Dom Santiago Valmonta

-Albo co?- zapytałam robiąc minę pięcioletniej dziewczynki. (Słodką i wgl z oczkami słodkimi xD )

Jak nie wymyślisz... to się przekonasz... odpowiedziałem unosząc brwi.
Do tego czasu coś wykombinuję. Zaśmiałem się w myślach.

Znowu zrobiłam minę pięcioletniej dziewczynki, tym razem jednak, jakby ktoś jej zabrał zabawkę. - A co jeśli nie mam pomysłów? Ty dobrze wiesz co bym chciała robić... O! Wiem! Mógłbyś użyć tego swojego daru i... Chciałam zobaczyć jak to jest.- Uśmiechnęłam się zadowolona.

Spojrzałem na nią z zaskoczeniem. Zaśmiałem się histerycznie... O nieee.... nie nie nie... Pokręciłem przecząco głową. Na to mnie nie namówisz... nawet nie ma mowy. Wyszedłem z kuchni do salonu.

Udałam obrażoną i poszłam za nim do salonu. Usiadłam na kanapę i założyłam ręce na piersi.

Spojrzałem na nią. Ponownie uniosłem brwi. I tak mnie nie przekonasz... Mówiąc to podszedłem do wieszaka, zdjąłem z niego jej kurtkę i rzuciłem jej.

Złapałam ją jednak niczego nie mogłam zrozumieć.--Mam iść?- Zapytałam zdziwiona.

Spojrzał na nią rozbawiony. Po chwili jednak zrobił poważną minę. Tak odpowiedział patrząc jej w oczy.

-A...Aha...- Zdołałam z siebie wykrztusić. Z kurtką w ręku podeszłam do niego. Ubierając ją, patrzyłam mu w oczy. Nie mogłam go zrozumieć. Zrobiłam coś nie tak?

Widząc jej minę nie wytrzymałem i roześmiałem się, następnie sięgnąłem po swoją kurtkę wiszącą na tym samym wieszaku, z którego przed sekundą zdjąłem jej.

Nie wiedziałam co się dzieje. -Czekaj.,...Bo nie rozumiem....- Spojrzałam na niego pytająco.

Czego?? zdziwiłem się nadal się śmiejąc. Wychodzimy...

-Dokąd?- Pytałam dalej.

Do kina. Odpowiedział prawie krztusząc się ze śmiechu na widok jej zdziwionej miny. Odwrócił się i otworzył drzwi przed Di.

-Do kina? No dobrze, dzięki.- Powiedziałam i wyszłam przed dom. -A na co dokładnie?- Zapytałam Santiego, który właśnie zamykał drzwi.

Sojrzałem na nią z zaciekawieniem. Nie wiem jeszcze... wiesz w ostatnim czasie jakoś nie bywałem w takich miejscach... nie wiem jaki mają teraz repertuar...

-No dobrze, wybierzemy na miejscu.- Uśmiechnęłam się do niego i westchnęłam łapiąc go za rękę. Ruszyliśmy w kierunku kina.

Ale Santiago jak dzieciak na przekór mojej prośbie ruszał sie cała droge do EV- Ty to na prawde dzieciak..- powiedziałam ladując przed drzwiami, nawet zgrabnie mi to wyszło. uśmiechnełam sie z siebie zadowolona.

Po prostu chciałem sprawdzić jak mocno mnie będziesz trzymać. Otworzyłem drzwi. Wejdziesz?? spytałem.

jasne... dzieciaku, wejde wejde, zapoznam sie z rozkładem domu na wszelki wypadek- powiedziałam i pokazałam mu język, weszłam...

Taaa... sprawdź czy nie ma żadnych ostrych rzeczy... iwesz... jakby mi coś odbiło... Wszedłem do salonu i usadowiłem się na kanapie. Przypomniała mi się ostatnia wizyta Di. Otrząsnąłem się. Napijesz się czegoś?

jeśli masz to piwo- powiedziałam rozglądałam sie- fajna chata- dodałam po chwili , rozglądałam sie jak dziecko w sklepie zabawkowym- kto ci go urządzał??

Piwo... na samą myśl o alkoholu rozbolała mnie głowa. Wstałem jednak i przyniosłem Amy z lodówki zimne piwo.
Wedle życzenia... podałem jej butelkę. A dom... urządzałem sam... czasami lubie sie pobawić... możesz wpaść do VR zaśmiałem się. Tam też sam urządzałem. Swierdziłem i położyłem sie na kanapie.
W razie jakbym zasnął... to nie miej mi tego za złe... wiesz... miełem dziś ciężki dzień... Wpatrzyłem się w sufit.

Dzięki- wzięłam piwo od niego- Świetnie urządziłeś - powiedziałam usiadłam na podłodze popijając piwo patrzyłam się na wystrój- no rzeczywiście musze odwiedzić VR - po chwili zobaczyłam jak Santiago odpływa, dopiłam piwo, siadłam w fotelu, jakoś nie byłam specjalnie zmęczona, myślami byłam przy Jacku, zastanawiałam sie co też on moze robić teraz.... Gdy już byłam pewnia że Santiago " nie kontakuje' wziełam koc, przykryłam go, potem napisałam kartkę:

, zostawiłam mu też numer mojej komórki jak coś , Katke tak dałam że trudno byłoby jej nie zauważyc nawet na kacu. po cichu wyszłam, poleciałam do siebie, miałam nadzieję spotkać Jacka....

Podeszłam pod drzwi i zapukałam kilka razy. -Proszę, bądź w domu...- szepnęłam i czekałam aż Santi mi otworzy.

