Dom Erica Folletta

Zamknęłam oczy.- A czy nie możecie rozmawiać w wilczej postaci?- zapytałam. Wiedziałam że jest to możliwe, liczyłam tylko na to. Nie chciałam, żeby widział jak bardzo cierpię, dlatego nawet nie próbowałam go zatrzymać.

ona chce spotkać się w podziemiach pod NY wiec myślę że to możliwe- powiedziałem i pocałowałem ja w wargi- Przysięgam że wróce- powiedziałem * Choć nie wiem w jakim stanie fizycznym i psychicznym, ale wrócę*

Tego właśnie bałam się najbardziej. Popatrzyłam na niego.- Masz wrócić. Ale chcę żebyś wiedział, jeśli ta rozmowa będzie trwała za długo, jeśli coś będzie nie tak, a ja to zauważę, rozszarpię tą dziwkę.- powiedziałam spokojnie. Wtuliłam się w niego.

Kate nie zauważysz bo ciebie nie będzie ze mna, nie narażę ciebie na niebezpieczeństwo. - powiedziałem spokojnie, czułem jak oddech jej przyśpieszył- Nie martw się to dopiero jutro, dzisiaj dzień i noc należą do nas- jedna łza rozpaczy spłyneła po moim policzku.

Poczuję. Wiesz mi, poczuję. Jeśli coś będzie nie tak, poczuję się jeszcze gorzej niż ty...- Wyszeptałam. "Już raz przez to przechodziłam.." Łzy popłynęły z moich oczu.- Nie chcę żeby tak to wyglądało. Nie chcę, żeby było tak, jakbym się z tobą żegnała. Chcę, żeby dzisiaj było tak, jak w każdy inny dzień.- Popatrzyłam mu prosto w oczy.- Chcę o tym zapomnieć i przypomnieć sobie dopiero jutro.

i tak właśnie bedzie- powiedziałem to i pocałowałem ją, wyłączając wszystkie mysli, byłem ja i była ona nikt inny.

Wtuliłam się w niego i pocałowałam namiętnie. Próbowałam zapomnieć o wszystkim.

Położyłem nas do łóżka, dotykałem jej twarzy,szyji, talii,bioder, ciesząc sie każdą chwilą z Kate, całowałem ją wszędzie dziekując jej za to że poznałem ją.

Pocałowałam jego gorące usta. Dotykałam jego nagiego torsu. To wszystko mnie przytłaczało, ale nie dawałam tego po sobie poznać.

Pieściłem jej wargi, ramiona,piersi, brzuch. Czujem że jest spięta że nie oddaje sie chwili. Przestałem , położyłem się obok i patrzyłem na nią.

Zamknęłam oczy. Po chwili znowu je otworzyłam.- Przepraszam...- wyszeptałam. Położyłam się na nim całując go tak namiętnie, jak jeszcze nigdy.

nie przepraszaj- powiedziałem * To moja wina, eh...* pomyślałem smutno, byłem zły na siebie że Kate dowiedziała się o tym że Alien jest w NY.

Nie, nie rób takiej miny! Bądźmy dzisiaj szczęśliwi! Nie odpędzę tych myśli w mojej głowie, boję się o ciebie, boję się że jakaś szmata może popsuć nam życie, ale mam zamiar spędzić ten dzień tak, jak zwykły normalny każdy dzień. Chcę spędzić go razem z tobą, chcę czuć, że jesteś blisko. Chcę czuć, że jesteśmy bezpieczni i nikt tego nie zepsuje..- mówiłam powoli.- Chcę spędzić cały dzisiejszy dzień przytulając cię i kochając się z tobą. Bo choć wiem, że jutro nic ci się nie stanie i będziemy żyć dalej, nie chcę marnować tego dnia.- powiedziałam lekko zdenerwowana. Zaczęłam go całować.

to przestań się martwić, bo nic mi nie bedzie- powiedziałem surowo, jak by mnie obraziła.

Kocham cię, myślisz że mogę przestać martwić się o ukochaną osobę?!- zapytałam go z wyrzutem.- Sam powiedziałeś, że nie wiesz, co tam się będzie działo, więc nie mów mi że mam się przestać martwić.

Eh..- westchnąłem wstałem i poszedłem po prysznic- idiota ze mnie- powiedziałem do siebie.

Przygryzłam wargę. Położyłam się na łóżku i leżałam tak, patrząc w sufit.

