Bar Bloody Valentine

Zgadnij zaśmiałam się. Napewno nie zgadniesz...

-wolę nie strzelać -uśmiechnąłem się.

Zapewniam, że sie nie obrażę, jesli powiesz za dużo... Uniosłam prawą rękę na znak przysiegi.

-50?? -uniosłem prawą brew.

okk... cieszę sie, że młod wygladam, ale bez przesady... zaśmiałam się. Więcej.... strzelaj dalej.

-przeżyłaś I Wojnę Światową ?? xD -uśmiechnąłem się szeroko.

Zaśmiałem się:
-no więc ile masz lat ?? -spytałem rozbawiony i zamówiłem kolejnego drinka.

Jedynie 827 lat. Wyszczerzyłam zęby... a ty?? zapytałam piskliwym glosikiem.

-woow.. mogłabyś być moją pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra,pra {...} babcią xD -zacząłem wyliczać na palcach.
-no cóż, ja jestem dość młodym wampirem. Liczę sobie niecałe 28 wiosen. -uśmiechnąłem i podniosłem do ust szklankę z whisky.

No widzisz!? I już zwiedziłeś kawał świata!! a ja!? Powiedziałam z nieukrywaną zazdrością... Nie ma bata... muszę to zmienić...Dobrze, że mam duuuzo czasu

-no fakt -przytaknąłem. -a jak stałaś się tym kim jesteś?? -zaciekawiłem się.

Własciwie... to się nie stałam... Poprostu... zawsze byłam... Odpowiedziałam szczerze. A ty?? jak ty stałes się tym kim jesteś?

-zakochałem się w dziewczynie, która była wampirzycą.. Była egoistką. Chciała, żebyśmy byli na zawsze razem ... -urwałem i spuściłem wzrok. Nie lubiłem opowiadać o swojej przeszłości.

Sorki... za ciekawska jestem... przepraszam... spojrzałam na niego z baardzo przepraszajaca mina.

-nic nie szkodzi -uśmiechnąłem się przyjacielsko.
Spojrzałem na zegarek:
-kurde, muszę spadać.. a tak fajnie się rozmawiało -na mojej twarzy pojawił się grymas
-mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy .. -pocałowałem zewnętrzną stronę dłoni Bee, zapłaciłem za drinki i machając na pożegnanie wampirzycy, wyszedłem z baru.

(muszę spadać... ;/ Papa )

No... too... papa... Odpowiedziała, odczekała chwilę, a nastepnie sama wyszła z baru na opustoszałą ciemną ulicę.

Veronica weszła tutaj lekkim krokiem razem z Jamesem. Odwiesiła płaszcz na wieszak i zajęła wolny stolik.

Wszedł tuż za wampirzycą. Rozejrzał sie dookoła. Miejsce zdawało sie być dość, przyziemne. Nigdy wcześniej nie bywał w takich barach. Usiadł dokładnie naprzeciw Veronici.
Przyjemnie tu. stwierdził ponownie się rozglądając.

Kiwnęła głową.
-To mój drugi raz, kiedy tu jestem.-rzekła.
-Chcesz coś do picia?-zapytała, wstając by podejść do baru i coś zamówić.

Hej ... złapał ją za ręke i delikatnie pociągnął na miejsce. To moja kwestia... Sam wstał i ze śmiechem zapytał chcesz może coś do picia??

Pokręciła głową rozbawiona.
-Białe wino, poproszę.

Podszedł do baru i poprosił o butelkę białego wina i dwa kieliszki. Po chwili stał już przy stoliku i nalewał wino dla Veronici.

bo 40 drinku przestałem już liczyc, dwa dni w barze do poraszka ale , czas który miałem, a miałem go wieczność nie chciałem spędzic w domu, poczułem że między mną i Ełi jest coś nie tak i to mi nie dawało spokoju, Dotego Max i Jasmin i pięć milioardów różnych problemów. Miałem dość.

Uśmiechnęła się w podzięce.
-Dziękuję.

wStałem zapłaciłem za drinki i poszedłem przed siebie.

Powoli weszłam do Bloody Valentine. Byłam na tyle cicho, że żaden z ludzi nawet nie zauważył mojego wejścia. Podeszłam do baru i ponownie wpatrzyłam się w stojące na półkach alkohole. Przed oczami mignęła mi Tequila.
O nieee drugi raz tego błędu nie popełnię... pomyślałam robiąc przy tym zdegustowaną minę. Wreszcie zdecydowałam się na alkohol stojący na samym końcu długiej półki.
Poproszę whisky... uśmiechnęłam się serdecznie do barmana, gdy podawał mi trunek.

Ane jak to Ane , lubiła spędzać czas w BV. Wkroczyła więc do baru i zamówiła drinka. Usiadła przy swoim "stałym" stoliku , obserwowała ludzi. Byli tacy ... zabawni. Ich problemy - takie dziwne , niedorzeczne, błahe.

Postawił butelkę na stoliku, a sam usiadł na swoim miejscu. Lewą ręką lekko zamieszał kieliszkiem, następnie uniósł go do twarzy i wciągnął powietrze,upajając się wonią boskiego napoju.
Wiesz, że to nie ty powinnaś mi dziękować... odpowiedział kosztując trunku. TO ja powinienem być ci wdzięczny, że dotrzymujesz mi towarzystwa, marnując swój czas... Ponownie uniósł kieliszek i spróbował wina. Niezależnie od tego co robił, ani na chwilę nie spuszczał wzroku z Veronici.

