Chyba dopiero teraz zdała sobie sprawę z beznadziejnej sytuacji - No podnieś się ! dziewczyno!

W sumie to to ma sens.- Stwierdziłam łamiącym się głosem.- Nie chce!- Jęknęłam. I siedziałam jeszcze parę minut. Spojrzałam na Ane.- Dobra, chodźmy.- Wstałam niechętnie, z myślą że za niedługo tu wrócę.- To gdzie?- Zapytałam, lekko się trzęsąc.

- chodź do mnie ... posiedzimy sobie, porozmawiamy - Objęłam ją ramieniem. Wyglądała jeszcze gorzej niż wtedy , kiedy widziałam ją w domu Eufrazji. Wszystkie emocje zaczęły z niej opadać i wyszło jak wyszło... rozpłakała się jeszcze bardziej. Przeszłyśmy przez bramę cmentarza i udałyśmy się na Moon street.

W wampirzym tempie trafiłam na cmentarz. W kilka sekund znalazłam odpowiedni grób. Usiadłam na kawałku betonu i patrzyłam teraz już na marmurowy nagrobek, trochę niepasujący do starego stylu cmentarza. Na płycie leżały róże i zapalony przeze mnie przed chwilką znicz. Spojrzałam na tablicę z imieniem i nazwiskiem. Westchnęłam i zamarłam, wpatrując się w płomień świecy i zamyślając się.

Po całej nocy spędzonej w tym uroczym miejscu w końcu podniosłam się z ziemi.- Kocham cię. Wrócę tu za niedługo.- Mruknęłam jak najciszej, żeby ktoś nie uznał mnie za wariatkę. Właściwie nie chciało mi się nigdzie iść, jedynym miejscem gdzie mogłam się udać było zupełnie puste mieszkanie w kamienicy lub jeszcze bardziej pusty dom na głównej ulicy. Westchnęłam i ruszyłam po prostu przed siebie.

Właśnie to musiałam załatwić. Obiecałam sobie że zawsze na grobie musi leżeć świeża róża i obiecałam Vanowi że wrócę szybko. Stanęłam przed nagrobkiem i położyłam czerwony jak krew kwiat.- Hej...- I zaczęłam opowiadać wszystko, co dzisiaj robiłam, kogo spotkałam itd. Skończyłam słowami.- Tak bardzo mi ciebie brakuje.- Pokręciłam głową, ścierając dłonią kilka łez. Włożyłam ręce do kieszeni i patrzyłam na rozgwieżdżone niebo.

Otworzył oczy i próbował ogarnąć wszechogarniającą ciemność.
-Gdzie ja jestem? -pomyślałem. Nic nie pamiętałem.

Stałam dalej nad grobem, nie mogąc się pozbierać. Może to przez tą maskę uśmiechu, którą nosiłam przez cały dzień? W końcu usłyszałam bicie czyjegoś serca. Rozejrzałam się, ale nikt nie szedł. Westchnęłam, dziwiąc się trochę że mam takie omamy słuchowe, ale dalej wpatrywałam się nieruchomo w tablicę z wyrytym imieniem i nazwiskiem.

Przymknął oczy, miał duże zawroty głowy. Nigdy się tak nie czół. Zimno.

Nie. Dalej słyszałam to bicie serca. I jeszcze wyczuwałam czyjeś emocje. Coś było nie tak, przecież była noc, nikt się tu nie zapuszczał, a jakby faktycznie tu był, to na pewno bym go zauważyła. Zmrużyłam oczy i kucnęłam przy marmurowej płycie grobowca. Przyłożyłam do niej ucho, i nasłuchiwałam. Miałam zamiar znaleźć tego kretyna, który robi sobie ze mnie żarty.

Coraz bardziej był zirytowany.
Gdzie jestem? Dlaczego? - samo leżenie na obleczonej w aksamitem gąbce nie jest złe, ale to piekielne zimno opanowało całe, zdrętwiałe ciało.

