Domek Alexa Armand

- Co ... co ... co ty gadasz ?! Jakim cudem ! - szczęka mi opadła i nie mogłam jej podnieść - kiedy ?! Co się stało .... ale ... jak ... - nie mogłam się pozbierać. teraz to dopiero musi jej być ciężko. Dopiero znalazła kogoś z kim chciała być ... - Alice - podbiegłam do niej i przytuliłam ją mocno - ja , nie wiedziałam.

Zacisnęłam zęby.- Nic się nie stało Ane.- Zapewniłam ją, próbując się nie rozklejać. Nie przy Ełi i Ane, nie miałam zamiaru psuć im humoru.- Jakim cudem? Chyba wiesz jak się zabija wilkołaki. Nie wiem kiedy. Ktoś go zabił.- Powiedziałam zupełnie niewzruszonym tonem głosu.

Popatrzyłam na cioteczkę An z politowaniem. Jąkać się w takim wieku ?! Ja rozumiem , że 3 latek może się jąkać - ale ona ma już grubo po 17. Nie wiem ile ma lat na prawdę ale z wyglądu przypomina mi licealistkę.
Spojrzałam teraz na Alice i zrobiło mi się strasznie przykro. Przytuliłam się mocno do mamy - mia mi .... co to być nie żyć ? - spytałam, spoglądając na nią z dołu i śledząc uważnie jej ruchy.

- a mówiłam , żebyśmy porozmawiamy później - syknęłam w stronę Al i Ane. - umrzeć to znaczy... eeee.. nie oddychać , nie to zły przykłada. Wampiry nie oddychają. - zmarszczyłam brwi - umrzeć to znaczy opuścić ukochaną osobę. - powiedziałam pierwszy co przyszło mi na myśl. Przytuliłam mocniej Ir i zaczęłam delikatnie głaskać ją po włosach.

Sama powiedziałaś żeby jej powiedzieć.- Westchnęłam teatralnie i opadłam na sofę. Patrzyłam na pustą ścianę przed sobą.

- Nie wiem co to znaczy umrzeć - przyznałam się bez bicia - ale wiem jak stracić cząstkę siebie i nie móc jej już nigdy odzyskać, bo tak właśnie czuje się w tej chwili. - pogłaskałam Ir po małej rączce - ale ciebie to jeszcze nie dotyczy. Umrzeć to znaczy ... może zasnąć i udać się w daleką podróż do gwiazd ? Ale z tej podróży nie ma już powrotu , wiesz ? Z stamtąd się już nie wraca. Tam wszystko się zaczyna i kończy. - Jezu jak trudno tłumaczy się takie rzeczy dziecku - Ełi ... a ty nie zwalaj na nią winy w takim momencie! - warknęłam cicho broniąc Alice -.-''

- cy ja tez tam by-łąm - zapytałam , bo ciekawiło mnie to niezmiernie. Nie znałam wuja Vana , ale to musiał być naprawdę fajny gość skoro ciocia Al tak po nim płakała - nie pac! Nie pac bo mi teś jes smu-to! - pocieszałam ją jak mogłam.

Zmroziłam Ane wzrokiem, ale nic już nie powiedziałam . Nie miałam ochoty kłócić się z nią w takim momencie.
- Ane mogłabyś zanieść Ir na górę ? muszę wam coś powiedzieć. - poprosiłam - ja w tym czasie przygotuję coś mocniejszego do picia.

Ane, nie musisz mnie bronić. - Jęknęłam.- Ja się dobrze czuję. Nawet bardzo dobrze się czuję.- Uśmiechnęłam się, patrząc na przyjaciółki.- Ir, nie pocieszaj mnie, już wszystko dobrze.

Ziewnęłam bo byłam już straaasznie zmęczona i miałam dość tych przeżyć jak na jeden dzień. Zeszłam z kolan mamy i przeczołgałam się po kanapie , usadawiając się wygodnie w ramionach cioteczki Ane. Ona jako jedyna była pozbawiona jakiejś nutki wilkołaka. Pewnie jej chłopak to wampir! Pomyślałam, a zaraz po tym zadałam istotne pytanie - a dzie ta ta ?
Mama pachniała teraz jakąś różą - pewnie mamy różany płyn do kąpieli! -przypomniało mi się.
Ciocia Al pachniała trochę jak kwiat pomarańczy zmieszany z jakąś .... nie za fajną wonią. Ale była mało wyczuwalna.
A ciocia An pachniała frezją ... trochę farbą akrylową i kwiatem wiśni. Wszystko komponowało się w takiej fajnej słodkiej harmonii. Wtuliłam się jeszcze bardziej i przysnęłam.