Uśmiechnęła się.
-To nie jest dla mnie marnotrawstwo czasu. Ale gdyby było, to mym wolała codziennie tak "marnować" czas.
Upiła łyk napoju.

Nawet nie wiesz jaką przyjemność mi sprawiasz mówiąc w ten sposób. Uśmiechnął się sponad kieliszka. Powiedz mi więcej o sobie... Poprosił nachylając się do niej nad stolikiem.

Uśmiechnęła się pod nosem wodząc palcem po krawędzi kieliszka.
-Nie ma o czym...

Jestem pewien, że dla mnie coś wymyślisz... Usiadł prosto oczekując odpowiedzi.

Zamyśliła się.
-Jestem ciekawa jak to zniesiesz.
Spojrzała mu głęboko w oczy.
-Nazywam siebie wegetarianką.

Zrobił zaciekawioną minę, ponownie się przysunął, nachylił nad stolikiem tak by jego twarz znajdowała się blisko niej.
Wegetarianką?? Spytał z niedowierzeniem. Co przez to rozumiesz??

Uśmiechnęła się, delikatnie rumieniąc i spuszczając wzrok.
-Nie...Żywię się krwią ludzką. Tylko zwierzęcą...

Jesteś dobra i zarazem przeklęta... jak jedno ma się do drugiego? Roześmiał się. Jeszcze masz czas... a z czasem wszystko może się zmienić... Wstydzisz się swojego sposobu pożywiania się... zawachasz się, a później... później już nie będziesz umiała przestać ich zabijać... Podniósł kieliszek i wypił jego zawartość.
Niektórzy ludzie są źli, zasługują na śmierć... można nawet powiedzieć, sami sobie ją fundują... ale zwierzęta? Dlaczego zabijasz zwierzęta... one nie myślą czy dobrze robią... nie wiedzą czy są dobre czy złe, kierują sie instynktem... dlaczego uważasz, że zasługują na śmierć bardziej niż ludzie... niż ci ludzie którzy kradną, mordują siebie nawzajem, gwałcą, niszczą.... dlaczego wolisz zabijać biedne zwierzęta, które tego nie robią?? spojrzał jej prosto w oczy. Był poważny. Skąd masz pewność, że dokonujesz właściwego wyboru??

-Nigdy nie mamy pewności czy dokonujemy właściwego wyboru. Zabijając ludzi. "Złych" czy dobrych czułabym do siebie odrazę. Nic więcej. Tez byłam człowiekiem. W przeciwieństwie do niewinnych zwierząt ludzie różnią się tym, że mogą się zmieniać. Ze złych mogą stawać się dobrymi i wtedy zabijając ich miałabym okropne wyrzuty sumienia. Zabijanie zwierząt mimo silniejszych pokus to też pewien rodzaj wyzwania dla mnie. Kształtuje to mój charakteru i wzmacnia silną wolę. -rzekła, a w jej oczach pojawiły się tajemnicze iskierki.

Przeniósł wzrok gdzieś w bok, na siedzących dookoła ludzi.Mam nadzieję, że nie będziesz miała mi za złe jeśli nie przyznam ci racji... Żyję bardzo długo, wiele widziałe. Na moich oczach przemijały całe pokolenia... i wiesz co ci powiem... jeśli człowiek jest zły... naprawdę zły... to się ne zmieni... bo on poprostu jest zły, bo myśli, że mu się uda, gdy przyłapia... owszem przyzna się... nawet powie, że żałuje... ale przy najbliższej okazji, bedąc w tej samej sytuacji, zrobi to samo, dokładnie to samo... Podniósł butelkę i zalał kieliszek do pełna. Nie myśl, że nie próbowałem być wyrozumiały, że nie chciałem widzieć w ludziach tejdobrej strony, ale wierz mi... są ludzie dobrzy i są źli... a ci źli... załugują na śmierć bardziej niż możesz sobie to wyobrazić.... Spojrzał na nią szukając zrozumienia. Nie chciał by uważała, że jest potworem, dla którego zakończenie ludzkiego życia to błahostka. Bo tak nie jest... nie było... i nigdy nie będzie...

Uśmiechnęła się delikatnie.
-Rozumiem. Może jestem niedoświadczona i naiwna. Lecz wiedz, że mnie również do swojej racji nie przekonasz. Potrafię być bardzo uparta. Nazwij to wadą lub zaletą. Jak chcesz...
Upiła kolejny łyk wina, a iskierki zniknęły.

Zaleta. Powiedział uśmiechając się. To dobrze, że upierasz sie przy tym, w co wierzysz. Może zmienimy temat??Powiedz mi, jak się tu znalazłaś... no wiesz... w Nowym Jorku.

-Hm...Cóż. Kiedy rodzice mi zmarli... Wędrowałam po świecie kilka lat. W końcu trafiłam tutaj.
Wzdrygnęła się na myśl o swoim ojcu.

Co sie stało?? Czemu sie wzdrygnęłaś?? zdziwił się

-Wspomnienie Ojca....-wyszeptała. Znów to zdziwienie. Wszystko mu mówiła. Ufała mu jak nikomu innemu. Tylko czemu....

Mogę wiedzieć, czymu tak zareagowałaś na jego wspomnienie?? Zapytał szczerze zaciekawiony.