Cmentarz Soho

-tak.. -odpowiedziała łagodnie. Położyła dłoń na jego udzie i przysunęła twarz do twarzy Taylora tak blisko, że stykali się nosami.

Delikatnie swoimi wargami schwytałem jej górną wargę... Szumiało mi w głowie, czułem się szczęśliwy , drugą dłoń położyłem jej w pasie i stanowczo przysunąłem jej ciało do siebie....mógłbym przysiąc że było mi naprawdę teraz dobrze....ba tego pragnąłem...

Złożyła na wargach wampira namiętny pocałunek. po czym usiadła na nim okrakiem i popatrzyła mu głęboko w oczy.

nie opierałem się temu, bo i poco.....dobrze że za mna było drzewo wiec lekko się o nie oparłem.... moje oczy dziwnie zabłysły... chciałem się opanować ...ale jak z dziewczyną na mnie.... nie realne...palcem powiodłem po jej skroniach wargach szyji... Za każdym razem czułem ten prąd.. to coś....

Megan zdała sobie sprawę, że zachowuje się jak hot 15. Zeszła szybko z Taylora
-przepraszam.. nie powinnam - popatrzyła przepraszająco na chłopaka po czym wyszła z cmentarza.

Westchnąłem, wstałem szybko... No cóż nie mogłem jej winić za to znaliśmy się od nie dawna więc to co stało się mnie też deczko zszokowało a na dodatek Megan jest bardzo ładną Dziewczyną więc....z miną zrozumienia poszedłem do BV na kieliszek czegoś mocniejszego.... W końcu musiałem jakoś się uspokoić...

Nie wiedząc czemu przybiegłam właśnie tutaj. Usiadłam pod drzewem i zaczęłam rozmyślać.
*Och Em..To jest nie możliwe, że znajdziesz sobie odpowiedniego wampira. Pogódź się z tym! On Cię nie chce!*
Taak...Może jednak miałam rację?

Weszła ma cmentarz, który przyciągnął ją niezwykłą, tajemniczą aparycją. Nie rozejrzała się dookoła jak to robiła zazwyczaj. Przeszła pewnym krokiem, jakby zmierzała do konkretnego, jeszcze nie do końca znanego jej umysłowi miejsca. Kiedy dotarła do centrum cmentarza zauważyła znajomą, spróchniałą ławeczkę. Bez żadnego zastanowienia przysiadła na niej. Z wewnętrznej kieszeni kurtki wyjęła papierosy. Odpaliła jednego i dopiero teraz powoli zmierzyła wzrokiem miejsce, w którym się znajdowała. Spokojne, ciche, samotne... martwe, dokładnie takie jak ona. Przyłożyła długiego cienkiego papierosa do ust i zaciągnęła się mocno. Zwiesiła głowę do tyłu i z zamkniętymi oczami nasłuchiwała odgłosów jakie wydawało to "umarłe" miejsce.

Weszla na teren cmentarza, dawno juz tu nie byla. Niby nieciekwe miejsce jednak cos ja tu ciagnelo. Nie wiedziala dlaczego. Skoro jest wampirem, powinno ja ciagnac do miejsc gdzie znajdzie jakas ''zywa dusze'', a tu byly tylko trupy. Usiadla obok jakiegos starego opuszczonego grobu, gdzie kwiatki dawno juz zaschly, a wiatr stukl wazoniki i poprzewracal znicze. Popatrzyla w szare niebo, ktore sie zachmurzylo. Po chwili mogla poczuc na swej skorze kropelki deszczu. Westchnela.

Siedziała na ławce jeszcze przez jakiś czas napawając się ciszą jaka ją otaczała, jednak gdy dosłyszała z daleka odgłosy innego stworzenia szybko poderwała się na równe nogi i czym prędzej opuściła cmentarz. Po zapachu wyczuła, że był to inny wampir, nie miała jednak ochoty na rozmowę, ani nic innego z żadnych dwuosobowych czynności. Szybkim krokiem opuściła to spokojne i mroczne miejsce, do którego udała się w celu wyciszenia.

Uslyszala jak inny wampir wychodzi poza teren cmentarza. Usmiechnela sie w duchu i zaczela nucic piosenke...