Skinęłam twierdząco głową i kołysząc delikatnie naszą małą pijawkę zaniosłam ją do sypialni.
Ułożyłam ją w łóżeczku, nakryłam kołderką i pogładziłam ją po maleńkim czółku. Zamknęłam drzwi od pokoju, po czym bezszelestnie sfrunęłam na dół.
- To o czym chcesz z nami porozmawiać ? - zapytałam szeptem.

No właśnie.- Spojrzałam wyczekująco na Ełi, teraz już nie kryjąc się za jakimś durnym uśmiechem. Nie miałam zielonego pojęcia o co może chodzić.

Bez słowa podeszłam do barku i wyjęłam z niego butelkę czystej oraz 3 szklanki. Położyłam to na stole i usiadłam na przeciwko Ane i Al. - gdy byłam dzisiaj w domu Vana , miałam coś na kształt wizji - zaczęłam , popatrzyłam na przyjaciółki - wiem kto zabił Vana - westchnęłam - było ich trzech, dwóch mężczyzn i kobieta. - spojrzałam na Ane , by po chwili spojrzeć prosto w oczy Alice - jednym z oprawców był .. był .. Santiago - wykrztusiłam wreszcie.

- taaa jeszcze jak wyjedziesz z tekstem , że tym drugim był Louis to ich pozabijam za jednym zamachem i zaliczę zemstę - przewróciłam oczami bo jakoś mi się to kupy nie trzymało - Santi i zabójstwo ?! Przecież dobrze wiesz , że on się zawsze zgrywa i mnie wkurza ... ale to nie znaczy , że byłby zdolny do zabicia kogoś ( a od wizji won bo to moja specjalność! )

Przełknęłam ślinę.- Co?- Wykrztusiłam, choć nie spodziewałam się żadnych dobrych wieści po słowie "Vana" Pomyślałam przez chwilę.- Nie. To niemożliwe. Nie wierzę w to.- Stwierdziłam, lecz nalałam sobie kieliszek i wypiłam go szybko.

- Świetnie - warknęłam - nie mam co robić , więc kłamię , no pewnie - wstałam i wyszłam z salonu. Poszłam do Ir. Usiadłam przy jej łóżeczku i wpatrywałam się w nią.

(Ane, możesz dać już spokój ? Santi sam tego chciał, więc mogłabyś przestać z tymi kąśliwymi uwagami. -,- )

Westchnęłam i ruszyłam za Ełi.- Nie chodzi mi o to że kłamiesz, nawet nie pomyślałam żebyś mogła.- Zaczęłam, oczywiście szeptem, żeby nie obudzić Ir.- Po prostu ja go wczoraj widziałam. Z resztą ty chyba też. I on...- Urwałam.- Santi nas przecież wszystkich znał, może i zmienił się ostatnio, ale nie wierzę że aż tak.- Stwierdziłam cicho, choć łza popłynęła mi po policzku, natychmiast ją starłam.

- Czyli jednak uważasz , że kłamię. - westchnęłam - Naprawdę nie musisz mi wierzyć, po prostu chciałam pomóc. Nie wyszło. Trudno. - pogłaskałam Ir po policzku.

Przymknęłam oczy.- Eufrazjo, czy myślisz że to jest możliwe że to naprawdę on?- Zapytałam szczerze. Myślałam też o tym, czy to może być jakiś błąd, czy jej wizja mogła być nieprawdziwa.

( Ja się wygłupiam Ełi ^^ To tylko moje postać jest taka sprawiedliwa :PPPPPPP)

- Dobrze wiem , że nigdy mnie nie okłamałaś ... pomagałaś mi jak mogłaś - westchnęłam - zbierałaś z ulicy jak wpadłam w doła ... ale nie mogę pojąć , że Santi mógłby- złapałam się za głowę bo ten natłok niusów był za duży - cholera ! zmienił się ! ja wiem , że się zmienił , ale on był kiedyś inny. To nie ten sam Santi. To nie ten , który wpadał do mnie bez zaproszenia i śmiał się z zeszytej ręki...

