Dom Santiago Valmonta

Majac dosc przesypiania w miejscu pracy, postanowilem kupic sobie domek. Padło na East Villege. Moja "posiadlosc" nie jest zbyt duza, ale za to wygodna. Sklada sie glownie z malego ogrodka i parterowego domku z poddaszem.
Na poddaszy znajduja sie dwie sypialnie i lazienka, na parterze zas salon z jadalnia i kuchnia spizarnia i garderoba. Urzadzone w starym stylu (glownie drewno i skora)
W kilku slowach wszystko czego mi trzeba.

Wrocilem do pustego domu.
Super chyba juz wolalem VR pomyslalem kladac sie spac. Ane mam nadzieje ze szybko do mnie wpadniesz bo zamienie sie tu w slup soli...

Obudziłem się w pustym mieszkaniu. Dość nowe... niegdy jescze nie mieszkałem sam. Postanowiłem przejść się do baru, tam przynajmniej mogłem kogoś spotkać...

Wrocilem do domu lekko skolowany.
Usiadlem na kanapie i zrobilem to co zazwyczaj robi prawdziwy mezczyzna.



Wlaczylem Tv na kanale EuroSport.

Zapukała do drzwi.
- Witam Pana , panie prezesie ! - krzyknęła wchodząc - Ładnie to tak gapić się w Telewizor jak jakiś zubożały , stary dziad ?!

A co mam innego do roboty?? Spytalem ze zloscia. Siedze tu sam... nawet nie wiem co sie wokol mnie dzieje... zaaaal

Tak trudno tyłek ruszyć z domu ? - zapytała i usiadła obok niego - No to nawijaj Prezesie. Co tam u Ciebie ?

A co niby ma byc?? zapytalem patrzac na nia z lekka uraza. Siedze sam w domu... i jak tak dalej pojdzie to chyba naprawde zaczne sie angazowac w sprawy VR

- Oj Santiś , co to za deprecha ?! - uśmiechnęła się szeroko - chodz! Jak masz tu nawijać , że siedzisz w domu to idziemy do BV!

ehhh. Wstalem i podszedlem do drzwi. Jak chcesz.

wiesz... dawno nie byłem w domu.. nie jestem do końca pewny jak wygląda w środku. Stwierdziłem wyciągając klucze i otwierając drzwi. Tylko się nie przestrasz...

-Hmmm...Nie będzie chyba tak źle...- Uśmiechnęłam się i patrzyłam jak sprawnie otwiera drzwi.

Otworzyłem drzwi na całą szerokość i lekko się skłaniając przepuściłem Heidi pierwszą. Panie przodem... Uśmiechnąłem się. I co sądzisz?? Za drzwiami ukazał się skromy salonik. Na szczęście było czysto... pewnie dlatego, że mnie tu ostatnio nie było...

Uśmiechnęłam się szeroko.- Ładnie tu...- Przyznałam i usłyszałam jak Santi zamyka drzwi. Odwróciłam się i spojrzałam mu głęboko w oczy.

Nie martw się nic ci nie zrobię. Powiedziałem żartobliwie... No chyba, że będziesz chciała... Szybkim krokiem przeszedłem do kuchni. TO czego się napijesz?? krzyknąłem,nie odwracając się za siebie.

Poszłam za nim. -Dzięki, ale nie mam na nic ochoty. I nie martw się, przecież sama tu przyszłam, nie musiałeś mnie zaciągać.- Usiadłam na jednym z krzeseł stojących przy stole i rozpięłam guzik mojej koszulki.

Na chwilę wstrzymałem oddech. TO ja się napiję... czegoś ... mocniejszego. Odwróciłem się i szybko przeszedłem do baru stojącego w salonie. Wyjąłem szklankę i whisky. Dobrze, że nie ma tu osoby, która słyszy myśli...

Wstałam z krzesła i w wampirzym tempie znalazłam się obok niego. Rozsiadłam się wygodnie na kanapie i założyłam nogę na nogę. -Too... Co będziemy robić?- Zapytałam i uśmiechnęłam się uwodzicielsko po czym przygryzłam dolną wargę.

Spojrzał na nią... mógł wytrzymać wiele... ale tego nie wytrzymał... zagryzała wargę w taki sposób, że przeszły go ciarki. Podszedł do niej i jednym silnym ruchem podniósł ją z kanapy i przyciągnął do siebie. Złożył na jej ustach siarczysty, namiętny pocałunek. Po chwili oderwał się i dysząc ciężko wrócił do barku. Podparł się na nim i resztkami sił jakie jeszcze w nim zostały wysapał. Przepraszam, nie powinienem. Ręce zacisną w pięści.

Uśmiechnęłam się zadowolona. Również ciężko dyszałam. -Szczerze to mi się nawet podobało. Gdybyś mógł jeszcze raz....- To drugie zdanie wypowiedziałam dużo ciszej.

