Plac zabaw

Aha.- Kiwnęłam głową.- Skoro nie malujesz, nie śpiewasz i nie robisz jeszcze wielu innych rzeczy...- Zaśmiałam się.- To co ty robisz przez cały dzień?- Zapytałam, lekko zdziwiona.

-Nic, albo biegam, albo oglądam tv, buszuje po internecie... -zaczął wymieniać na palcach.

Uśmiechnęłam się lekko.- Czyli jakby nie było nic ciekawego...- Stwierdziłam, choć nie złośliwie.- A najgorsze jest to, że moje życie też jest ostatnio nudne...- Jęknęłam cicho, choć z drugiej strony błogo było nie mieć problemów.

-Brak ci chłopaka? -zapytał szczerze, aż mógł ją tą szczerością rozbroić.

Spojrzałam na niego zdziwiona.- Byłoby ciekawiej, ale nie. Teraz już jestem pewna że nie ma takiego wampira na Ziemi który by się nadawał...- Odparłam.

Westchnął. -Cóż, ja jakby mi było nudno, to znalazłbym nawet człowieka, żeby się zabawić. -powiedział spokojnie.

Westchnęłam.- No weź tu takiego człowieka. Nie dość że trzeba go karmić, ciągle śpi, jest zmęczony to jeszcze jest cholernie delikatny. No i żyje tylko jakieś 60 lat. A przemienianie człowieka nie ma sensu. Lepiej jednak pozostać singielką.- Stwierdziłam, dalej bujając się na huśtawce.- A ty nie rozglądasz się za jakąś wilczycą? Mówiłeś, że się zakochałeś...

-Nie, nie rozglądam się. -powiedział z uśmiechem. -A co tam u twoich sąsiadek, nadal nie chcą mnie widzieć? -zapytał zmieniając temat.

Westchnęłam.- Co tak zmieniasz temat? Czyżbyś nie szukał miłości swojego życia? To straaaszne..- Stwierdziłam wesoło.- A może ja po prostu nie wiem że masz jakąś żonę czy coś?- Zaśmiałam się.- U moich sąsiadek? Dawno ich nie widziałam, ale pewnie dalej nie chcą cię widzieć.

-Cóż, będę ci jakoś inaczej wysyłał kwiatki. -powiedział z wrednym uśmiechem.

Uśmiechnęłam się.- O to się nie martw, możesz wysłać pocztą.- Roześmiałam się.- Ale dlaczego akurat ja i dlaczego kwiatki? No wiesz, nie każdy wróg mojej rasy wysyła mi kwiaty, więc mnie to trochę dziwi...

-A czy ja jestem wrogiem? -zapytał -No nie, ja i wróg... phi!

No może ty nie jesteś wrogiem, ale to nie zmienia faktu że jesteś wilkołakiem. Inne wampiry nie dostają od wilkołaków kwiatków...- Zauważyłam. Dobrze wiedziałam, że przyniósł chwasta bo nie chciał przyjść z pustymi rękami, ale to i tak było dziwne.

-Bo nie zasłużyły... widocznie... -powiedział lekko przeciągając sylaby. Cóż, wszyscy to rasiści, a ja jeden taki odmieniec...

Zaśmiałam się.- No tak, faktycznie mogły nie zasłużyć.- Stwierdziłam.-A ja zasłużyłam?- Uśmiechnęłam się.- Naprawdę nie boisz się że kiedyś w końcu jakiś wampir cię zaatakuje? Ty nie jesteś rasistą, ja też aż tak nie przywiązuję do tego wagi, ale inni już tacy nie są.- Powiedziałam powoli. Byłam już cała mokra i było mi troszkę zimno.

-Cóż, jeśli zaatakowałby to trudno. -odpowiedział z uśmiechem -Zabić wilkołaka jest trudno, więc pewnie bym się zrósł, jakby co. Nic strasznego. -Ze wszystkiego, oprócz śmierci bym się wylizał.... chyba....

Nie aż tak trudno. Na twoim miejscu bym uważała.- Uśmiechnęłam się, przypatrując się wilkołakowi. Potem spojrzałam na niebo. Krople deszczu spadały na moją twarz i ani trochę mi to nie przeszkadzało.

-I tak śmierć to nie koniec. -powiedział ze szczerym uśmiechem. -A co? boisz się o mnie?

Śmierć to nie koniec? Nie sądzę. To koniec dobrej zabawy. No bo co nas później czeka?- Zapytałam zamyślona.- Jaaaaaaaasne, boję się o ciebie.- Zachichotałam.

-To miłe, że przynajmniej ciebie obchodzi mój los -powiedział tonem ociekającym w tragizm. Ale zaraz potem zaśmiał się. -A nie sądzisz, że po śmierci coś jest? Ja tam wierze w reinkarnacje.

