Cmentarz Soho

No ładnie czuje się jak jakiś zboczenie- powiedziałem śmiejąc się - Co porabiasz w NY??

-nic
odpowiedziałam krótko , unikając odpowiedzi. Usiadłam na jednym z nagrobków, a wwzrok wlepiłam w niebo.

Wstałem podszedłem do Ashley, ściagnołem ją z nagrobku i pocałowałem, sprawdzałem jej zachowanie.

-taa
mruknęłam i z powrotem usiadłam na nagrobku.

eh wy młodzi tacy beztroscy jesteście. Wiesz co jakos trudno mi uwierzyć że ci sie podobam- powiedziałem siadłem pod nagrobkiem.

-a wy starzy tacy poważni i konsekwentni
zadrwiłam z niego i naciągnęłam na uszy duże słuchawki, w których rozbrzmiała muzyka.

rozbawiła m,nie ta uwaga, wstałem i zacząłem powolutku iść przed siebie * Stary jestem * zaśmiałem sie na tę myśl, odwróciłem sie popatrzeć na Ashley.

-idziesz ? zostawisz mnie tu samą i bezbronną ?
spytałam chichocząc. Wzięłam deskę i poszłam za nim .

Wampirzycaa bezbronną - parskłem śmiechem, pokręciłem głową z niedowierzaniem - i co jeszcze?- szedłem dalej.

-spoko
mruknęłam i zostałam w tyle. Pobiegłam na koniec cmentarza i wdrapałam się na jedno z wielu karłowatych drzew. Tak zamierzałam spędzić dzisiejsza noc. A co do jutra-jutra może nie być.
Tak rozmyślając wpatrywałam się w księżyc.

* Wampir nie wampir to dzieciak* pomyślałem, wróciłem pod drzewo, noga uderzyłem w pień- Masz gdzie spać, Młoda??- spytałem szczrze- Czy bedziesz jak sowa na drzewie??

Zeskoczyłam z drzewa i złapałam Alexa za koszulę
nie mów do mnie "młoda"
warknęłam i oparłam się o pień drzewa.

A bo co Młoda??- spytałem zadziornie- masz lokum na dzisiaj??- spytałem coraz drugi.

nie
wskoczyłam z powrotem na drzewo.

wskoczyłem za nią- Jestes uparta wiesz??- powiedziałem, siadając koło niej, szturchłem ją tak po koleżeńsku w rękę

wiem
wzruszyłam ramionami , a wzrok wbiłam w stopy, które dyndały wysoko ponad ziemią.

Hej co jest??- spytałem , ręką dotknąłem ręką jej policzka i odwróciłem jej twarz do siebie, uśmiechnąłem sie delikatnie.

nic...ale powinnam już spadać..Miło było poznać
zeskoczyłam z drzewa, deskę wsadziłam pod pachę i wyszłam z cmentarza.

*Ciekawa osóbka, musze ją kiedyś jeszcze spotkać* pomyślałem ,odprowadziłem ja wzrokiem , ze skoczyłem i poszedłem do BV.

Weszla na cmentarz i usiadla na kamieniu. Podniosla glowe spogladajac na rozgwierzdzone niebo, bylo piekne. Westchnela. Zaczela sie zastanawiac jakby to bylo gdyby nie byla wampirzyca.

Przechadzała się po cmentarzu, bo jej słabo było. Zaczęła rozmawiać ze zmarłymi. Wierzyła że ci ją słyszą. Oglądała nagrobki i szukała aniołów.

Weszłam na niego, byłam mokra wiec sie z zimna trzesłam, usiadłam obok nagrobku.


Po 6 godzinach siedzenia wstałam i poszłam do domu Olivera, on musiła wiedzieć.

Znudzona juz widokiem grobow postanowila sie stad ulotnic.

Przechodziłam koło cmentarza. Westchnęłam i przeszłam przez bramę. Usiadłam na skraju nagrobka. Zaczęłam rozmyślać.

Spojrzałam na zegarek. Było już późno, a miałam jeszcze iść do szpitala. Westchnęłam i wstałam z nagrobka. Wyszłam z cmentarza.

No i to jest miejsce dla mnie...Powiedziałem przeskakując przez bramę jakiegoś starego, zarośnietego cmentarza.
Przeszedłem obok kilku zaniedbanych grobów. Nieziemski widok... Nie to co te "parki"... co w nich takiego fajnego.Rozejrzałem się dookoła. Niedaleko mnie znajdowała się dziura przygotowana prawdopodobnie na jakiś nowy grób. Wskoczyłem do niej i położyłem się wygodnie w miejscu, w którym zapewne jutro będzie stała trumna.
Teraz tylko przydałby się ktos kto by mnie zakopał... stwierdziłem przymykając oczy i rozmyślając nad tym jak wygląda śmierć... co nie było raczej poprawne... bo ja już przecież nie żyję...

