Bar Bloody Valentine

Zauważywszy, że whisky jest całkiem dobre przesiedziałam w barze kilka godzin.
Potem jednak, stwierdziwszy, że nikogo znajomego nie widzę zapłaciłam za drinki i wyszłam.

Zacisnęła pięści. Teraz była pewna, że stąd ucieknie i ją zostawi.
-Moje nazwisko to.... Blade. Mój ojciec był wampirem, który zabijał swoich pobratymców i wilkołaki... Zakochał się w mojej mamie. Była śmiertelniczką. Wkrótce potem urodziłam się ja, a matka stała się wampirzycą. Później zginęli przez stworzenia łaknące zemsty na ojcu. Jego brzemię spadło na mnie, ale wyrzekłam się go. Tak chciałam i taka była wola mojej matki.
Spuściła wzrok i wbiła go w swój pusty kieliszek.

Jesteś córką tego Blade'a o którym myślę?? Zapytał niepewnie, obserwując uważnie każdy jej ruch...

Kiwnęła nieznacznie głową, wbijając wzrok w blat stołu. Nie wiedząc co zrobić z rękoma, zaczęła się bawić naszyjnikiem.

Odwrócił wzrok, spojrzał gdzieś w dal. Dlaczego nie kontynuujesz tego, co rozpoczął twój ojciec?? Zapytał nadal na nią nie patrząc.

Pokręciła głową.
-Nie chcę tego.-rzekła stanowczo.
-Poza tym to była ostatnia wola mojej matki.
Zacisnęła pięści.

A gdyby to nie było jej życzenie?? A gdyby życzyła sobie czegoś... przeciwnego?? Byłabyś wtedy taka jak on?? Spojrzał na nią kątem oka.

Spojrzała na niego ze smutkiem i zapłaciła za wino.
-A czy na taką wyglądam?-zapytała pustym głosem.

Po prostu pytam... Nie miej mi tego za złe... Chce cię poznać... najlepiej jak to tylko możliwe.... Patrząc jej prosto w oczy zapytał. Czy to źle???

Uśmiechnęła się delikatnie.
-Sam zdecyduj.- rzekła patrząc mu w oczy.

Gdybym JA uważał, że to źle, to prawdopodobnie bym tego nie robił... Odpowiedział nie spuszczając z niej oczu.

Delikatny uśmiech nie schodził z jej twarzy, pokręciła głowa z rozbawieniem.
-Teraz ty opowiedz mi coś więcej o sobie.

Wzruszył ramionami. Właściwie to nie ma o czym mówić. Spuścił wzrok na stolik.

Zacisnęła usta by po chwili je wydąć.
-Rozumiem.-zaczęła się bawić kosmykiem włosów, patrząc nieodgadniętym wzrokiem w dal. Po chwili uśmiechnęła się delikatnie.
-Jestem pewna, że dla mnie coś znajdziesz. Po prostu pytam... Nie miej mi tego za złe... Chce cię poznać... najlepiej jak to tylko możliwe.... Czy to źle???
W jej oczach zaiskrzyły się iskierki rozbawienia.

Roześmiał się. Teraz przynajmniej mam pewność, że mnie słuchasz. Spojrzał jej głęboko w oczy.
Skoro mam znaleźć coś dla ciebie... to lepiej zabiorę się za myślenie. Usiadł prosto i odchylił głowę do tyłu. Przymknął oczy.
Przybyłem do Ameryki w roku 1490. Wtedy nie była to jeszcze nawet Ameryka, a Nowy Świat. Byłem bardzo młodym wampirem... choć starszym od ciebie... Spojrzał na nią znacząco. Poznałem tu rodzinę wampirów, którzy byli naprawdę imponującymi istotami. Nauczyli mnie wszystkiego, dosłownie. Mieszkałem z nimi przez ok 400 lat, byli dla mnie kimś więcej niż tylko przyjaciółmi. Ja dla nich niestety nie. Na początku 1900 roku musieli wyjechać, nie chciałem im na to pozwolić, więc mnie zakopali, podczas snu oczywiście. Conrad, kamerdyner, miał mnie obudzić, gdyby im się coś stało. No... i obudził... Czy te informacje cię satysfakcjonują??