Warknęłam cicho, postanawiając to sprawdzić. Złapałam górną płytę grobu i ją wyrwałam. Zajęło to kilka minut, ale w końcu odsunęłam ją bez problemu. Wgapiałam się w ziemię i zakopaną trumnę, szukając czegoś, co wydawało te dźwięki. Nie odważyłam się jednak otworzyć wieka- nie byłam w stanie tego zrobić, zobaczyć jego ciało w takim stanie było dla mnie czymś stanowczo za trudnym.

Usłyszawszy hałas poruszył się.
-All? -szepnął niepewnie.

Otworzyłam usta ze zdziwienia. Usłyszałam ciche i niewyraźne "All". Tak, słyszałam swoje imię. Przygryzłam wargę. Jeden głos w mojej głowie mówił mi "kretynko, zepsułaś grób Vana!", a drugi "otwórz trumnę, a nie gap się jak idiotka!". W końcu ze spływającymi po zimnych, bladych policzkach krwawymi łzami chwyciłam wieko i otworzyłam je pewnym ruchem. Odwróciłam głowę w drugą stronę, nie byłam jeszcze gotowa spojrzeć na jego martwe ciało.

Spojrzałem w górę i zobaczyłem najukochańszą osobę na świecie. Mimo, że była noc światło księżyca uderzyło w moje oczy ze zdwojoną siłą.
Wampirzyca stała (jak zwykle w swojej siatce :PP), a z jej oczu płynęły krwawe łzy.
- I co się stało? Czemu płaczesz, mała? - spytał, z powodu kontaktu z powietrzem odzyskał swój dawny humor.

Kiedy usłyszałam jego głos z przerażeniem spojrzałam na.. trupa, a właściwie prawie trupa. Stanęłam jak wryta. Tak długo nie słyszałam jego głosu i tego zawsze wnerwiającego mnie "mała". Na samo wspomnienie o tym, jak często droczył się ze mną czochrając mi włosy i zwracając się do mnie "mała", wybuchnęłam płaczem. Nie, nie wierzyłam w to co widziałam, byłam pewna że z tego żalu mam już przewidzenia.
- Ty nie żyjesz.- Odparłam, szlochając, co było chyba słychać na całym cmentarzu.

- Dzięki - powiedział z przekąsem krzyżując ręce na piersi. -No dobra, może zjadłem coś nieświeżego, ale żeby od razu przezywać, że trup?
Nagle zdał sobie sprawę ze swojego położenia. -Ja leżę... w TRUMNIE?! -wydukał ciężko oddychając.

Dalej byłam pewna że to moja durna wyobraźnia.- Nawet nie wiesz jak mi ciebie brakuje! Tak bardzo cię kocham!- Krzyknęłam, patrząc na wymyślonego przeze mnie Vana. To był najpiękniejszy omam, jaki tylko mógł do mnie przyjść- zobaczyć go jeszcze raz.. może nie był w zbyt dobrym stanie, ale przez to był taki realistyczny.

Niestety zdrętwiałe członki odmówiły posłuszeństwa, bo jakby wstał... Ba! nawet nie mógł ruszyć nogami.
- Brakuje, brakuje, a kto mnie tu zamknął, co? - był już wkurzony, co to za maskarada?!

Spojrzałam mu w oczy niezadowolona.- Wiesz co, jesteś moim omamem, mógłbyś być miły i powiedzieć mi że też za mną tęsknisz!- Stwierdziłam z wyrzutem, ocierając dalej płynące łzy.

- Mam powiedzieć, że tęsknie... i może frytki do tego? - nie mniej miłym tonem poderwał się znów z zamiarem wstania. - No dobra, nie gniewam się, ale pomóż mi wstać... -poprosił uśmiechając się tak, jak tylko on potrafi.

Jesteś naprawdę marnym omamem, wiesz?- Zapytałam, ale chwyciłam jego rękę i próbowałam go podnieść. Ten uśmiech zupełnie mnie rozwalił, dlatego znowu zaczęłam ryczeć, nie przejmując się tym że za pewnie wyglądam jak wariatka. No cóż, zupełne rozchwianie emocjonalne robi swoje.

Zawisnął na jej ramieniu, opierając się całym ciężarem. - Omamem marnym, ale uroczym - powiedział wesoło, odzyskując na powrót swój dobry humor.
Sam widok rozkopanego grobu i trumny w której leżał przyprawiał go o zawroty głowy. -jak w kiepskim horrorze -pomyślał zniesmaczony.