( Btw. Ktoś chce Aktimela i chrupki ? XDDDDDDDDDDDD)

- Tak to on Al. - popatrzyłam na nią błagalnie - myślicie , że mi łatwo go oskarżać ? Ja też go lubię. Co mam zrobić , żebyście mi uwierzyły ? - przymknęłam na chwile powieki - Ane, przecież możesz iść do domu Vana i sama sprawdzić - zwróciłam się do wampirzycy.

Pomyślałam chwilę.- W takim razie muszę iść.- Stwierdziłam i zaciskając pięści ruszyłam w stronę wyjścia.

- ma mi - wyszeptałam przez sen - mia miiiii! - zawołałam i tak strasznie chciało mi się płakać! Czułam , że kogoś w tym domu opuszcza właśnie resztka nadziei , która mu została. Zakuło mnie tak bardzo w dołku , że nie mogłam powstrzymać się od płaczu. Komuś krwawiło serce i stawiałam , że to ciotka Al strasznie cierpi.... chociaż gdy wyjrzałam zza barierki łóżeczka , przez otwarte drzwi dobiegał cichy jęk i zduszony płacz. W kącie zobaczyłam tylko burze loków , która zaciska zęby , żeby nie wrzeszczeć na całe gardło i nie wyć z bólu. I teraz wszystko zaczęło układać mi się w logiczną całość... Ktoś zabił wuja Vana i był to ktoś bliski.

- Al , poczekaj ! - zatrzymałam ją, zagradzając jej drzwi - przecież on jest silniejszy od ciebie !

I co? Zabije mnie?- Zaśmiałam jej się w twarz.- Odsuń się, proszę. Ir płacze.- Zauważyłam, czekając aż Ełi zejdzie mi z drogi.

Zmarszczyłam brwi i odsunęłam się. Gdy tylko Alice wyszłam popatrzyłam znacząco na Ane, która poszła za wampirzycą.
Wzięłam na ręce Ir i położyłam się do łóżka. Małą ułożyłam na swojej klatce piersiowej.

Wtuliłam się w jej włosy i ze złości zapaliłam firankę ( nxDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD).
- nie ciałam! - rozpłakałam się jeszcze bardziej a firanka zgasła.

- Nic się nie stało. - uspokoiłam ją , bardziej przyciskając Irinę do siebie. Gdy mała w końcu zasnęła, zaniosłam ją do łóżeczka , po czym wyszłam po cichu z sypialni. Zeszłam do kuchni i usiadłam na barowym krześle. Walnęłam głową w blat i siedziałam. Niezmiernie mi się nudziło.

Postanowiłam coś ze sobą zrobić. Przecież nie mogłam walić głową w stół do usranej śmierci. Weszłam na górę , wzięłam szybki prysznic i przebrałam się. Ubrałam czarne rurki i srebrną tunikę bez ramiączek. Do tego dobrałam srebrne szpilki oraz czarną marynarkę. Włosy upięłam w kok i zrobiłam sobie lekki makijaż. Dla Ir wynajęłam opiekunkę , która pojawiła się w ciągu 20 min. Wyszłam do BV.

Znowu przyszłam zająć się Iriną. Czy jej matka w ogóle się nią nie interesuje ?! Weszłam do domu po drodze mijając się z panią Eufrazją. Zostawiłam swoje rzeczy w salonie i weszłam do góry.
-Cześć Ir -uśmiechnęłam się na widok małej , która bawiła się na dywanie jakimiś misiami.

- Seść ! - pomachałam jej małą rączką nadal bawiąc się klockami. Układałam sobie z nich wieże , po czym roznosiłam ją wzrokiem w drobny mak. Trochę prymitywne zajęcie , ale cóż ma robić dziecko w kojcu ?! Nie chciałam , żeby mama ciągle ze mną siedziała. To nawet lepiej , że gdzieś wyszła. Jest młoda - niech się bawi!

-to co mała ? wykąpiemy się , ubierzemy , zjemy coś i możemy się bawić . -uśmiechnęłam się , biorąc Ir na ręce - [/b]co chcesz dzisiaj robić ? idziemy do Central Parku , czy zostajemy w domu ? [/b]- spytałam wchodząc z małą do łazienki.

kompju kompju! - machałam zabawnie rączkami. Zawsze lubiłam wodę... była taka przyjemnie mokra.
- Nje wjem ... - odparłam szczerze bo nie wiedziałam gdzie chciałabym się udać.