-Hm....-spojrzała na niego z troską.
Ciesze się, że Cię obudził...-pomyślała.
-A hobby?

Hobby?? Zamyślił się. No cóż... ostatnio nie bardzo miałem czas na jakiekolwiek hobby, wiesz... sporo sypiałem... Spojrzał na nią z promiennym uśmiechem. Ręką podparł się na stoliku. Wpatrywał się w nią bez ruchu, niczym w obrazek.

Roześmiała się i uśmiechnęła delikatnie. Po chwili speszona spuściła wzrok.
-Co mi się tak przyglądasz?

Bo mi się podobasz, ale jeśli nie chcesz... usiadł prosto i odwrócił wzrok na bar... to nie będę....

Pokręciła głową z rozbawieniem.
-Nie o to chodzi...To mnie peszy. - znów zaczęła bawić się naszyjnikiem i wbiła wzrok w stół.

Dlaczego?? Spojrzał na nią zaskoczony. Nikt nigdy ci się nie przyglądał?? Wydawało mi się, że to wręcz naturalne...

Pokręciła przecząco głową.
-Jesteś pierwszą osobą z którą rozmawiam w Nowym Jorku.

W takim razie przepraszam... Rzekł spuszczając wzrok ...Nie chciałem, żebyś przeze mnie czuła się nieswojo.

-To ja przepraszam.
Podniosła nieśmiało jego podbródek, po chwili znów zaczęła bawić się swoim naszyjnikiem.
-Nie powinnam tak reagować.

Masz prawo.. to moja wina. Nie chciałem, żebyś się źle czuła w moim towarzystwie. Spojrzał na poustą butelkę wina. Zamawiamy jeszcze czy może masz ochotę gdzieś się przejść?

-Przeszłabym się, ale nie wiem gdzie. - uśmiechnęła się szeroko.

Słyszałem, że jest tu park, w którym z pomostu na jeziorze, jest idealny widok na nocne niebo. Wstał i podał dłoń Veronice. Co ty na to??

-Jestem za.-uśmiechnęła się promiennie. Założyła płaszcz i torbę na ramie. Ujęła jego dłoń.
-Prowadź.

Z Przyjemnością. Odpowiedział, posyłając jej promienny uśmiech.


(post w parku na pomoście.)

Weszłam do bv i odruchowo dotknęłam ściany. "Kiedy ja tu ostatnio byłam?" spytałam sama siebie. Usiadłam przy barze.- Steve, proszę, podaj mi piwo.- Uśmiechnęłam się do barmana.

Zauważyłam, że do baru weszła wampirzyca. Spojrzałam na nią, ale nie chciałam jej przeszkadzać, więc dalej siedziałam na krześle.

Wszedł do baru i poszukał Alice. Podbiegł do niej.
- Alice, Nessie mila wczoraj urodziny! Trzeba jej to wynagrodzić i zrobić imprezę dzisiaj.!!!

Spojrzałam na niego.- Wiem, weź nie krzycz. Nic nie organizowałam bo biedna leży w szpitalu. No ale możemy dzisiaj coś zorganizować. To co, ruszamy na zakupy?- uśmiechnęłam się. Wstałam i założyłam płaszcz.

Uspokił się i pomógł założyć Alice płaszcz.
- No już. Nie krzyczę. Chodżmy lepiej to tego supermarketu.- spojrzał na innych dookoła i zachichotał pod nosem. Wraz z wampirzycą wyszli tam gdzie zamierzali.

wszedłem do baru, usiadłem w najciemniejszym kącie,głowę położyłem na stolik, westchnąłem cicho nikt mnie nawet nie zauważył.Myslałem co dalej.

Nie wiedząc co ze sobą zrobić poszłam do pobliskiego baru. Weszłam i bez zastanowienia usiadłam w jakimś kącie. Nie obchodzili mnie ludzie wokół, ani mężczyzna, który pytał co podać. Chciałam być sama, chciałam zapaść się pod ziemię...

