Główna aleja

- Nie nic. A co się miało stać? - spojrzał na nią zdziwiony.

- Nic, ale jakoś dziwnie się zachowujesz... Zapomnij. Opowiedz mi coś o sobie. - powiedziałam, uśmiechając się zachęcająco.

Przyszłam do Central Parku. To miejsce zawsze pozytywnie na mnie działało. Spacerowałam alejkami, spoglądając na niebo. Noc, a raczej wieczór był dzisiaj piękny. Lekko chwiałam się, przez wypity niedawno alkohol, ale szłam dalej. Podziwiałam krajobraz.

Przy wejściu zwolnił tempo, bo ciążyła mu złamana ręka. Nastawił sobie ja szybko, czując jak wraca potem na swoje miejsce. Odchrząknąl, aby Alice mogła go zlokalizować. Nie chciał jej szukać po cały central parku. Usiadł na jakiejś ławce, poprawiając stale rękę, aby wyglądała normalnie wśród ludzi za dnia.

Angel.- Mruknęłam sama do siebie. "Przyszedł tu. Wie że tu jestem. Uciekać?! Ale dokąd?" W mojej głowie powstało wiele dziwnych pomysłów, jak wymigać się od rozmowy. Westchnęłam. Nie mogłam mu przecież nic nie wyjaśniać. Poszłam w jego stronę. Zauważyłam go, siedzącego na ławce.- Ehm... Cześć.- powiedziałam cicho, wpatrując się w czubki butów.

Westchnąl ciężko, mocno nastawiając rękę ze złości. Spojrzał na nią wkurzony i zmarszczył czoło.
- Co się dzieje? W ogóle co się stało, ze postanowiłaś ze mną zerwać... Nie, ie.. nie będę zabiegał o twoje względy ponownie, mam już tego dosyć. Wiem, ze dosyć długo mnie nie było, ale ...- załamał głos- Ale miałem mały problem z Nathanem... Zapewne wiesz, ze się tu taki pojawił.

Angel...- zawahałam się.- To w ogóle nie o to chodzi. Ja... ja po prostu...- kolejny raz urwałam.- To co do ciebie czuję to chyba nie jest miłość. Możesz mnie zabić, jeśli masz ochotę.- dodałam od razu.- Co ci się stało w rękę?- zapytałam po chwili bardzo cicho.

- A te wyznania miłości, które rzekomo były wtedy prawdziwe?- spojrzał na nią zdziwiony i uniósł brwi do góry.- Nie będę się cackał z tobą. Postanowiłem ukończyć studia i gówno mnie to obchodzi, czy z tobą, czy bez ciebie!- wykrzyczał jej prosto w twarz.- Idż, znajdż sobie lepszego kandydata na ciągłego narzyczonego- człowieka- może będziesz miała zaszczyt i go przemienisz!- gardził nią, zraniła go do tego poziomu, że teraz on chciał tak z nią zrobić.- Brzydzę się tobą. Mogłaś i to odrazu powiedzieć, a nie zawracać gorzej głowę.. ty wierz, ze ja się na prawdę zakochałem?! Boże, i to w niewłaściwej dziewczynie...- parsknął śmiechem i chwycił ostatnią kość swojej ręki. Mocno chwycił i wyprostował- Już nie powinien obchodzić cię mój los. Więcej się nie zobaczymy, żegnam. - zaczął iść w stronę domu. Miał w nosie jej wytłumaczenia. te badziewne wytłumaczenia...

Prychnęłam tylko. Skoro tak, nie miałam mu już nic więcej do powiedzenia czy do wyjaśnienia. W wampirzym tempie pobiegłam do domu, po drodze wymijając szybko Angela. Skoro chciał zupełnie zniknąć z mojego życia, proszę bardzo. Mimo woli uśmiechnęłam się pod nosem. Chyba odzyskałam to, co chciałam odzyskać.

Uśmiechnięta Monica szła lekkim krokiem przez park, podrygują w rytm muzyki, słuchanej w ipodzie. Obdarowywała przechodniów intrygującym spojrzeniem, od czasu do czasu kręcąc się wokół własnej osi, bo podziwiać naturę. W końcu okręciła się i opadła lekko pod drzewem. Przymknęła powieki, przysłuchując się słowom piosenki.

Oj. Panna Taylor chyba przylazła tutaj zbyt szybko i zbyt za daleko. No cóż usiadła na jakiejś ławce i gapiła się tępo w przechodniów.