-no dobra , to najpierw się wykąpiemy , a później zobaczymy na co będziesz miała ochotę -uśmiechnęłam się. Rozebrałam Ir i wsadziłam do wanny. Szybciej napuściłam do niej ciepłej wody. Zaczęłam delikatnie namydlać małą.

Bawiłam się pianą , bo mama specjalnie dla mnie zakupiła truuuskawkowy płyn do kąpieli. Budowałam z niej zamek i i chowałam w środku swoją żółtą kaczuszkę. - Jeś! - wykrzyknęłam gdy w końcu ją znalazłam. Byłam Ciekawa gdzie teraz jest Mama. Pewnie jest z ciocią An i Al.! No tak , że też wcześniej na to nie wpadłam!

Uśmiechnęłam się , wyjmując Ir z wanny i wycierając ją białym , miękkim ręcznikiem. -chodźmy się ubrać - chwyciłam Ir za rączkę i poszłyśmy do garderoby. - w co chcesz być dzisiaj ubrana ? -spytałam.

Wygrzebałam z szuflady swoje śliczne małe jeansy z kwiatkami i ładną bluzeczkę. Cioteczka An zadbała abym miała też parę malutkich trampek firmy Converse. Widać , że cioteczki zaszalały na zakupach. Od cioci Al dostałam ogrooomniastego misia! Jest odemnie 3 razy więksy i fajnie się na nim śpi. Robi mi za łóżeczko.
- tjo! - wskazałam główką na ciuszki , które wyjęłam.

-no dobra - ubrałam Ir , w ciuchy , które sobie wybrała , po czym biorąc ją na ręce zeszłam na dół. Z lodówki wyjęłam woreczek krwi, który przelałam do butelki. Podałam plastikowe naczynie Irinie , sadzając ją sobie na kolana - to co ? zastanwoiłaś się już co chcesz robić ?-zapytałam przypatrując się małej.

-hmmm - zamysliłam się , łapiąc się rączkami za główkę - na pać zabaw! Na pać zabaw! - rozkazałam. Lubiłm pomiatać swoją opiekunką , bo jej nie lubiłam! zawsze gadała coś na mamę. A to , że się mną nie zajmuje i takie tam. A to nie prawda! po prostu jest młoda i musi się wyszumieć. A poza tym jest samotką matką...

Pokiwałam głową -no to chodź - chwyciłam Ir za rączkę i wyszłyśmy z domu.

Weszłam do domu , od razu kierując się do łazienki. Wyskoczyłam z ciuchów i wzięłam długą , odprężającą kąpiel. W mojej głowie kłębiły się setki myśli i wanna była odpowiednim miejscem , żebym niektóre z nich przemyśleć.
Po kąpieli przeszłam do garderoby , gdzie przebrałam się (w to: http://stylio.pl/zdjecia/185/185428_l/zaneta8511/ubrania.jpg - tylko bez tych całych pierdół kolorowych) i zeszłam na dół. Na kanapie siedziała Ir.
-cześć kochanie -podeszłam do córki , biorąc ją na ręce. Teraz wyglądała na 8 letnią dziewczynkę. Boszzz... jak te dzieci szybko rosną. -idziemy na zakupy? -spytałam
-Tak ! - zapiszczała z radością dziewczynka. Wzięłam jeszcze torebkę i wyszłyśmy z domu.

Wróciłam do domu strasznie zmęczona i .. samotna. Nigdy od wyjazdu Alexa nie zdarzyło mi się, żebym czuła taką przeraźliwą samotność. Usiadłam na kanapie podkulają nogi. Ir niedawno skończyła 19 lat i wyjechała do Europy. A ja.. a ja zostałam tu. Nie wiem dlaczego.. nie , chociaż wiem. Obowiązki mi nie pozwalały. Odkąd jestem szpiegiem w Secherze , nie mam za dużo czasu. W wolnych chwilach spotykam się z Alice , ale nawet wtedy rozmawiamy o strategii itd. Znowu przez głowę przeleciał mi obraz Alexa...
"Kocham Cię... zawsze będę Cię kochać"
wypowiadałam te słowa niemalże codziennie. Ale to już przeszłość , to "zawsze" skończyło się wraz z odejściem Armanda. Podniosłam się z sofy i wolnym krokiem przeszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i położyłam się na łóżku, uprzednio włączając głośno muzykę. Zamknęłam oczy i próbowałam choć na chwilę oderwać się od bolesnych wspomnień.