Spirit Club

nie pij tak bo utyjesz- zaśmiałem sie- przepraszam.

Osz ty!- roześmiałam się i uszczypnęłam go w rękę.

Ej.- powiedziałem i sójkę w bok jej dałem - ty mała niedobra.

Zachichotałam- Żadna mała! Poza tym, lepiej ze mną nie zaczynaj!- szturchnęłam go lekko.

Bo co mała, zbijesz mnie- drażniłem się z nią, ale to było takie miłe i frywolne.

Uśmiechnęłam się.- Haha! Ty lepiej uważaj... mogę być gorsza niż śmierć.- pokazałam mu język.- A Pluto i tak będzie spał w domu!

Zobaczymy, moja droga zobaczymy- powiedziałem i lekko dotknąłem jej nosa - to co wracamy??

No możemy.- uśmiechnęłam się i ubrałam płaszcz. Wyszliśmy z klubu.

Weszłam powoli do klubu i rozglądnęłam się. Usiadłam przy barze i zamówiłam drinka. Przez głośność muzyki bolały mnie uszy, ale nie przejmowałam się tym.Obserwowałam ludzi bawiących się tutaj.

Stanąłem w drzwiach klubu. Od razu wypatrzyłem kogoś będącego nie-człowiekiem. Podszedłem do wampirzycy i przywitałem się. -Dobry wieczór. Nazywam się Van. Mogę się przysiąść? -zapytałem z nadzieją, że nie jest ona gatunkowym rasistą. Głupie są podziały na rasy. I tak zżeramy ludzi.

Odwróciła się i spojrzała zdziwiona na wilkołaka.- Dobry wieczór. Oczywiście. Alice Evans.- Uśmiechnęła się lekko. Była pewna, że nie było go na ostatniej walce, więc musiał być nowy.

-Vanilia Canos -przedstawił swoje pełne nazwisko i imię. Zamówił drinka. -Ech... patrzysz na mnie zdziwiona, więc pewno tutaj wampiry i wilkołaki nie bardzo się lubią? -zapytał podejrzliwie. Ciężko będzie, oj ciężko.

Kiwnęła głową.- Nie za bardzo. Ale nie mam zamiaru z tobą walczyć. Przynajmniej nie teraz.- Uśmiechnęła się szelmowsko.

Uniósł brwi. Dziwny kraj, oj dziwny. -To miło, jestem na razie zbyt zmęczony na takie rozrywki. -odpowiedział również z uśmiechem.

Zaśmiała się.- Tak naprawdę pewnie wampiry i wilkołaki mogłyby się dogadać, ale jakoś tego nie chcą. Szczerze mówiąc nie mam pojęcia dlaczego.- Napiła się drinka.

-Może po prostu tego nie uznają? -podsunął. idioci... Po co są te głupie podziały? -Dużo tutaj wampirów?

Może.- Wzruszyłam ramionami.- Tutaj jest bardzo dużo wampirów. Chyba nigdzie na świecie nie ma nas aż tyle.- Stwierdziłam.

-A wilkołaków jest śmiesznie mało? -Bardziej stwierdził. -Jeżeli większość uznaje podziały gatunkowe, to pewnie część sami wybiliście?

Uśmiechnęłam się.- Żadnego nie zabiliśmy. Walczymy chyba bardziej dla rozrywki i po to, żeby pokazać kto w tym mieście rządzi. Jeżeli nie będziesz zadzierał z wampirami, pewnie nic ci się nie stanie.

-Potraktuje to jak ostrzeżenie -odpowiedział cicho. Napił się drinka. -Ale dziwne, że żadnego nie zabiliście.

Może i dziwne, ale mamy jednak swoje zasady. Po prostu nie zabijamy.- Powiedziałam. Zauważyłam, że wilkołak nie popierał podziałów na rasy.- Skąd pochodzisz?- Zapytałam po chwili.

-Północna Azja. -Takie zadupie, więc nidz dziwnego, że jestem nieobeznany.

To dość daleko.- Stwierdziłam, pijąc drinka.- Ja w sumie urodziłam się w Hiszpanii.

-Tam gorąco, a ty zimna -zaintonował urywek pieśni.

Zaśmiałam się.- W sumie to to prawda, jakby na to nie patrzeć.- Wzruszyłam ramionami. Wspomnienia z Hiszpanii zapełniły mi głowę.- Przyjechałeś akurat tu przypadkowo czy specjalnie?

-Dowiedziałem się o tej cudownej mieścinie, więc przyjechałem chyba specjalnie. -odpowiedział.

Rozumiem.- Uśmiechnęłam się.- Pewnie polubisz to miasto. Nowy Jork jest cudowny.

-Mam nadzieje. Ale chyba jest tutaj za tłoczno jak dla mnie.

W tłumie też można być samotnym.- Mruknęłam pod nosem, pijąc drinka.

Spojrzał na nią uważnie -Coś cię gryzie? -nie chciał być jakimś spowiednikiem, czy coś, ale miła dziewczyna i trzeba wysłuchać...

Już miałam coś powiedzieć, ale się zawahałam. Czy mnie coś gryzło?- Nie, wszystko w porządku. Po prostu niektórzy tutaj też czują się samotni, choć wokół jest pełno ludzi, wampirów i wilkołaków.

-aha... -Oooo.... teraz przyjdę ja pocieszyciel nie-ludzi i będę właśnie pocieszał wszystkich dookoła... -uśmiechnął się na samą myśł.

Pokręciłam głową. Ostatnio wszystkie znane mi wampiry rozpłynęły się w powietrzu.- Poznałeś już kogoś ze swojej sfory?- Zapytałam po chwili.

-Nie, jestem jeszcze tutaj zielony -odpowiedział wesoło. Sfora... mmmm... ciekawe istniee tutaj?

Ale pewnie zdążysz poznać. Nie wiem co się u nich ostatnio dzieje, bo nie widziałam żadnych wilkołaków już od dawna, ale zapewne żyją.- I dalej zapuszczają się na nasze tereny... Pomyślałam. Cała główna ulica śmierdziała.

-Mam nadzieje, duszenie się przy wampirach przez dłuższy czas źle wpływa na cerę. -zażartował uśmiechając się.

Uśmiechnęłam się. Wilkołak cuchnął jakby wyszedł właśnie z szamba, ale postanowiłam mu tego nie mówić. Dopiłam drinka.- Masz zamiar zamieszkać tu na dłużej, czy jesteś tylko przejazdem?

-Raczej zamieszkać, gdzie indziej nie ma tak uroczych panien jak ty... -postanowił ją skomplementować. A co....

Zaśmiałam się.- Nie musisz kłamać.- stwierdziłam wesoło.

Westchnął -Aż taką masz niską samoocenę, żeby uważać to za kłamstwo?

Uważam że nie jestem urocza i uważam że nie lubię komplementów.- Stwierdziłam.- A poza tym, jakoś kiedy mówi to wilkołak tym bardziej nie wierzę.

Westchnął. -To co mam powiedzieć? Że jesteś głupią pustą lalą? -zapytał lekko zdziwiony. -Poprawiło by ci to humor?

Nie do końca. Ale nie ważne.- Powiedziałam, zamawiając wino. Co jak co, ale chyba byłam już alkoholiczką.

-Nie do końca cię rozumiem... -powiedział nadal pozostając zdziwiony. Czy rozmowa z wilkołakiem tak wkurza, że trzeba się upić by ją przetrwać?

Czego nie rozumiesz?- Zapytałam po chwili. Patrzyłam w kieliszek. Musiałam w końcu zerwać z tym nałogiem, ale jakoś nie miałam siły żeby to zrobić.