Uroczym? Nie do końca...- Pokręciłam głową. Zamiast rozkopywać grób, powinnam oddać się do psychiatryka, ewentualnie brać jakieś leki, a teraz co? Stałam z wymyśloną przeze mnie postacią, opartą na moim ramieniu. Ten widok naprawdę bolał, wydawało mi się że nie widziałam go wieki, znowu rozdrapałam "ranę" i to do krwi, choć powoli zaczynała się goić.

- Co się stało? - zapytałem cicho, ścierając wierzchem dłoni jej krwawe łzy. - Czemu płaczesz? Wampirzyca, wręcz starucha, a beczy jak małe dziecko.

Wciągnęłam powietrze do płuc, próbując się jakoś uspokoić.- A za ile znikniesz? Za godzinę? Dwie? A później znowu będę musiała sobie ze sobą poradzić, próbować odganiać myśli samobójcze, próbować w końcu iść na uczelnię, starać się uśmiechać przy przyjaciółkach i próbować nie chlać w barach!- Stwierdziłam, opierając głowę na jego ramieniu.

- O co ci chodzi co?! Nie dość, że zamurowałaś mnie żywcem, to jeszcze robisz z siebie popychadło! A ja co mam zrobić? - naskoczył na nią wyraźnie wkurzony. Co jak co, ale ona potrafi zirytować. - I nie ty, ale ja mam powód do schlania!

Westchnęłam.- Nie ma to jak wydzierająca się na samego siebie wyobraźnia, pod postacią ukochanego, który nie żyje.- Skomentowałam, ścierając łzę z policzka.

- Dzięki. -mruknąłem ponuro, a następnie wpił się w jej usta. -Czy tak całuje zdechły wilkołak? Czemu wciąż chcesz mnie uśmiercić?

Jęknęłam cicho, kiedy oderwał swoje usta od moich.- Van.... Ty umarłeś. Zabiły cię wampiry. Znalazłam twoje ciało w twoim domu. Twoje serce nie biło, twoje ciało było zupełnie zimne. Pochowałam cię tutaj, na cmentarzu.- Wyjaśniłam, choć sama nie wiedziałam po co. Sama sobie mówiłam co się stało...- Nie chcę cię uśmiercić, ale nie będę wmawiać sobie, że nic się nie stało, bo stało się i to wiele. Straciłam cię na zawsze.- Nie chciałam patrzeć na jego twarz, więc spuściłam wzrok na czubki butów.

- Mówisz, że zabiły mnie wampiry? - mruknął i omiótł ją zaintrygowanym spojrzeniem. Wampiry... co jak co, ale potrafią się wszędzie wpieprzyć. - A dom? zniszczyły?

Co cię dom interesuje, ty nie żyjesz!- Oburzyłam się, unosząc głowę. Westchnęłam.- Nie, nie zniszczyły, chociaż.... trochę nabrudziły. Ale Ełi pomogła mi trochę i tam posprzątała. Wiesz, po twojej śmierci, można powiedzieć że tam zamieszkałam, ale tobie już to chyba nie robi różnicy, nie?- Zapytałam niepewnie.

- Nie, nie robi. Możesz zamieszkać - uśmiechnął się lekko do siebie - Pomóż mi dojść do domu, muszę się spić. - zamyślił się na chwilkę i dodał -O ile nie wypiłaś wszystkiego.

Wywróciłam teatralnie oczami.- Nie możesz pić, wymyśliłam cię sobie!- Stwierdziłam, jakby to była oczywista oczywistość.- A wszystkiego nie wypiłam...- Pokazałam mu język.

- To idziemy - zadecydował uśmiechnięty i przeszedłszy (w miarę normalnie) parę kroków pociągnął wampirzycę za sobą. -Idziesz? -ponaglił.

Po raz pierwszy przeszło mi przez myśl że to jednak nie jest sen... Ale ta myśl szybko zniknęła. To po prostu nie mogła być prawda.- Idę.- Powiedziałam niepewnie i trzymając go mocno ruszyłam w wolnym tempie do domu.