Usiadłem na jednej z ławek i przymknąłem powieki. Było mi trudno. Lys też. Raniłem ją swoim zachowaniem i sposobem bycia. Czasami naprawdę zastanawiałem się czy na nią zasługuję. Bo przecież Lysette mogła mieć każdego. Dlaczego nadal była ze mną!? Dlaczego tyle razy mi wybaczyła ?! Siedziałem jak głupek , na ławce w parku, myśląc jaki to jestem beznadziejny. W takiej pozycji wyglądałem jakbym spał na siedząco. Czułem na sobie wzrok śmiertelników, kiedy koło mnie przechodzili. Za bardzo mnie to nie obchodziło , bo obecnie zamknąłem się w swoim świecie, gdzie byłem z Lys.

Weszłam do parku zdecydowanym krokiem. Byłam zła. Bardzo zła. * Co ona sobie wyobraża?! Że może tak zarywać do MOJEGO chłopaka?!* Niemal krzyczałam w myślach. Wdrapałam się na jedno z drzew, i zamarłam na gałęzi w bezruchu. Wyłączyłam się zupełnie.

Szłam w bliżej nieokreślonym kierunku, a z każdym krokiem to dziwne uczucie stawało się coraz mniej odczuwalne... aż wreszcie zniknęło. Dziwne... pomyślałam zatrzymując się z zamiarem powrotu do mieszkania, jednak kiedy już się odwracałam wyczułam znajomy zapach... eee odwróciłam się w alejkę z którego ten właśnie zapach dochodził i zrobiłam kilkanaście kroków, aż wreszcie znalazłam jego źródło. Podeszłam do Nicka i usiadłam mu na kolanach - Mam nadzieję, że o mnie tak rozmyślasz. - bardziej zapytałam niż stwierdziłam.

Otworzyłem oczy i uśmiechnąłem się -znajdziesz mnie wszędzie - uśmiechnąłem się zawadiacko. -zostawiłaś swojego gościa?

O dziwo... żebyś wiedział, że wszędzie... - zaśmiałam się przypominając sobie "uczucie" które mnie tu przywiodło. - Taak... mam nadzieję, że się nie obraziła... ale miałam swego rodzaju ważniejszą sprawę na głowie niż dotrzymywanie jej towarzystwa... - odpowiedziałam mu szczerze.

-a kto to w ogóle był ?? -spytałem wodząc nosem po szyi Lysette.

Sąsiadka z góry?? - odpowiedziałam pytająco... jednocześnie wzruszając ramionami... - Z resztą czy to ważne... - uśmiechnęłam isę zadziornie... - tak.. jakoś...wydaje mi się, że w czymś nam przeszkodziła - stwierdziłam i przygryzając dolną wargę zbliżyłam swoją twarz do twarzy Nicka.

- w czym?? -spytałem. Lubiłem droczyć się z Lys xD Gdy Lysette przybliżyła się do mnie , wykorzystałem okazję i wpiłem się w jej usta.

Chyba wiesz w czym... - zaśmiałam się przerywając na moment pocałunek... ale jedynie na taki krótki momencik... bo po co marnować czas na gadanie kiedy można oddać się przyjemności. Choć z drugiej strony... po co oddawać się malej przyjemności, kiedy można oddać się tej... większej. - Może... pójdziemy do ciebie... - zaproponowałam oplatając dłonie wokół szyi Nicka.

-wyjęłaś mi to z ust -zamruczałem i pocałowałem Lys w usta -to chodź-wziąłem ją za rękę i ruszyliśmy do mnie do domu.

Przyjrzałam się całej scence. Tak ładnie razem wyglądali... I byli razem szczęśliwi... A ja przez własny egoizm, i chęć utrzymywania kontaktu z Nickiem, za każdym razem kiedy w ogóle chciałam się z nim spotkać...Uh... Popatrzyłam jak odchodzą. Wiem, że Lys mnie mnie lubi, za to kocha Nicka, tak samo jak Nick ją... Więc... Powinnam przestać się z nim kontaktować... Widywać... Rozejrzałam się dookoła. Nigdzie nie było widać Logana. Zeszłam z drzewa i zmierzyłam w kierunku BV.