Przechadzając się z głową pełną różnych myśli, przechodzi uliczkami. Nie zważając na ludzi, wychodzi z cienia na Słońce i idzie przed siebie. Zauważa, że jej skóra nie skrzy sie, jak to ma w zwyczaju. yczy głośno - Co się ze mną dzieje?! - warczy zgrzytając zębami. Przechodzi obok jakiegoś budynku z dużym czerwonym szyldem. Wyczuwa zapach wampira wewnątrz. Bez zastanowienia, wchodzi do środka i zauważa Bellę. Idzie do niej zdecydowanym krokiem i siada naprzeciwko niej, ujmując jej chłodną dłoń, w swoją - nienaturalnie wampirzą, ale ciepławą. - Cześć, Bells..

Siedziałam jeszcze przez jakiś czas intensywnie pochłonięta myślami, gdy nagle z zadumy wyrwał mnie dotyk czyjejś dłoni. Wstrząśnięta aż się wzdrygnęłam, spojrzałam przed siebie i zauważyłam dziewczynę, która wczoraj była w moim domu. O nie... Pomyślałam, nie orientując się, że wypowiedziałam te słowa na głos. Zmusiłam się, aby na mojej twarzy pojawił się uśmiech, jednak to, co z tego wyszło raczej przypominało jakiś krzywy grymas. Szybko zwinęłam rękę, którą dotykała ta dziewczyna i schowałam ją pod stół. Spojrzałam w jej oczy.
-Witaj Amsel. - rzuciłam bez zastanowienia. To zabawne, ale poczułam się, jakby nad moją głową pojawiła się żółta żarówka. Bingo! Przecież ja znam tę dziewczynę od lat. Poczułam się zawstydzona i trochę podirytowana moim wcześniejszym zachowaniem, wolałam milczeć.

Czując jej irytację, lekko chichocze. - Spokojnie Bells, rozumiem, że nie mogłaś mnie zbytnio pamiętać. - uśmiecha się podobnie i ostrożnie oswaja jej ból, rozpacz, irytację i zakłopotanie. - Nie musisz milczeć, wyżal się. - znowu uśmiecha się szeroko, a w jej oczach tańczy wesoła iskierka.

Patrzyłam dziewczynie w oczy ale myślami byłam w zupełnie innym miejscu. Westchnęłam i lekko zadrżałam.
- Przepraszam, czuję się taka przytłoczona... Nie wiem co z sobą zrobić bo... bo to wszystko co dzieje się wokół przeraża mnie. - przerwałam. Dziwnie się czułam z tym, że tak nagle wypaplałam połowę moich myśli. Nic więcej nie powiem, mimo, że znam ją od lat ostatnio zaniedbałyśmy naszą znajomość, nie widziałam jej od kilku lat, a na moje zaufanie trzeba zapracować. Ponownie westchnęłam i posłałam dziewczynie tak nieszczery uśmiech, że chyba nawet największy idiota zorientowałby się, że chcę być teraz sama. Zupełnie.

Słuchając jej uważnie, potakuje głową. - W pełni rozumiem Twoje uczucia Bello. W sumie nie wiem, jak to jest wiedzieć, że Twoja córka już nigdy nie będzie człowiekiem, ale wiem, jak to jest stracić kogoś bliskiego. - rozumnie patrzy na nią. - Wiem Bello, że chcesz zostać sama. Nie musisz mi dawać takich sygnałów, ja to po prostu wiem. - puszcza jej oczko. Można było by się wydawać, że drgnęła, lecz została w tej samej pozycji. - Ale to chyba nie jest dobry pomysł. - mruczy cicho, patrząc uważnie w jej oczy. - Powinnaś się oderwać od rzeczywistości. - potakuje głową. - Może małe polowanko? W sumie, jadłam wczoraj, ale nie zaszkodzi poświęcić się dla Ciebie, Bells.

Weszłam do bv. Wyczułam wampira w pomieszczeniu. W kącie siedział Alex. Usiadłam na krześle na przeciwko niego. Zamówiłam whisky. Nic nie powiedziałam. Czułam jego emocje. Nie musiałam o nic pytać. On też nie wyglądał na osobę, która chciałaby pogawędzić. Powoli sączyłam trunek, mając nadzieję że alkohol pomoże mi zapomnieć o wszystkim. Choćby na chwilę.

Alice cześc- powiedziałem podnoszac głowę, wyrwałem się z otepienia- Co jest??