Wziąłem prysznic, nie wytrzymałem tego ze może cos stać się Kate , bałem sie oną strasznie bałem, co tam ja ona była mi droga, wiedziałem że jest jedno wyjście, aby ona żyła , zamknąłem drwi łazienki po wyjściu z prysznica.

Zdziwiłam się że Eric tak długo nie przychodzi. Podeszłam pod drzwi łazienki.- Eric?- zapytałam niepewnie.

Tak Kate- mówiłem opanowanym głosem, z szafki wyjąłem żyletki* To nie honorowe ale musze to zrobić* pomyslałem z żalem ,wszedłem pod prysznic i przeciąłem sobie nadgarstki, w obu rekach.

Nagle poczułam kłucie w sercu. Znałam ten ból.- Co ty do cholery robisz?!- krzyknęłam. Czułam się, jakby ktoś wbił mi nóż w serce. Próbowałam otworzyć drzwi.- Metalowe?! Kur**, nie wierzę!- krzyczałam. Szybko zmieniłam się w wilka. Czułam że mam siłę, jakiej nigdy nie miałam. Wyważyłam drzwi. To co zobaczyłam, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Natychmiast zmieniłam się w człowieka. Pobiegłam do niego i ścisnęłam dłońmi jego nadgarstki, aby zatamować krew. Zaczęłam płakać.- Co to ma być?!- zapytałam go. Widziałam, że jest przytomny.

Kate prosze zostaw , dzieki temu jesteś bezpieczna, Alien zrobi tobie krzywde-powiedziałem słabo, już nie pierwszy raz sie przeciołem wiec wiedziałem jak ciaż by szybko poszło- A ja tego nie chcę jesteś bezpie..- urwałem, byłem nie przytomny.

Nie!- powiedziałam spokojnie. Opanowałam się już trochę. Szybko wzięłam jakiś podkoszulek, i zawiązałam go przed obiema ranami, aby nie tracił krwi. Nie mogłam już nic więcej zrobić. Dalej czułam ten ból. Przytuliłam go do siebie.- Błagam, nie rób mi tego! Nie umrzesz! Ani dzisiaj ani jutro! Nigdy nie umrzemy! Kocham cię...- znowu zaczęłam płakać.

niebyt był błogi i wspaniały, poczułem jak moja dusza wychodzi zemnie i patrzy na nas z boku, widziałem ją płaczącą nad moim umierającym ciałem, serce zwalniało. płakałem jako duch że świat jest okrutny, że ja jestem słaby, że życie m,nie nie chciało.

Nie dam ci umrzeć!- krzyknęłam. Zaczęłam go reanimować.- Błagam... Proszę...- Choć byłam twarda, w takich sytuacjach nie wiedziałam co zrobić. Cierpiałam, bo to on sam sobie to zrobił. Zrozumiałam, czego mogę się spodziewać po tej szmacie.- Jeśli zaraz się nie obudzisz wzywam pogotowie...- powiedziałam niby do niego.

Jako duch podszedłem do niej- odpuść prosze- powiedziałem i pocałowałem ją w policzek.

Dreszcz przeszedł mi po plecach.- Nie ma mowy!- powiedziałam cicho. Nie przestałam go reanimować. Moje serce drżało.- Nie mogę cię stracić! Nie mogę żyć bez ciebie...- wyszeptałam.

Błagam zostaw mnie nie dręcz, nie męcz tak lepiej, zawsze będę przy tobie- mowiłem spokojny opanowany.

To ja cię błagam!- zaczęłam już krzyczeć. Łzy cały czas spływały mi na policzki. Nie wiedziałam, co jeszcze mogę zrobić. Dalej nie przerywałam. Miałam jeszcze nadzieję.- Co za świnia z ciebie, że zostawiasz mnie samą??!!

Pluto zaczął wyć, Frotka też, patrzyłem na Kate i nie wierzyłem- Kate prosże jestem zbyt słaby, nie umiem nie rozumiem, kocham cię nad życie i zostane przy tobie na zawsze ale zostaw mnie teraz wyjdź idź , Alien wyjedzie a ty będziesz bezpieczna- powiedziałem

Czy ty naprawdę myślisz że bez ciebie tu zostanę?! Ile razy można przeżywać coś takiego?! Kocham cię... więc pójdę za tobą...- powiedziałam cicho. Pocałowałam jego usta.

