Rainforest Cafe

-Rodzina, przyjaciele... Takie marzenia pod ten kontekst. -powiedział popijając herbatę.

Zmarszczyłam brwi.- Przyjaciele może. Ale nie wyglądasz na osobę, która marzyłaby o wspaniałej rodzinie.- Powiedziałam szczerze.

-Widzisz? Karzdy marzy o spokoju, a rodzina może go zagwarantować. -powiedział uśmiechając się łobuzersko.

Każdy marzy o spokoju? Ja jakoś nie.- Stwierdziłam wesoło.- A rodzina nie jest dla mnie. Mąż, dom i praca to nie moje klimaty. Ja wolę beztroskie życie z dnia na dzień.

-Może... -powiedział z westchnieniem. Uśmiechnął się lekko. -Każdy coś innego chce osiągnąć w życiu.

Uśmiechnęłam się.- Ale niektórzy po prostu chcą żyć bez celu. Po prostu żyć. Ja chyba właśnie tak chcę żyć. Tak, jak los zdecyduje.- Powiedziałam, sącząc gorącą czekoladę.

-Cyba tak... -westchnął. To co wszyscy mogą chcieć jest skomplikowane...

Ale ty naprawdę nie wyglądasz na taką poważną osobę, która chciałaby się ustatkować. - Stwierdziłam. Van bardziej przypominał mi osobę, która po prostu żyje bez celu, tam gdzie go nogi poniosą.

-Może będzie mnie męczyć siedzenie z zrzędliwą babą otoczoną jeszcze gorszymi bachorami? Wszystkiego trzeba spróbować. -uśmiechnął się promiennie.

Zaśmiałam się.- No tak. A ile małych wilkołaczków chciałbyś mieć z taką "babą"?- Zapytałam wesoło.

-A co to za pytanie? -zapytał zdumiony -Nie planuje aż tak.

Ot takie zwykłe pytanie.- Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.- No wiesz, myślałam że masz już dokładne plany, jeśli chodzi o cudowne bahorki.

-Chyba aż takich dokładnych planów nie mam. -zaśmiał się lekko popijając herbatę.

No tak, rozumiem.- Powiedziałam wesoło, trochę zamyślona.

-Nad czym myślisz? -zapytał patrząc na nią.

Powiem ci, jak ty mi powiesz kogo sobie wpoiłeś.- Uśmiechnęłam się szelmowsko i napiłam się czekolady.

-Może się kiedyś dowiesz. -uśmiechnął się również szelmowsko. -Ale wtedy będziesz myślała co innego. Chmm...

Zaśmiałam się.- Stawiam na to, że jest to Noel, ale mam nadzieję że upewnisz mnie później.- Stwierdziłam, krzyżując ręce na piersi.- A myślę o całym moim życiu. O tym, że jutro pewnie znowu będę się samotnie nudzić. I o tym że krew tego przystojnego chłopaka przy stoliku w kącie pięknie pachnie.

-Jeżeli chcesz coś zjeść to mów. Możemy zawsze spotkać się później.- powiedział uśmiechając się.

Nie, muszę jeszcze trochę wytrzymać.- Odparłam. Nie mogłam zawalić całego mojego planu przez głupie pragnienie.- Chociaż...- Jęknęłam. Teraz nie wiedziałam co zrobić.

-To może spotkamy się później? -zaproponował.

Westchnęłam.- No dobra. Ale spotkamy się tuż po tym jak coś zjem, dobra?- Zapytałam cicho. Miałam dość siedzenia w samotności.

-Oczywiście, za godzinę w central parku? -zaproponował pytając.

Kiwnęłam głową.- Może być.- Uśmiechnęłam się i położyłam banknot na stoliku. Po chwili wyszłam.

Również wyszedł płacąc za swoją herbatę.

Weszłam do kawiarni zamawiając cappuccino. Usiadłam na białej sofie i wyjęłam książkę. W tym czasie kelner przeniósł moją kawę. Rzuciłam mu jakieś `dzięki..` i zabrałam się do wkuwania.