Główna aleja

- Rób tak więcej, a zawrócisz mi tak w głowie, ze nie będziesz się mógł ode mnie odczepić. - zachichotała.

- Nie miałbym nic przeciwko. - uśmiechnął się czule - Więc dowiem się, co było to wcześniejsze? te z 'czy..'?

- Czy my jesteśmy parą? Czy mi się zdaje.... - odparła, przyglądając się jego rysom twarzy.

Na dźwięk jej słów, jego twarz rozpomieniła się i zawitał na niej szeroki uśmiech.
- Jeśli chcesz, to możemy być.. - wymruczał, a wskazujacym palcem przejechał po jej aksamitnym policzku.

- Nie mam nic przeciwko... - odpowiedziała i uśmiechnęła się anielsko. Obdarzyła go krótkim, aczkolwiek namiętnym pocałunkiem. Nagle odsunęła się i zaczęła biec w stronę wielkiej polany.
- Złap mnie! Jeśli ci się uda! - krzyknęła w drodze i przyspieszyła.

- Ja tym bardziej. - na jego twarzy pojawił się uroczo anielski uśmiech. Mruknął z zadowolenia, czując miękkie wargi Renesmee na swoich ustach.
- Zwolnij! - zaśmiał się i popędził za nią.

Zatrzymała się na moment. Odwróciła się.
- Co proszę? - odpowiedziała, chichocząc.
Znowu zaczęła biec. Zerknęła na chwilę do tyłu. Aksela nie było. Odwróciła si, w stronę, gdzie jeszcze niedawno widziała jego sylwetkę.

Gdy Renesmee zatrzymała się, również zwolnił i przystanął.
- Nic, nic. - odparł tonem 'zaraz odwalę ci jakis numer'. Gdy dziewczyna znów zaczęła biec, odbił się z lewej nogi i poszybował w górę. Znalazł się kilkadziesiąt metrów przed Renesmee. Biegła dalej i myślała, że on zniknął, lecz nagle wpadła na niego.
Dhampir zaniósł się donosnym smiechem.

Razem upadli na ziemię.
- To było bardzo... imponujące zagranie.... - odparła, czując na sobie dhampira.
Spojrzała mu głęboko w oczy.
- Najszczęśliwszy dzień w moim życiu właśnie trwa... - powiedziała i uniosła ręcę do góry, aby zawiesić na szyi Aksela.
- Zwłaszcza z takim osobnikiem jak ty, to już w ogóle mam powody do radochy...

- Wiele razy Cię jeszcze zadziwię, Renesmee. - odparł z nonszalanckim uśmiechem przylepionym do twarzy.
Położył ostroznie dłonie na jej biodrach i przywarł jej ciałem mocniej do swojego.
- Hmmm, sprawiam Ci radość? - podniósł brew w górę - To miłe. - musnął ustami jej polik.

- Nie wiesz nawet jak bardzo...- odpowiedziała i pocałowała go szybko w usta, po czym zaczęła się znowu wyrywać do biegu. niestety tak silna jak Aksel nie była.

- No to super! - zaśmiał się, czując że Renesmee próbuje mu się wyrwać.
Naglw e jego głowie zapaliła się lampka z pytaniem.
- A co powiedzą Twoi rodzice na to, że jesteś z tak duzo starszym chłopakiem? Z początku mogą zapomnieć o tym, że jeszcze nie przestałaś dojrzewać fizycznie. - jego uśmiech lekko zbladł - A ja tak.

- Jeśli nie chcą mnie stracić, zaakceptują to. No chyba...- odsunęła go od siebie i wstała. Rozejrzała się wokoło i wskoczyła na pierwsze lepsze drzewo.
- Chyba, że tylko się tak ze mną droczysz... nie lubisz młodszych od siebie dziewczyn... - udała obrażoną Nessie i wskoczyła na koronę drzewa, tą najwyższą.

- Będziesz aż tak o to walczyć? - zamruczał anielskim głosem i spojrzał na nią złocistymi oczami.
- Ach, nie, gdzieżby! - zaśmiał się. Przełożył siłę na prawą nogę i wskoczył jednym susem obok Nessie. Złapał ją w talii i przysunął do siebie - Nawet tak nie pomyślałem..