Przyciągnęłam Thomasa, idąc za zapachem wampirów, na jakiś cmentarz. Tylko po co? Czułam się bezpieczniej w grupie pobratymców? Może zrozumieją to samo co ja, że Tom jest zupełnie inny od reszty jego 'wilczej rodziny'. -Możemy zostać tutaj?- Zwróciłam się do mężczyzny.

Cmentarz, a szczególnie taki, był ostatnim miejscem, do którego spodziewał się być zaciągniętym.
- Cóż, mi wszystko pasuje... Ale czemu tu? - zapytał ją bardzo ciekaw.

Przyłożyłam dwa palce do skroni. Szczerze mówiąc, nie wiedziałam jak mu odpowiedzieć. Uśmiechnęłam się zamiast odpowiadać, i usiadłam na jednym z nagrobków. -Szczerze mówiąc nie wiem czemu...- Odpowiedziałam na jego pytanie po jakimś czasie.

Miałam jeden wielki mętlik w głowie. Nie wiedziałam za co się brać, co robić, o czym myśleć. Za dużo rzeczy ostatnimi czasy się na mnie zwaliło. To było bardzo trudne. Nie pragnęłam niczego bardziej od śmierci. Zależało mi również na bliskości Nicka, ale wszystko zawaliłam... Weszłam przez bramę na cmentarz SoHo. Tutaj mi się najlepiej myślało. Wyczułam zapach i wapira, jakiegoś zupełnie mi nie znanego, a znałam przecież większość wampirów w NY, i zapach, a raczej smród jakiegoś wilkołaka. Szybko się przy nich znalazłam z groźną miną. Wampirzyca siedziała na jakimś grobie, wilkołak stał pod jednym z drzew. Natychmiast do niego podbiegłam, złapałam go pod szyją i przycisnęłam go do drzewa.
-Uciekaj!
Krzyknęłam do wampirzycy, trzymając mocno wilkołaka.

Siedziałam jak ostatni debil na grobie i przyglądałam się co nieznana mi wampirzyca robi. *Uciekaj!* Usłyszałam, ale nic sobie z tego nie zrobiłam. W zamian tylko wstałam i spokojnym krokiem podeszłam do dziewczyny i Toma. -Czy mogłabyś go zostawić?- Zapytałam przez zaciśnięte zęby.

Spojrzałam na zdziwiona dziewczynę.
-Słucham?
Wytrzeszczyłam oczy i poluzowałam uścisk na szyi wilkołaka.

Uśmiechnęłam się i delikatnie odepchnęłam ją od Thomasa. Dziewczyna stała zszokowana, a wskazywały na to jej szeroko rozwarte oczy i usta. Wyciągnęłam do niej rękę i już z uśmiechem przedstawiłam się. -Brittany Hepburn, a to jest...- Spojrzałam na Thomasa. Spojrzałam na niego wzrokiem, który mówił : 'DO CHOLERY CO MAM MÓWIĆ!? TOM POMÓŻ!" Nie uzyskując żadnej odpowiedzi wróciłam wzrokiem do dziewczyny. -To jest Thomas Ferros.- Dokończyłam. Po co miałam jej mówić, że jest wilkołakiem? Jedyne co mogłam wyjaśnić to to, że jest inny niż jego rodzina.

Uścisnęłam dłoń Brittany.
-Miło mi, Emily LaPusch.
Spojrzałam zniesmaczona w stronę wilkołaka.
-Cześć...
Przywitałam go dość oschle.

Po chwili przygladania sie ruchom i wymiana slow dwoch wampirzyc i wilkolakowi wrocila do domu.

-Hmm...
Zaczęłam niepewnie.
-Wybaczcie, muszę już lecieć. Na razie!
Pomachałam do niech i wybiegłam z cmentarza.

Zatrzymałem się przed cmentarzem, wyłączyłem ślinik i zdjąłem kask. Zszedłem z motoru i wszedłem na teren cmentarza. Usiadłem na jakimś nagrobku i wyjąłem trunek z kieszeni. Powoli zacząłem opróżniać butelkę.

Lekko zalany wsiadłem na motor i odjechałem.

