Mały domek Nicholasa Brauna

Naprawdę mały dom, niczym nie różniący się od reszty domów. Salon, łazienka, jadalnia, sypialnia... Wszystko to utrzymane w różnych odcieniach beżu, brązu i bieli.

A więc jestem w Nowym Jorku...Pomyślałem drapiąc się po głowie. Wciągnąłem powietrze nosem. Czuć było w nim mieszankę zapachu skóry, z której było zrobione obicie białej kanapy, oraz zapach grubego, ciemnego drewna. O ile się nie myliłem był to orzech. Wszedłem na górę do swojej sypialni i odstawiłem walizki na podłodze i zatarłem ręce z łobuzerskim uśmiechem na twarzy. Czas zaszaleć. Znów pomyślałem i wyszedłem z domu, zamykając drzwi na klucz.

Wyciągnąłem klucz z kieszeni i otworzyłem drzwi przed Ness. -Rozgość się. Napijesz się czegoś?- Zapytałem idąc do kuchni.

Weszła za chłopakiem do domu, rozglądając się z ciekawości.
- Coś zimnego, proszę... - uśmiechnęła się uroczo, po czym znowu się zarumieniła.

Uwielbiałem jak się uśmiechała, mimo iż znałem ją od może godziny? Poszedłem do lodówki i nalałem Ness zimnej Coli po czym je zaniosłem. -Tak więc na co masz ochotę?- Uśmiechnąłem się zawadiacko.

I patrzył na nią jak tamten wilkołak- Jacob. Ten to miał wpojenie. oO Oby tylko ten nie okazał się od niego lepszy i nie wpoił sobie jej już od tego pierwszego wejrzenia, bo będzie musiała go rozczarować.
- Nie wiem, zaskocz mnie. Lubię niespodzianki. - Uśmiechnęła się delikatnie, mrucząc pod nosem coś po francusku. Czasami, żeby obgadać faceta, wystarczy w innym języku i Francja elegancja. Ale jedno mogła mu powiedzieć wprost.
- Masz uroczy uśmiech. - Odwróciła wzrok, gdy to mówiła, bo odrazu poczuła jak jej poliki robią się czerwone i niezwykle pieką.

Pewnie spaliłem buraka. Nie byłem przyzwyczajony do komplementów, tym bardziej ze strony dziewczyny. -Uhm, dzięki...I...I vice versa.- Znów posłałem jej uśmiech i udałem się do kuchni. Nie Nick... Ona jest w połowie wampirem! Wprawdzie ma w sobie coś z człowieka ale... Ale nie... Nie możesz się w nią wpoić idioto! Pomyślałem wyciągając potrzebne składniki z lodówki. Zabrałem się do robienia spaghetti. Wstawiłem wodę na makaron, kroiłem pomidory na sos. Doprawiłem go suszonym tymiankiem i bazylią. Wrzuciłem makaron do wody i znów pogrążyłem się w myślach. Fakt, jest urocza, śliczna... Zapewne mądra, jak to na...Pół wampira przystało. Ale to nie zmienia faktu iż to ja tu jestem wilkołakiem, i że zapewne śmierdzę na kilometr. A ona? Ona pachnie cudownie. Jej skóra delikatna, niczym porcelana, jednak kusząco ciepła. Nie to co u reszty wampirów. Nie jest ona twarda, zimna...Jest cudowna.... -Ech..- Mruknąłem pod nosem i odcedziłem makaron. Polałem go sosem, przyozdobiłem i zaniosłem oba talerze do salonu. -Tak więc... Bone apetite mademoiselle.- Podałem jej talerz i uśmiechnąłem się szeroko.

Wprawdzie Renee nic nie powinna słyszeć z jego myśli, ale co nieco niestety dziwnym trafem usłyszała. Jej uśmiech odrazu nieco zbladł, gdy owy wilkołak wszedł ze spaghetti do salonu. Wpatrywała się w jeden punkt, teraz zamyślona. Po chwili spojrzała na niego i westchnęła, bo najwidoczniej właśnie odkryła swój drugi talent... T_T Chociaż ona twierdziła, że przekleństwo, bo wolałby takiego czegoś nie wiedzieć. Wzięła od niego talerz i zaczęła niby jeść. Bazgrała widelcem po szkle, co jakiś czas wkładając odrobinę zapewne pysznego dania przyrządzonego przez Nicholasa do buzi.
- Ehm... - Pierwszy raz zaczęła się jąkać, nie wiedziała jak mu powiedzieć delikatnie, żeby nawet nie próbował jej sobie wpoić. Ona jeszcze nie do końca przestała ... kochać Aleksa. - Tak właściwie to możesz mi opowiedzieć o tym waszym ...wpojeniu? - Wypaliła z grubej rury, bo już nie miała siły owijać tego w bawełnę.

Szczerze mnie zatkało. Myślałem, że nic o tym nie wie. A jednak. -Więc.. Jakby to... Kiedy wilkołak...Spotka... Swoją bratnią duszę... Kiedy będzie czuł, wiedział, że to TA osoba... Nie ma zmiłuj. Spełnia jej wszystkie zachcianki, robi wszystko, czego ta druga osoba sobie zażyczy. Ale myślałem, że... Że ty o tym no wiesz... Nie masz pojęcia...- Zrobiłem speszoną minę.

Wysłuchała go z rumianymi policzkami, znowu czując jak głupio pieką.
- Ach... rozumiem. - Uniosła jedną brew do góry i podrapała się po głowie ze wstydu.
- Wiesz, jak już ktoś był taki, który wpoił sobie mnie od urodzenia, to trzeba wiedzieć co nieco. - Odparła lekko także speszona.
- Czyli to jest takie ludzkie zakochanie... oO Oł Dżizys... oO- Powiedziała to takim tonem, przerażającym tonem, że przełknęła ślinę głośno, ukrywając twarz w dłoniach. - Przepraszam, ja już pójdę... - Dodała, wstając z kanapy
- Przepraszam. - I wybiegła w tym swoim wampirzym tempie.

-Nie no, to ja przepraszam... Nie powinienem był... - Nawet nie dokończyłem, a jej już nie było. Pozmywałem talerze i wyszedłem z domu.