Ronnie Scott's jazz club

No nie wiem... nie wiem czy zdążę na te imprezy... - powiedziałam powoli - zastanawiałam się czy by nie wyjechać... - Pokręciłam nosem. Ostatnio naprawdę zaczęłam się nad tym zastanawiać. - wiesz... zobaczyć się z Louisem... ostatnio strasznie namieszał... poza tym dawno go nie widziałam...

Wyjechać? No ale wrócisz szybko?- Zapytałam cicho.- No tak, rozumiem.- Napiłam się soku.

nie wiem... właśnie nad tym się zastanawiam. - Nicka nie ma... was spotykam strasznie rzadko... a samotność zdecydowanie mi nie sprzyja... tylko pies mi został, a przecież jego mogę zabrać ze sobą... - wzruszyłam ramionami. Wzrokiem odszukałam kelnera i zamówiłam jeszcze raz to samo.

Ale Nick wróci. A z nami możesz spotykać się częściej. No nie mów że chcesz wyjechać na dłużej!- Zaprotestowałam od razu.

To mogłoby mi dobrze zrobić... oczywiście o ile Louis i jego narzeczona mnie nie wygonią... - stwierdziłam obojętnie... - chociaż wątpię, aby braciszek ryzykował utratę nie tylko głowy próbując mnie wygonić z LA... - uśmiechnęłam się do siebie, bo wiedziałam, że Lu przyjąłby mnie z otwartymi ramionami.

Uśmiechnęłam się lekko.- Może. Ale ja tego chyba nie przeżyję! A Nick? No przecież w końcu się odezwie.- Stwierdziłam spokojnie.

Może w końcu... ale skoro on mógł mnie tak zostawić, to co stoi mi na drodze?? - zapytałam Alice przyglądając jej się uważnie - a co do ciebie... to wybacz Al... ale kiedy ostatnio się widziałyśmy... bo nie pamiętam... - przeczesałam dłonią bujne ciemne włosy - gdybym wyjechała trzy dni temu... nuc byś o tym nie wiedziała, a co gorsza, nic byś nawet nie podejrzewała - stwierdziłam równie spokojnie co wcześniej Alice.

Lys, ale Nick na pewno wróci.- Stwierdziłam.- Na prawdę chcesz zostawić całe to miasto i wszystkich twoich znajomych?- Zapytałam.

Nie mówię... że chce wyjechać na zawsze... - odpowiedziałam powoli - ale... mam już dość samotności jaka mnie przytłacza... każdego napotkanego człowieka zabijam o wiele szybciej i gwałtowniej, myśląc tylko o tym, że może był z kimś, a ten ktoś poczuje się tak jak ja... mam już dość samotnych dni i wieczorów... - wyżaliłam się wreszcie - a co do znajomych to Alice... rozejrzyj się... ja widzę tylko ciebie... i to i tak nie tak często jakbym tego chciała... - machnęłam obojętnie ręką - nie ważne... niedługo pójdziesz do tego swojego śmierdziela, a ja znów zostanę sama... W LA przynajmniej będę miała Luisa i Shell...- Zakończyłam swój żmudny wykład ;]

Rozumiem, że jesteś samotna. Ale ja cię tak łatwo nie zostawię. Poza tym pomyśl- skoro Louis ma kogoś, też możliwe że będziesz się tam czuła samotna.- Stwierdziłam cicho.- Jeśli naprawdę chcesz, możesz jechać. Ale musiałabyś mi obiecać, że wrócisz szybko!- Wiedziałam, że nie ma sensu jej zatrzymywać, skoro twierdzi że to jej naprawdę pomoże.

Wiesz, że nie mogę ci tego obiecać...- stwierdziłam szczerze. Odkąd zaczęłyśmy ten temat, z każdym zdaniem stawałam się smutniejsza - ale mogę ci przyrzec, że wrócę od razu, jeśli tam poczuję się równie samotna co tu... - wydusiłam z siebie uśmiechając się blado.

Wiem, że nie możesz mi tego obiecać, ale jednak wolałabym żebyś to zrobiła.- Stwierdziłam.- Czyli na pewno wyjedziesz?- Zapytałam smutno.