- No ja mam taką nadzieję... Nie popełnię tego samego błędu po raz drugi i będę oto rodzące uczucie walczyć...- powiedziała i spojrzała w jego tęczówki.

- Mam nadzieję że niedługo będzie tak silne, że nawet Volturi nas nie rozdzieli.. - wymruczał i musnął lekko jej wargi.

- Dlaczego miałoby nas rozdzielić?! - spytała, wydawała się być jakoś przewrażliwiona.
- Nie mieliby powodu. - odpowiedziała. Zeskoczyła z drzewa.
- Co jest złego w związku dwóch dhampirów?! Nic. - odwróciła wzrok od niego. Zaczęła iść alejką. - Idziesz? Przecież cały czas na drzewie siedzieć nie będziemy... - zaśmiała się.

- Powiedziałęm to w kontekście twoich rodziców, Renesmee. - sprostował swoją mysl sprzed chwili.
Nim dziewczyna zdążyła dokończyć zdanie, już stał obok niej z szerokim uśmiechem. Objął ją w pasie.
- Gdzie wędrujemy? - uśmiechnął się zawiadacko.

- Nie wiem... masz jakiś pomysł? - spytała, mrużąc oczy. Nagle poczuła się trochę słabo. Zaczęła jej doskwierać głowa, czuła, jak coś niedobrego dzieje się z jej ciałem. Upadła na ziemię. Zemdlała.

- Zdam się na Twoje zdanie. - zachichotał zawiadacko i złapał motyla, po czym go wypuścił. Nagle zauważył, jak z dziewczyny opadają siły i mdleje. - Renesmee! - ukucnął przy niej i złapał ją za ramiona. Odgarnął grzywkę z jej czoła i przyłozył do niego rękę. Było gorące - Renesmee, słyszysz mnie? - szepnął do jej ucha. Miał nadzieję, że to tylko chwilowe, Że zaraz się obudzi i będzie okej, że to tylko osłabienie czy coś. Bo co miałby wtedy zrobić? Szpital?

Na jej policzkach wystąpiły rumieńce, a czoło wskazywało co najmniej 39 stopni. Nagle obudziła się i chwyciła Aksela za koszulę tak mocno, że aż sama po części się zdziwiła.
- Jak to boli! - krzyknęła, odciągając go od siebie i zwijając się z bólu. Patrzyła na siebie z przerażeniem. Nie umiała wyjaśnić, co się z nią dzieje.

W przypływie sił, wstała i nie patrząc nawet na Aksela, pobiegła w wampirzym tempie do domu.

- Renesmee! ale Co cię boli..?! - nie zdążyłem nawet jej dotknąc, a ona najzwyczajniej w świecie wstałą i pobiegła. Chwilę stałem w otępieniu, nie wiedząc co się dzieje. Pierwszy raz byłem świadkiem czegoś takiego.
Po chwili otrząsnąłem się i ruszyłem za zapachem ukochanej.

Dzień nie należał do tych słonecznych. Chmury. Same chmury, bez deszczu. Zimno.
*Na szczęście...*
Pomyślałam siadając na jednej z ławek. Było tu dziś wyjątkowo mało ludzi. Co prawda plątali się od czasu do czasu jednak nie zwracałam na nich najmniejszej uwagi. Wskoczyłam na jakieś bujne drzewo i rozsiadłam się na gałęzi i pogrążyłam się w myślach. Tak dawno nie widziałam Logana, tak mi już go brakowało... W końcu postanowiłam coś ze sobą zrobić. Zeszłam z drzewa i udałam się w stronę domu dziewczyny mojego brata.

Dzisiaj był słoneczny dzień, więc Monica postanowiła zrobić trochę zdjęć. Spacerowała główna alejką by co jakiś czas uwiecznić pewne sceny. Szkoda, że nie ma tu Miley. Chętnie porobiła by jej kilka fotek...Cóż trudno...Uśmiechnęła się do swoich myśli, fotografując motylka.