Wolnym krokiem przyszłam do parku. Zaczęłam spacerować główną aleją. Po chwili zauważyłam jakiegoś faceta, idącego w moją stronę. Rozejrzałam się- było już ciemno i pusto. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Podeszłam do niego i objęłam go za szyję. Łapczywie wbiłam się w jego tętnicę. Po kilku minutach rzuciłam ciało w krzaki i poszłam dalej. Zaczęłam się zastanawiać gdzie się podziewają Van i wszystkie wampiry. Czyli jednak wszyscy gdzieś zniknęli. Ruszyłam do bv.

Spacerowaliśmy Główną Aleją ... trzymając się za ręce ?! Nie wiem dlaczego, ale nie chciałam go puścić XDD
-Opowiedz mi coś o sobie - zaproponowałam.

Spuścił głowę, lekko się dekoncentrując przez to trzymanie się za ręce. Nie żeby nie chciał, czy coś, ale jednak... puścił jej rękę i usiadł na ławce. Westchnął- To nie takie proste, opowiadać o rodzinie... - Zaczął gapić się w ziemię, jak wariat.

Zmieszałam się zaciskając dłonie w pięści. Obeszłam ławkę , na której siedział Toma i stanęłam za nim. Odwróciłam się do niego plecami , zatrzymując wzrok na jakimś punkcie w oddali. -Nie musisz opowiadać o swojej rodzinie .. -mruknęłam.

Jeszcze raz wypuścił powietrze z ust i oparł się o ławkę swobodnie, poklepując miejsce obok siebie. Jak ma opowiedzieć, to musi usiąść. - Nie jestem zwykłym... wampirem. - Spojrzał przed siebie. - Tak na prawdę jestem Izumi Sano, pochodzę z przygłupiego rodu z Japonii. Naszą specjalną umiejętnością jest to, ze zmieniamy wampira czy człowieka w nasz gatunek, oddając część krwi, którą tam tak cenią.

Usiadłam na drugim końcu ławki , jak najdalej od wampira. Nie chciałam , żeby znowu pomyślał , że chce zaciągnąć go do łóżka.
- Zamieniacie każdego wampira , jakiego spotkacie na swojej drodze ? -spytałam niepewnie przyglądając się swoim butom.

Zerknął na nią i się uśmiechnął. - Ale się mnie nie bój.... - Wyszczerzył się, po czym spojrzał w niebo- Tylko wybrani mogą zostac przyjęci do rodu Izumi.. bal bla bla bla... - Był znudzony tą tradycją. I tak nie zamierzał nikogo przemieniać.

-nie boję się ciebie - odparłam , dalej usilnie wpatrując się w czubki swoich butów. - a co musi mieć w sobie ten "wybraniec" , żeby został członkiem twojego rodu ? - oparłam się brodą na zgiętych łokciach , które ułożyłam na swoich kolanach.

Uśmiechnął się po raz kolejny i zerknął na nią, opierając ręce na ławce- A co, chciałabyś? - Uniósł brew do góry, szczerząc się jak wariat. Hmm, chociaż była dla niego idealną kandydatką... XP Zmierzył ją szybko jeszcze raz wzrokiem,a potem na faceta, który przechodząc posłał Eufrazji zabójczo uroczy uśmiech. - Muszę mu całkowicie zaufać i po prostu wiedzieć, że przystępując, nie będzie robić z siebie burżuja, jak moi bracia... XP

Spojrzałam na wampira , olewając zupełnie szczerzącego się kolesia przechodzącego obok mnie. -nie , pytam z ciekawości -uśmiechnęłam się lekko - jak duży jest twój ród ? - zadałam kolejne pytanie.

Ciekawość to nie grzech przecież, prawda? Zrobił z ust lekkiego karpika. - Pierwszy raz ktoś pyta tak z ciekawości. Właściwie to, Ojciec ma znajomych w całej Azji- Westchnął z niedowierzania i zaczął się chwilę nad czymś zastanawiać. Kolejna zaleta, jakiej poszukuje w idealnej dziewczynie, Ba! I do tego ma dziecko! ^.^ - A ty? Jak ma na imię to dziecko szczęścia?

- uhuu.. czyli pochodzisz z wpływowej rodziny - uśmiechnęłam się szczerze - Irina Alane Johnson - odpowiedziała. Zabrzmiało to dość.. oficjalnie. - Chciałam , żeby nazywała się oryginalnie , no i mam nadzieje , że jakoś mi to wyszło - odgarnęłam na bok grzywkę ,która opadała mi na oczy.