Raczej tak...- stwierdziłam ponuro - ale nie martw się... kiedyś wrócę... i będę wyglądać dokładnie tak samo i będę dokładnie taka sama... zanim się obejrzysz będę z powrotem... nawet nie zauważysz, że mnie nie było... - Uśmiechnęłam się do Alice przepraszająco.

Westchnęłam.- Kwiatki ci będę podlewać...- Stwierdziłam smutno, wpatrując się w szklankę.

To ja jakieś mam ?- udałam zdziwienie... - no cóż... ale na wszelki wypadek... - wyjęłam z kieszeni małą brzęczącą rzecz. - zatrzymaj... w razie jakbym chciała wyjechać jeszcze dziś. przesunęłam kluczami po blacie stolika w stronę Alice.

Yhy...- Mruknęłam i schowałam klucze do kieszeni.- Jak nie będziesz miała żadnego kwiatka, to ci jakiegoś kupię, nie martw się...- Powiedziałam, ale nie mogłam się powstrzymać i ścisnęłam mocno Lys.- Nawet nie wiesz jak mi ciebie będzie brakowało. Ale wiesz, przemyśl to dobrze, zawsze możesz jednak zostać.

Zaśmiałam się cicho...- Alice... wierz mi... nie odczujesz tego, że mnie nie ma... właściwie gdybym ci nie zdradziła moich zamiarów... to w ogóle byś tego nie zauważyła... będzie ok... - odwzajemniłam uścisk. - W razie gdybym nie zdążyła - co było raczej pewne zważywszy na okoliczności i zamiary - to pożegnaj ode mnie dziewczyny... wiesz.. nie wiem czy zdążę się z nimi jeszcze zobaczyć...

A właśnie że odczuję!- Stwierdziłam od razu.- Jasne, pożegnam, jeżeli je spotkam.- Powiedziałam smutno, dalej jej nie puszczając.

Już już Alice... - poklepałam ja po ramieniu... - wrócę przecież... no chyba, że narobię sobie wrogów i rozszarpią mnie na strzępy... co z moim usposobieniem nie byłoby zbyt trudne... - potrząsnęłam głową - nieważne... czas nas goni... - spojrzałam na zegarek i uśmiechnęłam się do Alice. - im szybciej wyjadę, tym szybciej wrócę... może...

Nooo...- Jęknęłam puszczając ją.- Ale szybko wróć!- Powiedziałam smutno.- Papa.

Cmoknęłam Alice w policzek. - Postaram się. Do zobaczenia Alice... - Uśmiechnęłam się do przyjaciółki i pozostawiając kilka banknotów na blacie stolika opuściłam lokal.

Łezka zakręciła mi się w oku. Pożegnania były, są i będą okropne. Wstałam i zapłaciłam za sok. Liczyłam na to, że spacer w czasie ulewy poprawi mi humor.

Weszliśmy wolnym krokiem do klubu. Nawet nie było w nim wielu ludzi. Usiedliśmy przy jednym stoliku. Podszedł do nas kelner.- Kieliszek wina.- Powiedziałam, zanim o zdążył cokolwiek zaproponować.- A ty?- Spojrzałam na Vana.

-Kawę.- poprosił -Wino? no nie mów...

Ale czego nie mów?- Zmarszczyłam brwi.- Słodkie, czerwone wino jest chyba moim ulubionym napojem, nie licząc soczku pomarańczowego.

-Nie zamierzasz się upić?- zapytał patrząc na nią.

Nie, nie zamierzam. Mam zbyt wiele spraw do przemyślenia żeby urwać sobie film.- Odparłam. Kelner przyniósł nasze zamówienia. Podwinęłam jedną nogę, siadając wygodniej w fotelu.

-To dobrze.- westchnął i napił się kawy.

Uśmiechnęłam się do niego i upiłam łyk wina. Zamyśliłam się trochę, przymykając oczy.

-Kiedy pierwszy raz cię spotkałem byłaś pijana...- wspominał uśmiechając się lekko.

Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.- Pamiętam to. Najpierw siedzieliśmy w jakimś klubie, potem włóczyliśmy się razem po parku.- Przypominałam sobie to wszystko dokładnie.- A właśnie! To już wtedy sobie mnie wpoiłeś?!- Zapytałam, przypominając sobie o tym.