Stałem odparty o jakiś bardzo zniszczony , wysoki nagrobek. Zmrużyłem oczy rozglądając się wokół siebie. Wyjąłem z kieszeni skórzanej kurtki paczkę papierosów i odpaliłem jednego. Zaciągnąłem się , by po chwili wypuścić tym z ust. Czekałem... ale jeszcze nie wiedziałem na co.

nie wiedziała co ją tu przygnało. Raczej rzadko miała przyjemność bywać na cmentarzu. Sama zastanawiała się dlaczego.. taka... przytulna sceneria... Szła powoli główną alejką rozglądając się pomiędzy nagrobkami jakby czegoś szukała.

Nawet nie drgnąłem kiedy moim oczom ukazała się dziewczyna. Dalej wypalałem papierosa śledząc każdy , nawet najmniejszy ruch. Ponownie zmrużył oczy.

Wciąż szła kiedy do jej nozdrzy doszedł zapach innego wampira. Zapach, którego była pewna, jeszcze nigdy w życiu nie czuła. Automatycznie skierowała się do jego źródła, szła, aż za jakimś nagrobkiem wypatrzyła wampira. Przekrzywiła lekko głowę i wpatrzyła się w niego roziskrzonymi ślepiami.

Dalej uważnie wpatrywałem się w wampirzycę. Zgasiłem papierosa zgniatając go palcami, po czym skrzyżowałem ręce na torsie.

Hmmm interesujące... jako, że wampiry nie miały w zwyczaju dbać o czas... bo i po co skorą mają go nieskończenie wiele... mogli tak wpatrywać się w siebie nawet i kilkadziesiąt lat... ale w Lys, niekiedy, bo nie zawsze, nawet nie często... lubiła budzić się ciekawość, a ten osobnik zdecydowanie ją w niej budził. Zrobiła więc kolejne kilka kroków w jego stronę... aż zatrzymując się jakieś półtora metra od niego... okrążyła go... mierząc go niewzruszonym wzrokiem. Kiedy zrobiła już wokół niego niewielkie kółko ponownie się zatrzymała naprzeciw niego.

Gdy wampirzyca z powrotem stanęła naprzeciwko mnie , ja nadal wpatrywałem się w nią bystrym spojrzeniem. Czyżby liczyła, że to ja się pierwszy odezwę? Przy innych wampirach nauczyłem się zamykać przed nimi swoje myśli i nie ukazywać, żadnych emocji. To co przeżyłem jako nastolatek nauczyło mnie być nie ufnym wobec drugiej osoby.

Milczenie... nigdy nie milczała dłużej niż przez kilka minut... a kiedy jest się ciekawym... nawet te kilka minut płynie dłużej niżby się zdawało. Może była bardziej ludzka niż jej się wydawało... Kilkakrotnie spróbowała wejść do jego głowy, jednak jedyne co tam zastała to milczenie i pustkę... żadnych wspomnień, żadnych myśli... opinii... zupełna cisza... Wpatrzyła się w jego ciemne tęczówki jakby to z nich chciała wyciągnąć coś na jego temat, cokolwiek...

Teraz to ja spróbował wejść do jej głowy. Przymknąłem powieki. Spotkanie w barze, pobyt w domu, seks z chłopakiem.. Otworzyłem oczy , a kąciki ust lekko mi zadrgały.

"kaciki ust mu lekko zadrgały" to jakieś emocje... tylko dlaczego pojawiły się tak nagle... Strasznie irytowała ją cisza, która dochodziła z jego głowy... nie była do tego przyzwyczajona... i jeszcze teraz ten "uśmiech". - Dlaczego... - nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że zadała to pytanie na głos.

Uniosłem wysoko prawą brew, a uśmiech powiększył mi się zaledwie o kilka milimetrów. Był to szyderczy uśmiech. Zmierzyłem wampirzyce wzrokiem. Jeżeli zawsze ! była tak dobra w łóżku jak zobaczyłem, to była możliwość , że się zaprzyjaźnimy.