Dusza wróciła do ciała, Serce zaczeło bić wolno - Kate nawet tak nie mów, nie jestem pempkiem świata żebyś ty szła za mną- powiedziałem bardzo wolno przytomniejąc, oczy miałem lekko tylko uchylone.

Moje serce przyspieszyło.- Już kiedyś ci to powiedziałam i powiem to jeszcze raz- jeśli ty umrzesz, zrobię to samo.- powiedziałam cicho, już bardziej spokojnym głosem

Mała jesteś nie mądra aż za bardzo- powiedziałem, i znowu odpłynąłem, za dużo krwi straciłem, miałem dreszcze * Eh... nie madra jesteś*

Szybko obudziłam się z transu. Przestałam wpatrywać się w jego twarz. Podniosłam go, choć było ciężko i zaniosłam do sypialni. Położyłam go na łóżku i przykryłam kocem.- Co ja mam jeszcze zrobić...- zapytałam sama siebie. Szybko ubrałam się w sukienkę i usiadłam obok niego.

przytomniałem i traciłem swiadomość, po około 2 godzinach swiadomość wróciłam na dobre a z nią poczucie wstydu, pogardy i niesmaku do siebie, leżałem nie patrząc na Kate * własnej kobiety nie umiem ochronić*

Popatrzyłam na niego. Łzy same popłynęły z oczu. Podciągnęłam kolana pod brodę i ukryłam twarz w dłoniach.- Jak mogłeś mi to zrobić?- wyszeptałam.- To dla mnie zbyt wiele. Zamiast myśleć co zrobimy jutro, ty próbujesz się zabić?- popatrzyłam mu prosto w oczy.

Błagam nie patrz na mnie, jestem odrazajacy, powinienem umrzeć w tej łazience- powiedziałem i podsunąłem koc na twarz, ręce bolały jak nie wiem, ale wyłączyłem sie na ten ból.

Boli mnie tylko to, że chciałeś mnie zostawić. Że chciałeś umrzeć i zostawić mnie samą! Znowu! Bez nikogo! Myślisz że byłabym w stanie to udźwignąć? To jest dla mnie za wiele. Już kiedyś to przechodziłam. Wiem, że nie dałabym rady przejść tego jeszcze raz. Nie dociera do ciebie fakt, że cię kocham?! Nawet, jeśli byłbyś odrażający, to i tak nie zmieni tego, co do ciebie czuję. Nigdy nie przestanę cię kochać... Proszę cię, nie zostawiaj mnie samej!- rozpłakałam się i przytuliłam do niego.

Kate zrozum to co chciałem zrobić wypływało z miłości do ciebie. Nie chcę zebyś ty była bezpieczna to wszystko, tego pragnę dla ciebie. mozesz nazwać mnie Egoistą ale pragnę zebyś ty mnie zrozumiała, Alien to ona zrobiła mi tę szramę na plecach, zabiła jeszcze 10 wilków, ona jest taką bestia i chce mnie- przełknąłem śline- prosze ... to nie przeciw tobie tylko dla ciebie było.

Ale ja nie chcę być bezpieczna. Chcę być szczęśliwa. I nie chcę cierpieć. Nie mogę żyć bez ciebie.-powiedziałam. Choć czułam, że teraz to ja jestem egoistką, nie mogłam powiedzieć nic innego.- To zróbmy cokolwiek. Ukryjmy się. Nie wiem, cokolwiek! Musi być jakaś szansa.- powiedziałam cicho.

poczułem sie jak śmiec, to co robiłem z każdym słowem było coraz gorzej * przestań mówic* pomyślałem i juz nie odezwałem sie,leżałem pod kocem i marzyłem żeby Kate pokochała kogos innego lepszego.

Popatrzyłam na niego smutno. Położyłam się koło niego i dotknęłam jego dłoni.- Obiecaj mi, że się nie poddamy.... Że coś zrobimy... Przecież nie będziemy czekać na śmierć!- Łza spadła mi na policzek.

Kate musisz po prostu trzymać sie z daleka ode mnie tylko tyle i nic wiecej- powiedziałem z pod koca moją rękę w pięści zamknąłem, bolało mnie to co mówiłem.

Mam cię zostawić samego?- zapytałam, jakby to jeszcze do mnie nie dotarło.- Ale ta wilczyca...- westchnęłam- Czy możesz mi dokładnie powiedzieć o co jej chodzi? Tylko teraz chcę wiedzieć wszystko.- powiedziałam dobitnie.