Bar Bloody Valentine

-świetny pomysł... - uśmiechnąłem się i wstałem z krzesła. Skutek był taki, że zaraz potem leżałem na podłodze. Wybuchnąłem śmiechem i podjąłem próbę podniesienia się z ziemi.

Chodź... pomogę ci... pochyliłam się nad nim i pomogłam mu wstać. Jedną ręką ułożyłam jego rekę na swoim ramieniu, zaś drugą złapałam go w pasie. Wygodnie ci?? spytałam z uśmiechem. Dobrze, że jako wampir miałam wystarczająco siły ;]

-nawet nie wiesz jak bardzo.. - pocałowałem Lys w policzek. -mówiłem ci już, że cię kocham ?

Zdaje się... że tak... odpowiedziałam z uśmiechem. Właśnie doszliśmy do drzwi, które otworzyłam jednym kopniakiem. Jednak, nic nie zaszkodzi jeśli będziesz to częściej powtarzał... zaśmiałam się. Z przyjemnością odpowiedziałabym mu, że też go kocham i to bardziej... jednak miałam pewne wątpliwości, czy to zapamięta... więc postanowiłam zostawić to na później.

-aha... kocham cię, kocham cię, kocham cię, kocham cię, kocham cię... -wyszliśmy z baru..

Wparowała do baru, siadając odrazu przy najciemniejszym stoliku. Ubrana w małą czarną i zabójczo wysokie szpilki usiadła na krześle i zamówiła jak zwykle ukochane martini. Upiła trochę z kieliszka i postanowiła poczytać myśli tu zebranych.

Spojrzała na właśnie przybyłego... wampira. Zmarszczyła czoło.
" Osz kurde... normalnie drugi Lenon. " , zachichotała w myślach.

Podeszła do nowo przybyłego wampira i usiadła obok.
- Zamierzasz tak cały czas spędzić ten wieczór, wpędając ludzi w stan przedwczesnej nerwicy? - zachichotała.

- Miley. - podała mu rękę na przywitanie.
- Cześto tu przesiadujesz, czy tylko jak masz powód, przychodzisz tu i próbujesz utopić smutki? - zapytała, odgarniając niesforne loki z twarzy.
" Cholerstwo... "
" Zętnę je jak tylko nadarzy się okazja. "

- Fajnie tak leżeć na blacie, to twoje ulubione zajęcie w tym barze? Nie lepiej upić się jak świnia i pójść do domu?
Położyła głowę także na blacie i zerknęła na niego.
- No tak.. podglądanie przychodzących tu kobiet... krótkie sukienki, długie nogi i wszystko jasne. - parsknęła śmiechem.

- Yhy. Akurat. Gdzie, kiedy, które to były?- zasmiała się.
- Poza tym nie wyglądasz na faceta na którego kobiety rzucałyby się i wskakiwały do łóżka... Przypominasz samotnika... - upiła trochę alkoholu.

Zerknął na Alice łobuzersko.
- Dobrze. Chodźmy stąd... - wziął ją za rękę i poszli w stronę jego domu.

Wszedł z Alice do baru. Usiedli przy pierwszym lepszym stoliku.
- Co ci zamówić? - zapytał, całując jej dłoń szarmancko.

Poproszę Piwo.- uśmiechnęłam się do niego. Położyłam torbę z książkami obok krzesła.

Skinął na kelnera. Zamówił piwo i kieliszek wina.
-Uważaj z tym piwem, bo cię jeszcze uwiodę. - odrzekł, szczerząc zęby w pięknym uśmiechu.

Jakoś mi to nie przeszkadza...- zaśmiałam się. Upiłam łyk piwa.- Dzisiaj byłam na uniwerku i pisałam bardzo ważny test... Mam nadzieję że zdam.- westchnęłam cicho.

- Zdolna jesteś... Na pewno zdasz. - odparł i potarł swoją dłoń o niej.
Jak zwykle nie pił alkoholu, upił sporo wina.
- Będziesz najlepszą lekarką na świecie...

Zachichotałam.- Mam nadzieję że będę. Tylko że wkurza mnie to, że nikt w szpitalu nie traktuje mnie jeszcze jak prawdziwego lekarza. Albo siedzę na urazówce i zszywam jakiś głupich nastolatków i nastawiam kończyny albo rozdaję leki albo wypełniam jakieś cholerne papiery...- Westchnęłam.- A ostatnim razem, jak byłam na sali operacyjnej, mogłam tylko patrzeć jak pracują inni chirurdzy...- powiedziałam smutno.

- Oj okaż cierpliwość. Jeszcze będziesz narzekać na starszych pacjentów. - zachichotał.

Prychnęłam.- Też by ci się skończyła cierpliwość, jakbyś zamiast robić skomplikowane operacje na sercu, zszywał łuk brwiowy albo podłączał kroplówki...- westchnęłam teatralnie. Nie lubiłam praktyk, bo były strasznie nudne.- A ty zdecydowałeś się na studia? Czy pracę?- zapytałam wesoło.

Spojrzał na nią i się zakrztusił.
Westchnął.
-Studia... prawnicze... Będziesz miała chłopaka adwokata. - uśmiechnął się szeroko.