-Wtedy chyba jeszcze nie, nie wiem. - powiedział zamyślony.

To wszystko jest w ogóle bardzo dziwne...- Stwierdziłam szczerze.

-Rzeczywiście bardzo dziwne, nie wiedziałem, że możne się wpoić w wampirzycę...- uśmiechnął się promiennie

No właśnie... tego ja też nie wiedziałam...- Odparłam. Jeszcze to wszystko chyba nie do końca do mnie dotarło.

-Czyli widocznie można.- zaśmiał się lekko.

Zaśmiałam się i wypiłam do końca wino.-Może chodźmy do ciebie? Moje mieszkanie w kamienicy odpada, Lys się wkurzy.- Uśmiechnęłam się.

-Dobrze.- dopił kawę i wstając położył banknot na stole.

Wyszli razem wolnym krokiem z klubu.

Weszłam do klubu. Miałam na sobie szarą sukienkę (bombkę) bez ramiączek oraz czarne , błyszczące szpilki. W dłoni trzymałam czarną kopertówkę. Usiadłam przy jednym ze stolików , zamawiając malibu blackcurrant. Przysłuchiwałam się z zaciekawieniem artyście , który grał jakiś dość melancholijny utwór. Przymknęłam powieki , by wsłuchać się w melodię.

Do klubu wszedł z wielką chęcią, uwielbiał przecież muzykę i wszystkie jej rodzaje. Jazz był dla niego czymś, co uznawał za ucieczkę od stresu, ciągłych przeprowadzek ze względu na swoje rodzinne korzenie i takie tam... niepotrzebne mu sprawy. Usiadł przy ladzie, wzdychając ciężko, potem zamawiając Ballantines & Coca-cola. Ten drink przypadł mu do gustu, pijał go często w Osace z Akirą- jednym ze starszych braci, tuż przed wywinięciem jakiegoś numeru siostrom. Uśmiechnął się na to wspomnienie pod nosem i zanurzył usta w trunku, cały czas stukając nogą po cichu w rytm muzyki.

Po prostu wiedziałam, że nie będzie mi dany spokój. Ledwie oddałam się "porwać się muzyce" , a już coś innego przykuło moją uwagę. Uchyliłam lekko jedną z powiek , szukając źródła zapachu , który przerwał moje rozmyślanie. Gdy tylko spostrzegłam młodego mężczyznę siedzącego przy ladzie , od razu wiedziałam , że to jeden z "nas". No , ale przecież nie mogłam do niego podejść i powiedzieć mu żeby wyszedł, nie ? XD Postanowiłam więc podejść do niego i się przywitać. XD
- Hej! - krzyknęłam pojawiając się za jego plecami.

Ustał z tym pukaniem w i tak idiotyczny rytm muzyki i przełknął łyk drinku, gapiąc się nadal przed siebie. Że ktoś zwrócił na niego uwagę, oto nowość. Zazwyczaj zwracano ją na jego przy głupawe rodzeństwo, czas rodziców był ograniczony tylko do nich, nie dla najmłodszego syna- Tomy. - Coś się stało? - Uniósł jedną brew do góry w zdziwieniu. Ta otwartość Nowojorczyków... XD Gorzej niż z uprzejmością Japończyków. Spojrzał na wampirzycę przez ramię. - Ohayo.

-no .. eee.. chciałam się przywitać ? - zdziwiłam się. Myślałam , ze dżapanisy XD są otwartymi i przyjaznymi ludźmi. Usiadłam obok chłopaka na krześle, unosząc do góry lewą brew.

Uniósł obie brwi po czym uśmiechnął się szeroko. - Ohayo! XD Gomen, wybacz. Żartowałem. - Wyszczerzył się jeszcze raz, bo na prawdę to był okropnie śmieszny żart. Miał tylko nadzieję, że ją do siebie nie zrazi tym zachowaniem, bo prostu taki już jest. - Ikuta Toma. - Skinął głową delikatnie, tak jak na arystokratę przystało. Oprócz umiejętności oraz krwi, tego jednego chłopak zmienić nie mógł.