Ruszyłyśmy w stronę placu, ale niemożliwością byłoby przejście przez fontannę, dlatego też udałyśmy się alejką. Na ławce siedziała jakaś wampirza para. Skąd wiem , że to były wampiry ? Bo byli za ładni na ludzi. Przyjrzałam się bacznie kobiecie. Była zaskakująco podobna do mamy.
- Mama! - podbiegłam do niej i przytuliłam się na przywitanie. Jednakże kim mógł być ten Pan , który tak dziwnie się do mnie uśmiechał ? oo Analogicznie rzecz biorąc , to chyba tata. Ale wcale nie byłam do niego podobna.
- tata ? o.O popatrzyłam niepewnie tuląc się bardziej do Ełi.

-Ir co ty tu robisz ? -zapytałam córki , zaskoczona jej obecnością tutaj - gdzie jest Miley ? - spytałam rozglądając się w poszukiwaniu opiekunki. W oddali zauważyłam rudą czuprynę. Odetchnęłam z ulgą. Przytuliłam do siebie Ir - nie kochanie, to nie tata -powarzyłam na Tome przepraszającym wzrokiem.

- a szkoda! - dodałam , a wcale nie miałam ochoty nikogo przepraszać.
Usiadłam sobie na kolanach Eł i bawiłam się jej bransoletką. Była ładna. Zabawnie mieniła się w świetle dzisiejszego dnia. Za ławką był prześliczny trawnik . Zjechałam więc z kolan mamy niczym po zjeżdżalni i poszłam zbierać liście.

Westchnęłam cicho. Tak bardzo chciałam , żeby Ir miała prawdziwą rodzinę. Popatrzyłam na Miley , która podeszła do Ir i razem z nią zaczęła się bawić. -przepraszam cię .. ale ja.. nie potrafię jej wytłumaczyć , że ona nigdy nie pozna swojego ojca -spuściłam wzrok , po czym z powrotem popatrzyłam na Irinę.

-Ir, popatrz tutaj - wskazałam na brązową kulkę koło drzewa - to jeż -uśmiechnęłam się do małej, kótra z ciekawością przypatrywała się zwierzęciu.

Przyglądał się dziewczynce z zachwytem, no w końcu to też było wielkie dziecko, a widzieć mniejsze i równie słodkie co on. XD to fajna rzecz. Powiedziałby, ze Irina jest więcej niż słodka, urocza wręcz. Odwrócił twarz w jej stronę i uśmiechnął się szeroko-Kochane dziecko. - Podsumował, obserwując ją uważnie. - A jak się porusza... ^.^ - Pomyślałby kto! To mówi wampir!@

Bez słowa pokiwałam głową. Czasami wydawało mi się , że nie jestem dobrą matką. Że lepiej byłoby na Ir , gdyby opiekowała się nią np. Miley. Wzięłam do ręki liść , który spadł z drzewa , wprost na moje kolana. Czasami chciałabym uciec od obowiązków.- Od Alexa. W milczeniu przypatrywałam się czerwonemu liściu klonu.

Odwrócił wzrok znowu na wampirzycę i przybliżył się obejmując ją po przyjacielsku. - No i co ci znowu? Masz świetną córkę, miłą opiekunkę, co ci jeszcze trzeba? - Uśmiechnął się uroczo i poklepał po ramieniu.

-nie wiem - skłamałam gładko. Doskonale wiedziałam czego było mi potrzeba.. a raczej kogo. Uśmiechnęłam się sztucznie -jak tak bardzo lubisz dzieci to postaraj się o dziecko. Na pewno masz kogoś. Uwierz mi , że bardzo by się ucieszyła , gdybyś zaproponował jej założenie rodziny. -poczochrałam mu włosy.

-Ej, nie czochraj mnie! - Wyszczerzył się, po czym usiadł na ławce jak oburzone dziecko. - Poza tym, nie mam nikogo, z kim mógłbym mieć to dziecko.. Każda okazuje się jakąś tam lafiryndą.. - Zachichotał pod nosem, patrząc wprost przed siebie.

-uhh.. mocne słowa -wciągnęłam głośno powietrze -no ale dlaczego mam cię nie czochrać ? Z poczochranymi włosami wyglądasz przesłodko! -wyszczerzyłam się. Przybliżyłam się do Tomy i zaczęłam znów rozwalać jego 'idealną fryzurę'.