No teraz to było już przegięcie... widziała ten leciutki ruch jego kącików wyraźnie gdyż pozwolił jej na to wyostrzony wzrok, ale ten szyderczy uśmiech...to już była nie mała przesada... zwłaszcza jeśli się o niczym nie myśli... skupiła się o wiele bardziej jakby miało jej to pomóc w wyciągnięciu z jego głowy odpowiedzi... jakby siła jej woli miała jej pomóc i o dziwo... pomogła... prawdopodobnie jedynie przypadkowo znalazła to z czego się śmiał... bezgłośnie kilkakrotnie otwierała i zamykała usta w totalnym osłupieniu... - czytałeś mi w myślach... - spytała oburzonym tonem... - I co podobało się.. - spytała widocznie poirytowanym tonem. Ktoś rozwalił ją jej własną bronią... to był dla niej cios poniżej pasa.

-bardzo -było to moje pierwsze słowo skierowane do wampirzycy. Niski, dźwięczny głos poniósł się echem po cmentarzu. Nie zmieniając wyrazu twarz popatrzyłem dziewczynie głęboko w oczy.

Ciekawe co dokładnie... - rzuciła odwracając się do niego plecami i oddalając się od niego na kilka kroków. Oparła się o jakieś stare drzewo i z powrotem utkwiła spojrzenie w wampirze. - chcesz mi opowiedzieć wrażenia z seansu?? - Również założyła ręce na piersiach... była wkurzona, bo raczej nie była przyzwyczajona, że ktoś widzi ją w TEN sposób...

-świetnie wyglądasz nago -oznajmiłem. Moim następnym ruchem w obecności wampirzycy było ponowne odpalenie papierosa.

Jej oczy poszerzyły się nieznacznie... nie wiedziała jakiej właściwie odpowiedzi się spodziewała...ale zdecydowanie nie brzmiała ona w ten sposób. - Jej to chyba... dzięki za komplement... - rzuciła do niego krzywiąc się lekko - chcesz zobaczyć na żywo?? - zadała raczej retoryczne pytanie... jej powieki mimowolnie zmrużyły się w posępnym spojrzeniu.

-hmm.. może później - oznajmiłem. Ruszyłem w stronę wyjścia , kiedy przechodziłem obok wampirzycy rzuciłem -Jeff... Jeff Kaden - wyszedłem z cmentarza.

Pokręciłam głową skonsternowana. Miło mi... - rzuciłam za nim sarkastycznie... po jakimś czasie również ulotniłam się z cmentarza... poszłam do Bv... potrzebowałam drinka...

Więc dotarłyśmy do opuszczonego cmentarza. To chyba najbardziej klimatyczne miejsce w Soho.
- Al, na pewno dobrze się czujesz - zapytałam przed bramą , ponieważ widziałam jak znowu zaszkliły jej się oczy.

Oczywiście że nie.- Przyznałam szczerze.- Ale byłam najbliższą mu osobą na świecie, powinnam tu być.- Dobrze pamiętałam, co mówił mi Van. Z powodu tradycji musiał zostawić swoją rodzinę, z którą nie był zbyt blisko związany, tutaj też nie miał prawdziwych przyjaciół. Przeszłam przez bramę cmentarza i ruszyłam w stronę, gdzie on miał być pochowany.

Dotrzymywałam kroku Alice, chociaż ona sadziła takie wielgaśne kroki że nie łatwo mi było za nią nadążyć.

W końcu doszłam do... dziury w ziemi. Tak, dokładnie tak to wyglądało. W ręce trzymałam kwiaty, które już przedtem kupiłam na tą okazję. Nie były to jakieś typowe kwiaty w wiązankach, lecz kilka róż. Nie chciałam żeby cokolwiek tutaj było banalne i oklepane. Nie planowałam też żadnej uroczystości. To ma być po prostu zakopanie jego ciała. Ostatniej nocy dotarło do mnie, że to tylko jego ciało. Byłam pewna że jego dusza dalej jest ze mną, że odtąd będzie moim aniołem, a przynajmniej miałam taką nadzieję. Już nietypowo się zaczęło- Van nie był zbyt religijny, dlatego żaden kościół nie wchodził w grę. Po paru minutach na czas pojawili się elegancko ubrani mężczyźni, niosący trumnę. W tym dniu nie chciałam też słyszeć ani razu marsza żałobnego. Z głośników zamiast właśnie tego typu melodii, czy pieśni religijnych z tym związanych, sączyła się cicho ta piosenka. Choć nie znosiłam ryczeć przy innych, łzy zaczęły spływać mi po policzkach.