Zacisnąłem mocno powieki, ale czy mogłem jej odmówić. Odwróciłem się w jej stronę i otworzyłem oczy. Było w nich widać walkę. Walkę z góry przegraną. Przez chwilę stałem w miejscu siłując się z samym sobą, choć zdawało się to być wiecznością, nie trwało to dłużej niż sekundę. Po tej sekundzie stałem już przy Heidi. Jedną dłonią przytrzymując delikatnie jej twarz, drugą zaś wodząc po jej plecach, całowałem ją namiętnie. Jak dobrze, że wampiry nie muszą oddychać...

Ujęłam jego twarz w dłonie. Potem przeniosłam je na kark Santiego. Całował wspaniale! Czułam jego silne dłonie na swoich plecach. Czułam jak masuje mi je, jakby był w labiryncie i nie mógł się z niego wydostać. Nagle zauważyłam, że leżę na kanapie, a Santi znajduje się tuż nade mną. Nasilałam pocałunki błądząc również po jego brodzie i szyi.

Nie odrywając od niej ust przeniosłem ją na kanapę. Czy tego właśnie chciała?? Nie byłem pewny, wiedziałem jedynie, że tego chcę ja, a przynajmniej pewna część mnie. Odkleiłem się od niej na sekundkę i spojrzałem jej głęboko w oczy. Z pytającym spojrzeniem zacząłem powoli rozpinać jej bluzkę.

Przymknęłam oczy zamiast odpowiedzi. Wsunęłam ręce pod jego koszulę i poczułam jego idealne mięśnie brzucha. - Tak...- Szepnęłam po jakimś czasie. Znowu się całowaliśmy, ale ja już nie miałam na sobie koszulki.

Trzymając jedną rekę pod plecami Heidi, drugą zas na jej udzie, bez trudu uniosłem ją w górę. Ani na chwilę nie przestając jej całować zaniosłem ją do sypialni. Delikatnie położyłem Di na łóżku, sam zaś znalazłem się tuż nad nią. Całując namiętnie jej szyję zacząłem zjeżdżać coraż niżej, na wgłębienie pomiędzy obojczykami, niżej, na jej piersi, niżej, na brzuch.

Czując jego bliskość nie czułam żadnego skrępowania. Czułam natomiast wielką ekscytację oraz wielkie zainteresowanie jego osobą. Jego ciałem... "Czy tylko to nie dzieje się za szybko...?" Zadałam sobie w myślach to retoryczne pytanie. Nie, nie chciałam znać na nie odpowiedzi. Chciałam, żeby Santiago okazał się tym jedynym, na resztę wieczności. Zauważyłam i poczułam jak zaczął rozpinać mi spodnie więc jakoś mu pomogłam je zdjąć.

Właściwie nie wiedziałem jak to się stało, nie panowałem nad sobą. Byliśmy w sypialni. Heidi leżała prawie naga. Kiedy to do mnie dotarło zrozumiałem, że wszystko dzieje się za szybko. Musiałem się opanować. Przecież nie o to mi chodziło.
Oderwałem się na chwilę od jej gorących ust i podniosłem leżące gdzieś z boku spodnie. Podałem je Di. Widząc jej lekko zdziwioną minę wytłumaczyłem.
Przecież nie o to chodzi... prawda?... jeszcze mamy czas... może nawet wieczność. Pochyliłem się nad nią i pocałowałem ją namiętnie.

-Ja...Jasne... Nie o to.- Wyszeptałam. Wciągnęłam spodnie i koszulkę zapinając guziki. Usiadłam na skraju łóżka i opuściłam nogi. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. - Wiesz...To samo chodziło mi po głowie...- Wyznałam patrząc pustym wzrokiem w wykładzinę.

Zaśmiałem się. Ująłem jej brodę i uniosłem lekko, by spojrzała mi w oczy. Sądzę, że to dobrze... Pocałowałem ją ponownie. Choć było ciężko, teraz już panowałem nad sobą.

Odwzajemniałam pocałunki. Położyłam mu ręce na karku i swoje , wręcz nasilałam.

Oderwałem się od niej i odskoczyłem dwa kroki do tyłu. Puki co była to bezpieczna odległość.
Zaśmiałem się radośnie i mierzwiąc włosy zapytałem. To może teraz się czegoś napijesz?
Nawet patrzenie na nią sprawiało, że robiło mi się cieplej. Była taka piękna... idealna.

Uśmiechnęłam się nieśmiało, jakbyśmy pierwszy raz w życiu się spotkali. Jakbym pierwszy raz w swoim życiu ujrzała go. Westchnęłam ciężko i mój uśmiech znikł. Wlepiłam ponownie wzrok w wykładzinę. Brakowało mi jego bliskości, jego oddechu i pocałunków, mimo, iż stał obok. Po chwili cicho odpowiedziałam na jego pytanie: - Może... Może wody...- przelotnie spojrzałam na Niego, ale szybko, mój wzrok powędrował w stronę okna.

Rozbawiony jej speszonym zachowaniem zbliżyłem się do niej i ująłem jej dłoń. Pociągnąłem ją swoją stronę i wykonując nią obrót niczym podczas tańca zaśmiałem się. Nie dąsaj się tak... jeszcze to dokończymy. Skierowałem ją w swoją stronę, tak, że jej twarz wylądowała o kilka milimetrów od mojej. Obiecuję.