Weszła do parku. Jak mało kiedy pogrążona była w myślach. Nawet nie zauważyła kiedy znalazła się na głównej alejce Central Parku. Od rana całkiem jej przeszło to dziwne uczucie jakie ją dręczyło. Teraz zastanawiała się nad czymś innym. Krocząc w miarę szybko, nie patrząc właściwie gdzie zmierza wpadła na jakąś dziewczynę.
Uhmm przepraszam... wyjąkała przyglądając się jej uważnie. Miała przy sobie aparat więc prawdopodobnie robiła zdjęcia.

Klęcząca nastolatka upadła, a motyl którego chciała sfotografować odleciał. Zdmuchnęła sfrustrowana kręcący się kosmyk z twarzy i spojrzała spod byka na wampirzycę. Przekrzywiła głowę patrząc na nią...Chciała coś powiedzieć....Lecz po chwili zaczęła się śmiać, zdając sobie sprawę jak ta sytuacja musiała śmiesznie wyglądać z boku. Wstała i otrzepała się. Na szczęście aparatowi nic się nie stało.
-Mogłam to przewidzieć...-znów zachichotała i klepnęła się w czoło.
-Nic się nie stało...Monica.-przedstawiła się podając ciepłą rękę. Pewnie znów ta kobieta się zdziwi na widok pół-wampira.
-Skoro zepsułaś mi ujęcie to w zamian za to po pozujesz mi chwilkę? Nie zabiorę Ci dużo czasu...-wyszczerzyła się, ukazując rząd białych ząbków.

Wzdrygnęła się lekko, skoro już tak bardzo popsuła jej szyki, nie wypadało odmówić. Uśmiechnęła się serdecznie i zmierzyła dziewczynę wzrokiem. Ani człowiek ani wampir... interesujące. Poszerzyła uśmiech.
Lysette - uścisnęła ciepłą rękę Monici. - No cóż... chyba nie mam wyboru... zaśmiała się, odruchowo poprawiając ciemne włosy. W końcu spłoszyłam twojego poprzedniego modela... spojrzała na miejsce, w którym przed chwilą siedział motyl. Do tego o mało co cię nie staranowałam... jestem ci coś winna. Zrobiła minę dokładnie taką jak przed chwilą Monica, ukazała jej swoje białe ząbki, z wyraźnie zaznaczonymi kłami.

Zaśmiała się serdecznie.
-Oki...To może....Oprzyj się o drzewo i spójrz...Na tę gałąź?
Poprosiła z miną aniołka. Kiedy wampirzyca ustawiła się odpowiednio. Monica wykonała zdjęcie. Pokazała brunetce je.
-Nie dawno zaczęłam...-rzekła, jakby usprawiedliwiając się.

Posłusznie wykonała polecenia Monic. Gdy ta pokazała jej swoje dzieł była naprawdę pod wrażeniem. Są świetne... powiedziała z uśmiechem do dziewczyny. Liczę na "odbitkę" Oddała jej aparat. To co?? jeszcze jakieś?? Spytała siadając na ławce.

-Na razie wystarczy..-wyszczerzyła się w podzięce.
-Nie chcę Ci zabierać czasu...

No cóż... zeskoczyła z ławki. Skoro tak to ... do zobaczenia. Uśmiechnęła się na pożegnanie i ruszyła powolnym krokiem przed siebie.

-Dzięki!-pokiwała wampirzycy w uśmiechem, po czym zaczęła szukać nowy obraz, godny uwiecznienia. Powolnym krokiem zaczęła spacerować, rozglądając się i nie patrząc przed siebie...

Przybył do parku, skierował odrazu swój chód na aleję główną. Wdychał piękny zapach przechodniów, mając uniesioną głowę do słońca, oczywiście na której twarzy nie zabrakło okularów przeciwsłonecznych, bo przecież chyba by się udusił.