Uśmiechnęłam się.- No to super. Pewnie będziesz jednym z najlepszych adwokatów na świecie.- powiedziałam wesoło. Napiłam się piwa.

Zaśmiał się.
- Na świecie... Hahaha. Jutro pójdę załatwić i studia i twoje klucze do mojego... serca. - uśmiechnął się szeroko.

Uśmiechnęłam się.- Myślę że klucze do twojego serca już posiadam. A cała reszta nie jest tak ważna...- powiedziałam cicho patrząc mu w oczy.

Uśmiechnął się i upił wina.
- No wiesz... mój dom, moje serce... Heheh.
Nerwowo poruszał palcami w swojej kieszeni kurtki.
" Wyjdę na jakiegoś napaleńca czy coś... Lepiej nie... ", pomyślał, zapominając o darze Alice.
" Tak krótko ją znam, zle to odbierze.... " , zastanawiał się, przyglądając jej się.

Angel i tak dobrze wiesz, że jeśli bym bardzo chciała wejść do twojego domu, nie potrzebowałabym kluczy.- zachichotałam.- Wyważenie drzwi, albo wejście przez okno nie jest takie trudne...- stwierdziłam, upijając łyk piwa.- Dla mnie bardziej liczy się klucz do twojego serca...

- No tak... - zaśmiał się i ujawnił przez przypadek swoje kły, na co siedzący obok czlowiek się przestraszył. Angel uniósł wyżej wargi. Spojrzał na niego.
Przytknął sobie palec do ust.
- Cii...
- Może stad pójdziemy? Może do parku, albo do domu... " pogadać".... - uśmiechnął się łobuzersko do wampirzycy.

Zaśmiałam się.- No to chodźmy do parku.- wyszczerzyłam zęby w uśmiechu. Wstałam i założyłam torbę na ramię.

Postanowiła wpaść do baru, w którym była bardzo dawno temu.
Weszła dostojnym krokiem do pomieszczenia. Usiadła przy jednym ze stolików i zdjęła kurtkę odwieszając ją na oparciu krzesła. Zamówiła piwo i rozejrzała się za znajomymi twarzami.

Wszedłem do baru, humor mi dopisywał... chociaz nie dopisywał... to za mało powiedziane, czułem się genialnie.
Rozsiadłem się wygodnie na krzesełku barowym i z uśmiechem na twarzy zamówiłem wodę. Barman nieco zdziwiony tak miła klientelą, z zadowolona miną począł spełniać moją zachciankę.
Kilka sekund później siedziałem wygodnie popijając wodę z cytryną i obserwując nieszczęsnych ludzi.

Weszła do baru i usiadła przy swoim stoliku.
Zamówiła dżin z tonikiem. Wpatrywała się w grupkę pijaczków , którzy wyśpiewywali swoje pieśni.
Zaśmiała się i wypiła trochę z zawartości szklanki.

Uuu... doleciał mnie znajomy zapach. Mała irytantka... zaśmiałem się w myślach. Oczywiście nie byłbym sobą gdybym do nie j nie podszedł. Stanąłem tuz przednią i skłoniłem się najniżej jak to tylko było możliwe. OO witaj moja wybawicielko... słowa wypowiedziałem niemal patetycznie.

Witam dręczyciela ... - rzuciła ironicznie i nadal wlepiała wzrok w pijaczków - Czym zawdzięczam sobie takową wizytę ? Czyżby Pan wytrzeźwiał ? - zaśmiała się głośno.

Och... myślałem, że to widać... ale cóż chyba wymagam od ciebie zbyt dużej spostrzegawczości... powiedziałem, a an moje twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek. Przysunąłem się do niej i połozyłem dłoń na jej ramieniu. Już więcej postaram się nie popełnić tego błędu...odrzekłem bardzo powoli, jakbym mówił do osoby mądrej inaczej.
Zaśmiałem się i rozsiadłem się na krześle obok Ane.

- No jasne , traktuj mnie jeszcze jak dałniarskiego hipodepsa - burknęła.
Jeden z pijaczków przewrócił się wraz z kumplem tłukąc kufle przy barze. Wściekły barman zwinął gości za frak i wykopał ich za próg. Ane zaśmiała się cicho.
- Cóż ... ludzie są zabawni. No to żonka Pana Mariana się wkurzy. Biedna patelnia - zachichotała ironicznie.

Rozejrzałem się. Mając Ane przed nosem, ludzie byli dla mnie mało ważni. Uniosłem brwi widzą "tarzającego" się po ziemi jegomościa.

- Wracamy do świata żywych inaczej - pomachała ręką przed jego oczami - czyżby Pan "uprzykrzę życie biednej małej wampirzycy" się zamyślił ? - spojrzała na niego zdziwiona upijając nieco z zawartości szklanki.

Może... odpowiedziałem tajemniczo. Nawet nie pytaj, nie powiem ci na jaki temat.

Westchnęła ciężko.
- super ... nie pytam. - mruknęła pod nosem. Stukała palcem o blat stołu w rytm uderzeń serca barmana. Pukanie było tak delikatne , że zwykły człowiek nie mógł tego dosłyszeć.
- Nudnawo tu - rzuciła po chwili zwracając się do Jasona.