Obudziło mnie donośne pukanie do drzwi. Zaskoczony o mało co nie spadłem z kanapy. Podniosłem sie, przed oczami mignęła mi jakaś kartka, domyślałem się, że to od Amy... Przeczytam później... stwierdziłem szybkim krokiem udając się sprawdzić kto może stać przed drzwiami...
Uchyliłem drzwi i...
Heidi... wyrwało mi się... nie wiedziałem jak mam sie zachować... było mi strasznie głupio przez wcześniejsze zachowanie... więc jedynie otworzyłem szerzej drzwi i z miną przepraszającego szczeniaka spytałem: Wejdziesz?

-Jasne....- Odpowiedziałam i uśmiechnęłam się blado. Weszłam do domu. Odeszłam parę kroków od drzwi i słysząc, że Santi je zamyka, odwróciłam się do niego i rzuciłam się mu na szyję. -Przepraszam!- Niemal wykrzyknęłam i poczułam jak morze łez wylało mi się z oczu.

Heidi... wyszeptałem bezsilnie. Odsunąłem ją od siebie na tyle by móc spojrzeć jej w twarz. Nie masz za co... powiedziałem siląc się na spokój. Nie przepraszaj jeśli nie masz za co... To... to wszystko moja wina... jestem... urwałem.

Głupi jestem... zakończyłem nerwowo wchodząc do salonu.

Poszłam za nim. Zatrzymałam się w wejściu i stanęłam. Opuściłam ręce swobodnie wzdłuż tułowia i przekrzywiłam głowę. Znów potok łez spłynął mi po policzkach. -Palnęłam to głupstwo w barze... Nie wiedziałam co powiedzieć...- Wytłumaczyłam się.

Słysząc jej drżący głos odwróciłem się gwałtownie. Ty płaczesz... spytałem, przez mój głos przeszła fala bólu. Nie płacz... nie przeze mnie... potrząsnąłem głową co ja mówię... nie chcę żebyś w ogóle płakała... Podszedłem do niej i wierzchem dłoni otarłem jej łzy. Nie chcę... powtórzyłem cicho.

-Ja...Ja...- Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Był blisko... Dotykał mnie... Spojrzałam na Santiego przepraszającym wzrokiem i wtuliłam się w niego. Po chwili się odsunęłam i podeszłam do kanapy, na której usiadłam. -Bliska znajoma... Co za głupstwo!- Odwróciłam się, by na niego spojrzeć. -Na prawdę nie wiedziałam co powiedzieć.- Powiedziałam po raz drugi. Przepraszam... Pomyślałam i spuściłam głowę, tak, że włosy zakryły mi twarz. Znów zaczęłam płakać...Mimowolnie...

Przestań... prawie krzyknąłem uderzając ręką w ścianę... nie płacz już prosze... wyszeptałem "podbiegając" do niej i klekając tuż przed nią. Już wszystko będzie ok, tylko prosze nie płacz już... błagałem ją... jak jeszcze nikogo w swoim życiu...

Otarłam łzy. Nie mogłam dłużej płakać, choćby ze względu na niego. -Dobrze...Już nie będę...- Obiecałam i dotknęłam lewą ręką jego policzka. Pogłaskałam go po nim, po czym schyliłam się i złożyłam namiętny pocałunek na jego twardych, idealnych ustach.

Zanim się obejrzałem poczułem na schwych ustach jej ciepły pocałunek. Jej oddech owionął mnie swym słodkim aromatem. Czy mogłem liczyć, że teraz juz będzie wszystko ok... czy w ogóle mogłem o tym marzyć... Nie wiedziałem... ale miałem taką nadzieję...

Przerwałam pocałunek i uśmiechnęłam się do niego blado. -Masz jakieś plany na dziś?- Zapytałam.

Nic konkretnego... odpowiedziałem cicho po chwili zastanowienia... a ty??

-Szczerze... To nie. Och... A może Ci przeszkadzam?- Zapytałam lekko zdziwiona, nie wiedzieć czemu.

Żartujesz... zaśmiałem się... ty nigdy... Wstałem i przez krótką chwilę zerkałem przez okno.
Skoro nie masz żadnych planów... zacząłem po chwili to może pójdziesz gdzieś ze mną...

-Hmm... Szczerze to...- Zaczęłam i przelotnie spojrzałam na stół. Leżała na nim kartka. -Co to?- Zapytałam zaciekawiona.

Nie wiem... jeszcze nie przeczytalem... odpowiedziałem podchodząc do stolika i podnosząc kartę. Przeczytałem szybko i odpowiedziałem obojętnie. To od Amy... to co z tym hmm spacerem??

Zbita z tropu spojrzałam na niego. Amy...Spacer... Amy... Zaczęłam powtarzać w myślach. Wspomnienia sprzed kilku godzin. Grymas bólu wystąpił na mej twarzy, jednak szybko, uśmiechnęłam się fałszywie. -Musimy iść....?- zrobiłam minę szczeniaka.- Nie lepiej zostać i... Porozmawiać?- Dodałam szybko.

Porozmawiać?? zmartwiony opadłem na kanape... o czym... dopytałem się jeszcze bardziej zaniepokojony.

No taaak... ale na jaki temat... spytałem unosząc brwi... choć podejrzewałem, że wcale nie musiałem pytać.

Przygryzłam dolną wargę i uśmiechnęłam się uwodzicielsko. -Nie domyślasz się?-W moim głosie zagościła nutka rozbawienia. Usiadłam bliżej niego i położyłam głowę na jego ramieniu.