Spacerowała powoli główną alejką Cp. Wbrew pozorom było to chyba najlepsze miejsce jeśli chodzi o spacery za dnia. Główna alejka otoczona była drzewami przysłaniając promienie słoneczne ;]
Kiedy zauwazyła wolną ławkę podbiegła do niej tanecznym krokiem i usiadła na niej. Cały czas się uśmiechając spojrzała w (po części przysłonięte liśćmi) niebo.

Uśmiechnęła się na widok wampirzycy. Wyglądała na bardzo sympatyczną, więc niepewnie podeszła wyciągając rękę.
-Monica.-wyszczerzyła się podając ciepłą dłoń. Była przyzwyczajona do lekkiego zaskoczenia na widok pół-wampira.

Spacerowałam sobie główną aleją z z dłońmi wciśniętymi w kieszenie. Przyjemny podmuch wiatru rozwiewał moje włosy. Słońce świeciło mocno, więc cieszyłam się, że nie zapomniałam moich ogromnych okularów przeciwsłonecznych. Rozglądałam się za wszystkim i za niczym. Nagle zauważyłam faceta, który zdawał się "zaciągać" aromatem przechodniów. Biorąc jeszcze pod uwagę jego blady odcień skóry, widać, że nie jest klasycznym mieszkańcem Nowego Jorku. Zbliżyłam się nieco do niego.
- Hej, Rosalind. - powiedziałam podając mu rękę.

Spuścił głowę w dół i poprawił okulary.
- Nathan. Miło mi. - uścisnął jej dłoń.- Co tutaj robi taka wampirzyca, i to w tak upalnym dniu, słońcu? Bo ja jak widzisz napalam się na wspaniały zapach krwi ludzkiej... - pociągnął nosem.

- Cholernie się nudzę, więc postanowiłam wyjść na świat... I przy okazji się napalam. A "taka wampirzyca" to jaka? - zapytałam przyglądając mu się uważnie.

Nagle zauważyła kuzynkę.
-Poczekaj chwilkę.poprosiła wampirzycę i szybko podbiegła do blondynki, ściskając ją.
-Cześć Lind. Ja...-zaczęła, lecz zdębiała na widok chłopaka. Szybko puściła przyjaciółkę, patrząc się w swój aparat. Spaliła buraka.
-Cześć...-wychrypiała.
-Monica.-przedstawiła się.
-To...To może ja już pójdę.-nie czekając na odpowiedź żadnego z nich, szybko wróciła do brunetki. Nadal ze spuszczoną głową, usiadła obok niej.

Wszystko stało się tak nagle, że nawet nie zdążyłam mrugnąć. Stałam chwilkę zszokowana. Spojrzałam na Nate'a, wskazując Monique palcem.
- Znasz już moją kuzynkę, Monique? Znaczy się, nie do końca jestem pewna naszych więzów rodzinnych, ale zawsze wszyscy mówią, że jesteśmy kuzynkami. Znamy się od piaskownicy, więc czemu nie? - wzruszyłam ramionami. - Ach, ale mamy tematy... Zawsze zanudzam wszystkich na śmierć.

- Nie wcale. Nie zanudzasz. dobrze, że kogoś spotkałam, bo już myślałem, że ze wspomnień tamtej dziewczyny nici. - wskazał wzrokiem na ludzką blondynkę, czytającą jakąś książkę o wampirach. Rozmyślała o tym, czy powiedzieć rodzicom, że jej chłopak jest wampirem, a w Nowym Jorku az się od nich roi.

Uśmiechnęłam się.
- W takim razie "nie po zanudzam" cię jeszcze trochę.... Ach te książeczki o wampirach. - westchnęłam rozmarzona, ale po chwili spoważniałam. - Czy istnieje szansa, że znam jej chłopaka?

Zapomniał o swoich manierach i podał niechętnie rękę Monique. Uśmiechnął się sztywno, co nie było zupełnie w jego stylu, ale tak nakazywał kodeks mentora.
- Nathan.- spojrzał na nią tajemniczym wzrokiem.

Spojrzałam na chłopaka lekko zdziwiona. Był cały zesztywniały.
- Co się stało? - zapytałam zaniepokojona,