Monique lekkim krokiem szła wzdłuż płoty cmentarza. Po chwili zastanowienia, zgrabnie przeskoczyła płot. Zaczęła spacerować po cmentarzu, rozglądając się z nieodgadniona miną. W pewnym momencie do jej nozdrzy doszedł zapach wampira. Znajomy zapach. Doszło do niej, że poczuła go w barze. To ten zapach zaprowadził Miley tam. Jej prawy kącik ust uniósł się do góry. Podeszła do wykopanej dziury, gdzie leżał chłopak, starając się nie wybuchnąć śmiechem. Nogą zaczęła zakopywać nogi bruneta.
-Tak szybko chcesz zakończyć swój pół-wampirzy żywot?

Lekko rozchyliłem powieki przyglądając sie dziewczynie. Przerwałaś moje kontemplacje... ale nie mam ci tego za złe.właściwie to nawet dobrze się składa... Powiedziałem powoli przyglądając jej się z dołu. Nie chcę zakończyć żadnego żywota... zakopanie raczej by tu nie pomogło... wytłumaczyłem. ale czy byłabyś na tyle miła... skoro już tu jesteś... zakopać mnie całego?? spytałem ponownie przymykając oczy. Sam nie dam rady... wierz mi.. juz próbowałem.

Jej twarz przybrała nieodgadnięty wyraz twarzy.
-Wybacz, ale nie mam zamiaru. Może tobie sprawia to frajdę, lecz mi nie.
Założyła ręce na piersi, a jej prawa brew uniosła się lekko do góry.

Cóż znów... ponownie uniosłem powieki ukazując pod nimi czarne niczym węgiel oczy. Wpatrzyłem się w wampirzycę. I tak już zaczęłas więc o co ci chodzi... wskazałem na swoje lekko przysypane stopy...

-Zaczęłam, ale nie mam zamiaru kontynuować.-rzekła.
-Nie widzę nic miłego w zakopaniu chłodną ziemią.-odrzekła suchym tonem, a jej ciemnobrązowe oczy zaiskrzyły się niebezpiecznie.

To nie ty masz zostać zakopana... więc nie tobie ma sprawić to przyjemność. odpowiedziałem nie ruszając się z miejsca. Czy tak ciężko zrobić to o co grzecznie proszę?? spytałem.
Czy byłem nie miły?? Nie sądzę. Poprostu ta wampirzyca była jedyną osobą na cmentarzu, wię jedynie ona mogła mi pomóc... dlaczego nie chciała tego zrobić??
Wpatrzyłem się w jej ciemnobrązowe oczy.
Prosze... wyszeptałem miękkim głosem ... przecież nie sprawi ci to dużo zachodu...

Wywróciła oczami.
-Jestem upierdliwa, więc zadam ostatnie pytanie. Po co?
Spuściła wzrok z chłopaka i zaczęła powoli zakopywać mu nogi.
-Czuję się jak grabarz...-burknęła pod nosem podirytowana.

Bo tego chcę... odpowiedziałem na pytanie. Ponownie zamknąłem oczy, a ręce ułożyłem wzdłuż ciała.
Nie możesz czuć się jak grabarz... powiedziałem wciąz zaciskając powieki. Grabarz zakopuje zmarłych... a ja wciąż żyję... stwierdziłem, a na mojej twarzy powjaił się uśmiech. teoretycznie...

Jej prawy kącik ust uniósł się do góry. Po kilku minutach zakopała chłopaka. Usiadł po turecku obok miejsca, gdzie leżał. Była gotowa w każdej chwili odkopać wampira.
-Super.-mruknęła.

Po kilku minutach byłem już cały pod ziemią. Choć nie mysiałem oddychać, ciężko było tego nie robić... przyzwyczajenie... pomyślałem ze złością.
Leżałem sztywno pod chłodną ziemią i rzeczywiście nie było w tym nic przyjemnego, ale zawsze to jakieś nowe doświadczenie.
Ciekawe jak sie czuje zakopany żywcem człowiek... do głowy wpadł mi nienormalny i jeszcze mniej moralny plan, jednak z niego zrezygnowałem... to byłoby przegięcie... pomyślałem choć właściwie nie istniały dla mnie żadne granice.
Ciekawe czy dziewczyna sobie poszła... przeszło mi przez myśl. Napewno... dopowiedziałem po chwili.
Ciekawe jak długo tu wytrzymam. Spróbowałem wyobrazić sobie, że nie żyję i że czeka mnie tu wieczność...