Ja nie wierzę. Poza tym, gdybym wierzyła to już bym się załamała, bo po śmierci pewnie zostałabym czymś marnym jak mrówka. Wierzę że po śmierci będzie piekło i niebo. Ja oczywiście pójdę do piekła, więc zabawa skończona. Wolę życie.- Odparłam.

- Cóż, karzdy wierzy w co innego. -odpowiedział z mimowolnym uśmiechem.

No tak. Ale chyba nie chcesz mi powiedzieć, że nie boisz się śmierci, że jest ci obojętna? Bo ja jednak wolę żyć tak jak żyję. Nawet jeżeli faktycznie reinkarnacja to prawda, to przecież straciłbyś kontakt z ludźmi których znałeś już z tego wcielenia, z rodziną, zaczynałbyś wszystko od nowa... Ja bym tak nie chciała.- Powiedziałam, już wolniej huśtając się na huśtawce.

-Czasami tak jest prościej. Nie musząc nic tłumaczyć...-powiedział zamyślony.

Nieeee... Tak wcale nie jest prościej. Ogólnie rzecz biorąc, lepiej żyć dalej.- Stwierdziłam i uśmiechnęłam się.

-Masz swoje zdanie. -powiedzial -Ja jednak uważam, że jak coś się schrzani, to zawsze pozostaje wziąć się za to od nowa.

Jak coś się schrzani, to trzeba to naprawić, a nie od razu zaczynać od zera. Niektórzy nie potrafią się cieszyć życiem. Tym bardziej, że teraz jestem wampirem. Czegóż chcieć od życia więcej? A po śmierci mogę pojawić się na ziemi jako jakieś okropne zwierzę. Wolę jednak swoje cudowne życie.- Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.- No ale ty masz swoje zdanie.

Pokiwał głową w zadumie. -Uważam, że simierci nie należy się bać, bo zawsze jest coś gorszego. I tyle.

No może.- Zgodziłam się.- Ale nie ma już niczego gorszego.- Odparłam. Siedzieliśmy tu już długo, a za godzinę miało pojawić się słońce. Westchnęłam cicho.

-Nie lubisz słońca? -zapytał, ale to było chyba pewne.

Od przemiany w wampira moim słońcem jest księżyc.- Odparłam wymijająco.- Ale będę się musiała gdzieś schować za niedługo. A ty miałeś mi odpowiedzieć na jedno pytanie.- Uśmiechnęłam się szelmowsko.- Dlaczego się ze mną spotykasz?

-Bo cię lubię. -powiedział uśmiechając się nie mniej szelmowsko od niej.

Zaśmiałam się.- I tylko dlatego? A ja za to chciałam ci sprzedać informacje o rozmiarze stanika...- Pokręciłam głową.

Zaśmiał się szczekliwie. -Zbytnio, to on mnie nie interesuje. Ale naprawdę cię lubię. -odpowiedział z uśmiechem.

Uśmiechnęłam się.- Ja też cię lubię. Ale jak nie chcesz, żeby twoja koleżanka się spaliła, musimy stąd iść, a przynajmniej ja muszę stąd iść..- Stwierdziłam smutno.

-To gdzie? -zapytał patrząc na jasną poświatę wśród horyzontu.

Hmmm... gdziekolwiek. Byle, żeby nie było tam wielu odsłoniętych okien.- Stwierdziłam i wstałam z huśtawki.- Teraz ty wybierasz. U mnie w domu są specjalne okna, ale wolę nie narażać twojego życia.

-Rzeczywiście, nie jestem gotowy na spotkanie z twoją uroczą sąsiadką. -zaśmiał się -No to może.... Kino? Powiedziałaś, że ze mną pójdziesz. A na całodzienne seanse filmowe powinno starczyć czasu....

Zaśmiałam się.- Dobra.- Stwierdziłam wesoło i razem poszliśmy w stronę kina. Jego zapach powoli przestawał mi przeszkadzać.

Usiadłem na jednej z ławek i przyglądałem się bawiącym się na placu dzieciom.

Nogi przywiodły mnie na plac zabaw.
Usiadłam na huśtawce. Nagle poczułam , że chcę sie bujać coraz wyżej i wyżej. Odepchnęłam się nogami od ziemi i poszybowałam w powietrze , aby potem znowu opaść w dół.

Odchrząknąłem znacząco , by zwrócić na siebie uwagę wampirzycy. Gdy Ane zwróciła wzrok w moją stronę , uśmiechnąłem się szeroko.

- Hej - pomachałam ręką na powitanie, po czym wzbiłam się w powietrze jeszcze wyżej - Co słychać tam na dole ?

-nudno bez ciebie - uśmiechnąłem się szelmowsko. -a tam u góry ?

- hmmm ... dziwnie - mruknęłam zeskakując z huśtawki z gracją baletnicy - nudno powiadasz ?