-Nie...Nie o to chodzi...- Odpowiedziałam dość smutno na jego pocieszenia.-Mniejsza o większe!- Zaśmiałam się radośnie.- Ale tę obietnicę sobie zapamiętam!- Znowu się zaśmiałam i pocałowałam go w policzek.

Jeśli nie o to chodzi, to o co?? Zapytałem lekko zaskoczony.

Miałam nadzieję, że nie zapyta o to. Zmieszałam się i ponownie usiadłam na łóżku. -Widzisz... Kiedyś... Kiedyś byłam wielce zauroczona w pewnym wampirze... Między nami... Było coś magicznego. Ledwie go znałam, zaprosił mnie do siebie... i taam... No wiesz...- Nie dokończyłam tego ostatniego.- Potem nagle odszedł...Zniknął... Już go nie było... Boję się, że gdy tylko...Między nami...Że jeśli my... To też znikniesz...- Powiedziałam smutno.

Z lekko rozchylonymi ustami cofnąłem się o krok do tyłu. Zatkało mnie. JAK ONA MOGŁA O MNIE W TEN SPOSÓB POMYŚLEĆ. Czy zrobiłem coś, co ukazywałoby mnie w takim świetle. Byłem zły. Nie, byłem wściekły. Nie na Di, ale na siebie. Nie mogłem zrozumieć jak mogłem sprawić, by pomyślała o mnie pod takim kątem.
To... to ja ci przyniosę tej wody... - wyjąkałem i odwóciwszy się na pięcie wyszedłem do kuchni.


Stanąłem przy blacie kuchennym i zaciśniętymi pięściami podparłem się na nim. Lekko drżałem. Musiałem się uspokoić i to szybko. Przymknąłem powieki i przez chwilę stałem w ciszy. Po kilku sekundach wypuściłem głośno powietrze z płuc, otrząsnąłem się i podszedłem do szafki po szklankę. Wyjąłem z lodówki butelkę wody mineralnej i nalałem Heidi.

Widząc Jego minę, zrobiło mi się głupio. -Dlaczego Mu to powiedziałam?!- pomyślałam. Oznajmił mi, że idzie mi nalać wody i szybko znikł. Westchnęłam. -Ech, jaka ja jestem głupia...- Byłam na siebie zła. Nie powinnam Mu tego mówić. Postanowiłam wszystko wyjaśnić więc szybko pobiegłam do kuchni. Zastałam w niej Satniego opartego o blat. Podeszłam do Niego powoli i przytuliłam się do Jego pleców. -Przepraszam, nie powinnam Ci tego mówić. Najpierw powinnam sobie to ułożyć, żeby brzmiało to dość sensownie. Pewnie odebrałeś moje wyznanie jakbym Cię postrzegała za jakiegoś... Casanovę, lovelasa... Nie powinnam, i tyle. Przepraszam. Bardzo mi na Tobie zależy i... Zrozum mnie... Błagam... - Głos mi się już łamał. Jeszcze chwila i zaczęłabym płakać.

Przymknąłem powieki. Nie musisz mi się tłumaczyć. Twoja woda. Powiedziałem odwracając się i podając jej wysoką szklankę pełną mineralki.

-Czy tu na prawdę chodzi tylko o wodę?- Zapytałam go lekko się uśmiechając.- A zresztą... Chcę żebyś znał prawdę. Ufam Ci...-Szepnęłam.

Teraz ja szeptałem. Naprawdę, nie musisz mi się tłumaczyć. Odwróciłem się w stronę szafki, wyjąłem z niej drugą szklankę i również napełniłem woda. Miałem wrażenie jakby zaschło mi w gardle. Wypiłem więc od razu nałość i odwróciłem się w stronę Heidi. No to na co masz ochotę, albo raczej, co będziemy robić?? Powiedziałem uśmiechając się. Ta zmiana była zaskakująca. Jeszcze przed chwilą stałem z poważną, kamienną twarzą, teraz promieniałem, porażając uśmiechem.

Zaskoczył mnie jego nagły przypływ entuzjazmu. Złożyłam delikatny pocałunek na jego ustach i szepnęłam - A co Ty chciałbyś robić?- Uśmiechnęłam się kusząco i uwodzicielsko.

Wszystko czego tylko zechcesz. Odpowiedziałem z uśmiechem.

Wtuliłam się w jego klatkę piersiową. -Chciałabym, być po prostu z Tobą...- Szepnęłam niemal nie słyszalnie, przytulając się do niego jeszcze mocniej.

Odsunąłem ją lekko i nadal się uśmiechając pokręciłem głową. Nie ma takiej odpowiedzi... Na bycie ze mną masz całą wieczność. Nie pozwolę, żebyś się mną znudziła już na samym początku. Palcem wskazującym puknąłem ją delikatnie w nosek. Wymyśl coś, albo.... Nie dokończył, jedynie jego promienny uśmiech zmienił się w złośliwy uśmieszek.