Plac zabaw

Popatrzyłem na nią, wygladała jakby rzeczywiście cierpiała.... Przepraszam... powiedziałem, nagle zerwałe się chłodny wiosenny wiart... Przepraszam czy moglibyśmy pójść do mnie, bo ja niestety odczuwam chłód i teraz jest mi zimno...powiedziałem , lekko zadrżałem..

Megan lekko zmieszana tą propozycją nerwowo 'założyła' kosmyk włosów za ucho.
ehm.. no dobrze
podniosła się z ławki i ruszyła za Taylorem do jego posiadłości.

Wbiegła zdruzgotana i zdezorientowana wyjazdem Merkucja. Oglądała się we wszystkie strony, wypatrując wampira. Wreszcie zmęczona, usiadła na huśtawce, bujając się z początku bardzo powoli, potem ze złości przyspieszając.

Powolnym, ludzkim krokiem skierował się na plac zabaw. Wyczuł nagle JEJ zapach. W wampirzym tempie podbiegł do Nessie i zatrzymał huśtawkę.
- Co ty wyprawiasz?!- krzyknął ze zdziwienia.

Zerknęła na niego spod byka i zeszła z huśtawki. Po chwili wahania wtuliła mocno w jego zimny tors.
- Wyjeżdżasz przeze mnie, prawda? - spytała, nadal mocno trzymając go w pasie.

Objął ją nieśmiało.
- Nie da się ukryć Renesmee... - powiedział cicho.
- Poza tym, to nie miasto dla mnie... Muszę wyjechać stąd, zapomnieć o tobie... To będzie najlepsze lekarstwo na moje cierpienia. Wyjazd dobrze mi zrobi. - dodał i odsunął Nessie od siebie stanowczo. Spojrzał na zegarek. - Już póżno.. Wybacz... - rzekł i odwrócil się od dziewczyny. Ludzkim krokiem oddalał się od placu.

Ze łzami w oczach stała jak słup na środku placu.
- Zaczekaj! - krzyknęła. - Zapomniałeś o czymś. - podbiegła do niego i stanęła zwinnie na palcach, dosięgając mu do twarzy.

Odwrócił się i niemalby na nią nie wpadł z wrażenia.
- O czym?- wyjąkał.

Oddychała ciężko. Przybliżyła się do jego twarzy jeszcze bardziej i pocałowała delikatnie. Zarumieniła się i odpowiedziała.
- Teraz możesz jechać. - wydukała, z ledwością powstrzymując łzy.
- Ale... czy nie możemy zostać dobrymi przyjaciółmi. Przecież ja mam dopiero 13 lat Merkucjo... zrozum...

Wziął ją za rękę i usiedli na ławce.
- Zrobiłaś mi ogromne świństwo, rzucając mnie przez, przez... karteczkę. Jewśli juz miałbym zostać, to tylko jako twój chłopak. Przyjaciel mnie nie interesuje.

Zagryzła wargi.
- Czuli trudno, nasze drogi już się nie spotkają. Przepraszam, ja nie umiem sprecyzować tego co do ciebie czuję. Raz oddałabym życie, aby być z tobą, ale zaraz potem ten ni to płomień ni to iskra gaśnie... Nie wiem... - spojrzała na niego, dotknęła zimnych policzków, które bardzo pięknie się zarumieniły od jej ciepła. - Do zobaczenia Merkucjo. - odparła i udała się biegiem do domu.

Zezłościł się i poszedł do domu.
" Jak mogłaś... "
" Widocznie ten idiota Aksel tak ci zawrócił w głowie... "
" A jakby tak trochę o ciebie powalczyć? "
Zastanawiał się w drodze do domu.

Weszłam na plac zabaw. Było późno więc nikogo już tu nie zastałam. Przysiadłam na jednej z huśtawek, która w odpowiedzi na mój ciężar zaskrzypiała przeraźliwie.

Po kilku minutach refleksji o niczym wstałam i wyszłam z parku.