Monique burczała coś pod nosem o głupim pomyśle zakopania siebie. Po chwili poczuła pojedynczą krople wody na ramieniu. Podniosła głowę, patrząc w ciemne niebo. Uśmiechnęła się promiennie, co nie zdarzało jej się w towarzystwie na widok deszczu. Jednym ruchem wstała rozkoszując się wodą. Nie przejmowała się tym, że jest mokra. Ze śmiechem okręciła się wokół własnej osi.

CO TO... zdziwiłem się słysząc znad ziemi jakies dziwne odgłosy. I jak tu wczuć się w rolę zmarłego...pomyślałem ze złością. Cokolwiek to jest mam nadzieję że zaraz ucichnie. Zdenerwowałem się na tajemnicze bębnienie. Zmarłych nikt nie rozprasza... gorycz przeszyła mnie na wskroś. Teraz juz w ogóle nie mogłem się skupić na swojej roli...

Poszła ciekawa na cmentarz. Wskoczyła na murek i wyprostowała się.
- Nic takiego strasznego... - powiedziała sama do siebie i weszła, zwinnie zeskakując na teren cmentarza. Wpadła na jakiś nagrobek.
- Ups. Przepraszam... - zachichotała i przechadzała się po cmentarzu. Na jej twarz zaczęły spadać krople deszczu.
Niedaleko zauważyła kręcącą się Monique. Uśmiechnęła się i podbiegła do niej.
- Cześć Monique.

Brunetka uśmiechnęła się jeszcze szerzej na widok wampirzycy.
-Cześć Miley!-przywitała się, patrząc wymownie na zakopanego wampira. Spojrzała w oczy na blondynkę i ze skupieniem odsłoniła swoja tarczę, pozwalając Miley "zobaczyć" wspomnienia sprzed kilki minut. Po tym znów przysłoniła swój umysł tarczą. Wyszczerzyła się do dziewczyny.

Zaśmiała się na widok wspomnień i zaklaskała dłonmi.
- Brawo. - dodała.
- Nie ma to jak deszcz. Znowu będę wyglądać jak potwór. A tyle się namęczyłam psychicznie oczywiście z tymi lokami. - zachichotała. Uniosła głowe w górę i zamknęła oczy.
- A co mi tam!

No nie... to już przesada... stwierdziłem słysząc jakieś tupoty, pogadanki i bębnienia. Nawet sobie w spokoju i ciszy martwego nie można poudawać... zaro szacunku... zero.... Spróbowałem się odkopać... albo raczej jakoś wytarzać.. czy jak to inaczej określić... ale ... okazało sie to o wiele trudniejsze niż myślałem. Ziemia była grzązka i za każdym razem gdy już posunąłem się o kilka milimetrów w górę, po chwili opadałem kilka centymetrów niżej. Na dodatek od góry ziemia stawała sie coraz cięża i wilgotniejsza... co ani trochę nie ułatwiało mi sprawy.
No to teraz naprawdę będę mógł tu zostać na wieki... pomyślałem nadal próbując się jakoś przeczołgać, wspiąć czy cokolwiek innego co pozwoliłoby mi się wydostać nad pokrywę glebową.

Pokręciła zażenowana głową.
-Chodź. Pomożesz mi. Z tego co słyszę to nie może się odkopać.-rzekła. Wyciągnęła z ziemi łopatę, która była obok i zaczęła ostrożnie odkopywać wampira.

Spojrzała w dół i westchnęła .
" Co za niezdecydowany facet... "
- Już... - powiedziała i podeszła do usypanego grobu. Pokopała trochę.

Nagle coś ułatwiło mi wyjście na powierzchnię. Gdy cały ubłocony wydostałem się z ziemi zauważyłem nie jedną a dwie wampirzyce. Super... nie musiałyście mi pomagać... stwierdziłem gdy juz wyczołgałem sie z błota i ułożyłem się na zielonej trawie. Poza tym... jak WY się zachowujecie... nawet trupa mogłybyscie zbudzić... To cmentarz... tu sie rozmyśla... a nie urządza pogaduchy... oburzyłem się, nadal leżąc plackiem na trawce.
To była głupia sutyacja więc musiałem szybko cos wymyślić. Wolałem na kogos ponażekać niz przyznać rację.

Uśmiechnęła się z satysfakcję, wiedząc, że miała rację. Po chwili znów przybrała nieodgadniony wyraz twarzy.
-Burak.-skomentowała zachowanie wampira.