Przyszłam do parku. Miałam na sobie ciemny długi płaszcz zapinany na guziki i buty na obcasie, które stukały przy każdym moim kroku. Słońce właśnie chowało się za horyzont. Usiadłam na huśtawce i zaczęłam się bujać. Ostatnio miałam wyjątkowo dobry humor. Wszystko się układało. Wszystko było w porządku. Żadnych problemów. No może brakowało mi jeszcze paru osób do pełni szczęścia, ale nie mogłam nic z tym zrobić. Wpatrywałam się w zachód słońca, huśtając się coraz wyżej. Uśmiechałam się od ucha do ucha. Zamknęłam oczy i skupiłam się tylko na wietrze, który rozwiewał mi włosy.

Weszła spokojnie na plac zabaw, zostawiając dużo w tyle Aksela. Zachichotała pod nosem, wyczuwając zapach Alice. Podbiegła do nie, podskakując zabawnie.
Zatrzymała bez żadnego wysiłku huśtawkę i zasłoniła ciotce oczy.
- Kto to?- starała się mówić męskim głosem.

Zaśmiałam się.- Renesmee!- powiedziałam wesoło odwracając się do niej. Poznałam ją po zapachu.- Co ty tu robisz?- zapytałam.

Westchnęła.
- Eh, jakoś tak, mnie tu przywlokło. - zaśmiała się, wypatrując na froncie Aksela. Nie było go jeszcze, czyli, że wrócił do domu. Wywróciła teatralnie oczami i spojrzała na Alice z uśmiechem.
- A ty, co tutaj robisz?- zagadnęła ją- Bez Angela? Anioła stróża?- zachichotała.

Zmarszczyłam brwi.- Co ty wiesz o Angelu i o mnie?- zapytałam podejrzliwie. Może jednak połowa Nowego Jorku wiedziała...- Znasz mnie, wiesz że czasem lubię posiedzieć sama lub ze znajomymi. A mój Anioł siedzi w domu.- uśmiechnęłam się.

Pocałowała ją w policzek.
- Oj, wiesz, przed wampirami nie ukryjesz niczego, zwłaszcza przed dhampiorem takim jak ja.- zasmiała się.

Westchnęłam.- No tak...- powiedziałam, choć dalej nie wiedziałam skąd ona to wie.- A jak u ciebie jeśli chodzi o twoją miłość?- zapytałam, żeby zmienić temat z Angela na jej chłopaka.

- Proszę cię, nie wypytuj, bo sama nie wiem.- odparła żartobliwie. No bo nie miała pojęcia
- Aksel chyba nadaje się na faceta dhampirzycy...

Uśmiechnęłam się.- Aksel wygląda na fajnego chłopaka.- stwierdziłam przypatrując się Nessie. Znowu urosła, zauważyłam to od razu. Zaczęłam powoli się bujać, cały czas siedząc na huśtawce.

Zamyśliła się i podparła głowę ręką.
- Ale czy dla na pewno dla mnie? Wydaje mi się, że nie bardzo... to jednak także dhampir, ale taki jakiś za bardzo zafascynowany moją osobą... Jak narazie to tylko rodzice wykazywali większe zainteresowanie mną, aniżeli kto inny. Nie jestem przyzwyczajona.- zachichotała delikatnie.

Nessie, zawsze możecie spróbować. Szybko się przyzwyczaisz. Aksel wygląda na dhampira, któremu można zaufać, jest sympatyczny no i widzę że nie potrafi bez ciebie żyć.- uśmiechnęłam się lekko. Zastanawiałam się, co właśnie robi Angel. Nie potrafiłam zbyt długo bez niego wytrzymać.- Widać że Aksel nigdy nie byłby w stanie złamać ci serca.- stwierdziłam.

Zaśmiała się ironicznie.
- Tak, to gdzie jest w tej chwili? Nie wiem, co się z nim dzieje...- dodała zmartwiona i zmarszczyła brwi.
- Dobrze, ja już pójdę. Do zobaczenia, ciociu.- wstała i cmoknęła Alice w policzek.- Dzisiaj przyjeżdża ciotka Alice, ta druga!- powiedziała podekscytowana. Pomachała wampirzycy i pobiegła w stronę domu.

Do zobaczenia, Nessie.- uśmiechnęłam się i pomachałam do niej. Huśtałam się dalej coraz wyżej i wyżej. Przymknęłam oczy i wesoło nuciłam pod nosem. Po kilku godzinach niechętnie ruszyłam się z miejsca. Westchnęłam i poszłam alejką w stronę wyjścia z parku.

Przybiegła tutaj, trochę się męcząc. Ale to pewnie spowodowane było jej przemianą. Usiadła powoli na jednej z huśtawek i wyczekiwała Aksela. No bo w końcu, pobiegł za nią, prawda? Czyżby się myliła, bo coś się dłużyło. Zaczęła huśtać się mocniej.

Podbiegłem do Renesmee z tyłu i zasłoniłem jej oczy, choć wiedziałem, że rozpozna mnie po zapchu.
- Skd ten nagły przypływ energii? - zśmiałem się cicho i zacząłem delikatnie bujac jedną ręką Renesmee.

Nie wiem... może te słynne motylki w brzuchu?!- zaśmiała się, nie odwracając wzroku na niego. Czuła się inaczej. Inaczej niż zwykle. Jakby urosła znowu?

Ja może już pójdę.... Jakiś takic cichy dzisiaj jesteś... żle wyglądam? Chyba moja przemiana dobiegła końca, przepraszam no.. nie moja wina...- spojrzała na niego dopiero teraz smutnym wzrokiem. - Idę do baru.

Weszliśmy do parku i ruszyliśmy jedną z alejek, prowadzących w stronę placu zabaw. Było już późno, więc nie wielu ludzi jeszcze tu siedziało. Spojrzałam w niebo- widać było że za niedługo będzie padać, ale to mnie nie zniechęciło do spaceru.- To skoro nie lubisz czytać, to może słuchasz muzyki?- Zapytałam wesoło, lekko rozkojarzona.

-Nic nie słucham, ani nie czytam, nie maluje, nie śpiewam, ani nic z tych rzeczy. Jestem po prostu nudny.

No to może piszesz wiersze? Albo grasz na jakimś instrumencie?- Zapytałam, dalej wpatrując się w niebo, choć przez te czarne chmury nic nie było widać.- Może komponujesz? Lubisz teatr albo kino?- Pytałam dalej.

-Lubie teatr i kino -powiedział po namyśle.

No to możemy kiedyś iść do kina na jakiś naprawdę fajny film.- Zaśmiałam się, kiedy tylko to powiedziałam. Za bardzo zapominałam o tym że nie jest wampirem, a tym bardziej moją przyjaciółką. Doszliśmy do placu zabaw. W moich oczach pojawił się błysk.- Chooodźmy!- Powiedziałam i pobiegłam w stronę mojej ulubionej huśtawki. Zaczęłam się bujać.

Uśmiechnął się w odpowiedzi i usiadł na drugiej huśtawce. Patrzył na nią.

Bujałam się coraz wyżej.- A co planujesz po studiach? Praca, rodzina, dzieci itp. czy nie masz zamiaru niczego zmieniać?- Zaśmiałam się.

-Nie wiem, ale raczej praca, by się nie nudzić. -powiedział zamyślony. Nigdy nie myślał co potem zrobi...

Pokiwałam głową.- No tak, rozumiem.- Po chwili zaczął padać deszcz. Uśmiechnęłam się tylko i zdjęłam ciemne okulary. Już teraz nie musiałam ukrywać czerwonych tęczówek oczu. Przyglądałam się wilkołakowi.

-Ile już nie jadłaś? -zapytał ciekawie.

Miesiąc. A co?- Zapytałam.- Aż tak źle wyglądam?- Uśmiechnęłam się lekko.

-Widziałem gorsze wampirzyce, ale nie za dobrze. Oczy cię zdradzają. -powiedział zadomolony

Westchnęłam.- Wiem. Już długo bez krwi nie wytrzymam.- Jęknęłam. Nie byłam tak silna jak zwykle, ale za to lekko wkurzona, przez ten głód. Deszcz spływał po moich kruczoczarnych, prostych włosach.- To prawda że wilkołaki są silniejsze od wampirów?- Zapytałam. Wszyscy tak mówili, ale ja nigdy w czasie walki tego nie odczułam.

-Nie wiem, zależy i od wilka i od wampira. -powiedział po zamyśleniu się na moment. Sam nigdy nie walczył, więc nie wiedział.